५ किलीमांजारो - कीकेलेवा ते मावेन्झी हट

किकेलेवाची रात्र जितकी रम्य तितकीच सकाळही प्रसन्न. मोठा canvas भवताली दिसत होता, सावरकरांना असाच कोणतातरी सूर्योदय बघताना 'दिक क्षितिजांचा दैदिप्यरथ तुझा सुटता ' सुचली असणार. मग त्या कवितेचे मनातल्या मनात पारायण झाले. पण पुढे जायचेच होते. सकाळचा ब्रेकफास्ट आणि बाकी तयारी नेहमीप्रमाणे झाली. ऊन होते त्यामुळे सुरुवातीला तरी काही वेळ हॅट लागणार होती आणि ती सापडत नव्हती. कपडे उबदार रहावेत म्हणून रात्री sleeping बॅग मध्ये घालून झोपत होतो. हॅट तिथेच राहिली असणार असे वाटले. छान पॅक केलेली sleeping बॅग उघडली, अपेक्षेप्रमाणे हॅट सापडली. रागारागात पुन्हा sleeping bag जास्तच चांगली पॅक झाली. summit नंतर फोनच्या शोधात पुन्हा एकदा हा सोपस्कार करावा लागला.
आजची वाट steep असणार होती but I did not care at all. पाय इतके उत्तम साथ देत होते की आपण चालत आहोत असेही वाटत नव्हते, कसलेच श्रम जाणवत नव्हते. पण वाट steep होती खरे, हळू हळू चढत होतो. आज Christmas day असे अचानक लक्षात आले मग उगीचच Christmas Carol वगैरे म्हटली. गेल्या वर्षी २०१८ ला याच वेळी इंका trail वर होतो हे आठवले , आज इथे तर २०२० च्या Christmas ला कुठे असू या कल्पनेत काही वेळ गेला. चालायला लागल्यावर १ दीड तासात नेहमीप्रमाणे पावसाने आगमन केले. कपडे भिजतात, ते अजून पुरवायचे आहेत, कमी पडू नयेत वगैरे भीती होती म्हणून मी poncho घालत होते नाहीतर मला अखंड भिजत चालायला आवडले असते. आज मात्र जमेल तितका वेळ poncho घालण्याचे टाळले. वारंवार चढत होतो. height चा काहीही त्रास जाणवत नव्हता, आश्चर्य म्हणजे डोके वगैरे अजिबात दुखत नव्हते. Diamox मुळेच ही करामत झाली असे माझ्या मनाने घेतले, आपण ही गोळी घेतली हे बरे झाले असेच वाटत राहिले.
जरासा पाऊस लागला तरी तसेच चालत राहिले. माझ्याबरोबर बहुतेक Walles होता आणि पुढे मिहीर, पराग होते. जरा वेळाने मिहीर त्याच्या वडिलांसाठी मागे राहिला आणि आम्ही तिघेच पुढे जात राहिलो. पुढे जात होतो तसतसे अधिकाधिक धुके, थंडी आणि पाऊस. चष्म्याच्या काचांवर पाणी आणि बाष्प आल्याने काहीही दिसत नव्हते, मग तो काढून ठेवला. शेवटी poncho घातलाच. अजून किती वेळ हे guide ला विचारलेसुद्धा नाही, फक्त चालत राहिलो. मधेच चढ - उतार लागत होते, एकीकडे किबो हट ला जाणारी वाट guide ने दाखवली जी उद्या घेणार होतो. मला वाटते बहुतेक १२ च्या सुमारास मावेन्झी हटला पोहोचले. आमचे टेन्ट होते त्याच्या जरासे आधी एक सुंदर तळे होते, पण धुक्यामुळे काहीही - अगदी ५-१० फुटांच्या पुढचे दिसत नव्हते. जिथे पोहोचलो तिथे छान केबिन होते त्याच्या छपराखाली बेंचवर पाय वर करून नुसते पडून राहिले. पाय दमले म्हणून नाही पण आधी पावसाची मजा आली तरी जरा म्हणजे जरासुद्धा सूर्यप्रकाश नाही, इतके सुंदर तळे बघता पण येत नाहीये म्हणून खट्टू झाल्याने. अर्थात जरासेच. टेंटमध्ये जाऊन ड्राय झाल्यावर जरा बरे वाटले. इतर दिवशी दुपारी आकाश जरातरी मोकळे व्हायचे पण आज तशी काहीच चिन्हे दिसत नव्हती. जेवण झाल्यावर टेंटमध्ये जाऊन उद्याचा कॅम्प - किबो हट आणि summit च्या रात्रीची स्वप्ने उघड्या डोळ्यांनी बघत राहिले. सकाळी सावरकरांची एक कविता डोक्यात असल्याने दुपारी त्यांचेच 'सागरा प्राण तळमळला' आठवत होते. आपण जर summit ला पोहोचलो तर ती आठवण विडिओमध्ये कशी साठवायची याचा विचार करता करता मग सागरा प्राण तळमळला च्या चालीवर पर्वता प्राण तळमळला हे parody song तयार झाले आणि जरासे productive वाटले. खरेतर मावेन्झी हटचा परिसर सुद्धा सुंदर असणार असे वाटत होते पण पावसाळी हवा, प्रचंड गारठा आणि धुके या तीन वैऱ्यांमुळे ती संध्याकाळ कधी एकदाची संपून उद्याचा सूर्य उगवतो असे झाले होते. पॅट्रिकचा टेन्ट पण आमच्या जवळच होता, टेन्ट उघडा असताना एक उंदीर आत शिरला, अगदीच काही नाही तरी त्या गोंधळात एकूण चांगली करमणूक झाली. संध्याकाळी त्या हटच्या आत शिरले. तिथे दरवाजा बंद केला की जरा उबदार वाटते आणि आणि चांगले कोरडे पण आहे हे लक्षात आल्याने अक्खी संध्याकाळ त्या केबिन मध्येच काढायचा मी निश्चय केला पण ' उत्पनंते विलीयंते दरीद्राणां मनोरथ:' !केबिनमध्ये जरा stretch, breathing करत असताना तिथे वस्तीस असणारे २ ranger आले. तिथे १० दिवस ड्युटी. मग ३ दिवस खाली चालत जायचे, पुन्हा ३ दिवसांनी वर येऊन मावेन्झी हट मध्ये रहायचे असा दिनक्रम असणारे हे ranger. अर्थात त्यांना माणूस फारसे दिसत नसणार त्यामुळे त्यांनी माझ्याशी अखंड प्रश्न आणि बडबड चालवली. त्याला कंटाळून पुन्हा आमच्या टेन्टमध्ये आले. oximeter ने बहुतेक रात्री ८८ वगैरे दाखवल्याने मला उगीचच टेन्शन आले पण हा नंबर नॉर्मल आहे असे कळले. एकूण कंटाळून, उद्याच्या सूर्याच्या प्रतीक्षेत झोपेच्या अधीन झाले. इति पर्जन्ययोगे चतुर्थदिन निष्फळ संपूर्ण।
क्रमश:.. https://www.maayboli.com/node/81004