१ पडद्यामागचा गोंधळ - प्रस्तावना ए किलीमांजारो

२०१९ मध्ये किलीमांजारो ट्रेक केला आणि त्याबद्दल २०२० च्या सुरुवातीला कधीतरी लिहून ठेवलं - स्वतःपुरतंच. आता आशुचॅम्पनी लिहिलेलं कांचनगंगा बेसचे वर्णन वाचलं - एकदम उत्साह आला - पुढील भागांच्या प्रतीक्षेत आहे. ते वाचताना या लिखाणाची आठवण झाली. पर्सनल असलं तरी what's most personal is most universal आणि इथे पोस्ट करायला हरकत नाही असं वाटलं, म्हणून टाकते आहे. त्यात माझे कुटुंबीय व अन्य माणसांची नावं आहेत ती संदर्भाने लक्षात येतील असं वाटलं म्हणून बदलली नाहीत.
----------------------------------------
२०१९ च्या मार्च-एप्रिल मध्ये कधीतरी गिरीपरममित्र अरुण परांजपे यांनी ते किलीमांजारो hike plan करत आहेत हे पिल्लू आमच्याकडे सोडले. त्यासोबत motivation, support चे भरपूर डोससुद्धा दिले. २-३ महिन्यांपूर्वीच पेरूमध्ये इंका trail करून आले होते व त्याची धुंदी उतरली नव्हती त्यामुळे १-२ weekend उगीचच विचार - analysis करूनही माझा मासा लगेच गळाला लागला. मिहीरला १२ व्या वर्षी तेथे नेणे शहाणपणाचे नाही (जे अनुभवांती चुकीचे वाटले) आणि आनंदला त्या उंचीचे दडपण आल्याने त्या दोघांचा पास होता, तेव्हा ही माझी सोलो ट्रिप असणार होती.
सगळ्या गोष्टींची सुरुवात हल्ली whatsapp ग्रुपने होते तशी या मोहिमेचीसुद्धा झाली. देवेन उपाध्ये, पराग वाकणकर आणि निलाद्री रॉय ( पुन्हा एकदा mount Whitney नंतर ) भेटले. As expected हे सर्वजण या मोहिमेचा सर्वांगीण research - analysis करण्यात थोडक्यात कीस काढण्यात इतके मग्न होते की मी तो प्रकार पूर्ण option ला टाकण्याचे ठरवले आणि Fool's luck - अज्ञानात सुखाचा अनुभव घेण्याचे ठरवले.
फ्लॉरिडासारख्या ठिकाणी राहणे त्यामुळे थंडी आणि समुद्रसपाटीपासून उंची यांचा पूर्ण अभाव. मध्ये एकदा फक्त जूनमध्ये परांजप्यांबरोबरच Mount Mitchell ला hike करून आले तेव्हा एवढेच लक्षात आले की फिटनेस अजून वाढवायला हवा. उन्हाळ्याच्या सुट्टीत भारतात गेले तेव्हा फक्त एकदा सिंहगडावर गेले एरवी घरचे ८-१० मजले रोज २-३ वेळा चढणे-उतरणे इतकाच व्यायाम झाला. घरी परत आल्यावर मिहीरचे soccer पुन्हा चालू झाले याचा त्याच्यापेक्षा मलाच जास्त फायदा झाला. आठवड्यातून किमान ३ दिवस संध्याकाळी दीड -दोन तास माझे मला मिळू लागले. तेव्हा चाल-चाल-चालले. चालण्याचा कंटाळा आला की mountain climbers, walking lunges, push ups, squat, sit ups व जोडीला कपालभाती, अनुलोम-विलोम, deep breathing आणि all time favorite सूर्यनमस्कार. आपापल्या मुलांना सॉकर प्रॅक्टिसला घेऊन आलेली मंडळी मला प्रोत्साहन द्यायला असत, मी काय करतेय हे बघत आणि थांबले तर येऊन थोडे push करून जात. ऑफिसची ४ मजली बिल्डिंग दिवसातून २-३ वेळा उगीचच चढणे उतरणे, मध्येच push ups वगैरे करणे इत्यादी प्रकार बघून लोकांना विचित्र वाटले असणार पण लवकरच त्यांना सवय झाली. शनिवार रविवारी, माझ्या अत्यंत आवडत्या Markham woods trail वर माझी मैत्रीण अनिता सिंग नेहमी सोबत असायची. ७-८ मैल चाल आरामात व्हायची. अनिताला स्वतःच किलीमांजारोला यायचे होते पण जॉबचा issue झाल्याने ती commit करू शकत नव्हती. पण त्या weekend walks च्या निमित्ताने आम्ही इतकं काही share केलं की प्रत्यक्ष hike च्या वेळेस ती प्रत्येक क्षण माझ्यासोबत आहे असेच वाटत होते. हे सगळं केलं तरी समुद्रसपाटीपासून शून्य उंचीवर आणि छान हवा असताना, ही जाण असली तरी सगळे कुठेतरी - कसेतरी कामी येईल याची खात्री वाटत होती.
हे सर्व चालू असताना नेमके २०१९ मध्येच नाटके, tutoring, ऑफिसमधले काम फारच जोरात चालू होते. शिरीष कीर्तने नाटकाच्या निमित्ताने दर आठवड्याला भेटायचे. Pulmonologist आणि एकूणच friend -philosopher - guide म्हणून त्यांना पुष्कळच त्रास दिला. सप्टेंबरमध्ये दीपशिखा ( DS )अचानक भेटली, तिलाही यायचे होते. थोडे हो नाही करत तिचे येण्याचे ठरले आणि मी एकदमच निर्धास्त झाले. दीपशिखाने कधी hiking केले नसले तरी मी तिच्यासोबत मॅरेथॉनसाठी एकत्र running करताना ती शारीरिक आणि मानसिकदृष्ट्याही किती मजबूत आहे याची कल्पना होती. अरुण परांजपे त्यांच्या अनुभवाने आणि दीपशिखा तिच्या support ने मला शिखरापर्यंत घेऊन जाईल अशी आशा मला वाटू लागली. दीपशिखा आदल्याच वर्षी टांझानियाला सफारीसाठी जाऊन आल्याने तिला त्या परिसराची चांगली माहितीही होती.
आता प्रकरण ६-७ आठवड्यांवर आलेलं. REI मध्ये किलीमांजारोला जाऊन आलेल्या एकीचे सेशन होते त्याला मी व DS गेलो. तिथे कपडे वगैरेचा चांगला अंदाज आला. २-३ जण भेटले ज्यांनी काहीही अनुभव नसताना नुकतेच EBC केलं होतं, त्यांना बघून आमचा हुरूप वाढला. Diamox या औषधांबद्दल बऱ्याच शंका कुशंका असून तिथे त्याचे गुणवर्णन ऐकून ते घेण्याचे निश्चित केले आणि त्याचा मला पुष्कळच फायदा झाला असावा असे आता वाटते. Immunization कोणते कोणते करायचे याच्यावर ग्रुपमध्ये बराच खल झाला. त्यामुळे काही दिवस अस्वस्थ होऊन शेवटी नेहमीप्रमाणे किरणकाकाचा आवडता सल्ला - "Trust in your body, do not focus on diseases" डोळे मिटून घेतला व पाळला. फक्त Hep A चे injection (उगीचच) घेतले.
किरण कुलकर्णी स्वतः जाऊन आले नसले तरी त्यांना किली हायकिंगची उत्तम माहिती होती, चालण्याचा route अजिबात नयनरम्य वगैरे नसून किती boring असेल याबद्दल त्यांनी आधीच कल्पना दिल्याने मी तयार होते व अपेक्षाभंगाचे दु:ख अजिबात झाले नाही. मी height, थंडी वगैरेला कशी सामोरी जाणार आहे याबद्दल बऱ्याच लोकांना कुतूहल होते त्यांना विशेष काहीही करत नाहीये असे सांगितल्याने बहुदा माझी बरीच काळजी वाटू लागली. नितीन पळसुले अगदी जाण्यापूर्वी माझ्यासाठी खास socks आणि crampons घेऊन आला. खाडिलकर आजींनी थंडीसाठी सुंठ गोळीची ट्रिक सांगितली जी १०० % उपयोगी पडली.
जाण्याआधी ८-१० दिवस अरुण परांजपे यांचा फोन. त्यांना गाऊटमुळे चालायला प्रचंड त्रास होत होता, कदाचित ट्रिप कॅन्सल करायला लागेल वगैरे. माझ्यासाठी सुरुवातीला तरी हा चांगलाच धक्का होता. नंतर मात्र मी त्यांना धीर देत होते आणि स्वतः तयार झाले होते. इतके प्लँनिंग केल्यावर अशा कारणांमुळे त्यांना ट्रेक करता आला नसता तर मी तरी फारच निराश झाले असते. त्यामुळे एकूणच विचित्र मनस्थितीत काही दिवस गेले. पण त्यांनी पूर्ण hike नंतर ज्या तयारीने केला त्यावरून I was pleasantly surprised and happy for him. जाण्यापूर्वी १ आठवडा आधी मिहीर मग आनंद आजारी पडले. ते दोघे लवकर बरे झाले. माझा खोकला मात्र जाता जाईना. सर्व प्रकारच्या औषधांचा भडीमार केला. नेत्रा, always like a good friend खास औषध घेऊन आली. आतापर्यंत सर्व तयारीत आनंद बराच तटस्थ होता, positive वा negative अशी काहीच टिप्पणी करत नव्हता पण माझ्या खोकल्यामुळे तो चिंतेत पडला असावा. त्याला खरेतर ट्रेकिंगचे वेड माझ्यापेक्षा जास्त आहे म्हणून जेव्हा एअरपोर्टवर निघालो तेव्हा मात्र तो स्वतः बरोबर जात नाहीये याबद्दल कुठेतरी हळहळ असावी असे वाटले. जाण्यापूर्वी २-३ वेळा मिहीरलाही अगदी यायचेच होते असे वाटले पण नंतर मात्र तो मजेत होता, किमान त्याने तसे दाखवले. बाप-मुलगा एकमेकांची उत्तम काळजी घेतील याची खात्री असल्याने मी निर्धास्त होते. त्या दोघांनी एअरपोर्टवर मला अगदीच "जा सिमरन, बस जी ले अपनी जिंदगी" moment दिली ( पहा - दिलवाले दुल्हनिया ले जायेंगे)
श्रीराम लागूंनी स्वतः किली hike केली तेव्हाचा अनुभव लमाणमध्ये अतिशय सुंदर शब्दांत लिहिला आहे, तो पुन्हा एकदा डोळे भरून वाचला. घरातून निघण्यापूर्वी काही वेळच डॉ लागू वारले अशी news मिळाली आणि विचित्र वाटले. पण Now I was all set. मार्च एप्रिलपासून चाललेला पडद्यामागचा गोंधळ संपून entry ची वेळ आली होती. DS आणि मी IAD ला जाण्यासाठी निघालो - डिसेंबर १७, २०१९.
क्रमश:..https://www.maayboli.com/node/80998