ओडीन डायरी

निल्सन - अहो कसलं।सुंदर लिहिलं आहे तुम्ही. मला अक्षरशः माझ्या लिखाणाचे सार्थक झालं असे वाटलं. खूप खूप धन्यवाद आणि लवकर भुभु पालक व्हायला शुभेच्छा

भरतजी - तुमच्या प्रतिसदामुळे मी खरोखरच यावर विचार करू लागलो आहे. भुभु च्या धाग्यावर सुधा मूर्ती यांचे पुस्तक सुचवले आहे तेही मागवतोय आता. मी नक्कीच कळविन तुम्हाला त्याबद्दल

बरं बरं नाही म्हणत

हो पाहिले ऍमेझॉन वर
एकूण 3 पुस्तकांचा संच आहे तो

ओडीन डायरी 6

आता मला घरात येऊन काही महिने झाले होते आणि मी नव्या घरात मस्त रुळलो होतो. घराचा कानाकोपरा मला पाठ झाला होता. घरात कोण येतं जातं हेही कळू लागले होतं. पाहुणे तर येत जात असत पण घरच्या व्यक्ती सोडून नेहमी येणाऱ्यात होती शोभामावशी.
त्या आमच्याकडे धुणे भांडी करायला येत. मी लहान होतो तेव्हा बाबा खाली आणेल तेव्हाच यायचो आणि आम्ही येईपर्यंत त्या काम उरकून गेलेल्या असत. पण नंतर मला हळू हळू जिने चढता उतरता येऊ लागले आणि माझं घरभर फिरणेही.
अशात मी एकदा असाच खेळत असताना त्या आल्या कामाला. मला त्यावेळी लोकांची फारशी माहिती नव्हती आणि मी हे कोण नवीन म्हणून तिच्यावर चालून गेलो. पण तिने दखल पण घेतली नाही. मग मी खूप चिडलो आणि जेव्हा शक्य होईल तेव्हा तिच्या अंगावर भुंकत जायचा सपाटा लावला. असे तीन चार वेळेला झाल्यावर तिचा पेशन्स संपला आणि जवळच झाडू होता तो उलटा करून माझ्या ढुंबीवर एक फटका दिला.
मी त्या अनपेक्षित धक्क्याने कोलमडलोच. मला लागलं नाही जास्त पण मानसिक धक्का सॉलिड होता. मला घरात आल्यापासून नुसते लाड करून घ्यायची सवय होती. कितीही कसेही वागलो तरी चालतंय हे आपलेच आहेत असं मी समजत होतो.त्यामुळे आपल्याला कोण दणका देईल याची अजिबात कल्पना केली नव्हती. आणि विशेष म्हणजे, बाबा या घटनेवर अजिबात काही बोलला नाही, भांडला नाही, उलट हसायला लागला आणि म्हणाला बरं झालं, याला जरा दणका द्यायलाच हवा होता कोणीतरी.
मी मग लगेच कॉट खाली जाऊन घडलेल्या गोष्टीवर विचार करू लागलो की आता काय करता येईल. परत शोभा मावशीच्या नादी लागायचं नाही हे मी त्याच वेळी पक्के ठरवून टाकले. असल्या डेंजर लोकांपासून लांब राहायचं हे मला अगदी लहानपणापासून कळत होतं.
पण मला स्टॅण्ड वर खालच्या बाजूला वाळत घातलेले कपडे, मौजे उडी मारून पकडायला आवडत आणि मी ते पळवून चावत बसे. बाबाने पाहिले तर तो फक्त माझ्याकडुन घेऊन परत धुवून वरती वाळत घालत असे.
पण हे जर आता मला शोभा मावशी ने पाहिलं करताना तर ती मला बाकी कपड्यासकट धुवून वाळत घालेल याची खात्री होती. त्यामुळे मी जरा उद्योग कमी केले, पूर्णपणे बंद नाही केले.
असेही वाढत्या वयासोबत माझी मस्तीपण वाढत चालली होती. आणि त्यातून अनेक चमत्कारीक प्रसंग घडून येत.
आमचं देवघर खाली होतं आणि तिकडे मी एकदा देवांची टेस्ट घेण्याचा प्रयत्न केल्यानंतर मला फटका देऊन समजावण्यात आले की हे चालणार नाही. त्यामुळे मी देव सोडले पण देवासमोरचा नैवेद्य मला अस्वस्थ करत असे, विशेषत लाडू ठेवला असेल तर माझा मोह आवरता येणे अवघड व्हायचे. कुणाचे लक्ष नाही असे बघून मी एक दोन वेळा लाडू पळवला. आणि गंमत म्हणजे माझी चोरी पकडली गेली नाही कारण माझ्याइतकाच दादूला लाडू आवडत असल्याने त्याने खाल्ला असावा असे आजीला वाटत असे. पण एकदा तिने नैवेद्य ठेवला आणि बाहेर येऊन दादूला सांगू लागली की प्रसाद थोडा थोडा बाकीच्यांना देऊन मग तू वाटल्यास संपव, एकट्याने लाडू खायचा नाही. त्यावर दादू म्हणला मी तर खातच नाहीये, कारण नसतोच देवापुढे आजकाल. आजी म्हणे काहीही काय, मी ठेवते की अधून मधून. त्यांचे हे बोलणे सुरु असताना किचन मध्ये कोणी नाहीये हे बघून मी लाडू पळवला आणि बाहेर येत असतानाच दादू आणि आजी माझ्या समोर आल्या.
माझे तोंड लाडवाने भरलेले, आणि तो पटकन खाताही येईना आणि समोरच हे दोघे असल्याने पळून पण जाता येईना. मी तसाच गरीब डोळे करून त्यांच्याकडे बघत बसलो, आपण बेक्कार रेड हँड पकडलो गेलोय हे मला कळलं. नशिबाने ते प्रकरण जास्त शेकले नाही, कारण त्यांनी मला सोडून दिले पण बाबाला सांगितलेच. बाबा बाकी कितीही लाड करत असला तरी असले प्रकार त्याला मान्य होणे शक्यच नव्हते. त्याने शिक्षा केली नाही पण किचनच्या दारात पपी गेट बसवले. त्यामुळे आता माझ्या मुक्क मुक्त वावरावर खूपच मर्यादा आल्या. त्यांना पाहिजे तेव्हा ते मला गेटच्या पलिकडे बसवून ठेवत. घरात पाहुणे आले आणि ते घाबरत असतील तर मला उलट्या बाजूने अडकवत. मग मी त्यातून पलिकडे कोण येतंय जातंय याकडे लक्ष ठेवत असे.
ते गेट सतत जाण्यायेण्याच्या वाटेवर असल्याने घरच्यांना जाम व्याप झाला पण माझ्या मस्तीपुढे ते परवडले म्हणत त्यांनी अॅडजस्ट करून घेतले आणि आजही ते गेट भक्कमपणे मला रोखून उभे असते आणि आजही मी उड्या मारल्या तर त्याच्या पलिकडे जाऊ शकत नाही. बाबाने जामच कडक बंदोबस्त केला माझ्यासाठी.
तसाच प्रकार वरच्या खोलीत मी बेडरूममध्ये शिरून आईला घाबरवू नये म्हणून केला. तिकडे तर त्याने चक्क कॉटचे प्लायवुड आडवे टाकले. तिकडून तो माझ्यावर तर लक्ष ठेऊ शकत होता आणि स्वत आरामात ढांग टाकून पलिकडे येत जात असे. या सर्व स्वातंत्र्यावर गदा आणणाऱ्या गोष्टींचा मी भुंकून मी खूप निषेघ केला पण काही उपयोग झाला नाही. आमच्या घरचे खूप प्रेमळ असले तरी शिस्तीच्या बाबतीत हयगय करत नाहीत हा एक नवा धडा मला या निमित्ताने मिळाला.

माझं एैका, मला वाटलं तो लाडू माझ्याच साठी ठेवलाय.

काय जगणे आले हे नशिबी, या दडपशाहीचा विरोध असो

तोही विचार केला होता मी पण मग त्यांना काहीच माहिती नसतं
आपली नाती, आजी आजोबा, दादू किंवा पाहुणे सगळंच त्यांचा लेखी काय तरी अजबच असू शकेल आणि एवढे सखोल लिहिण्याची माझी क्षमता नाही. म्हणून मी साधं सरळ सोप्प केलय
तरी प्रयत्न करतो, नंतर मग त्याला बाकी भुभु सोबत सोशलाईज कसं केलं, आई सोबत कसे सूर जुळले, पोहणे शिकणे असे बरेच आहे
बघतो कसं जमतंय ते

धन्यवाद सर्वांना

सुनिधी - हाच किस्सा झालेला सेम
शोभा मावशी ने फटका दिल्यावर तो कॉट खाली जाऊन लपला
आणि परत त्यांच्या वाटेला गेला नाही
नंतर त्यांना बदली म्हणून एक आलेल्या त्यानाही आम्ही ही ट्रिक सांगितली, म्हणलं मस्ती करायला लागला तर फक्त झाडू उचलून दाखवा
आणि हे वर्क झालं

लाडूचा किस्सा असाच सेम, आई दर्शन ला ओरडत होती की लाडू खूप खातोय म्हणून आणि तो म्हणला मी नाहीच खात
आणि तेवढ्यात ओडीन सापडला
आपण काहीतरी चुकीचं केलं आहे हे कळलं होतं पण लाडू चा मोह पण सुटत नव्हता, आणि असला अजब चेहरा केला होता त्याने त्यावेळी