शहर सोडताना..

सुंदर..

भारी!

फारच छान !!

छान लिहिलय

>> रिकाम्या कपाटांच्या तळाशी कसल्याशा जीर्ण पावत्या बिलं

>> शेवटी रिकामा भकास फ्लॅट.. दार बंद.. किल्ली ओनरकडे जमा..

आई शप्पथच _/\_
पाटलानू, काय लिवलंय राव
शेवटी गाडीच्या काचमधून ऐवजी साहित्य भरलेल्या टेम्पोतून मागे मागे पळणारा रस्ता सुद्धा चाललं किंवा पळलं असतं!

सुंदर
एकटा राहणारा शहर सोडतो तेव्हा त्याच्या सामानाला टेंपो लागत नाही. आधीच्याच ओळींत पुस्तकंही सोबत न घेता आल्याची शरम व्यक्त झाली आहे.

हो. बॅचलर संदर्भ आहे. नंतर लक्षात आले.

छान लिहिलंय...!

आवडला.
निरोप हे प्रकरण एकंदरीत कठीणच.
घर रिकामं करताना मन आठवणींनी आणि गुंतलेपणाने भरून जातं ते पुढे रिकामं होता होत नाही.

सुंदर !मी सुद्धा माझ्या आयुष्यात दोनदा असे प्रसंग अनुभवले आहेत.

छानच लिहिलंय !
पण माझ्यामते मुळं रुजतात रुतत नाहीत.
पण नाही जमत एखाद्याला मूळं रूतवायला
>>>> इथे थोडे खटकले.

आणि मुळं रुजवायला जमली नाही तरी शहर हृदयात रुतलंय अगदी हे जाणवतंय

मी सिव्हील इंजीनियर असल्याने पोटापाण्याकरता अनेक गावे फिरलोय. मुळं रुजताहेत ना रुजताहेत तोवर गावं सोडावी लागत त्याची आठवण झाली. स्मरणरंजनात बुडालो.

भारी लिहिलंय.... खपल्या खरवडणारं...!

कुठल्याही ठिकाणचा निरोप घ्यायची वेळ आली की एक प्रकारची अनामिक हूरहूर लागतेच.

छान लिहिलंय

छान आहे! मला तरी यात एक रूपक दिसलं. अंतिम निरोपाचं, महा प्रयाणाचं.
बापू करन्दिकर.

अतिशय सुंदर

*मला तरी यात एक रूपक दिसलं.* +1.
( अवांतर - मला एक किस्सा आठवला. असंही एक शहर सोडणं असूं शकतं -
एक नामवंत फ्रेंच लेखक प्रवासासाठी बांधाबांध करत असताना त्याचा मित्र त्याच्या पॅरिसमधील घरीं टपकतो.
' अरे, कूठे निघालास पर्यटनाला ? '
' पॅरीसला ! '
' तूं सरळ उत्तर देणार कीं मीं निघूं इथून ?'
' अरे बाबा, या जगात पॅरीसहून सुंदर असं बघण्यासारखं कांहीं आहे का ? पण बाहेरून येवून माझं पॅरीस बघण्याची आगळीच गंमत अनुभवायला मीं कुठेतरी पॅरीस सोडून जावून परत येणार आहे ! ' )

मस्त लिहिले आहे !
मुंबई सोडताना काय झालेले ते आठवले... किंबहुना मुंबईतही जुन्या बिल्डींगमधून त्याच शेजारी बांधलेल्या नवीन टॉवरमध्ये जाताना आणि मग आपली जुनी बिल्डींग तोडताना बघून जे वाईट वाटलेले ते जास्त वाईट होते..

बाब्बो फारच अफाट लिहिलंय.
मुंबई सोडताना सामानाचा टेम्पो पुढे गेलेला. कुटुंबीय नंतर समान लागल्यावर येणार होते. शिवनेरीत डोळे बंद करून पण अश्रू पाझरतच होते.

गाडीच्या काचांमधून शहर मागे मागे पडत जाताना दिसत
राहतं.. डोळे मिटून घेतले तरीही फरक पडत नसतो.. मनाची
व्हायची ती मोडतोड होतच असते..

एवढ़ं एमोशनल व्हायला परवडत नाही आजकाल....
शहरं नि माणसं दोन्ही दगडाचे झालेत