माझ्या शृंगारिक चारोळ्या.

आयुष्याला सये तुझ्या प्रेमाची बांधण,
कोऱ्या हृदयावर माझ्या तुझ्या ओठांचं गोंदण..
--------------

ती वेणी सोडवताना, मी शुद्ध होतच जातो,
देहाची होते समिधा, मी फक्त ओतत जातो..
----------------

तू यावेस सजणा माझ्या, अंगणी वळीव होऊन,
मी उधळून द्यावे स्वतःला मृद्गंध तुझा होऊन...
--------------------

तू मला, तुला मी पाहावे, एकाच आरशातून,
आत्म्यांचे मिलन व्हावे, त्या पहिल्या स्पर्शातुन...
--------------------------
( चारोळी लिहायची होती, पण कविता? झाली.)

कोण म्हणतं कठीण असतं तिला समजून घेणं,
देहाच्या नागमोडी वळणावरून हळूवार जाणं,
चाचपून अनुभवावं ते सुंदर रेखीव लेणं,
उधळून द्यावं तिच्यावर हे सगळंच जिणं!

श्वास तिचा थरथरेल,
जीव तुझा हुरहुरेल,
श्रांत होऊन मग कधी,
बाहुपाशही ढळेल..

तू फक्त ऐकून घे,
जे होईल ते टिपून घे,
कूस बदलून निजू नकोस,
डोळ्यांत तिला साठवून घे..

बोलण्याची गरज नाही,
ऐकण्याचे बंधन नाही,
थोडा सावध अस मात्र
कारण डोळ्यांना सुट्टी नाही.

तुझं जे म्हणणं असेल,
तिच्या पाठीवर बोटांनी सांग,
हळू हळू का होईना पण,
लागेल तुला तिचाही थांग,

थोडं तिच्या मनासारखं वागुन तर बघ,
आखलेल्या वाटांवरून चालून तर बघ,
प्रेम तुला दिसेल तिचंही नक्की,
समोर आलेली बट तिच्या कानामागे सारून तर बघ!

सोपी असते रे ती, आपल्यालाच कळत नाही.
ओढाळ आपलं मन कळलं तरी वळत नाही!