देव पावला!

(एक छोटुकली गोष्ट)
"अहो ऐकताय न लवकर तयारी करायला हवी. आता सगळे येऊ लागतील. कोणाला काय द्यायचय सगळा हिशोब चोख करायला हवा. सगळी दमून भागून येतील. सगळ्यांचे समाधान करायला हवं. ऐयकताय ना?" तिने वळून बाजुला बघितले "ती" मोकळीच!

तो कधीच बाहेर पडलेला. रात्रीच गार वारा सुटलेला. मग तसाच तो निघाला. तो जसजसा पुढे जाऊ लागला; आकाशातल्या ढगांना आपला रंग चढवू लागला. गहिरा गडद भरीव...

वाटेत भामाबाईची झोपडी लागली. नातवाला झोपवत होती ती. मग त्याने आपले हात लांब करून झोपडीवर अंधार केला. उद्या लवकर उठून निघायचय तिला. थोडी झोप हवीच तिला.

अशाच मग कितीतरी भामा...

मग थोडा अजून पुढे झाला. तात्याबा अंधारातच डोळे बारीक करून शेताकडे डोळाभर बघत होता. आता काही दिवस भेट होणार नव्हती. " पेरलेलं नीट वर आण रे बाबा" तात्या नमस्कार करत म्हणाला. मग "त्या"ने आपले हात वर करून "असेच होवो" म्हटलं न पुढे झाला.

असेच मग कितीतरी तात्याबा...

काकड आरतीची वेळ झाली न आळंदीतली घंटा त्या सावळ्याने हलवायला सुरुवात केली. "चला उठा आज पालखी निघणार आटपा चला." एक एक वारकरी जमु लागले तसे त्याच्या अंगात वेगळच बळ येऊ लागलं. रामकृष्णहरी च्या गजरात तो डोलू लागला. पाल़खी निघाली. हा सगळ्यात पुढे. घ्यायलाच आला होता न तो.
वारी पुढे सरकू लागली. एक एक गाव, नदी, डोंगर, घाट सगळे जिवंत करत; नादमय करत; शुचिर्भूत करत वारी पंढरीची वाट चालू लागली. वाटाड्या तोच होता चुकायची भिती नव्हतीच. सगळे नाचत गात; किर्तन, अभंग गात आनंदे पोहोचलेच पंढरपुरी. मंदीरात पोहोचले.

अन मग तो उलटा वळला. रखुमाईने "ती" पुसून लख्ख करून ठेवलेली. त्या विटेवर जाऊन उभा राहिला. रखुमाईने विचारलं "दमलात का?"
तेव्हढ्यात एकच आनंदकल्लोळ उसळला "विठठल, विठ्ठल जय हरी विठ्ठल।" तो हसला म्हणाला "पावलो बघ!"