कॅनव्हास

छान स्फुट/मुक्त चिंतन लेखन !

गेले होते लक्ष , प्रतिसाद द्यायचा राहून गेला.
तुम्ही लिहीत रहा. छान लिहीता तुम्ही. तुम्हाला शुभेच्छा.

चिंतन आवडलं.
हे असे विचार माझ्याही मनात समुद्रकिनारी, तळ्याकाठी, खिडकीशी निरुद्देश बसले असताना, प्रवासात पळती दृश्ये पाहताना, एखाद्या रात्री निद्रादेवी रुसून बसली असताना येत असतात. 'मी कोण आणि माझ्या इथे असण्याचे प्रयोजन काय?' हा एक चिरंतन छळणारा प्रश्न आहे!
>>तर प्रश्न असाय की या सगळ्या कॅनव्हासमध्ये समजा मी नसतो तर काय झालं असतं ?
काही घंटा फरक पडला नसता !>> बरोबर!
विशेषतः ज्या परिस्थितीत मनात हे विचार आले आहेत (शरीर फ्रेमच्या अलीकडे असताना पल्याडविषयी चिंतन) त्या परिस्थितीत कॅनव्हासमध्ये नसल्याने काही फरक पडत नाही कृ ह घ्या

अप्रतिम स्फुट आहे. माझ्याही मनातलं काहीतरी जागं केलं तुम्ही.
"कधीकधी पहाटे चालण्याचा व्यायाम करताना पथदिव्यांच्या माफक पुरेश्या प्रकाशात आपल्या सावल्या लांब लांब होतात आणि अंधारात विरून जातात. पुढचा दिवा आला की मागे आखूड होत जाऊन अचानक पायाखाली येतात आणि पुन्हा समोर लांब होत जातात. हा खेळ पाहाताना आपल्याला चालण्याची एक लय सापडते आणि मग मनात सभोवतालाचा विलय होत जातो. सूर्योदयाची वेळ होत आली की वातावरणात एक गारवा येतो, हळूच एखादी झुळूकही येते. आपल्याला सुखद वाटतंय इतकं कळतं. आपण भोवतालाचा भाग होऊन जातो किंवा ते भवताल आपल्यात विरतं, आपला भाग बनतं. पावलं लयीत पडतच असतात. आपण आहोत किंवा नाही काय फरक पडतो? मी म्हणजे हे सर्व आणि हे सर्व म्हणजे मी. हे सगळं आपल्यासाठी आहे आणि आपल्यासाठी नाहीसुद्धा.
मग अचानक आकाशातला एक बिंदू लखलखतो, एक किरणशलाका पृथ्वीवर झेपावते, आणि क्षणात नवल वर्तते. प्रकाश उमटतो, 'मनाचिये अंधाराचा होतसे विनाशु' "
साठलेल्या अनेक अनुभवांचा पुन्हा प्रत्यय आला आपल्या लेखाने.

सुंदर वर्णन,माझ्या फ्लॅट च्या मागच्या बाजूस शेत आहे.सकाळी सगळे उठायच्या आधी मी मागच्या गॅलरी मध्ये बसून सकाळ चा आनंद घेते .

काही घंटा फरक पडला नसता!>>>
खरंच. फरक पडतो?? नाही. नाहीच पडत.. एखादा जवळचा माणुस कायमचा गेला. तरी आपण जगतोच ना? तसच आपण गेलो काय अन राहीलो काय?! काही फरक पडत नाही.. हां पण एकच इच्छा आहे.. कायमच जाताना समोरच्या एकातरी माणसाच्या मनात आपण गेल्यावर अलगद कधीही न पुसल्या जाणाऱ्या पाऊलखुणा उमटवुन जायची..

चांगला मुद्दा मन्या - पण प्रश्न हा आहे कि त्याने काय फरक पडतो. माणूस गेल्यानंतर पाऊलखुणा उमटण्यापेक्षा जिवंत असताना उमटल्या तर जास्त चांगले.

@कटप्पा, गेल्यानंतर नाही ओ! जाताना..
छोट्या छोट्या गोष्टींतुन आपल्या माणसांना आनंद देता यायला हवा.. ही कधीच न संपणारी एक प्रोसेस असते.. जी आपण गेल्यावर इतरांच्या मनात आठवणरुपी पाऊलखुणा बनुन राहतात..

सुंदर स्फुट लिहाले आहे. सुरवातीला कांहीं गोष्टी लक्षात आल्या नाहीत. नंतर प्रतिसाद वाचल्यावर सर्व उलघडा झाला. लिहीत रहा.