कळेने जीव जातो ठेच जेव्हा लागते तेव्हा

किती अस्वस्थशी होते स्वतःचे ऐकते तेव्हा
किती निर्धास्त असते मी मनाला मारते तेव्हा

हवीतर साक्ष काढूया रुढींच्या दिव्य भिंतींची
मनाच्या उंब-याआडून ती किंचाळते तेव्हा

तुला कळणार नाही हात सुटल्यावर कसे होते
पतंगीला जरा निरखून बघ ती फाटते तेव्हा

जगामध्ये तुझ्या आश्रीत मी हे जाणते पक्के
घरामध्ये कुणी पिल्लू निराश्रित आणते तेव्हा

जरी जाणार अस्ताला उगवता सूर्य हे कळते
तरी व्याकूळते हे मन दिशा सांजावते तेव्हा

नभामध्ये तुझा वावर, पहा उतरून जमिनीवर
कळेने जीव जातो ठेच जेव्हा लागते तेव्हा

सुप्रिया मिलिंद जाधव