अल्विदा अन सुस्वागतम माझ्या प्रिय मित्रांनो!

अल्विदा अन सुस्वागतम.. माझ्या मित्रांनो !
मी माझ्या न्हाव्याला माझ्या आधीच पातळ अन पांढर्‍या झालेल्या केसांना कलप लावून पुनरुज्जीवन देण्याची विनंती करत होतो.. मला वाटत होते माझ्या चेहर्‍याला तरुण लुक येईल. आशा सुटत नाही हो ! अन अचानक फोन वाजला. खूप दिवस झाले होते जेव्हा निवृत्तीनंतर कोणीतरी मला स्थलाकालाचे भान न ठेवता फोन करत होता. आधी खूप सवय होती.. स्व्च्छता गृहात, न्हाव्याकडे असतांना, रात्री अपरात्री फोन घेण्याची कारण कंपनीचा फोन होता ना अन त्यावर ऐर्या गैर्यांची सत्ता होती.
पण तरीही या फोनने माझ्या अन्यथा फोन रहित आयुष्यात थोडी थ्रिल आणली हे मी मान्य करतो. असो.. विषयांतर झाले.. क्षमस्व.
ही फोन वर होती आणि विचारत होती, “ तुम्ही…. तुम्ही टी व्ही ऑर्डर केलाय का?”
मी तर हबकलोच आणि शतश: गोंधळून बरळलो, “ अग, मी असे काही कधी करू शकेन का? तुला न विचारता? अख्ख्या ३० वर्षात असे काही करायला धजलो नाही. मुळीच नाही मी असे काही केलेले”
“अहो असं काय करताय. हा माणूस गेला अर्धा तास उरावर बसलाय आणि मला सांगण्याचा प्रयत्न करतोय!”
माझ्या कलप आणि तुरळक केस या विचारात मग्न असलेल्या पोकळ खोपडीतून विचारांची एक वीज चमकून गेली. ते सगळे “ तुम्हाला १ मिलियन ब्रिटिश पौंड मिळाले आहेत.. १०००० पौंड भरा… इ . इ मेल पिंग घालू लागले. “
“त्याला हाकलून दे.” मी खंबीरपणे उत्तरलो.
“अहो अस काय करताय? हा टी व्ही अनुजाच्या .. आपल्या मुलीच्या नावाने बिल फाडलेला आहे… अ नु जा …..”
“हो! अनुजा आपली मुलगी आहे”. मी खुळ्यासारखा बरळलो.
“अहो ! चेष्टा काय करताय? मला माहित नाही का ती आपली मुलगी आहे? काय करताय ते लवकर संपवा आणि ताबडतोब घरी या”.
पुन्हा काही मिनिटांनी फोन वाजला.
“अहो! कार्टीनेच आपल्या साठी दिवाळी भेट म्हणून ऑर्डर केलाय”
माझा विश्वास बसेना आणि कलप आणि कर्तन आहे तेवढ्या सुबक स्थितीत संपवून घरी दौडलो.
एक भले मोठे टी व्ही बॉक्स आणि सिनेमाच्या पडद्या एवढा मोठा ४२ इंची फ्लॅट टी व्ही अनावृत स्थितीत तिथे उभा होता.सर्व्हिस इंजिनीयर माझी वाट पाहत होता.…
ते नवीन म्हाराज येकदम रुबाबदार दिसत होते. त्यांच्या बाजूला मला १८ वर्षे इमाने इतबारे, माझ्या सुखदु:खात साथ दिलेला , माझा सखा, सोबती केविलवाणा, अंग चोरून पदच्युत स्थितीत उभा होता. त्याचा थोरला बंधु. आय टीत काम करणारा, धाकटा भाऊ दिसत होता.
मला गहिवरून आले, मी गोंधळलो होतो, थ्रिल्ड होतो , आमच्या लाडक्या कन्येने दिलेल्या त्या भेट्वस्तूने भारावलो होतो पण त्याच बरोबर खूप दु:खी होतो.
]त्या सर्व्हिस इंजिनियरने काही मिनिटातच नवा टी व्ही भिंतीवर चढवला. जुजबी डेमॉन्स्ट्रेशन दिले आणि मी व्यवस्थित निरोप देण्या आधीच माझ्या मित्राला ओढत, घेवून गेला.
माझ्या त्या मित्राने , गेली कित्येक दिवस, नव्हे वर्षे आम्हाला अविस्मरणीय मनोरंजन दिले होते, ते घरंदाज होते. दूरदर्शन वरील मालिका, मैफिली, प्रवास वर्णने अन आठ्वड्यातून एकदाच येणारे दूरदर्शनचे सुंदर कार्यक्रम! उत्तरांचल अन कुमाऊच्या दूर प्रदेशात त्याने हिवाळ्यातील कुडकुडण्यास लावणार्‍या संध्याकाळी आनंद, संगीत, मराठी गाणी, चित्रहार, ये जो है जिंदगी , वर्ल्ड धिस वीकनी ऊबदार केल्या होत्या. त्या वर मायलेकींनी व्हिदियो गेम्स खेळले होते. डी व्ही डी येण्या आधी मी त्याला सोनी वॉकमन हुक अप करून सी डी क्वालिटीच्या गाण्याचा आस्वाद घेतला होता. सगे सोयरे महाराष्ट्रातून नाटके, भेमसेन, माणिक वर्मा , सी डी वर आणायचे आणि आम्ही सुखद नॉस्टाल्जिया अनुभवायचो. बिस्मिल्ला खानांनी दिवाळी साजरी केली होती याच टी व्ही वर अन दशहतवादाच्या सुन्न करणार्‍या बातम्या याच टी व्ही व्र आम्ही ऐकल्या होत्या. अन हो! हा टी व्ही हप्त्यावर घेतला होता ! त्याचा वेगळाच, इच्छापूर्तीचा आनंद!सूज्ञांस सांगणे न लगे! हा लेडी डाय्ना आणि मदर टेरीसांच्या निधनाची बातमी एकत्र घेवून आला होता. त्याने नजीकच्या काळात वन डे अन २०-२० जिंकण्याचा आणो ओबामा अध्यक्ष बनण्याचा सोहळा पाहिला होता. त्याच्या त्या मेंदूत .. ऊप्स.. सर्किटीत हे सगळे रुंजी घालत होते. तो माझ्या इतिहासाची बखर होता.
त्याचा माझ्या घरातील प्रवेश अजूनही ताजा आहे. विकत घेण्यापूर्वी मी गो डावून मध्ये गेलो होतो अन स्वत: टी व्ही निष्णात असल्याने, त्याचे कूळ , म्हण्जे थॉम्सन कंपनीची ट्युब पडताळून पाहिल्यावरच त्याच्याशी सोयरीक जुळवली होती.
त्याने आमची इमानेइतबारे सेवा केली होती आणि त्याच्या ऐन जवानीत, सतराव्या वर्षी तो आम्हाला सोडून गेला होता. तो ठणठणीत होता, अनेकदा तो विकून नवीन एल सी डी घेण्याचा विचार माझ्या मनात आला होता हे मी नाकारू शकत नाही.
मला त्याचा अद्ययावत नवा भाऊ आणावासा वाटत होता पण त्याची परिणिती प्रत्यक्षात करण्यास मी धजावत नव्हतो, कदाचित त्याची दुलई सारखी सलगी हे याचे कारण असावे.
आता त्याचा श्रीमंत बंधु आला होता. संमिश्र भावनांचा कल्लोळ माझ्या मनात रुंजी घालत होता. माझ्या मुलींचा अभिमान वाटत होता. त्यांनी आमच्या मनात तीळभरही संशय न येवू देता, हक्काने आणि प्रेमाने हे मिशन यशस्वी केले होते. तो नवीन सदस्य आल्याबद्दल मी त्याच्या स्वागतास उत्सुक होतो. तो रुबाबदार होता अन अद्ययावत देखील होता.परंतु आमच्या या जुन्या कौटुंबिक सदस्याच्या आम्हास अचानक सोडून जाण्याने मी खिन्न झालो होतो. माझ्या फ्लॅशबॅक मध्ये अनेक प्रतिमा, समारंभ, मैफिली अन आठवणी होत्या अन तो आता आम्हास सोडून गेला होता.
परंतु मला आनंद होता की जाताना तो निरोगी होता आणि कदाचित दुसर्‍या गरजू कुटुंबात जाणार होता. त्यांना आता त्याची आमच्याहून अधिक गरज होती. तो अजूनही गात होता, नाचत होता आणि मला आनंद एवढाच होता की तो ठणठणीत होता. घायाळ , विपन्नावस्थेत त्याला पाहण्याचे अन कवडीमोलाने त्याला विकायचे धैर्य माझ्यात नव्हते. मी त्याला मरणप्राय अवस्थेत पअहू शकत नव्हतो.
हे माझ्या मनात चालू असतांना बहुतेक तो तरुण गृहस्थ, नवा सदस्य माझ्याकडे कुतुहलाने अन अपेक्षेने पाहत होता आणि मला म्हणाला “ बाबा , मी सुध्दा तितकीच उत्तम, किंबहुना अधिक उत्तम सेवा देणार आहे”. मी काही जुन्या सी डी काढल्या आणि त्या नवीन टी व्ही वर लावल्या. जुने वैभव आणखी लखलखू लागले. जुने क्षण आणखी सुंदर दिसत होते. आणि हेच तर तो नवा भिडू म्हणत होता, “ मला ठावूक आहे तुला काय वाटतय! मी सुध्दा तेवढाच इमानदार आहे आणि मी तुम्हाला तो सोडून गेल्याचे दु:ख भासू देणार नाही”.त्याच्या वर विश्वास ठेवण्यास मुळीच हरकत नव्हती.
मी स्वत:शीसच हसलो. मला मुलांच्या विचारशीलतेचे, त्यांच्या आम्हाला गोड धक्का देण्याच्या हेतुचे कौतुक होते आणि त्या बरोबरच त्या जुन्या मित्राच्या जाण्याची खंत , सल होता.
त्या रात्री झोपतांना, दिवे मालवतांना मी त्या टी पॉयवरील जुनी जागा पाहिली. ती रिकामी होती. अनंतचतुर्दशीला बाप्पा गेल्यावर दिसते तशी. त्याचा धाकटा भाऊ नव्या आसनावर- भिंतीवर विराजमान होता.
डोळा लागतांना अश्रू तरळत असल्यासारखे वाटले… आम्हा उभयतांना ही.
शुभास्ते पंथान: संतु मित्रा!!