पिलू वाट पाहे...................(फोटोसहित)

पिलू वाट पाहे .............

आम्ही काल रेणुकामातेचं दर्शन घेऊन घरी आलो. तसा उशीरच झाला होता. रात्रीचे नऊ वाजले असतील. बेडरूमचं दार उघडता क्षणीच काही तरी फ़डफ़डत गेल्याचा भास झाला. अनवधानाने तोंडातून किंकाळी फ़ुटली. (:अओ: हे नेहमीचच!!) मग दिवा लावल्यावर असं लक्षात आलं की ते एका पक्षाचं पिल्लू असावं.

अग्गोबाई........हे आणि कधी खोलीत शिरलं असेल? असा विचार करत मी दिवा लावल्याबरोबर ते खोलीभर कडेकडेने आणि अगदी छतालगत फ़िरलं आणि माळ्यावरच्या सामानामागे लपलं. खुर्ची घेऊन बघण्याचा प्रयत्न केला. पण नाहीच दिसलं. जेवणं करून झोपलो. दुसऱ्या दिवशी सकाळी, सकाळची स्वयंपाकघरातली आणि इतर कामं आवरेपर्यन्त बेडरूमचं दार उघडं ठेवलं...अश्यासाठी की ते पिल्लू उघड्या दारातून उडून निघून जाईल. आमच्या बेडरूमच्या बाहेर एक ओपन् टु स्काय असं एक सिट आऊट आहे. इथे कमळाचं एक भलं मोठं टाकं, काही टांगत्या कुंड्या, वेली, काही झाडं असं काहीबाही आहे. त्यामुळे इथे बरेच पक्षी ये जा करत असतात.

एक गंमत: बाजारातून आणलेल्या पालेभाज्यांच्या जुड्या बऱ्याच वेळा सुतळीने बांधलेल्या असतात. ती सुतळी मी कात्रीने न कापता, गाठ सोडवून तो सुतळीचा तोडा मी माझ्या सिटाउटमधल्या टांगत्या कुंडीच्या वरच्या दांडीला बांधून ठेवते.

हे करण्याच्ं एक कारण: १) पालेभाजीच्या काड्या/देठं कधी कधी शरद त्याच्या शेळीसाठी घेऊन जातो. त्यांच्या(शेळीच्या) पोटात सुतळी जाऊ नये. २) इमर्जन्सीला कधी सुतळीचा तोडा हवा असल्यास फ़ारशी पळापळ न करता अगदी डोळ्यासमोरच अनेक सुतळी तोडे वाऱ्यावर झुलताना दिसतात. कधी एखादी झाडाची फ़ांदी बांधायला उपयोगी पडतात. सुतळी्चा तोडाच तो....कधी लागेल काय नेम सांगावा! ३) सगळ्यात मस्त म्हणजे अनेक पक्षी या माझ्या लोंबत्या सुतळ्यांचे धागे चोचीने सोड्वून घरटं बांधायला घेऊन जातात! यापेक्षा सुंदर उपयोग काय असणार सुतळीच्या तोड्याचा? आणि तो पक्षी या सु्तळीशी कशी झटापट करतो आणि मग चोचीतला धागा हवेत फ़लकारत कसा उडून जातो हे सारं फ़ार प्रेक्षणीय!
हो आता कुणी म्हणू शकतात..........."काय हा चिक्कुर्डेपणा!" पण काय हो........शेवटी रीसायकलिंग आणि अपसायलकिंग म्हणजे काय वेगळं असतं हो? आँ?
सहसा काहीही फ़ेकायचे नाही. कधी तरी ते लागणार या विचारसरणीच्या पिढीतली मी आहे!(गर्वसे कहो हम उस पीढीसे है! :फिदी:) आणि हो....... माझा या विचारसरणीवर संपूर्णपणे नितांत विश्वास आहे!

असो..........पहा .......कुठल्याकुठे गेले पिल्लाची गंमत सांगता सांगता.................
तर जरा हाताला सवड झाल्यावर पुन्हा बेडरूमकडे मोर्चा वळवून पाहिलं तर ते परत छतालगत भिरभिरत होतं. ओह्...म्हणजे हे उघड्या दारातून गेलेलं दिसत नाही! आणि थोडं खालच्या पातळीवर यावं हे काही त्याच्या लक्षात येत नव्हतं. आणि गंमत म्हणजे माळ्यावर उजेड येण्यासाठी जिथे काचेची तावदानं बसवलेली असतात त्यावर एका तावदानावरून दुसऱ्यावर असं ते भिरभिरत आपटत राहिलं....प्रकाशाच्या दिशेने. माझा जीव कळवळला. एक तर सकाळचे साडेसात झालेले.........तेही बिचारं भुकेनंही कळवळलं असणार. आईची आठवण काढत असेल का ते?

मनात एक गोड गाणं घुमत होतं........पक्षिणी प्रभाती चारियासी जाये, पिलू पाट पाहे उपवासी.........
मग मी खुर्चीवर चढले आणि एका कुंच्याने त्याला अलगद स्पर्श करू लागले. तर ते पुन्हा खोलीच्या प्रदक्षिणा करायला लागलं. एकदा तर ते कुंच्यावर येऊनही बसलं. मी एक डोक्याला बांधायचा मोठा स्कार्फ़ हातात घेऊन अगदी तयार होते. की त्याला अलगद रुमालात पकडून गच्चीत सोडून द्यायचं...पण नाहीच. ते परत भिरभिरायला लागलं.
तोपर्यन्त खालून लुईच्या भुंकण्याचा आवाज आला. शरद कामाला आला होता. सगळ्यात आधी तो लुईला फ़िरवून आणतो. आणि लुई त्याची सकाळची महत्वाची कामं (!) बाहेर जाऊन करायला अगदी आतुर झालेला असतो. त्यामुळे तो दिसला की लुई खूप एक्साइट होऊन भुंकतो.
शरदला पिल्लाबद्दल सांगितलं, म्हटलं....लुईला फ़िरवून आणलंस की आधी त्या पिल्लाचं काय करायचं ते बघू.
शरद परत अल्यावर त्याला मोठी लोखंडी शिडी(ज्याला इकडे घोडा म्हणतात.) आणायला सांगितली. मग ज्या तावदानावर तो पक्षी फ़डफ़डत होता त्याच्या समोर ही शिडी लावली. शरद हातातल्या कुंच्यासहवर्तमान शिडीवर चढला. पण कुंचा त्याच्याजवळ नेताक्षणीच ते पिल्लू पुन्हा भिरभिरू लागलं आणि या तावदानापासून त्या तावदानापर्यन्त प्रकाशाच्या दिशेने पुन्हा धडका मारायला लागलं. मग लक्षात आलं की हे पिल्लू आपली उच्च पातळी सोडून खालच्या पातळीवर(?) यायला तयार नाहीच!!!. मग आम्ही स्ट्रॅटेजी बदलली. म्हणजे म्हटल्ं आयुधं बदलून बघू. कुंच्याचा त्याग करून डोक्याचा मऊमऊ स्कार्फ़् हे आयुध वापरण्याचं ठरलं. ते मी शिडीवर उभ्या शरदकडे सुपूर्त केलं. आणि कामच झालं. पिल्लू तावदानावर फ़डफ़डत होतं. त्याच्यावर अलगद रुमाल टाकला गेला. आणि शरदने त्याला रुमालासह अलगद ओंजळीत पकडलं. मग आम्ही तसेच गच्चीत गेलो.

खालच्या अंगणातलं जुनंजाणतं प्रचंड मोठं कडुलिंबाचं झाड वरपर्यंत येऊन आपल्या हिरव्या विस्तारासह गच्चीत एका बाजूला ओणवलं आहे.

लांबून तर वाटतं.....गच्चीच्या त्या कोपऱ्याला या झाडाने जणु आपल्या हिरव्या कवेत घेतलंय्! हा अंगणातला कडुलिंब इतका गच्च आहे की लांबून या झाडाच्या अंतरंगात काय चाललंय काही कळत नाही. लांबून फ़क्त एक हिरवा गार घुमट दृष्टीस पडतो आणि हा हिरवा गार विस्तार भर उन्हाळ्यातही डोळ्यांना थंडावा देतो आणि अंगणावर थंड गार सावली!

तर त्या बाजूच्या गच्चीच्या कठड्यावर त्या पिल्लाला सोड्लं.

तर ते तिथंच बसून राहिलं. बिचारं दमलं असणार, त्यात पुन्हा उपाशी, भुकेलंही असणार. जरा जवळून निरीक्षण केलं तर असं वाटलं की त्याचा एकच डोळा उघडलाय. पण पक्षांचं या बाबतीत काय असतं ते जाणकार सांगतील. आता हा डोळा उघडलाच नव्हता का डोळ्याला काही इजा झाली होती देव जाणे!
मग मात्र काही वेळाने ते पिल्लू कडुलिंबात उडून दिसेनासं झालं.

आमचा जीव भांड्यात! चला......म्हणजे हे निदान उडू शकतय!

त्याला त्याची आई भेटेल आणि त्याला लवकरच खायलाही मिळेल अशी मनोमन इच्छा करत मी आणि शरद आम्ही स्वस्थचित्ताने गच्चीतून खाली आलो.