ढेकूण होस्टेल अन पुणे.

अन दुसरं, त्याच्या रक्तातून अनेक ढेकूण येतात अशी ती अंश्र. >>> हायला हे असे नसते का मग? या कारणासाठी मी कित्येक ढेकणे न मारता चिमटीत पकडून त्यांना बाथरूममध्यल्या बादलीत नेऊन जलसमाधी दिली आहे..

तसेच एकदा आमच्या बेडच्या ड्रावरच्या फटीत लपलेली ढेकणे मी लायटरने जाळायच्या प्रयत्नात बेडचा बराच दर्शनी भाग काळा पाडलेला आणि जाम मार खाल्लेला ..

पण मी पुण्याचा नाहीये, मुंबईचा आहे. या लहानपणीच्या आठवणी आहेत, तेव्हा कधीतरी सीझनल ढेकणे झाली होती ईतकेच

खतरनाक अनुभव आणि उपाय

भारी लिहिलय

तिथले ढेकूण चिंग होऊन बाहेर येत अन लाश होऊन पडत.>>>>>

ढेकुण हा एक नंबर खतरनाक प्राणी आहे, कधी राहिलो ढेकणांच्यात तर ते गेल्यावरही आपल्या हातांवर वळवळत आहेत अशी स्वप्नं पडतात !!

लेख अगदी मस्त झाला आहे.

पुण्यातलं हॉस्टेललाईफ ज्यांनी अनुभवलं आहे त्यांना ढेकणांचा सहवास मिळाला नाही असं होणं हे जवळपास अशक्यंच आहे. अशा भाग्यवंतांमध्ये मीदेखील आहे :). आमच्या हॉस्टेलच्या खोलीत ढेकणांशी लढाईसाठी अनेक उपाय केले गेले, पण ढेकूण त्या सर्वांना पुरुन उरले हे ओघाने आलंच.

आम्ही नेहमी करत असलेला एक उपाय म्हणजे ढेकूण पकडून रॉकेलमध्ये टाकणे. सहा महिन्यांच्या या नेमाने चालणार्‍या उपक्रमाचा परिणाम म्हणून त्या रॉकेलच्या वाडग्यात सुमारे अर्धा किलोचा ढेकणांच्या मृतदेहांचा खच पडला होता! परंतु इतक्यावरच भागलं तर काय पाहिजे होतं?

ढेकणांना पकडून रॉकेलमध्ये टाकण्याऐवजी सगळी रुम रॉकेलने धुण्याची सुपिक कल्पना हॉस्टेलमधल्या एकीच्या डोक्यातून बाहेर पडली आणि तिच्या दोन रुम पार्टनरनीही लगेच होकार दिला! कसं माहीत नाही पण त्यांनी जवळपास दहा लिटर रॉकेल मिळवलं आणि होळीतल्या पिचकार्‍या वापरुन सगळ्या भिंतींवर उडवलं! रुममध्ये असलेल्या बेडनाही रॉकेलने आंघोळ घालण्याचा कार्यक्रम झाला! प्रत्येकजण उत्साहाने हा सोहळा पाहण्यास हजर!

अर्थात ढेकणांवर याचा फारच थोडा परिणाम झाला!

रेक्टरने त्या तिघींना सगळी रुम पुन्हा पाण्याने धुवून काढायला लावली. चार वेळा रुम धुवूनही रॉकेलचा वास कितीतरी दिवस जात नव्हता! ढेकून गेले नाही ते नाहीतच!

>>>>>आमचा एक मित्र चक्क अ‍ॅनिमिक झाला होता ढेकून चावल्याने.>>>>>>>>>>
DiMa Laibhari .....

साॅलिड आहे. एकेक हाॅरिफिक उपाय वाचताना नेथन लेनच्या माऊसहंट सिनेमाची आठवण येत होती...

छान बाफ आणि अनुभव...

लोखन्डी पलन्गाच्या कोपर्‍यात लपलेल्या ढेकणान्ना मारण्यासाठी त्या कोपर्‍यान्ना मी नियन्त्रित प्रमाणात शेक द्यायचो. शेक देण्यासाठी वर्तमान पत्राची गोल पुन्गळी करुन त्याच्या एका टोकाला पेटवायचे. आगिवर नियन्त्रण रहाते, अकस्मात हल्ला झाला आहे म्हणुन ढेकुण सैरावैरा पळण्याचा प्रयन्त करतात... पण तुमच्या कडे भरपुर वेळ असतो... मारले जातात. चार कोपर्‍यान्साठी चार TOI चे कागद. हा उपाय ३-४ आठवड्यातुन एकदा करायचो.

रोजच्या मारण्यासाठी (वर लेखात उल्लेख केल्याप्रमाणे) रॉकेलने भरलेल्या बाटलीत रॉकेलसमाधी द्यायची...

मला अधे मधे एखादा चावतो आणि मी कुठल्याही श्रद्धा अंधश्रद्धेच्या परे असल्याने त्यांना व्यवस्थितरित्या चेंदुन टाकते पण मी फ्लॅटवर राहत असल्याने पलंग वगैरे सारखा मोहमाया नैत जवळ.. गादी खालीच टाकलीय..
पेटवुन देऊ म्हणता ?

काय धम्माल लिहिलेय.. रॉकेलमधे ते टाकणे एवढाच उपाय माहित होता !

ते सायचं पेस्ट कंट्रोल केले की मी दुसऱ्या मित्राच्या रूम वर झोपायला जातो असो कारण त्या पेस्ट कंट्रोल वाल्या रूम मधे झोपणे म्हणजे पार गॅस चैंबर मधे झोपल्या सारखे असे, आम्ही पलंग बाहेर काढुन त्याच्या लोखंडी पट्टयांच्या मधे पेपर भरून ते सगळे गणित पेटवुन देत असु ! मग नंतर तो पलंग काही काळ (३-४ दिवस तरी) शुचिर्भूत होत असे.

बाकी दीमा, रम्य ते मेडिकल कॉलेज चे हॉस्टल!! मी पुण्यात आलो तेव्हा UPSC नावाची एग्जाम असते हे बहुतेक पुणेरी घरमालकांस माहिती नव्हते म्हणुन मला सलग ४ दिवस

"ते काय म्हणतात तुमचे ते युपीएसी का काय तो किती वर्षांचा कोर्स आहे म्हणे!?" असे प्रश्न येत होते, शेवटी तरस खाऊन आमच्या एक तळेगाव च्या भाऊसाहेब सरदेसाई रूरल हॉस्पिटल अन mimer चा विद्यार्थी असलेल्या मित्राने आमच्यावर कृपा करून आम्हाला बॉयज हॉस्टल ला पैरासाइट म्हणुन चिकटवले अन आम्ही पुण्यात रुळलो, एकदा ढेकणे टाइट करायची म्हणुन मामा ला आमच्या एक ऑर्थो मित्राने स्पिरिट आणायला सांगितले होते, ते मामा शौक़ीन त्यांनी आमच्या मित्राच्या नावावर सर्जिकल मधुन स्पिरिट घेतले अन घच्चकन पाऊण बाटली नरडीत रिकामी केली, तसे ते रेगुलर होते पण नंतर त्यांना बहुतेक ओडी रिएक्शन झाली अन तो मामा शुद्धिवर येऊस्तोवर आमचा मित्र बिचारा खांबावर चढ़ून बसला होता

ढेकूण, डास आणि झुरळ हे तीन प्राणी जिथे दिसतात तिथेच चिरडले जाण्यासाठी जन्माला आलेले असतात.. सो नो मर्सी.. जस्ट किलिंग.. दिसला की धोपट..

सी ओ ई पी च्या F (किंवा एकंदर कुठल्याही) ब्लॉकमधे जे राहिलेले असतील त्यांनी ढेकणांना भरपुर मेजवानी दिलेली आहे. माझे आई वडील एकदा रुमवर आले तेव्हा कॉटवरील ढेकणे पाहुन हादरुनच गेले होते. फक्त पहिल्यांदा त्रास होतो ढेकणांचा नंतर एकदा सवय झाली की काही वाटत नाही

दीड मायबोलीकर,

झकास लिहिलेत ... हॉस्टेल आणि ढेकण अतूट रिश्ता :D! ह्या ढेकणांचा पहिला अनुभव पुण्यातच भेटला. खूप वैताग आणला होता. पहिल्याच वर्षी गादीत भरपूर झाले. सगळे लक्षण बरोबर लागू

शेवटी खटनील नावाचं औषध आणलं ... ते रोज म्हणजे जवळजवळ ८ १० दिवस वापरले, ढेकण ते औषध लागल की बाहेर येऊन वळवळ करायचे. मग काय रोज औषध मारायची आणि गादी उन्हात नेऊन धोपटली लाकडी फळीनी ...

आणि शेवटी चून चून के खातमा कैक जीवहत्या झाल्या माझ्या हातून

दुसरा त्रासदेऊ प्राणी म्हणजे झुरळ ... हा दिसला रे दिसला की आधी कल्लोळ, ओरडा ... मग झाडू घेऊन आम्ही ह्याच्या मागे

हाहा मस्त लिहीलय.

COEP मधे इतकी ढेकणं नव्हती

सोपा , स्वस्त ,निर्धोक उपाय:
पातळ खळ ब्रशने लावा.लाकूड, भिंत ,गाद्या उशा ,कशालाही.साधारण चार चार दिवसांनी पाचसहावेळा करा.मात्र हॅास्टेलच्या सर्व रूमसमध्ये एकाच महिन्यात करा. ढेकूण लहान मोठे immobile होतात खळ वाळली की.अंडी फुटुन नवीन पिढीही तयार होत नाही.

भारी लिहलयं
माझा ढेकणांशी सामना गेल्यावर्षी उसगावात झाला! तोपर्यंत ढेकुण कसे दिसतात हेही माहित नव्हतं .. प्राथमिक लक्षणं दिसु लागली... नंतर एक छोटा प्राणी दिसला तर त्याचा फोटो काढुन मित्राला व्हॉ अ‍ॅपवर पाठवला.. मग कळालं हाच तो बेड बग!
अपार्ट्मेंट ऑफिस्मधे सांगितलं तर त्यांनी एक भली मोठ्ठी लिस्ट दिली पुर्वतयारीची..मग पेस्ट कंट्रोल सोपस्कार! अगदी लालबुंद नक्षी उमटली होती दोन्ही हातावर .. शेव्टी मीच रुम सोड्ली नि माझ्या बरोबर तेही येवु नयेत अशी देवाला प्रार्थना!

>> फक्त पहिल्यांदा त्रास होतो ढेकणांचा नंतर एकदा सवय झाली की काही वाटत नाही << असेल बुवा ! कारण खरंच माझ्या एका रूममेटने कधीच ढेकणांचे टेन्शन घेतले नाही. आम्ही मात्र दर दोन आठवड्याला अंथरून-पांघरूण, गाद्या-उश्या बाहेर उन्हात टाकायचो.
सेकन्ड शिफ्ट वरून आलेला एक रुममेट रात्री १ ला उदबत्तीने फटीत लपलेले 'फटाके' फोडायचा, अन त्याच्या सुवासात (?) तो शांत मनाने झोपायचा.
दिमा.. रुममधे ढेकणांचा उपद्रव झाल्यास सुरवातीला होणारा संताप, कधी हतबल होउन रात्री उठून बसणे ई. सर्व आठवले लेख वाचुन!

भन्नाट आहे हे!

ढेकणं मरू द्या हो, रेखाच्या फोटोंना काडी लावावी लागली त्याची दर्दभरी दास्ताँ सुनवा!

ढेकूण प्रसाराचा मोठ्ठा एक्स्चेन्ज म्हनजे त्याकाळी असलेली येष्टीची स्टँडवरची बाके. ती लाकडी बाके लाकडी पट्ट्यांची असत. त्यात हजारो ढेकूण असत. बाकावर बसलेल्या 'पाशिंजरांच्या' धोतरात लुगड्यात पैजाम्यात . शेकडो ढेकूण घुसत आणि वेगवेगळ्या गावाना प्रवासाला जात. आर्य जसे कुठून धृवावरून आले आणि भरतखंडात पसरले तसे. त्या काळातले घरेही शिंची लाकडाची, शेणाने सारवलेली. घरात कपाटे नसल्याने असंख्य पोत्याची बाचकी म्हणेजे ढेकणांची अभयारण्येच. फार ढेकणांचा सुळसुळाट हो. झोपेचे खोबरे म्हणजे काय ते हे. यमराज्यात एक रात्र. आम्ही बोटानीच चिरडायचो. भल्ताच आसुरी आनन्द मिळायचा. एकवीस वेळा घर कपडे नि:ढेकूण केले तरी बेटे क्षत्रियांसारखे पुन्हा हजरच. मग आम्ही त्यांचे सोबत एखद्या डयबेटीसप्रमाणे जगायला शिकलो. वर्गात पुढेबसलेल्या एखाद्या वर्ग बंधूच्या पांढर्‍या स्वच्छ सदर्‍या च्या पाठीवर एखादा लालबुंद सरदार एकडून तिकडे फिरताना दिसे. आम्हाही 'चावू दे साल्याला' म्हणत त्याला सांगायचो नाही.

अलिकडे स्टँडावर शिमिटाची बाके आली, घरे शिमीटाच्या गिलाव्याची झाली, फरणिचरें लाकडाऐवजी फाय बर प्लास्टिक्ची झाली त्यामुळे त्यांच्या लपायच्या सगळ्या 'डेन्स'नष्ट झाल्या. त्यामुळे ही मंडली गेल्या कित्येक वर्षात दिसत नाहीत. आमच्या पोरानी तर अजून ढेकूण पाहिलेलेच नाहीत !!

भन्नाट आहे.. लेख आणि प्रतिक्रिया पण !

लोल.
माझ्या हॉस्टेलच्या रूम मध्येही ढेकणं असायचीच. बरेचदा ती नेमके एखाद्या मुलीबरोबर गप्पा मारत असतानाच शर्टाच्या बाहेर यायची. मग लगेच चीत्कार वगैरे आणि त्या मुली मग पुढे ह्याला बोलू की नको हा विचार करत असणार.

ढेकणं साली मरत नाहीतच. पण पहिल्या वर्षी सहन केल्यावर तो खडूचां शोध लागला. मग निदान माझ्या पलगांवर ती कमी असतं.

अमेरिकेत बेड बग्ज आमच्या तीन घर पलीकडे राहत असणार्‍यांकडे झाले होते. आम्ही त्या काळात त्यांना दरवाज्यातूनच कटवायचो किंवा चल बाहेरच स्टारबग्ज मध्ये जाऊ असे म्हणून बोळवण करायचो.

रवी, हा फर्ग्युसन च्या होस्टेल ला होता. तिथेही ढेकूण होतेच. त्याच्या रूम मेट्स नी तो लोखंडी पलंग
एकदा जिन्यावरून धडधडत खाली फेकला होता. तरी ढेकूण होतेच. १९७४-७५ चा किस्सा.

छान लेख.

मस्तं !
दिमा, पुण्याला नव्हे तर मुंबईलाही हॉस्टेलात ढेकूण असतात बरं का!
ढेकणांना मुली आवडत नाहीत असा माझा कित्येक दिवस समज होता (नंतर तो खोटा ठरला)
जेजेत असताना आमच्या लेडिज हॉस्टेलात कधीच ढेकूण दिसला नाही पण बॉयफ्रेंडच्या तोंडून 'ढेकूणकीच्या शत्रूसंगे युद्धं आमचे सुरू' या सुरस आणि चमत्कारिक कथा ऐकल्या होत्या.
पूढे सायनात पीजी करताना मिक्स्ड हॉस्टेल असूनही त्याच्या रूमात ढेकणांचे ईवान आणि माझ्या रूमात एकही नव्हता ढेकूण.
एकदाच त्याच्या रूममध्ये जाऊन दिवसाढवळ्या इतस्ततः फिरणारी ती ढेकणांची गँग बघून घाबरून गेले होते. त्यात त्याने गादी उलटी करून त्याखाली कोपर्‍यात असलेली ढेकूण कॉलनी दाखवली. ती पाहिल्यावर तर पुन्हा कधी कधी त्या दरवाजाच्या आत पाय टाकला नाही.कितीही टेंप्टेशन झालं तरी !
नंतर लग्नं झाल्यावर त्याच हॉस्टेलात आणि त्याच फ्लोअरवर एकत्रं रूम मिळाली. तेव्हा याचं सगळंसामान धुवून वाळवून रूमात घेतलं. गादी स्वतःची असूनही दान करून टाकली.
त्यामुळे एम्डी संपेपर्यंत ढेकूण नाही आले.
यावरून मुलींचे रक्तं ढेकणांना आवडत नाही असा निष्कर्ष काढला होता.
पण इकडे शिफ्ट झाल्यावर मुलाला सांभाळायला एक गावातली मुलगी ठेवली आणि घरभर ढेकूणच ढेकूण. पूर्ण निर्दालन केलं तरी ही मुलगी शनि/रवी गावी जाऊन आली की ढेकणांची नवी फौज हजर. मग तिला काढून टाकल्यावर आणि तीन महिने रेखाच्या कागदावर हात फिरवणे सोडून , बाकी तुमच्या लिस्टीतले बरेचसे उपाय केल्यावर गेले ते ढेकूण!
आता गावातले पेशंट बर्‍याच जुन्या दिवसांच्या रिपोर्टांच्या फायली घेऊन येताय तेव्हा टेबलावर ढेकूण , त्यांची अंडी, झुऱळांचे कोष असे काय काय पडते. पण सुदैवाने अजून नवे ढेकूण तीन चार वर्षांत घरी आलेले नाहीत.

खुमासदार लिवलय. बाबा रेल्वेत असल्याने ढेकणे घरी यायचीच यायची. वैतागलो होतो जाम. लहानपणी मच्छरदाणी वापरली जात असल्याने कायम तिच्या कानाकोपर्‍यात असायचे हे ढेकुण. आता सर्व बन्द म्हणून मोठ्ठा सुटकारा.

लहानपणी ते गाणे ऐकले होते ते कोणाला माहीत आहे का? माहीत असल्यास इथे लिव्हा.

या ढेकणाने मजला पिसाळले....

या ढेकणाने मजला पिसाळले

ढेकूण झाले घरात म्हणून गेलो मी रानात
तिथे जाऊन बघतो तर ढेकूण माझ्या कानात
या ढेकणांनी...

ढेकूण झाले घरात म्हणून गेलो मी वेशीत
तिथे जाऊन बघतो तर ढेकूण माझ्या मिशीत
या ढेकणांनी...

ढेकून झाले घरात म्हणून गेलो मी वाडीत
तिथे जाऊन बघतो तर ढेकूण माझ्या दाढीत
या ढेकणांनी...

... अँड सो ऑन अँड सो फोर्थ. इम्याजिनेशनच्या वारूला यमकाचा रथ जोडून काय पण.

साती मनभरुन धन्यवाद.:स्मित::फिदी: धमाल कविता आहे ही.