बालपण

माझा एक शेर आहे मतला आहे त्या जमीनीत काफिये सुचता सुचेनात सुचले तरी रदीफ अडचणीची वाटू लागली नाही म्हणायला त्यानंतर ओढून ताणून मी तीन चार शेर केले पण सफाई काही केल्या येइना नाही म्हणायला अजून एक शेर असा होता की तो बर्‍यापैकी जमला असे म्हणता येत होते पण विषय चघळून चोथा झालेला म्हणून मग गझलच केली नाही
तो मतला असा.....

माझ्या गझला अन् माझ्यात बखेडा आहे ....
'विठ्ठल नक्की कोणापायी वेडा आहे?" .

असे अनेक शेर अजून आहेत एक शेर असा .....

उत्तर कळल्यावर प्रश्न अजूनच छळतो
की ..विठ्ठल का वागेल असा माझ्याशी ?

मला वाटते की एकदा जमीन सुचली की त्याच जमीनीत अजून शेर न होण्यामागे तिच्यातील आपली तल्लीनता .एकाग्रता काही अपरिहार्य अश्या ही तांत्रिक/भावनिक कारणांमुळे टिकवून ठेवता न येणे हाही घटक असू शकतो

आपली तल्लीनता .एकाग्रता काही अपरिहार्य अश्याही तांत्रिक/भावनिक कारणांमुळे टिकवून ठेवता न येणे हाही घटक असू शकतो>>>

चांगला मुद्दा वैभव!

विदीपांच्या मागील प्रतिसादाशी सहमत....

त्या जमिनीत ५ शेर करणे त्यांना मुळीच कठीण नाही.... परंतु आशय आणि इतर तडजोडी मान्य नसल्याने असे शेर फुटकर अशआर या सदरात रहातात .

दोन दिवस मी बाहेरगावी होतो; म्हणून लिहू शकलो नाही.

आपण अगदीच टोकाचे लिहिलेय असे जाणवले.

मी अगदी टोकाची प्रतिक्रिया दिली; कारण मी समजत होतो की समीर चव्हाण हे गज़लचे गाढे अभ्यासक आहेत. त्यांनी पूर्वी काही उर्दू शायरांच्या गज़लांचे रसग्रहणात्मक अभ्यासपूर्ण विवेचन सादर केले होते.

तुम्ही शीर्षक दिले आहे - 'बालपण'. अर्थातच वाचक समजणार की 'बालपण' या विषयाला धरून काही ओळी खाली असतील. सर्व ओळी वाचल्या तर जाणवते की काही ठिकाणी तुटक तर काही ठिकाणी एकसंघ विचार आलेले आहेत.

त्यातला एखादा शे'र अर्थपूर्ण आणि मात्रापूर्ण असेलही... पण अपवादाला नियम म्हणता येत नाही.

गालीब किंवा अन्य काही शायरांच्या ४ शेरांच्या गज़ला आहेत, पण त्या गज़ला म्हणून प्रसिद्ध आहेत; दोन तीन वेगवेगळ्या जमिनीच्या गज़ला एकत्र करून एक गज़ल म्हणून नव्हे.

जर हे फुटकळ शेर म्हणून लिहिले असतील तर त्यांना तसे शीर्षक द्यायला हवे होते. सध्याच्या रचनेतून यातील कुठलीच गोष्ट दिसून येत नाही.

मला वाटते आपण दोघेही विनाकारण थोडे जास्त 'पर्सनल' होत चाललो आहोत. माझ्यातर्फे ही चर्चा मी इथेच थांबवतो.

समीर.. आपला मुद्दा मान्य..
फक्त मला एक दोन जागी शेर अर्धवट राहिला असे वाटले.
उदा.
शाळेच्या समोर होता छोटा दरवाजा
निघायचा तो मोठ्या वाड्याच्या भेदाशी

इथे पुढे अजून काहितरी येइल अशी अपेक्षा निर्माण होते, त्यामूळे तो पूर्ण आहे असं मला वाटत नाही.
अर्थात हा माझ्या बुद्धीचा दोष असू शकतो. पण जे वाटले ते लिहिले. (पण वाट्टेल ते नाही )

बेफिजींच्या पोस्टसना अनुमोदन.

विदिपा अतिशय योग्य मुद्दा चर्चेसाठी घेतल्याबद्दल धन्यवाद.

<<<आपली तल्लीनता .एकाग्रता काही अपरिहार्य अश्याही तांत्रिक/भावनिक कारणांमुळे टिकवून ठेवता न येणे हाही घटक असू शकतो>>>> १००% सहमत.

माझा एक शेर नमूद करावासा वाटतोय इथे

किती पचवायचे हे दुखवट्यांवर दुखवटे
किती चढवायचे रे मुखवट्यांवर मुखवटे ?

एका भावनावेगात हा होवून गेला, दुखवटे- मुखवटे मुंळे पडलेल्या मर्यादा जाणते मी परंतू त्या परिस्थितीत
या शेरातून माझ व्यक्त होण मला स्वतःलाच खुप धीर देवून गेल. आता यापुढे या जमिनीत गझल रचण तांत्रिक नि मानसिकदृष्ट्याही अशक्य आहे.