माझे ड्रायव्हिंग व्हेकेशन - लेह लडाख - भाग ९

लेहवरनं मनालीला येताना डिब्रिंग नावाच्या गावात नुकताच टांगलांग ला संपतो, इथे तुम्ही उजवीकडे वळलात की त्सो कारचा कट आहे. आम्ही ह्या गावात डावीकडे वळून मनालीच्या रस्त्यावर लागलो. इथे जेवायला फारसे काही उपलब्ध नाही. गाव म्हणजे फारतर दोन पाच घर असावीत. ते गाव असेल हे कळत नाही. इथून पुढे लिंजडरी मूर प्लेन्स सुरू होते. मूर प्लेन्स हा साधारण ३५ किमीचा रोड आहे. त्याचे नाव प्लेन्स का? तर मनाली ते लेह ह्या संपूर्ण रस्त्यावर इतका सरळ रस्ता आणि इतके किमी दुसरा कुठलाही नाही. तुम्ही नेहमीच डोंगर दर्‍यातून जात असताना अचानक लेह-मनाली चा अर्धा रस्ता पार केला की मूर प्लेन्स लागते. ह्या रस्त्याचे वैशिष्ट्य म्हणजे ४००० मिटर्स वर सरळ रेषेत जाणारा आणि दोन्ही बाजूने माऊंटेन्स असणारा रस्ता. मग इथे लोकं १०० च्या स्पिड ने गाड्या चालवतात हे ह्या रस्त्याचे महत्त्व ! अगदी सरळ रोड! मूर प्लेन्स च्या उच्चारात मात्र अजून एकवाक्यता नाही, कोणी मोरे प्लेन्स म्हणते तर कोणी मूर. (लॉर्ड ऑफ द रिंग्स मध्येही मूर प्लेन्स आहे. माऊंटेन्स मधून त्या हॉबिटसला मूर प्लेन्स मधून परत माऊंटेन्स मध्ये जावे लागते. - योगायोग)

तर हा मूर प्लेन्स रस्ता सध्या पार लयाला गेलेला आहे. ह्या रस्त्यावर काम चालू आहे त्यामुळे अर्धा रस्ता तर केवळ धुळीतून जावे लागले. पुढचा साधारण १५ एक किमी मात्र टार रोड होता. रस्त्याच्या बाजूला वाळू आहे आणि वाळूतून तुम्हाला अनेक ट्रॅक्स गेलेले दिसतील. खूप सार्‍या 4 X 4 वाल्यांना मूर प्लेन्सच्या रस्त्याऐवजी ह्या ट्रॅक वरून गाडी चालवणे जास्त आवडते. हा लेह मनाली रोड वरील मोस्ट फोटोग्राफ्ड स्पॉट आहे. मला विचाराल तर मला चुमथांग रोड समोर ह्या रोड मध्ये तेवढे काही जाणवले नाही. काल मी जे रोडचे फोटो टाकले तसेच काहीसे इथून ही दिसते त्यामुळे मला मूर प्लेन्स वर फोटो काढावा असे अजिबात वाटले नाही हे खरेच. पण खूप लोकं मनाली - लेह असे जातात त्यामुळे त्यांना पहिल्यांदाच दिसणार्‍या ह्या व्हियूज मुळे हा मोस्ट फोटोग्राफ्ड स्पॉट आहे हे ही खरेच.

मूर प्लेन्स संपल्यावर पांग आले आणि मस्त पैकी जेवून घेतले. डोरजेलाही थोडे बरे वाटत होते. त्याला माझी गाडी चालवायची इच्छा होती. तशी काल त्याला मी लेक वर गेल्यावर चावी दिली होती, पण त्याचे आणि XUVचे फोटोसेशन नीट झाले नव्हते. मग पण आज फोटोसेशन उरकले. पांग मध्ये वल्डस हायस्ट मिल्ट्री ट्रांझिट कॅम्प आहे.

हे मला फार आवडले.

आता आजचे तीन मोठे पासेस लागणार होते. पहिला लुंगलाचा ला ५०६० मिटर्स - १६,६०० फुट. हा पास पांग नंतर लगेच चालू होतो. पांगची उंची देखील १५००० + फुट आहे. आम्ही जेवण करून थोडे टंगळमंगळ करतोय तितक्यात एक भयानक आवाज आला. जणू कोणी खूप मोठा बॉम्ब टाकला. आमच्या सारखे जे लोक जेवण किंवा चहा प्यायला थांबले होते ते एक क्षण घाबरले. पण दुसर्‍या क्षणी जिथून आवाज आला तिकडे नजर टाकली तर अर्ध्या किमी पासून गाड्यांची रांग लागली होती, म्हणजेच BRO ने सुरूंग लावला होता. BRO अनेकदा डोंगर फोडण्यासाठी सुरुंग लावते. तिथून नवीन रस्ता होणार होता. बरे झाले आम्ही जेवायला थांबलो अन्यथा परत त्या लाईनीत अडकलो असतोच.

लेह मध्ये दोन रुल्स पाळावेत. ( हे दोन्ही माझेच रुल्स आहेत )
१. व्हेन यु स्पॉट फूड इट इट. आणि
२. व्हेन यु स्पॉट पंप फिल इट

लेह मध्ये जे गेले आहेत त्यांना ह्या दोन्हीचे महत्त्व कळेल. व जे जाणारे आहेत त्यांनी हे रुल्स आधीच बिंबवून घ्यावेत.

त्यामुळेच जेंव्हा पांग मध्ये जेवण दिसले तेंव्हा जेवायला थांबलो होतो. लुंगलाचा ला ची चढाई सुरू केली आणि हळू हळू न असलेल्या रस्त्यावरून वर आलो. तिथे डोंगरामध्ये विविध आकार बघायला मिळतात.

आजचा रस्ता.

माझ्या पाठीमागच्या व्हॅन मध्ये सर्व फॉरेनर्स बसले होते ते आज पांग पासून आमच्या सोबतच होते. लुंगलाचाला उतरताना मग मी आणखी थोडे साहस करायचे ठरविले आणि 4 X 4 ची एक शॉर्ट कट घेतली. मी घेतली हे बघून डोरजेला पण स्फुरण चढले आणि त्यांनी ही घेतली. ही शॉर्टकट खूप वेळ चालली पण साधारण ८-९०० फुट तरी आम्ही खाली आलो असू. जे यायला दोन एक किमी चे आठ नऊ Z पार करावे लागले असते. शॉर्ट कट वरून पाहिल्यावर नदीत उतरताना दिसत होता. आणि नदी पार केल्यावर मुख्य रस्ता लागणर होता. खाली आलो, तर नदीत प्रवाह ! मग परत उतार पाहून नदी (अर्थात लेहच्या भाषेत नाला) पार केला. आणि मुख्य रस्त्यावर येऊन थांबलो. तितक्यात ती दुसरी गाडी आली. त्यातील लोकांनी खूप आनंदाने टाळ्या वाजवून थंब्स अप दिले.

चला मै जंहा ले चला मुझे रस्ता !

वरच्या फोटोत मुख्य रस्त्याच्या बाजूला एक आणखी ट्रॅक गेलेला दिसतोय ना, तो मी घेतलेला ट्रॅक !. जायच्या आधी फोटो काढून घेतला.

ला उतरल्यावर लगेच इथेच गाटा लुप्स लागतात. हे २१ लुप्स आहेत. ज्यात आपण २००० फुट खाली उतरतो (मनाली कडे येताना) किंवा चढतो. आज आम्हाला भरपूर सायकलिस्ट भेटले. प्रत्येकाला थंब्स अप करून आणि मला त्यांच्या जागी इमॅजिन करून मी प्रत्येकाचे निरोप घेतले. अनेक एकेकट्या फॉरेनर स्त्रिया देखील होत्या.

पुढे मग बारालाचाला (परत एकदा १६००० फुट) पार केला आणि खाली उतरायला सुरू केले. तिथून दिसणारी काही दृष्य

बारलाचा ला च्या आधी किलिंग सराय नावाचे गाव येते आणि तो पार केल्यावर सुरज ताल येतो. आता त्सो जाऊन 'ताल' यायल सुरूवात झाली. हळू हळू आम्ही हिमाचल प्रदेशात प्रवेश करत असल्याची जाणीव झाली. अर्थात हिमाचल अजून लांब आहे.

ह्या मंदीरापाशी हिमाचल प्रदेश मध्ये आपण प्रवेश करतो. इथे एक चौकी आहे. तिथे गाडीची नोंदनी करावी लागते.

वाटेत सर्चू आणि पांग इथे टेन्ट्स आहेत. इथे झोपायची सोय होऊ शकते. खूप लोकं मनाली ते सर्चू आणि सर्चू ते लेह असा प्रवास ब्रेक करतात. सर्चूची उंची ४००० मिटर्स आहे त्यामुळे इथे AMS येऊ शकतो. त्यापेक्षा मनाली वरून येताना मनाली ते जिस्पा किंवा केलाँग हा पहिला दिवस आणि केलाँग / जिस्पा ते लेह असा दुसरा दिवस ठेवावा. फक्त दुसरे दिवशी सकाळी ५ ला निघावे लागेल कारण हे अंतर खूप लांब आहे.

पांगला जेवताना दोरजे म्हणत होता की त्याच्या कझिनचे लग्न जवळच आले आहे तर आजची रात्र केलाँगला काढण्याऐवजी मनालीला जायचे का? तेंव्हा दिड एक वाजला असल्यामुळे मलाही वाटले की चला आपण "कॅनन बॉल रन" करूयात. ( ही टर्म डोरजेची नाही, तर जे लोकं लेह-मनालीचा रस्ता एक रात्रीचा मुक्काम न करता जाता पार करतात त्याला कॅनन बॉल रन म्हणतात). पण आम्ही जसे जसे पुढे जाऊ लागलो तसे तसे मी त्यावर विचार करू लागलो. जिस्पा आले आणि आम्ही हिमाचल मध्ये आलो. आम्ही पुढे केलाँग पर्यंत जाऊ अन चहा पिऊ असे विचार करून पुढे निघालो. इथे चहा पिताना मी ठाम विचार केला की आज रोहतांग पार करायचा नाही. इथे मी पोलिस आणि काही टॅक्सी ड्रायव्हर जे तिकडून इकडे आले त्यांना विचारले की रोहतांग कसा आहे? तर त्या सर्वांनी बहोत धूंद है पर आप उधरसे आये तो तो निकालोगे असे उत्तर दिले. तर पोलिसाने मात्र, काय गडबड आहे भाऊ, झोपा इथेच असे उत्तर दिले. आम्ही अजूनही हो की नाही स्टेज मध्ये पुढे निघालो.

चहा पिताना एक गडबड झाली. केलाँगला भागा नदी आहे. तिचे रौद्र रूप इथे बघायला मिळेल. तर टपरीपाशी मी गाडीचा हॅन्ड ब्रेक लावला आणि मी पुढच्या चाकाला दगड आपोआप लागेल अशी गाडी ठेवली होती. मला गाडी गिअर मध्ये ठेवायची अजिबात सवय नाही. आम्ही चहा पितोय, तर थोड्या उतारामुळे गाडी पुढे "भागाची" भेट घ्यायला पुढे निघाली ! हळूहळु गाडी पुढे सरकू लागली. लोकं ओरडले, मी चहा टाकून पुढे गेलो आणि झटकन अनलॉक करून गाडीत बसलो व ब्रेक्स मारले. आणि रिव्हर्स मध्ये घेऊन गाडी दुसरी कडे ठेवली. हे कसे झाले? ब्रेक तर मारला होता. तर अचानक काय झाले असावे. कॅन यु इमॅजीन, टपरीवालीने गाडीच्या चाका खालचा दगड उचलून टपरीत नेला !!

केलाँग आणि जिस्पा हेच मुळी व्हेकेशन पाँईट होऊ शकतात. ते मनाली पासून अंतराने दुर नाहीत पण मध्ये उभा आहे रोहतांग! रोहतांग जोट इज अ डिफरंट बॉल गेम. पटनीटॉप सारखेच इथेही गाढ धुके असते. फरक इतकाच की ते धुके भर दिवसा ११ वाजताही असू शकते. आणि डोरजे रात्रीच मनाली गाठू म्हणत होता. गाठता आले असते पण मग मी रस्त्यावर एका तिकडून येणार्‍या बसवाल्याला थांबवले आणि तो म्हणाला की नका जाऊ. हो नाही असे करत आम्ही टंडीला आलो. टंडीच्य पंपापाशी एक बुलेट रायर्डर्सचा ग्रूप होता. त्यांनाही विचारले तर ते काल रात्री तिथे अडकले. त्यांनी माझीच पटनीटॉपची स्टोरी रिपीट केली आणि सांगीतलं की वर तुफान पाऊस होता त्यामुळे ते पूर्ण भिजले आणि रिकव्हरीसाठी आजही टंडी सोडलेच नाही. मग ऑलमोस्ट शिक्कामोर्तब झाले की आता डोरजेला नाही सांगायचे. पण इतर दोघे तिघेही जाऊ असेच म्हणत होते आणि ऑलमोस्ट मग वाद होण्याच्या स्थितीवर गाडी आली, मी उतरलो , " There is difference is braveness and stupidity,! हवं असल्यास तुम्ही जा मी अलिकडेच रात्र काढेन" शिवाय वर पाऊस होता. रोहतांग जोट हा खूप खराब आहे. तेथे चिखल, ग्रेव्हल सगळं असतं आणि त्यातून गाडी चालवयची व उजेड नाही अन धुके. खोकसार पर्यंत जाऊ असे ठरले पण आधीच थांबलो. ते गाव होते सिसू ! सिसूलाच ते दोन मराठी मध्यमवयीन बायकर्स भेटले, ज्यांचा उल्लेख मी एका भागात केला आहे. रात्री जेवून तिथेच थांबलो.

सकाळी निघून रोहतांग पार केला. रोहतांग वर आलो की एकदम खडकवासल्या सारखी किंवा चौपाटी सारखी गर्दी दिसते. प्लेन्स मधून मनालीला येणारं सर्व पब्लिक रोहतांग पर्यंत येतचं. त्यांची ही गर्दी! वर मस्त चहा, भुट्टे, गाणी असा माहौल असतो खुद्द रोहतांग पार करायला अवघड नाही पण पार करता करता दम निघतो कारण चिखलातून गाडी चालवावी लागते. खूप गर्दी असते आणि मध्येच मोठ मोठे दगडं तुमची वाट पाहातात. इथे नेहमीच धुके आणि पाऊस असू शकतो. पण वरनं दिसणारे दृष्य अफलातून! आता हिमालय ग्रे नसतो तर परत हिरवा होतो. सकाळी ९:३० ला ही धुके होते. रात्री तर हालच झाले असते.

येथील एक धबधबा.

आणि परत डोंगरातून रस्ता काढणे सुरू.

येत्या काही वर्षात रोहतांग पार करावाच लागणार नाही कारण सिसू पर्यंत एक टनेल होत आहे. ज्याने बहुदा ४० किमी वाचतील.

सोलो व्हेकेशन बिगन्स !

आम्ही साधारण ११ च्या आसपास मनालीला पोचलो. इथे माझ्या आणि मित्रांच्या वाटा वेगळ्या होणार होत्या. त्यांना चंडिंगडवरनं दुसर्‍या दिवशी ट्रेन होती त्यामुळे त्यांनी मनाली मध्ये राहणे पसंद केले. पण केवळ दुपार झाल्यामुळे मी मनालीत न थांबता त्यांच्या निरोप घेऊन पुढे निघालो.

माझा मनाली ते पुणे राऊट - अजून मला २११५ किमी प्रवास करून पुणे गाठायचे होते !

२१०० किमी अंतर कापायचे असल्यामुळे मग उगाच टंगळमंगळ न करता पुढे निघालो. पुण्याला जायला दोन रस्ते लागतात. एक NH8 जो गुजराथ मधून जातो, दुसरा NH79 जो मध्य प्रदेश मधून जातो. मला दिल्ली येईपर्यत तो निर्णय घ्यायचा होता आणि दिल्ली मनाली पासून ६०० किमी असल्यामुळे निर्णय घ्यायला माझ्याकडे खूप वेळ होता. दोन्ही रस्ते चंडिगड वरून एनीवे जाणार होतेच. त्यामुळे मी निदान आज सध्यांकाळ पर्यंत ३०० किमीवरील चंडिगड गाठू असा विचार केला.

मनाली वरून कुलू कडे निघालो. कुलू शहर पण खूप सुंदर आहे. पण लडाख समोर कुलू वगैरे मध्ये थांबन्याची इच्छा नव्हती.

बियास तिरी वसलेले कुलू !

पुढे बिलासपूर पर्यंत हिमालयच आहे आणि सगळा रस्ता नागमोडी, त्यामूळे वेळ लागत होता. शिवाय मध्ये निदान ११,३७२ ट्रक तरी लागले. त्या सर्वांना ओव्हरटेक करू करू बोअर होत होते. सिव्हिलाईज वल्डची सवय राहिली नव्हती. पुढे मैलोनमैल कोणीही बघायची सवय लागल्यामूळे गाड्यांची ट्रॅफिक जेंव्हा रोहतांगला सुरू झाली तेंव्हा कंटाळा आला होता.

दुसरेदिवशी एक तर इंदोर किंवा उदयपूर (त्या त्या मार्गाप्रमाणे) गाठायचा विचार केला आणि रात्री चंडिगड गाठले आणि झोपलो. हा दिल्ली चंडिगड रस्ता पण खूप चांगला आहे. मैलोनमैल सरळ रस्ता आणि मध्ये चांगले ढाबे पण. चंडिगड - पंजाब - हरयाना भागात एक अपस्केल ढाबा चेन आहे. हवेली. हवेली मध्ये मस्त नाष्ता करून ग्रँट ट्रँक रोड घेऊन पुढे आलो. वाटेत पानिपत लागते.

पानिपतला मला खूप दिवसांपासून जायचे होते त्यामुळे गावात शिरलो. इथे काही लोकांना मराठा वॉर मेमोरियल कुठे आहे हे विचारले. तर कोणीही नीट सांगेना. कारण कोणालाच माहिती नव्हते. मग एका पोलिसाने मला सांगीतले की काला आम्ब नावाच्या ठिकाणी जा. काला आम्ब ला जाण्यासाठी पानिपत गावात जायचे आणि (हायवे वरून उतरल्यावर) पहिला डावा टर्न घ्यायचा. ४ किमी गेल्यावर ( जिथे आपल्याला डेहराडून बायपास लागतो) तिथून पुढे २ किमी जायचे जायचे आणि परत डावीकडे वळायचे. इथे साधारण २ किमी गेल्यावर रस्ताच संपतो आणि गेट लागते. ते गेट म्हणजेच वॉर मेमोरियल !

इथे अक्षरक्षः काही नाही ये. तीन तीन मोठे युद्ध पाहिलेल्या जागी (आणि ज्याने भारताचा पुढचा इतिहासच बदलला अश्या जागी) निदान मला एखाद्या म्युझियमची अपेक्षा होती. पण इतर प्रत्येक ऐतीहासिक जागी जसा अपेक्षाभंग होतो तसाच झाला. आणि मी तिथून पुढे राजधानीत निघालो.

राजधानी येण्या अगोदर जयपूर बायपास आहे पण इथे येईपर्यंत मला उगाच "यमुना" वरून जायची इच्छा होऊ लागली आणि मी जयपूर करण्यापेक्षा आग्रा करू हा विचार घेऊन गाडी दिल्लीत नेली. फरिदाबाद कडे जायचे असल्यामुळे तसाही पर्याय नव्हता. दिल्लीची ट्रॅफिक अतिशय बेकार आहे. गाडीतिल जी पी एस ने मला राजमार्ग ते इडिंयागेट ते लाल किला असे सर्व फिरविले आणि मी अधिकाधिक बोअर होऊ लागलो. शेवटी फरिदाबाद आले आणि मी आग्र्याच्या रस्त्याला लागलो. ( दिल्ली आग्रा म्हणजेच यमुना एक्सप्रेसवे)

इथे टोल भरून पुढे आलो आणि साधारण १० एक किमी नंतर मला वाटले की आपण जर इंदोरच्या रस्त्यावर गेलो आणि तिथे बांधकाम चालू असले किंवा रस्ता खराब असला तर? ताजमहाल नंतर बघू असा विचार करून मी येणारा पुढचा एक्झिट घेतला आणि वापस निघालो. पण यमुना पाहण्यात आला ! मग परत GPS मध्ये जयपूर टाकले. हरयानातील कूठल्याश्या स्टेट रोड ने निघालो, कारण मी NH8 आधीच सोडला होता. आता NH8 कुठेतरी गाठणे भाग होते. मग GPS नेईल तसे ६५ एक किमी गेलो आणि NH8 ला लागलो. ऑस्सम ! आता येथून पुढचा रस्ता माहित होताच कारण येताना उदयपूर हून आलो होतो. होता होता जयपूर यायला सध्यांकाळ झाली. ( मी उगाच दिल्ली मध्ये शिरलो आणि यमुनाकडे गेलो, ह्यात आणखी १५० किमी अ‍ॅड झाले शिवाय ४ एक तास वेळ वाया गेला).

जयपूर बायपास आपल्याला आमेर ह्या गावी नेऊन सोडतो. (अंबर) तिथून जयपूर सिटी केवळ ६ किमी आहे. इथेच आमेर पॅलेस नावाचा खूप प्रसिद्ध राजवाडा आहे. पॅलेस पाहायला ऑलमोस्ट अर्धा दिवस लागतो आणि रात्री लेझर लाईट शो पण असतो. मी साधारण संध्याकाळी साडेसात वाजता पॅलेस पाशी होतो पण रात्रीचा लाईट शो पाहायला बॉडी ने नकार दिला.

हे चित्र मी ऑलमोस्ट संध्याकाळी ७:४० च्या काढलेले आहे. हाच तो पॅलेस.

आमेर पॅलेस मध्येच शिश महलही आहे. पण तो पाहायची फारशी इच्छा उरली नव्हती. अबंर मध्ये असे म्हणले जाते की येथील देवळं प्रत्येक दिवशी एक असे पाहायला सुरू केले तरी सर्व देवळं पाहायला किमान ३ वर्षे लागतील ! अंबर मध्येच रात्री एका पॅलेशियल हॉटेल मध्ये राहिलो. २२०० रू मध्ये चांगली रूम मिळाली. आणि जेवण ही. दुसरे दिवशी उठून जयपूर मध्ये गेलो. तिथे दोन चार टूरिस्टी जागा पाहिल्या आणि पुढे निघालो.

हवा महल !

येथील सिटी पॅलेस व इतर जागा देखील पाहिल्या. पूर्ण सिटी खरोखरच पिंक सिटी आहे. सिटी पॅलेस मध्ये शाळा पण आहे. आणि आत्ता असणारे वंशज हे सिटी पॅलेस मधील एका भागात राहतात.

आज विचार केला की जयपूर ते पुणे गाठावे. जयपूर नंतर जेंव्हा किशनगड येते तेंव्हा NH8 ऐवजी Nh79 घ्या कारण तो रस्ता खूप चांगला आहे. भिलवाडा, चित्तोडगड आणि मग उदयपूर असा तो रस्ता आहे. उदयपूरला परत आपण Nh08 ला लागतो.

मी तसा ऑन ट्रॅक होतो. पण भरूच आले आणि परत एकदा भरूच टोल नाक्याच्या आधिच्या १९,८९० कार आणि ट्रकच्या ट्रॅफिक जाम मध्ये अडकलो. इथे तीन तास अडकून होतो. तीन तासांनंतर अर्धा एक किमी समोर गेलो आणि हाय वे एक्झिट घेतला व भरूच गावात जाऊन जेवण केले.ऑलमोस्ट संध्याकाळचे ८ वाजले होते. इथून पुढे मग टोल नाक्याला न जाता भरूच-अकंलेश्वर रस्ता घेऊन टोल नाका चुकवून परत NH8 लागलो. आणि अहबदाबाद , वडोदरा वगैर पार करून कडोदरा ह्या गावी आलो. खरे तर येथून जर जोरात गेलो असतो तर केवळ ५ तासात घर आले असते. एकटाच असल्यामुळे अनेक जाम्स लागूनही ( दिल्ली / भरूच इत्यादी) मी तसा जोरातच जात होतो. पण मग प्रज्ञाचा फोन आला की रात्री जर ट्रॅव्हल करून आलास तर घरात घेणार नाही! मग तिथेही घेतले नसतेच तर इथेच तंबू टाकू म्हणून कडोदराला राहिलो आणि सकाळी उठून मग पुण्याला निघालो.

भारताच्या नवीन रक्तवाहिन्या - मी देशात वापस आल्यापासून पार कर्नाटक - आंध्रा ते काश्मिर पर्यंत माझ्यागाडीने स्वतः ड्राईव्ह केले आहे. पूर्ण रस्ते आता कात टाकत आहे. (दुर्दैवाने महाराष्ट्रातील रस्ते फारच खराब आहेत). येत्या १० एक वर्षात अनेक दु पदरी महामर्ग तीन पदरी करायच्या योजना पण आहेत. हा खालचा रस्ता आहे गुजरात मधील.

डहाणू - ठाणे रस्ता त्या दिवशी असा दिसत होता.

मी ठाण्यात लवकर आलो पण पुढे एक्सप्रेस वे च्या आधीच्या १० किमीची जी काही दशा झाली आहे तिने पुढे खूप उशीर झाला.

आज यामिनीचा वाढदिवसही होता म्हणून मला आज पुण्यात पोचायचेच होते ! २४०० किमी एकट्याने प्रवास केल्यावर शेवटी मला पुण्यात यायला दुपारचे तीन वाजले.

इटस व्हेरी नाईस टू गो ट्रॅव्हलिंग - फ्रँक सिनाट्राi

It's very nice to go trav'ling
To Paris, London and Rome
It's oh, so nice to go trav'ling
But it's so much nicer
Yes, it's so much nicer to come home

हा प्रवास संपला. गाडीने मला खूपच चांगली साथ दिली. केवळ दोन तीन वेळाच त्रास झाला. एकदा खार्दूंगलाला जेंव्हा BRO ने जाऊ द्यायला सुरवात केली तेंव्हा दुसर्‍या गाड्यांना जाता यावे म्हणून मी खूप डावीकडे (दरीकडे ) घेतली. माझी जायची वेळ आली तेंव्हा गाडी पुढेच जात नव्हती ! मग अजून एकदा ट्राय केला तर फर्स्ट मध्ये असूनही चाक गोल फिरले. कारण मी जिथे थांबलो तिथे दुपारनंतर पाणी येते आणि खालचे दगडं सगळे गोल गोल झाले होते त्यामुळे ट्रॅक्शन मिळत नव्हते. शिवाय मी रिव्हर्स आणली होती त्यामुळे पुढच्या चाकाखाली एक मोठा दगड आहे नीट दिसले नाही. दोनदा ती फर्स्ट मध्ये असतानाही पुढे जायच्या ऐवजी पाठीमागे गेली आणि दरीकडे सरकली. माझ्या सोबतचे मित्र घाबरून गाडीतूनच उतरले होते. बट आल वॉज वेल कारण माझं डोकं गाडी दरीकडे खेचली जातीये हा विचार न करता पुढे कसे नेता येईल हा विचार करत होते. हाफ क्लच मध्ये दोन तीन ट्राय केल्यावर निघाली ! असे एक दोनदा पॉवर लॉस झाला तेवढेच. ह्या प्रयत्नात गाडीच्या अण्डर बेली कव्हरला मात्र मार लागला कारण खाली मोठा दगड होता आणि एक छिद्र पडले. पण ते प्लास्टिक कव्हर होते, जे नंतर मी किरातपूरला महिंद्रा वर्कशॉप (मनाली चंडिगड रस्ता) दिसल्यावर बदलून देखील घेतले. ज्यात केवळ १५०० रू गेले. पण तेवढेच!

ह्या पूर्ण प्रवासानंतर गाडी आणि मी एकमेकांना चांगले ओळखू लागलो आहोत ! तिचा आणि माझा हिमालयातील हा शेवटचा प्रवास असणार नाही हे नक्की ! सो लाँग !

भाग एक
भाग दोन
भाग तीन
भाग चार
भाग पाच
भाग सहा
भाग सात
भाग आठ