ताटकळलेला बुद्ध.

आदित्य: लिखाण खूप आवडल!

रिकामा देव्हारा सहन करायची ताकद मनुष्यांत कधी येईल, व तो कधी ध्यान सोडून डोळे उघडून आपल्याला कृतज्ञ निरोप देईल?

अस म्हणतात काही युगांपूर्वी माणसाला देव सहज दिसायचा. कड्क तपश्चर्या, मनापासून केलेला धावा, उपास-तापास, यज्ञ, कर्म्-कांड, व्रत्-वैकल्य इत्यादी टूल्स वापरून माणूस देवाला कुठल्याना कुठल्या स्वरुपात त्याच्यासमोर प्रगट व्हायला लावायचा. आणि हे काहितरी मागण्याकरता वा मिळवण्याकरताच असायच. मानवाच्या मागणया पुरवून देव जाम हैराण झाला आणि कंटाळून नारदाला म्हणाला. "काय करू मी? काहि पाहिजे असल तरच माझी आठवण येते या मानवाला. आणि याला आपल सतत काहितरी पाहिजे असत. कुठ लपू मी? म्हणजे हा मला जाम शोधू शकणार नाही?"
यावर नारदमुनी म्हणाले.."सांगू का? सरळ जाउन याच्या हृदयात बस. हुशार मानव सगळीकडे तुला शोधील पण स्वत:च्या हृदयात अजिबात बघणार नाही."
देव गोडसा हसला आणि म्हणाला "दे टाळी"! बरी युक्ती सांगितलीस!"

युग लोटली पण मानव आपला शोधतोय्,,शोधतोय!

आदित्य आणि कल्पु --- लेख आणि प्रतिसाद दोन्ही आवडले.

पु. ले. शु.

आदित्य आणि कल्पु --- लेख आणि प्रतिसाद दोन्ही आवडले. >>>> +१

छान. सुंदर दोन्ही कथा छान आहेत.

आदित्य आणि कल्पु --- लेख आणि प्रतिसाद दोन्ही आवडले. >>>> +१

आदित्य,

तुमचा लेख गमतीदार आहे. माझ्या मनात काय विचार आले ते सांगतो.

----------------------- विचार सुरू -----------------------------
बुद्धही एक माणूसच आहे. सिद्धार्थ गौतमाचं वर्तन माणुसकीला धरून होतं. त्यामुळे माणूस माणसाला 'देव्हार्‍यात बसून माझा देव हो' अशी विनवणी करतांना आढळतो.

आणि बुद्ध चक्क तयारही होतो. कारण बुद्ध स्वत: देव असता तर रिकामपणा सहन करण्याची शक्ती त्यानेच माणसाला दिली असती. माणसाला हे सारं कळतंय, कारण तोही बुद्धाकडे ती शक्ती मागत नाहीये. बुद्ध केवळ एक जागा भरणारा म्हणून हवाय.
----------------------- विचार समाप्त -----------------------------

त्यामुळे हे एकमेकांसमोर बसणे कधी संपेल ते ठाऊक नाही. या समस्येवर एकाच उपाय. तो म्हणजे माणसाला (हृदयातून उमलणारे) आत्मज्ञान करून देणे. याअर्थी सविस्तर प्रतिसाद देणार होतो.

मात्र आगोदरच तो कल्पुने दिलाय.

कथा आणि तिचा प्रतिसाद दोन्ही सुरेख आहेत.

आ.न.,
-गा.पै.

छान

मस्त आदित्य ..आवडल

छान

आदित्य, कल्पु : आवडले.

तुम्हा सर्वांना मी लिहलेली कथा आवडली हे वाचून आनंद झाला. मी माझ्या इंडोनेशियन गुरुंकडून ही कथा पहिल्यांदा ऐकली. आपल्या हृदयात असणारा देवाचा अंश हाच आपला खरा देव आणि तोच आपला खरा शिक्षक. बाहेर बघायची गरजच नसते या विषयावर ते बोलत होते. असो.

@आदित्यः अश्याच प्रकारच विचारप्रवर्तक लिखाण तुझ्याकडून वारंवार याव हा प्रेमळ आग्रह
@गा.पै.-आदित्यच्या ह्या कथेवरील तुमचे विचार एकायला खरोखरच आवडतील आम्हा सर्वांना.

कल्पु,

>> आदित्यच्या ह्या कथेवरील तुमचे विचार एकायला खरोखरच आवडतील आम्हा सर्वांना.

अहो, मी काय वेगळं सांगणार आजून! सगळं तुम्ही आगोदरच लिहून ठेवलंय!

आ.न.,
-गा.पै.

आदित्य, कल्पी, गामाजी... सुरेख.. तिघांचेही लिखाण-विचार आवडले..

बर्‍याच दिवसानी एक सुंदर विचार देणारी कथा आणि त्यावरील तितकीच सुंदर (कुठली कटुता न आणता झालेली) चर्चा वाचली. छान!

छान ...आवडल