विनोदात कारुण्य की कारुण्यातला विनोद !

एक म्हातारी इब्लीस
अतिशय खडूस
असली विशेषणं कितीही लावली
तरी ती ठरतील फडतूस

चांगला होता म्हातारा
हिच्या जाचानंच गेला बिचारा
आता बसलीय भरत
घरच्याना जाच करत

आठवणींनी कळवळते
रोज रात्री आकाशाकडं पहात बसते
आता तर तिनं शोधलाय एक झगमगता तारा
म्हणते तो पहा तो पहा, तो पहा माझा नवरा म्हातारा

सर्वाना लावायची तिकडं पाहायला दोन दोन तास:
"बघा बघा कसा माझ्यासाठी झगमगून भरतोय उच्छ्वास
चमकून मारतोय मला डोळा
जिवंत असताना असाच करायचा चावट चाळा"

पहाता पहाता म्हातारीच्या डोळ्यात पाणी तरळायचं
तिच्या जाण्याची वाट पहाणा-यांच्या मनातही काही खळबळायचं
ती डोळे टीपायची म्हाता-याचाच जुना सदरा वापरून
आणि मग त्या सद-याचाच किती वेळ वास घेत बसायचं

देठ तिचा चिवट,तशीच ती पुष्कळ टीकली
अलिकडं मात्र जरा सुकल्यागत वाटली
सर्वांना सांगते मी गेल्यावर म्हाता-याच्या ता-याकडे बघायचं
माझ्या ता-यालाही त्याच्याजवळच शोधायचं
खोल गेलेले डोळे त्याच जुन्या सद-यानं टीपत बसली
म्हाता-याच्या गोड आठवणींनी मधेच खुदकन केविलवाणं हसली

त्या रात्रीची काय सांगू त-हा
विकार तिचा खूपच बळावला
एकटक ती पाहत होती आकाशाकडे
आणि अरेरे-----
अचानक तो तारा निखळला

म्हातारीनं कल्लोळ केला
अरे बघा बघा म्हातारा परत आला
सांगायचं आहे का काही कारण
की म्हातारीनं ’जायचा’ बेत तात्काळ पुढे ढकलला

सगळं चाललंय सुरळीत
म्हातारी झालीय टुणटुणीत
रोज दिवसभर जाते भटकायला
(म्हा)तारा कुठे पडलाय ते शोधायला