वस्त्र

वस्त्रातच स्वतःला पहातो जन्मापासून
"वस्त्र"च मी ओळख घेतली विना पारखून निरखून

किती तलम, किती सुंदर, वीण नाजुक किती छान
रंग कुठला का असो मला याचा खूप अभिमान

डोळ्यात तेल घालून वस्त्र ठेवी जपून
जरा कुठे उसवताच घेतो लगेच शिवून

आयुष्यभर वागवताना भार मुळीच होत नाही
लक्तरं-चिंध्या झाल्यावरही अभिमान सुटता सुटत नाही

वस्त्रच अखेर ते, कधीतरी विरणार...फाटणार...
विसरुन जाउन हे वास्तव मी रडणार, ओरडणार...

मोह पडतो या वस्त्राचा सोडता सोडवत नाही
अखेरीला थकून म्हणतो वस्त्र आता सोसवत नाही

पण तोपर्यंत उशीर खूप झालेला
वस्त्रविचारातच मी अगदी जखडलेला

नको नको म्हणतानाच वस्त्रात पुरा गुरफटलेला
महानिद्रेतही वस्त्र-स्वप्नात रमलेला ....