आपण कधी शिकणार आहोत धडा घ्यायला?

Submitted by विशाल कुलकर्णी on 26 November, 2010 - 00:20

२६/११ च्या त्या काळरात्रीला आज शुक्रवारी दोन वर्षे पुर्ण होत आहेत. त्या रात्री दहशतवाद्यांनी मांडलेले थैमान, छत्रपती शिवाजी रेल्वे स्थानक तसेच इतरत्र गेलेले निरपराधांचे बळी, हा हल्ला परतवुन लावताना धारातीर्थी पडलेले वीर अशा या क्रौर्य, शौर्य आणि वेदनेला आज दोन वर्षे होत आहे. त्या हत्याकांडाला बळी पडलेल्या सर्व असहाय नागरिकांना तसेच हा हल्ला छातीवर झेलुन स्वतःच्या प्राणाचे बलिदान देवुन दहशतवादाला आपले सामर्थ्य, आपली एकजुट दाखवुन देणार्‍या सर्व ज्ञात्-अज्ञात महावीरांना विनम्र श्रद्धांजली !

"हुतात्मा हेमंतजी करकरे, हुतात्मा विजय साळसकरसाहेब आणि हुतात्मा अशोकजी कामटे"

"हुतात्मा इन्स्पेक्टर शिंदे आणि त्यांचे वीर सहकारी"

"हुतात्मा मेजर संदीप उन्नीकृष्णन"

"यांच्या हौतात्म्याची किंमत काय?"

"इथे जो नृशंस हिंसाचार घडला तो आपण इतक्या सहजासहजी विसरलो की काय?"

मी इथे परमेश्वर त्यांच्या आत्म्यास शांती देवो असे म्हणत नाहीये कारण ते देवाच्या नसुन आपल्या हातात आहे. कसाब, अफजल सारख्या कृरकर्म्यांना जोपर्यंत शिक्षा होत नाही तोपर्यंत त्यांच्या आत्म्यास शांती कशी मिळेल? ठिक आहे, अपराध्यांना शिक्षा देण्यात काही कायदेशीर प्रक्रियातून जाणे आवश्यक असते, त्यामुळे होणारा विलंब समजु शकतो. पण या घटनेतून आपण काय धडा घेतला हा प्रश्न पुन्हा शिल्लक राहतोच. आजतरी परिस्थिती बदलली आहे काय? देशाच्या सागरी सीमा आजतरी सुरक्षीत आहेत काय?

दहशतवाद्यांच्या दृष्टीने आजही भारत हे सॊफ़्ट टार्गेटच आहे.

"सद्ध्या आपण फ़क्त एवढेच करु शकतो का.....?"

त्या सर्व ज्ञात्-अज्ञात महावीरांना पुन्हा एकदा शतश: प्रणाम आणि विनम्र श्रद्धांजली !