भक्ती

स्तोत्रांच्या बाफवरील काही पोस्ट्स इथे कॉपी करत आहे :

अश्विनी के | 7 August, 2010 - 15:06
अमा, माझी खिचाई करत्येस किकॉय? करत असलीस तरी मी तुला सिरियसलीच उत्तर देणारे

नृसिंहसरस्वतींची स्तोत्रं म्हणजे एकाअर्थी श्रीगुरु दत्तात्रेयांचीच उपासना. तुला ती नीट मिळाली नसतील किंवा कळली नसतील तर दत्तबाप्पाची उपासना कर.

आपण दिवसातल्या २४ तासांतील निदान २४ मिनिटं तरी बाप्पासाठी द्यावीत. खरंतर ती त्याच्यासाठी नसून स्वतःसाठीच असतात. बाकी सगळं विकत घेता येतं, मनःशांती विकत घेता येत नाही. तीचा स्त्रोत हा दैवी असतो. एखादा अश्रद्ध माणूस असेल आणि त्याने परमात्म्याला मानलं नाही तरी परमात्म्याचं त्याच्याकडे पुर्ण लक्ष असतंच. त्याची सत्कर्मं परमात्म्याला सुखावून जातात व त्याच्या बदल्यात कित्येक पटीने जे दान द्यायचं ते त्याच्या पदरात तो टाकतोच.

अमा, रोजच्या पठणात रामरक्षा (५ मिनिटं), मारुती स्तोत्र (३ मिनिटं)/हनुमानचलिसा (४ मिनिटं), सद्गुरुंचा / दत्तबाप्पाचा जप (जमेल तितका)/ श्रीगुरुचरित्र १४ वा अध्याय (इथे khapre.org लिंक आहे तिथे उपलब्ध आहे) असलेलं बरं असतं. जितकं जास्त नामस्मरण करावं तितकं चांगलं असतं. पण हे सगळं आपापली नित्यकर्म, कर्तव्य पार पाडूनच करावं.

नाम हे नामीपेक्षाही श्रेष्ठ मानलं गेलं आहे. एक बघ ना, वाल्मिकींनी रामनाम जपण/रामायण लिहिणं हे प्रत्यक्ष रामाच्या अवतरणाच्या कितीतरी आधी केलेलं आहे. सत्ययुगात ऋषीमुनींचे आचार विचारच एवढे पवित्र होते, निसर्गाचा सांभाळ त्यांनी एवढा सुंदर रित्या केला की निर्गुण निराकारत्व देखिल त्यांना सहज सोपं पडत होतं. त्रेतायुगात हा बॅलन्स ढळू लागला होता तेव्हा परमेश्वराला निर्गुण निराकारातून सगुण निराकार व्हावं लागलं. हे सगुण (with qualities) निराकारत्व 'नाम' रुपाने अवतरलं. नंतर जसजसं पावित्र्य, आचार विचार अजून खाली जाऊ लागले तस तसं 'त्याला' सगुण साकार रुपात यावं लागलं.

आपले कुठलेच सद्गुरु नसतील, आपण सद्गुरुच मानत नसू तर सरळ "गुरुर्ब्रह्मा गुरुर्विष्णु: गुरुर्देवो महेश्वरः| गुरुसाक्षात् परब्रह्म तस्मै श्रीगुरवे नमः ||" हा जप करावा.

एखाद्या अचानक घडलेल्या घटनेने तात्पुरतं हादरुन जाणं साहजिक आहे पण नित्याची शांतता व मनःसामर्थ्य, उपासना देतात. अचानक घडलेल्या घटनेला तुमचा रिस्पॉन्सही योग्य तोच दिला जातो.

किरण | 7 August, 2010 - 22:47
अश्विनी खरंच आवडतंय वाचायला.

तसा मी आस्तिक म्हणवून घेण्याइतका श्रद्धाळू नाही पण नास्तिक नक्कीच नाही, पण त्यामुळे बराचसा confused आहे. एकीकडे विज्ञानाचे सिद्धांत पटतात पण विज्ञानाला न सोडवता आलेली कोडी सोडवायला अध्यात्माची जोड असणे पटते मात्र नेमके काय करायला पाहिजे ते कळत नाही. (माझे तेवढे वाचन नाही हे कबूल करावेच लागेल)

विज्ञान हे बुद्धिचे function आहे आणि
अध्यात्म हे मनाचे function आहे इतक्याच निष्कर्शाप्रत मी आलेलो आहे.

> तसं 'त्याला' सगुण साकार रुपात यावं लागलं.
म्हणजे कोणते रुप?

आणखी एक शंका, मी अथर्वशीर्ष पाठ असल्याने रोज म्हणतो आणि ते म्हणत असताना यांत्रिकपणे म्हटले जाते म्हणजेच ते म्हणत असतानाही मी मनात कामाचा किंवा अन्य विचार सहजपणे करत असतो, पण ह्याचाच अर्थ मला असा वाटतो की मग माझे अथर्वशीर्ष म्हणण्याकडे लक्ष नाहीये. मग त्याचा मला फायदा होईल का?

प्रतिसाद अश्विनी के | 7 August, 2010 - 23:16
किरण,

<<<<एकीकडे विज्ञानाचे सिद्धांत पटतात पण विज्ञानाला न सोडवता आलेली कोडी सोडवायला अध्यात्माची जोड असणे पटते मात्र नेमके काय करायला पाहिजे ते कळत नाही.

विज्ञान हे बुद्धिचे function आहे आणि
अध्यात्म हे मनाचे function आहे इतक्याच निष्कर्शाप्रत मी आलेलो आहे.

>>>>

विज्ञानाची कोडी आज असतील तर उद्या संशोधनाने ती काही सुटतील तर काही परत कोडी म्हणूनच पुढल्या पिढीला माहित होतील. आजचं कोडं हे उद्या सप्रमाण सिद्धांत बनेल. पण तरीही वर काहितरी उरेलच जे आपल्याला माहित आहे की पलिकडेही काहितरी आहे जे अथांग आहे. तेच एक कोडं बनुन राहील. मग ते काय आहे? जे काही आज विज्ञानाच्या सहाय्याने उघड केलं जातंय तेच ज्ञान आहे, जे ऑलरेडी होतंच फक्त आपल्यापुरता त्याच्यावर अज्ञानाचा पडदा पडला होता. ते सगळ्याच्या पलिकडेही पुरुन उरतंच आहे ते देखिल ज्ञान आहे, फक्त आपल्यापुरता त्याच्यावरचा पडदा दूर व्हायचाय. एवढं मात्र आपल्याला कळत असतं की असं काहितरी आहे जे चराचरात भरलंय आणि त्यामुळेच या विश्वाची स्थिती व गती चालू आहे.

मग अशा 'त्या'चा शोध घेणं हे बुद्धीचं काम नाही का? फक्त मनाने जे चालतं ते केवळ कल्पना असते व ती चुकीचीही असते. इथे तर आपली इच्छा असेल तर, चिंतन करण्याच्या प्रयास केला तर नक्की जाणवतं की कितीही बुद्धीच्या कसावर पलिकडल्या गोष्टी तासून पाहिल्या तरी बुद्धीलाही अवाक करेल असं काहीतरी आहेच. प्रत्येक जिवंत वा निर्जिव गोष्टीची जीन्स्/अणू-रेणू रचना विज्ञानाच्या सहाय्याने अभ्यासणं आवश्यकच आहे, परंतु हे बनवलं कुणी? ज्याने विविध फोर्सेस निर्माण करुन विश्वाची गती नियंत्रित केली आहे त्यानेच शरिरात वेगळी रचना करुन हृदय, आतडं, फुफ्फुसं यांची गती नियंत्रित केली आहे.

> तसं 'त्याला' सगुण साकार रुपात यावं लागलं.
म्हणजे कोणते रुप?
>>>> ज्याला क्वालिटीजही आहेत आणि आकारही आहे. अर्थात नुसत्या 'नामा'ची पुढची सोपी पायरी, अवतरण ! जसजसं माणसाची कुवत (आचार विचार आहार विहारांच्या दृष्टीने) कमी कमी होत गेली तशी त्या परमकृपाळू परमात्म्याने 'ढ' मुलाला पास होण्यासाठी सोपं गणित सोडवायला द्यावं तसं आकलनाला सोपं जाईल, चर्मचक्षूंना दिसेल असं रुप घेतलं.

तसेच इतर युगांच्या दृष्टीने तपश्चर्याही रानावनात हजारो वर्षे घालवून कलीयुगाच्या या चरणातील मानव करुच शकत नाही, एकाग्रता पावूच शकत नाही यासाठी सगळी व्यवधानं सांभाळून त्याला मारलेली मनापासूनची एक हाकही त्याला भुलवून जाते. यांत्रिकता तर आजच्या आयुष्यात अपरिहार्य आहेच. त्यामुळे तोंडाने एक स्तोत्र म्हणत असता असता मनात असंख्य विचार येणं साहजिकच आहे. तरिही, सातत्य आणि अनन्यता राखली तर आपल्या नकळतच एकाग्रतेचा काळ हळूहळू वाढत जातो.

तू म्हणत रहा अथर्वशिर्ष. तो गणपती बाप्पा मूलाधाराचा राखणदार आहे. मूलाधाराच्या चार पाकळ्या म्हणजे आहार विहार आचार विचार आहेत. त्यांच्यामधे अशुद्धी येण्याला तो अटकाव करतो. मूलाधारात अशुद्दी जितकी जास्त तितकी आयुष्यात विघ्न जास्त. त्या विघ्नांना अटकाव करणारा तो विघ्नहर्ता

संपादन प्रतिसाद अश्विनीमामी | 8 August, 2010 - 19:26
के अश्विनी आजिबात खिंचाई नाही. खरेच मार्गदर्शन हवेच आहे तू चांगली सुरुवात करून दिली आहेस.
माझे देवाचे नामस्मरण कायमच चालू असते तरीही एक मॅच्युरिटी यावी म्हणून तू सांगितल्या प्रमाणे नेमधर्म चालू करीन. सकाळी घरून निघताना, हपिसात पोहोचल्यावर लक्श्मी व गणेशाला वंदन. झोपताना सर्वांसाठी प्रारथना त्यात टॉपिकल जास्त हे आहे सध्या पण अधिक शिस्तीने सर्व केले पाहिजे.
भौतिक जबाबदार्‍या पार पाडेपरेन्त सर्व नीट चालू राहावे ते राहील कि नाही याने मन फार घाबरून जाते
त्याला काहीतरी शिस्त यावी. सकारात्म्क विचारसरणी कायम राहावी म्हणून मेहनत करायचीच. इथून स्तोत्रे लिहून घेइन व पाठ करेन. अतिशय धन्यवाद.

प्रतिसाद अश्विनी के | 8 August, 2010 - 21:12
भौतिक जबाबदार्‍या पार पाडेपरेन्त सर्व नीट चालू राहावे ते राहील कि नाही याने मन फार घाबरून जाते
>>>> सगळं व्यवस्थित होईल गं. तू काळजीच करु नकोस. तुझ्यात बाकी बाबतीत कॉन्फिडन्स आहेच, या बाबतीतही नक्की येईल.

संपादन प्रतिसाद माधव | 9 August, 2010 - 09:45
अश्विनी, किरण चर्चा छान चालू आहे, पण या बाफवर शक्यतो बाफच्या विषयाला धरूनच राहूयात का? सुंदर संग्रह होतोय इथे!

अश्विनी के | 9 August, 2010 - 09:49
मान्य विषयाच्या ओघात लिहिलं गेलं ते.

संपादन प्रतिसाद हसरी | 9 August, 2010 - 09:51
अश्विनी तुझ्या भक्तीच्या बाफवर ह्या पोस्ट टाक म्हणजे विषयाला धरूनच होईल आणि हो तु सुंदर सांगितलस आता अजुन लिही

प्रतिसाद अश्विनीमामी | 9 August, 2010 - 12:29
अगदी मान्य. मीपण इथून श्लोक्स उतरवून घेइन व नवीन एंट्री वाचेन. लगे रहो.

मनाचं चित्तात रुपांतर तेव्हा होतं जेव्हा ते बुद्धीच्या अधिपत्याखाली येतं. आणि असं मनच विवेकाने वागू शकतं.

या आधी षड्रिपुंवर एक पोस्ट लिहिली होती. लोभ या शत्रुसंबंधाने काही अजून वाचनात आलं ते इथे सांगतेय.

लोभी माणसाचे गुणधर्म -

१. दुसर्‍या कुठे / कुणाकडे जे काही त्याच्याजवळील गोष्टींपेक्षा संख्येने, वजनाने, प्रभावाने जास्त असेल ते ते स्वतःला वापरायला हवे असते.

२. स्वतःची कुठलीही गोष्ट इतरांना भेट देणे/दान देणे हे शक्यच नसते. क्षणभर वापरायला देण्यासही तयार नसतो. म्हणजेच कंजूषपणा.

३. आपल्याकडे नसलेले मिळवण्यासाठी नीतियुक्त पुरुषार्थ करण्याची / नैतिकता पाळण्याची इच्छा नसते.

४. जराही सबुरी नसते.

५. हमखास चोरीचा मार्ग अवलंबिला जातो. मग ते दुसर्‍याचे धन, वस्तू, सत्ता, सन्मान किंवा किर्तीही असू शकते. लोभी माणसाची प्रत्येक हालचाल दुसर्‍यांच्या नकळत केली जात असल्याने प्रत्येक कृती चोरीचीच असते.

६. अवैध मार्गाने जे त्याने मिळवले असते ते राखण्यासाठी सदैव अ‍ॅलर्ट असावे लागते त्यामुळे संशयी स्वभाव बनतो.

७. स्वतःची व स्वतःकडील सामग्रीची आजूबाजूच्या लोकांशी कंपॅरिझन.

८. मन सदैव संशय व मत्सर यांनी ग्रस्त असल्याने मन-बुद्धीला कुठल्याही विषयावर एकाग्र चित्ताने काम करणे जमत नाही. मन, बुद्धी व शरीर नेहमी चंचल रहाते.

९. साहजिकच न्युनगंड बाळगत राहतो.

या विरुद्ध वैराग्य असते. वैराग्याचे गुणधर्म -

१. बौद्धिक व शारीरिक परिश्रमांनी स्वतःला पाहिजे ते जरुर मिळवावे पण अवास्तव अपेक्षा ठेवू नयेत, ही वैराग्याची अगदी प्राथमिक पायरी.

२. दुसर्‍याची गोष्ट चोरू नये.

३. हवे ते मिळवताना नैतिकता पुर्णपणे पाळणे.

४. प्रयासास अपेक्षित फळ मिळत नसेल तर सबुरी धरणे.

५. स्वतःकडे जे जास्त असेल ते गरजूंना दान करणे किंवा निदान गरजेपुरते वापरण्यास तरी देणे.

६. दुसर्‍यांशी आपली तुलना न करणे व दुसर्‍यांच्या प्रगतीबद्दल मत्सर न वाटणे.

७. मन व बुद्धी स्थिर असणे.

(वरिल १ ते ७ ही फक्त वैराग्य ह्या स्थितीची पूर्वतयारी आहे. खरेखुरे वैराग्य पुढील पाच पायर्‍यांनी प्राप्त होते.

१) प्रत्येक कर्म भगवंतासाठी करणे व करताना तर्ककुतर्काला जराही जागा न देणे.

२) प्रत्येक कर्म करताना त्याच्या फलाविषयी जराही विचार न करणे अर्थात निष्काम कर्मयोग.

३) कर्मफलही भगवंतच देतो व कर्मशक्तीही भगवंतच देतो. त्यामुळे सर्वोच्च कर्ता परमात्माच आहे, याचे नेहमी भान असणे. या सर्वकाळ असणार्‍या भानालाच अध्यात्मज्ञान असे म्हणतात व ह्यायोगेच वैराग्य पुर्णत्वास जाऊ लागते.

४) लौकिक सत्ता व सामग्री याऐवजी भक्ती व साक्षात्कार ह्यामुळे तृप्ती मिळवत राहणे व कायम ठेवणे.

५) शाश्वत शांती, समाधान व प्रसन्नता ह्यांचे सर्वोच्च पद म्हणजे वैराग्य.

बाकीचे पाच षड् रिपु लोभाचा नायनाट झाल्यावरच क्षीण होऊ लागतात.

श्री साईसच्चरितात म्हटल्याप्रमाणे -

लोभा ठायीं नसे शांति | ना समाधान ना निश्चिंती |
एक लोभ वसतां चित्तीं | जाती मातींत साधने ||
लोभाशी ब्रह्माचें अखंड वैर | तेथें ध्याना नाहीं अवसर |
कैंची मुक्ति विरक्ती साचार | आचारभ्रष्ट लोभिष्ट ||

सगळ्यांचंच असं होतं असं नाही. प्रत्येकाच्या आयुष्याकडे बघण्याच्या दृष्टीकोनावर ते अवलंबून आहे. तरीही, जे भौतिक सुखांनाच खरं सुख मानून बसतात ते कधीच पुर्णपणे समाधानी असत नाहीत कारण भौतिकाचा लोभ कधी सुटतच नसतो. आणि जे जे भौतिक आहे ते ते नश्वर आहे, मग त्यापासून मिळणारे सुखही नश्वरच असणार ना? जेव्हा भौतिकाच्या पलिकडे जाऊन माणून "ठेविले अनंत तैसेचि रहावे, चित्ती असो द्यावे समाधान" याचा खरा अर्थ जाणतो तेव्हा असेल त्या परिस्थितीत त्याच्या मनाची प्रसन्नता कधीच ढळत नाही. इथेच संत आणि आपल्यासारखे सामान्य यांच्यात फरक पडतो

भीमरुपी किंवा हनुमान चलिसा, असं वाच ते

ट्यागोने काय पुसून टाकलं? मी वाचलंच नाही.

काही जणं असं म्हणतात कि उपासनेची ठराविक वेळ पाळावी, कारण त्या वेळेस त्या देवता तिथे येऊन हजर असतात. काही ठिकाणी असं वाचलयं कि जितक्या डीटेल मधे पूजा करता येते तितकी चांगली उदा. सगळं पाहिजे, फुलं, उदबत्ती, निरंजन, चन्दन अक्षता etc. काही ठिकाणी वाचलं नुस्ती उदबत्ती पण पुरे, मनाचा भाव पाहिजे. >>>>
ठराविक वेळ पाळण्याने आपल्यालाच शिस्त लागते आणि उपासना करण्याचा उत्साह / ओढ रहाते. परंतु, काही कारणाने वेळ पाळली गेली नाही तरी वाईट वाटून घेऊ नये किंवा स्वतःला दोषी समजू नये कारण आपण संसारी आहोत, आपल्याला इतर कर्तव्ये (जी देवानेच आपल्याला कामं म्हणून दिल्येत, असे समजावे) पार पाडूनच एकीकडे परमार्थ साधायचा असतो.
पुजेच्या साहित्याबद्दल बोलायचं तर कुणाला सगळं साग्रसंगीत उपलब्ध असेल तर जास्त प्रसन्नतेने पुजा करता येते, तर कुणाला साहित्याच्या उपलब्धतेची गरज भासत नाही. उदबत्तीही न लावता, समोर कुठला फोटो, मुर्ती नसतानाही मनोमन नमस्कार करता येतो व तो तेवढाच उत्कट असू शकतो. नवविधा भक्तींपैकी कुठलीही भक्ती पुर्ण शारण्यभावाने जमली तरी चालते.

काही म्हणतात कि गुरु हवा, काही म्हणतात कि तयारी झाली कि गुरु आपोआप मिळतो.
>>>> मला ही दोन्ही विधानं पटतात. मार्ग दाखवण्यासाठी गुरु लागतो. आता बघ, एखाद्या व्यक्तीला फ्रॅक्चर झालं आणि तो म्हणाला डॉक्टरकडे कशाला जायचं? मी पुस्तकं वाचेन आणि माझे मीच उपचार करेन. चालेल का? नक्कीच नाही. त्यासाठी योग्य तो डॉक्टरच पाहिजे. तसेच मन, प्राण आणि प्रज्ञेचे रोग निस्तरायला गुरु हवा, मग तो पोथीरुपाने तुम्हाला माहिती होवो किंवा सगुणात माहिती होवो.
तुम्हाला मनात गुरु हवा अशी इच्छा निर्माण झाली की तुमची जमिन तयार करण्याची तुमची मानसिक तयारी झाली. परंतु नापिक जमिन सुपिक करण्यासाठी, त्यावर पडलेले बीज रुजण्यासाठी, पुढे त्याचा वटवृक्ष होण्यासाठी, पारंब्या पुन्हा रुजून अजून वृक्ष तयार होण्यासाठी ती तयार होणं आवश्यक आहे. हाच तो प्रतिक्षेचा काळ. इथेच श्रद्धा आणि सबुरीची कसोटी लागते. जमिन तयार झाली की बीज रुजणं, सद्गुरु भेटणं आलंच

काही ठिकाणी वाचलं कि जेन्व्हा स्तोत्रं म्हणतो its a part of the ritual त्यामुळे एक यांत्रिक पणा त्यात असतो त्या पेक्षा मानस पूजा चांगली, काही म्हणतात कि मंत्रात शक्ती असते, त्यांच्या उच्चारामुळे पण आजूबाजूचं वातावरण पवित्र होत व नेगेटिव्हिटी दूर होते.>>>>>> मानवी मनाला एखादी गोष्ट नित्याची झाली की कंटाळा, तोच तो पणा येणं साहजिकच आहे. पण मानसपूजाही तेवढी सहजतेने जमते का? की मन दाही दिशांनी चौखूर उधळतं? त्यामुळे मुळात तुमचे या मार्गात पुढे जाण्याचे प्रयास करणे हे तुमचे कर्म, त्याला योग्य ते आणि योग्य तेव्हा फळ देणे हा त्या भगवंताचा हेडएक.

शुद्ध मंत्र हे पवित्रतेसाठी बनलेले असतात तर तमाचारतंत्रातील मंत्र (?) हे अपवित्र कारण आणि कार्यासाठी बनलेले असतात.

साडेसाती साठी, भीमरूपी वाचावं का शनिमहातम्य? रोज कुलदैवतेच नामस्मरण करूनच मग रोजची उपासना करावी ? >>> कुठलीही हनुमंतांची उपासना चालते. कुलदेवतेचं नामस्मरण करुन मग उपासना केलेली चांगलीच कारण कुलदैवत म्हणजे आपली वैखरी वाणी (परा, पश्यंती, मध्यमा आणि वैखरी वाणीपैकी). ती शुद्ध असणं चांगलंच.

काही काही जण काहीही न करता सुध्दा किती आनंदी असतात. काही काही जण सतत देवा चे करून सुध्दा त्यांच्या आयुष्यात सतत त्रास असतात. अस का? काल एके ठिकाणी वाचलं कि कारण देवाला तुम्हाला सतत भक्ती मार्गावर ठेवयचं असत, आणी तुम्हाला प्रॉब्लेम्स आले कि तुम्ही सततं त्याचं नाव घ्याल.
(हे पटतं नाही ) कारण देवाला पण आपण आनंदी असलेलच बघायचं असत ना? >>>> याबद्दल आपण चिंता करायची नाही. जर त्याच्याकडे अन्याय नाही हा विश्वास असेल तर इतरांकडे काय आहे आणि माझ्याकडे काय नाही हे बघत बसणे आपलं काम नाही. मुळात आपण काय डिझर्व करतो हेच आपल्याला माहित नसते कारण आपण स्वतःच्या बाबतीत बायस्ड असतोच असतो. त्यामुळे सगळं बुक किपिंग त्याच्याकडे आहे आणि त्याचं ऑडिट वगैरेचे अधिकारही त्याच्याचकडे आहेत हे मान्य करुन मोकळे व्हावे आणि जे जे वाट्याला येईल ते ते त्याचंच बोट घट्ट पकडून ठेवून स्विकारावे.
-----------
प्रेम आणि भक्ती यात फरक आहे का नाही... असल्यास काय आहे?
>>> सॉरी चातक, मी खूप दिवसांनी हा बाफ पाहिला. म्हटलं तर प्रेम आणि भक्ती या दोन शब्दांचा भरपूर किस पाडता येईल, अगदी चांगल्या व वाईट अशा दोन्ही कोनांतून. सद्ध्या या बाफच्या वातावरणाला मिळता जुळता अर्थ घेऊया. प्रेम ही गोष्ट आपल्याला भगवंताकडून त्याच्या अष्टबीज / नवअंकुर ऐश्वर्यांपासून मिळते. त्यामुळे आपल्या मनात एकंदरच उत्पन्न होणारे प्रेम हे आपल्यातील त्याच्या अंशाचं द्योतक असते. तेच प्रेम जेव्हा आपण त्याच्याप्रती बाळगतो तेव्हा ती भक्ती असते.

मी मोडकं तोडकं काहीतरी लिहिलंय आणि मला जे उमगतंय ते सांगण्याचा प्रयास केलाय. व्यक्ती व्यक्तीप्रमाणे वेगवेगळे मतप्रवाह असतीलच आणि त्या सगळ्यांचा मला आदर आहे

अगं मी काय सांगणार? मी अधिकारी नाही गं. कधीतरी एखादा टॉपिक दिसला आणि सद्गुरुंची शिकवण आठवली तर जेवढं आठवेल तेवढं लिहिते बस्स ! मी देखिल पालथा घडाच आहे. ४ पावलं पुढे तर ३ पावलं मागे.

माझी रोजची उपासना :- आन्हिक, सद्गुरुंनी मार्गशिर्ष महिनाभर करायला सांगितलेलं परंतु एक शिस्त लागते म्हणून मी वर्षभर कंटिन्यु करायचा प्रयास करत असलेलं वर्धमान व्रत, ट्रेनमध्ये उभ्या उभ्या अमोज जपलेला गुरुमंत्र (ज्यात "ॐ ऐ र्‍हिं क्लिं चामुण्डायै विच्चे" हा आदिमातेचा आवाहन मंत्र समाविष्ट आहे), घोरकष्टोद्धरण स्तोत्र अमोज, रामरक्षा अमोज, दत्तबावनी एकदा, हनुमान चलिसा अमोज, आदिमातेच्या गायत्री, महिषासुरमर्दिनी व अनसुया रुपांची आख्यानं असलेल्या "मातृवात्सल्यविन्दानम्" चा एक अध्याय, जमेल तेव्हा गुरुचरित्र १४वा अध्याय आणि श्रीसाईसच्चरित ११वा अध्याय (हे दोन अध्याय रोज वाचायला सांगितले आहेत पण मी पालथा घडा असल्याने अधनं मधनं वाचून सद्गुरुंना त्रास देते), जमेल तेवढी रामनाम वही.

ॐ नमःशिवाय रोज १००८ वेळा सुरु केलेलं बंद पडलं.
"ॐ कृपासिंधु श्री साईनाथाय नमः" रोज १०८ वेळा बंद पडलं.
"ॐ अभयदाता श्री स्वामी समर्थाय नमः" रोज १०८ वेळा बंद पडलं.
"ॐ मनःसामर्थ्यदाता श्री अनिरुद्धाय नमः" रोज १०८ वेळा बंद पडलं.

सद्गुरुंनी श्रीसाईसच्चरित परीक्षा परत परत देत रहायला सांगितल्यामुळे श्रीसाईसच्चरिताचा झेपवेल एवढाच अभ्यास परीक्षेचा पेपर डिक्लेअर व्हायला आला आणि झाला की.

हे सगळं उघडपणे मी सांगू शकते कारण आमच्या उपासनांमध्ये गुपितं काहीच नाहीत

खुप ज्ञान आहे तुझ्याकडे. >>>> नाही गं. ज्ञान वगैरे मला काही माहित नाही. भक्ती अजून अजून वाढत जावी एवढी इच्छा आहे माझी

निराली, अगं मी रेग्युलर लिहिण्याजोगं माझ्याकडे काही नाही. ना जास्त वाचन, ना जास्त चिंतन. वर म्हटल्याप्रमाणे एखादवेळेस चावी बसली की भावलं थोडं हलतं
अमोज म्हणजे न मोजताच. रामरक्षा म्हणून कंटाळा आला की हनुमान चलिसा, त्याचा कंटाळा आला की अजून कुठलं नित्याचं स्तोत्र. मूळ बीज श्रीस्वामीभक्तीचं, तिथूनच पुढे त्यांच्याच इच्छेने (ह्याचे ठोस संकेत मिळाल्यावर) श्री अनिरुद्ध बापूंना सद्गुरु मानलं आणि भक्ती ह्या विषयात खरी वाटचाल सुरु झाली. प्रवचनं, पंचशील परिक्षा, (ह्या परिक्षांच्या निमित्ताने श्री साईसच्चरिताचा खरा अभ्यास सुरु झाला). श्री गजानन विजय, श्री स्वामीचरित्रसारामृत आधी अनेकवेळा वाचले होतेच पण श्रीसाईंच्या चरित्राच्या अभ्यासाला सुरुवात झाल्यावर श्री गुरुचरित्र, व श्री गजानन महाराज, श्री स्वामीसमर्थांच्या पोथ्यांमधून वाचण्यात आलेल्या लीलांचाही खरा अर्थ उमगू लागला. सद्गुरुतत्वाचं आकलन कधीच कुणाला पुर्णपणे झालं नाही पण कुठेतरी आतून ते अजून कसं आहे, अजून कसं आहे, ते आपल्या आयुष्यात कसं कसं कार्यरत असतं त्याचा शोध घेतला जाऊ लागला. जसजसा शोध घेतला जाऊ लागला तसतसं ते फार सुंदर रुपात समोर येऊ लागलं. बर्‍याचशा अध्यात्मातल्या गोष्टिंचा आपल्या आयुष्यातील प्रत्येक क्षणाशी कसा अतूट संबंध आहे ते जाणवू लागलं.

पण खरंच, सद्गुरु ही अनुभवण्याची गोष्ट आहे. ज्याने त्याने आपआपल्या सद्गुरुंचा मार्ग तंतोतंत पाळायचा प्रयास करावा, त्यातच भलं असतं. फक्त आपल्याला जेवढं आवडतं तेवढंच घेतलं आणि बाकीचं सोयिस्कररित्या वळवून वाकवून घेतल किंवा नाकारलं असं करायचं असेल तर हे नेहमी लक्षात ठेवलं पाहिजे की आपण आपले जन्मदाते आणि सद्गुरु यांच्या खिडक्या असतो (यात अध्यात्मिक तोटा असतो तो वेगळाच). सगळ्यांना हे जरी मान्य असलं की आईवडिल किंवा सद्गुरु आपल्यावर चुकीचे संस्कार करत नसतात तरी आपल्या वागणुकीवरुन जग आपल्या आईवडिलांची आणि सद्गुरुंची परिक्षा करायला बघतं. याहीपुढे जाऊन म्हणेन की एकवेळ एक मानव म्हणून सामान्य असलेले आपले आईवडील कधीतरी चुकीची शिकवण देऊ शकतात पण सद्गुरु कधीच आपल्याला आपल्या जीवाच्या उन्नतीच्या आड येणारी गोष्ट शिकवत नाहीत. ते नेहमीच आपलं सामान्यपण लक्षात घेऊन, आपल्या व्यवहारातल्या अडचणी लक्षात घेऊन कसं सन्मार्गावर राहता येईल ते शिकवतात.

श्री साईसच्चरितातील काही ओव्या गुरुच्या शाळेचं वर्णन करतात, त्यातली एक माझी अत्यंत आवडती -

लागता ह्या शाळेस पाय | कोण हतभागी माघारा जाय |
माझे घरदार बापमाय | सर्वची गुरुराय जाहले ||