वादळवाट

दाही दिशांना होता अंधार,अन्
आशा विझुन गेली होती
जिवंत होतं काळीज,पण
स्पंदने बुजून गेली होती
अंधार ओकत होता चंद्र
रात्र जीवावर आली होती
अंधारल्या डोहात त्या
सावलीही परकी झाली होती
तुफानवारा सुटला होता
भयाण शांती भरली होती
चार पावलांसाठीसुद्धा
मी वादळवाटच धरली होती
तोच आकाशी आवाज उठला
आशेलाही पाझर फुटला
रात्र शमली वैऱ्याचीही
साती अंबरी सुगंध सुटला
ग्रहणाचाही काळोख सरला
भयाण अंधकारही विरला
आकाशही नितळून आले
आता केवळ प्रकाश उरला
वादळवाटेवरतीसुद्धा सूना मोगरा मोहरून आला