दधिची

अशा चांद राती , तुझा हात हाती
तु जवळी राहा ऋतू खमाज गाती
नको ते किनारे फुलांचे पसारे
आतुर दोघे तरी दुरावा कसा रे
मी दीप गाते उजळत फुलवाती
तु मल्हार गाता मेघ बरसुन जाती
मी तल्लीन व्हावे तुझ्या सप्तकांनी
मग बागेश्री गावी या तारकांनी
श्वासानी फुलावे स्वरातून आता
जहर हे भिनावे तु आलाप घेता
मग स्वाधीन व्हावे मी सुरुती गावी
तू केदार गाता रात उलटत जावी
सुखांच्या सरींनी पहाट भिजूनीच यावी
ओल्या क्षणांची एक सरगम व्हावी
सुमधुर शेवटाची तू भैरवी ती घ्यावी
अशा चांद राती रोज मैफिल व्हावी

केवढा तो कल्लोळ , कसला हा आकांत
जरा बस निवांत अन अनुभव हा एकांत
बघ जरा खिडकीतून भवताल हा फुललेला
पूर्वेच्या कुशीत नारायण तो झुललेला
भरून घे उरात वारा थंड सुटलेला
सोडून दे उसासा उगीच मनात साठलेला
पाखरांच कूजन साठव जरा कानी
ऐकावीत कधी-मधी आदिम ती गाणी
चहाचा कप घेऊन बाल्कनीत उभा राहा
घोट घोट आयुष्य चवीने पिऊन पहा
बघ कसा स्तब्ध आहे आसमंत सारा
तुझ्यासाठीच आहे हा दिगंताचा पसारा
घराचे भिंती कोपरे नीट निरखून घे
अस्तित्व तुझे इथे नव्याने सोडून दे
अचाट तुझ्या कल्पना स्वयंपाक घरात घेऊन ये