सोनसावळी स्वप्ने सगळी सुखेच लेवुन आली
सोनपावले कुणा परीची हळुच उमटली दारी
कुणी रेखिल्या त्या गालावर मोरपिसांच्या ओळी
गाल गोबरे, गोड गुलाबी राजकुमारी प्यारी
नाजुक काया प्राजक्तासम कुरळे कुंतल भाळी
अप्सरा कुणी, शापभ्रष्ट ती मदनशराची स्वारी
लेक असावी एक गोडशी नको धनाच्या राशी
कुशीत घेवुन तिज सांगावी रोज कहाणी न्यारी
हातात तिचे बोट कर्दळी जबाबदारी खाशी
कोण परी ही? वळता नजरा, सुख वाटावे भारी
तिने रुसावे, रुसुन बसावे, कासाविस मी व्हावे
डोळ्यात तिच्या मला दिसावी माझी सौख्ये सारी
एका गावात एक निळ्या डोळ्यांची सुंदर मुलगी रहात होती. तिचा प्रियकरही त्याच गावात रहात असे. गावाजवळच्या एका छोट्या तळ्यावर ती त्याला भेटायला जायची. सूर्यास्तापासून ते अगदी चंद्राचे प्रतिबिंब त्या नितळ पाण्यात उमटे पर्यंत ती दोघे तिथेच असायची. असेच मजेत दिवस चालले होते. पण एके दिवशी काही वेगळेच घडले. पाय घसरून तो पडला. पडला तोच एका टोकदार दगडावर. डोक्याला मार लागला आणि सगळाच खेळ संपला.
लाव हात गं जात्याला.. सये हळद दळाया
बैस आज माज्यासंगं.. माजं दुखणं कळाया
माजी लेक मोठा झाली.. माला दिसलीच न्हाई
आता सोडून जाईल ..पुन्हा दिसायाची न्हाई
साडीचोळीमंधी पहा.. कशी गुणाची दिसंती
डोळं पाणावलं तिचं ..तरी माज्याशी हासंती
नगं लागाया नजर ..लावा काजळ गं तिला
उद्या हळद लागल ..माज्या लेकीच्या अंगाला
माजी लेकरं वाढली.. सावलीत पदराच्या
न्हाई नांदली खेळली.. कधी बाह्यर घराच्या
हातावरच्या मेंदींचं.. कसं चित्तर रंगलं
लावा साखरीचं पाणी.. मेंदी पांगंल पांगंल
बोलायाचं कोणासंगं ..पडवीत चुलीवर
कसं व्हईल गं माझं.. माझी लेक गेल्यावर
लेक सासराला जाय़ा.. न्हाई न्हाई म्हण जाई
