निर्जीवांचा लळा

ऋ आणि ऋ

बाकी ते झाकण हरवले म्हणून डबा फेकून देऊया हे माझ्या आईला सांगायला गेलो तर तिला ते चार्जर हरवला म्हणून मोबाईल फेकून देण्यासारखे वाटेल>>>> अगदी
भांडी घासायची पावडर ठेऊनच त्याला या जन्मातून मुक्ती मिळते >>> दोन्ही कॉमेण्ट भारी आहेत

बाकी ते झाकण हरवले म्हणून डबा फेकून देऊया हे माझ्या आईला सांगायला गेलो तर तिला ते चार्जर हरवला म्हणून मोबाईल फेकून देण्यासारखे वाटेल >>

बाकी ते झाकण हरवले म्हणून डबा फेकून देऊया हे माझ्या आईला सांगायला गेलो तर तिला ते चार्जर हरवला म्हणून मोबाईल फेकून देण्यासारखे वाटेल>>>

भांडी घासायची पावडर ठेऊनच त्याला या जन्मातून मुक्ती मिळते> +११११
चार्जर

ऋतूराज

माझ्या कॉमेंटवर तुमची कॉमेंट वाचताना मूळ डब्बा डोक्यातून निसटून गेला आणि पटकन वाटले जुन्या मोबाईलचा वापर भांडी घासायची पावडर ठेवायला करतात की काय यांच्याकडे... पण ते ही क्षणभर पटले, म्हटले या आपल्या जमानाच्या आया काहीही करू शकतात

ऋ आणि ऋ डब्याच्या आणि फडक्यांच्या याबाबतीत सगळ्या आया सेम असतात .डबे आणि फडक्यांची नेहमी किचनमध्ये शेवटच्या स्तरावर निवृती व्हायची.अजूनही होते. प्रत्येक मध्यवर्गीय मराठी घरघरकी कहानी.
माझी आई तर मशीनवर शिवायची ,त्यामुळे तिला चिंध्या चटोऱ्या जमा करायची हौस होती.कशाला चिंधी चटोरी हवी आणि ती मिळाली नाही ,असं आमच्या घरात व्हायचं नाही . आमच्या घरी अनेक छोटी कॉटन च्या कापडाची छोटी बोचकी पलंगात कायम असत ,जी गोधडी किंवा पुसायला कामी येतील म्हणून आई ठेवायची. तीच सवय मला लागलीय असं भाऊ म्हणतो तो मात्र वेगळा आहे तो स्वतःचे नविनसारखे असणारे एकदा घातलेले कपडेही माणुसकीच्या भिंतीवर लावून येतो.आमच्या घरातला दानशूर कर्ण.

माझ्या बहिणींना ह्या धाग्याची लिंक पाठवली तर आवडलं तिला >> तुम्ही घरच्यांना माबोच्या लिंका पाठवता आणि ते त्या वाचतात!!! #वेगळंजग

हर्पा
मीही काहीबाही मला आवडलेले पाठवते मैत्रिणींना, त्याही वाचतात. भावाला एकदा माझ्याच फिलॉसॉफिकल लेखाची लिंक पाठवून नंतर त्यात काय लिहिलेय हे सांगू लागले तर तो 'तू तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस' म्हणाला. मग मी 'पाठवते का बघ तुला आता लिंक' म्हटले. तो काहीही वाचत नाही मी लिहिलेलं, एक अक्षरही नाही. 'वेगळीच बाई वाटते ही कुणीतरी' म्हणतो.

Don't underestimate power of माँ >>>

तू तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस >>>

#वेगळंजग +1 आमच्याकडे काडीचाही इंटरेस्ट नसतो माबो वाचायचा.मीच माबोचं नाव घेता माहिती पुरवत असते.

सलूनवाल्यासारखं

तू तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस

तू तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस >>> आश्रम ते सलून - काय रेंज आहे!

तू तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस >>

वेगळीच बाई वाटते >>

तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस >>> आश्रम ते सलून - काय रेंज आहे!>>>> मला पण घरचे माबोवरून चिडवतात , आलं हिचं माबो म्हणतात. पण चांगलं चांगलं वाचायला आवडतं ना.

लळा ही गोष्ट ....आपला तो बाब्या आणि दुसऱ्याचे ते कार्ट... टाईप आहे. दुसऱ्यांच्या आवडीच्या गोष्टी बाबत खूप तटस्थ आणि रॅशनल विचार करणारे स्वतःच्या गोष्टीसाठी मात्र हळवे असतो. मी ऋतुराज यांच्या चिनी मातीच्या धाग्यावर आमच्या घरातले गेल्या १०० वर्षातले सिरॅमिक कलेक्शन share करतीये त्यातला एकही पीस मी टवका उडाला, crack झाला म्हणून टाकला नाहीये. असाच अजस्त्र पसारा भांड्यांचा होता. आजे सासूबाई, सासूबाई आणि मी स्वतः आमचे तांब्या, पितळे ची, स्टीलची, अल्युमिनियम, हिंडलियम, काचेची, चिनी मातीची, non stick, colour coated, bidachi असंख्य भांडी घरात होती. एक दिवस मी अतिशय निर्दयपणे तो पसारा काढला, घरात काम करणाऱ्या शेतात काम करणाऱ्या लोकांना जास्तीची भांडी सरळ वाटून टाकली. तांब्या पितळेच्या मोडीत द्यायची म्हणून बाजूला ठेवली... सासूबाईंनी त्यातल्या त्यात वेळ वाढवायला अगं आपण ती मोड मुंबईला देऊ म्हणून सुचवले त्यावर जाण्या येण्यात पेट्रोल खर्च होईल इथेच देऊन टाकू म्हणून देऊन टाकली.... आता वाटतं उगीच असा दुष्टपणा केला आपण. एवढ्या मोठ्या घरात राहिली असती भांडी कोपऱ्यात पडून तर काय बिघडले असत... सासूबाईं समजूतदार होत्या, काही बोलल्या नाहीत, आणि मी झाशीच्या राणीच्या थाटात एक किल्ला सर झाला, पसारा गेला असा विचार केला. त्यांच्या काळात त्यांनी घेतलेल्या गोष्टींचा त्यांनाही लळा असेलच की.... I failed to understand it.

आपला तो बाब्या आणि दुसऱ्याचे ते कार्ट...>>>> हे अगदी खरं आहे माझीही कित्येक वर्षांपासून जपून ठेवलेली पेपरची कात्रण ज्यात लेख, रेसिपीज आणि चित्र होती. ती घरच्यांना कचरा वाटायची, शेवटी यातलं थोडाफार सॉर्ट करून ठेव आणि बाकीच सगळं जाऊदे म्हणून सांगितल्यावर, एका दिवाळीला ते बाकीचं रद्दीत देऊन टाकलं, तेव्हा वाईट वाटलं पण नंतर त्यांची बाजू पटली .आपल्याला महत्वाचं वाटत ते दुसऱ्याला महत्वाचं वाटेल असं नाही. जागेचा प्रश्न आणि मॅनेज करणं ही देखील एखाद्यासाठी कठीण गोष्ट असू शकते.

@गंधकुटी ,तुम्ही वाईट वाटून घेऊ नका .तुम्ही तर इतक्या सुंदर 100 पेक्षा जास्त वर्षांपूर्वी च्या वस्तूंचा ठेवा सांभाळून ठेवला आहे तोही अगदी निगुतीने ,तेही कौतुकास्पद आहे. उलट इतक्या गोष्टी सांभाळून ठेवण, जपणं हा व्याप खरच खूप मोठा आहे.

आता हे भोग आलिया
भोगुनी ते सरती
<<<<<
हे आलियाला का सांगायचंय पण? तिला कळेल का एवढं मराठी?

धन्यवाद सिमरन.

माझी आई तिच्या माहेरच्या तांब्या पितळेच्या भांड्यांची आठवण काढून हळहळायची. ही सगळी भावंडे मुंबईला आली. काही भांडी तिथल्याच चुलत घरच्यांनी घेतली. मामांनी काही आणली, पण ती वापरणं किंवा नांदवणं कठीण झाल्यावर विकली.
आमच्याकडेही तांब्या - पितळेचे काही डबे , टोप आणि कळश्या होत्या. आईने पुढे ही भांडी काढू दिली. डबे सोडले तर ती वापरात नव्हतीच.

मला वस्तूंचा लळा आहे असं वाटत नाही. आमच्याकडे प्रत्येकाचं ताट, ग्लास, पेला, चहाचा कप इ. ठरलेली आहेत. पण तो सवयीचा भाग आहे.

भांड्यांना आणि वस्तूंना आठवणी चिकटणं मात्र आईच्या गुणसूत्रांतून माझ्याकडे आलं. कोणती वस्तू कधीपासून आहे, कोणी दिली किंवा कधी, कुठे घेतली हे उगाचंच आठवत राहतं.

वापरात नसलेल्या वस्तू टाकल्या जात नाहीत, याचं कारण आळस आहे किंवा या पुढे कधीतरी रिसायकल करू असा भ्रम.

तू तर अगदी माझ्या सलूनवाल्यासारखंच बोलतेयस >>

वेगळीच बाई वाटते >> Lol

मी तर वस्तू टाकून देते याची सासरी जरा धास्तीच आहे. म्हणजे डिक्लटरिंग करताना मला त्रास नाही होत. नवरा आणि साबा काय वाट्टेल ते जपून ठेवतात. मनातल्या अढीपासून कपड्याच्या घडीपर्यंत काहीही जपतात.
मी आणि सासरे हे या दोघांच्या मते "घे की फेक!" क्याटेग्रीतले. त्यांचा मला बराच सपोर्ट असतो. ("उचल आणि दे टाकून. काही कुणाला सांगू नको! दिसलं नाही की विचारतील तेव्हा बघू" असं ते म्हणतात पण इतकं टोक गाठत नाही मी)

मला वाटतं की जे जुनं आणि वापरण्यापलिकडे गेलंय किंवा माळ्यावरच पडून वापरात नाहिये त्यात काय अडकयचं! २२ वर्षांपूर्वीचे मावशीने घेतलेले कपडे आता आपण (फिटिंगला येत असूनही) घालत नाही तर कपाटात अडगळ नको असा माझा विचार. म्हणजे एखादा आपला ठेवायचा फार आठ्वण वाटली तर... पण पसारा कशाला!. पण हा विचार पटत नाही. कधीच्या काळी कुणीतरी काहीतरी दिलेलं त्या क्षणापासून माळ्यावर आहे पण ते टाकायचं नाही. जुने पडदे मला पायपुसण्याला हवे तर ते घड्या करून बैठक म्हणून घ्यायची हौस... मी चांगल्या बैठका आणते म्हटलं तर नाही. भलतीकडे काटकसर! पायपुसण्याला दुसरा कपडा घे म्हणे! आता पायपुस्णं नेहमीच घाणच असलंच पाहिजेच का? पुनर्वापर मीही करते, पण कुठल्या वस्तूचा आणि कशा प्रकारे यावर मतैक्यच होत नाही. मग अडगळ वाढते फक्त!

*परंतु त्यांची आठवण मात्र कायम राहील. आवडत्या उदबत्तीच्या सुगंधासारखी..... मंद.....* - प्रस्तावनेतील यावरून मुद्दा वस्तू ठेवण्याचा वा फेकून देण्याचा नसून, त्याची आठवण कायम येत राहील असा लळा लागण्याचा असावा, असं मला वाटतं .