शब्दावाचून कळले सारे.. बंध मायेचे !

इंग्रजीचं वावडं असेल ( कुणी असेल असं वाटत नाही) किंवा खरोखर समजत नसेल तर थोडक्यात सारांश.

एमिली मेसन हिचं घर एका छोट्याशा गावात आहे. आजूबाजूने जंगलाने वेढलेला परीसर असल्याने घराच्या अंगणात जंगली प्राणी येणं नेहमीचं. पण एके सकाळी एमिलीने पडदा सारून पाहिला आणि तिचा तिच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसेना. दाराजवळ चक्क एक पूर्ण वाढ झालेली सिंहीण होती. तिच्याजवळ तिच बछडा ( छावा) होता. ती ना हल्ल्याच्या पवित्र्यात होती, ना गुरगुरत होती. ती फक्त शांत पणे वाट बघत होती. एमिलीने नवर्‍याला बोलावलं. दोघांनी पाहिलं. एमिलीला प्राण्यांच्या सहवासात राहिल्याने त्यांची डोळ्यांची भाषा कळायची. त्यावरून ती सिंहीण विश्वासाने आली आहे हे कळत होतं.

तिने मग त्या पिल्लाला हात लावला. सिंहीणीने हात लावू दिला. कदाचित ती त्याचीच वाट बघत होती. त्या पिल्लाचा श्वास अनियमित चालू होता. ठोके मंद होते. तातडीने त्यांनी फॉरेस्ट डिपार्टमेंटच्या रेस्क्यु टीमला फोन लावला. ते आले. पिल्लाला घेऊन गेले. पण सिंहीणीने काहीच केलं नाही. तिने विश्वासाने पिलू नेऊ दिलं. त्या कारचा पिच्छा केला नाही. ती फक्त घराच्या समोरच्या गवतात फतकल मारून बसली. घराकडे नजर लावून.

रात्र झाली तरी ती तिथेच बसलेली होती. निश्चल. डोळे घराकडे लागलेले. विजा चमकल्या तरी तिथेच होती.
तिकडे मेडीकल टीमला तपासणी करताना काय झालेय हे सापडले. त्यांनी ट्रीटमेंट सुरू केली. सिंहीणीने पिलू वेळेत आणलं होतं. एमिलीने त्यांना विनंती केली कि त्या बछड्याचा आवाज तुम्ही ऐकवाल का ? त्यांनी सकारात्मक प्रतिसाद दिला. तिने मग स्पीकर्स बाहेर आणले. हिंस्त्र असलं तर मुकं जनावर ते...

तिला बछड्याचा आवाज ऐकवला आणि तिने सांगितलं कि तुझं बाळ लवकर बरं होईल. ते सुरक्षित ठिकाणी आहे.
तिने कळल्यासारखं नाक उडवलं. डोळे मिटून घेतले. प्राण्यांचे हे संकते असतात.

अचानक रेस्क्यु टीमला पिलामधे बसवलेली मायक्रोचीप आढळली. त्यावरून ते शेकडो मैल दूरवर जन्मल्याचं समजलं. आता त्यांच्या पुढे बरेच प्रश्न होते. त्याचा तपास त्यांनी रेकॉर्डवरून सुरू केला आणि त्यांना धक्काच बसला. हा धक्का ते आता एमिलीला देणार होते...
इथून पुढचं तुम्ही समजून घ्या. किंवा नंतर बोलूयात !

धनवंती,सिमरन, शर्मिला आर, ऋन्मेष, कुमार सर,उबो ए एस पी आणि मनमोहोर आपल्या सर्वांचे आभार.