एक झुळुक!

गेल्या वर्षीचा १४ फेब्रुवारी, माझा इकडच्या ( अमेरिकेतील) हायस्कूल मधील पहिलाच व्हॅलेंटाईन डे.. म्हणजे (बदली) शिक्षिका म्हणून!
एरव्हीसुद्धा चिवचिवटाने गजबजणारी शाळा आज तर जास्तच बहरलेली.
फूल, फुगे, मऊ टेडी बेअर्स, चकचकीत गिफ्ट बॅग्स - अगदी “देता किती घेशील दोन करांनी’ अशी बऱ्याच जणींची अवस्था होती - अशी प्रेमसंपत्ती दोन्ही हातांत सांभाळत त्या षोडषा अगदी फुलपाखरांसारख्या भिरभिरत होत्या.
अशा गुलाबी वातावरणातच, दिल्यावर हुकूम वर्ग उरकून मी निघाले. ऑफिसमध्ये किल्ली परत द्यायला म्हणून शिरले तर तिकडच्या दोघीही कोण कौतुकाने काचेच्या दारामधून बाहेर बघत होत्या. हे असं काही इकडे कधी बघितलं नव्हतं.. कोणी कुणाकडे उगाचच किंवा सहजही बघत बसत नाही, त्यांना तेव्हढा उत्साह आणि रस दोन्ही नसतो, अर्थात हे झालं माझं निरीक्षण. पण त्यामुळे निश्चितच काहीतरी विशेष असावे असं वाटून मीही त्यांना सामील झाले.

एखादं मिनिटात लक्षात आलं की,
एक मुलगा चित्रविचित्र पोशाख अणि मुखवटा ( थोडा ताण दिल्यावर दिवा पेटला, की तो बिस्ट झालेला) घालून उभा होता. त्याच्या हातात एक फलक होता - त्यावर “love you, kiss me, hug me… ‘ वगैरे वगैरे काही बाही लिहिलेलं आणि दुसऱ्या हातात होती एक मोठी लालबुंद बदामी आकाराची मऊ ऊशी.
बाहेर हळूहळू गर्दी वाढत होती.. तेवढ्यात ह्या दोघी इकडे पुटपुटायला लागल्या, “बहुदा हिच असावी..”
बघितलं तर एक सुबक ठेंगणी हातातील पुष्पगुच्छ सांभाळत, केसांच्या रंगेबिरंगी बटा उडवत गेट कडेच येत होती.
आता टकामका टेनिस मॅच बघावी तस आम्ही एकदा त्या बिस्टकडे आणि लगेच ह्या सुंदरीकडे आलटून पालटून बघत होतो.

ती तीच होती. जशी ती जवळ आली, धडक त्याच्याकडेच गेली. एव्हाना तोही दोन हात पसरवून शारूखच्या पोझमध्ये गेला… अर्थात एका हातात ते लाल हृदय, दुसऱ्या हातात तो फलक होताच. इकडे ती येऊन सरळ त्याला बिलागलीच, मग त्याने तिचे आणि तिने त्याचे चुंबन घेतले.. तसा त्याने तो बिस्टचा मुखवटा दूर सारला. सर्व बघ्यांनी टाळ्या वाजवल्या.. इकडे ह्या दोघींच्या डोळ्यातून कौतुक ऊतू जात होते. क्षणभर तर मला भास झाला की दोघींच्या डोळ्यातून दोन आनंदाश्रु पण टपकताय.. तोंडाने “हाऊ क्यूट.. सो स्वीट “ असा जप चाललाचं होता. इकडे त्याने तिला ते हृदय, अजून कुठून अचानक काढलेला टेडी, फुले अन् बरच काय काय दिलं. बघितलं तर एक प्रौढा हा सगळा प्रसंग तिच्या मोबाईल मध्ये टिपत होती. जेव्हा ते तिघं एकत्र निघाले तेव्हा ती त्याचीच आई/ मावशी वगैरे कोणी असावी असं लक्षात आलं.

शाळेच्या परिसरात, शिक्षक - शिक्षेतर कर्मचारी - पालक यांच्या सामूहिक साक्षीने दोन अज्ञान ( कायद्याने सज्ञान न झालेले) बालक-बालिकेच्या प्रेमाच्या आणाभाका ह्याची देही ह्याची डोळा अनुभवण्याचे भाग्य पदरी पाडून, सांस्कृतिक धक्का (?) हळुवारपणे झेलत, नव्हे नव्हे तर तो अमेरिकन प्रेमाचा रंग माझ्या भाबड्या मराठी मनाला लावत… आणि हे सर्व करताना स्वतःच्या शाळेतील दिवसांची आठवण अजिबात येऊ न देण्याची कसरत करतच घरी परतले.

घरी पाऊल ठेवताच आमचे शेंडेफळ, ह्यावर्षी त्याचा हायस्कूल मधील पहिलाच व्हॅलेंटाईन डे अनुभवून, घरी आलं होतं. उत्साहाने फसफसतच तो भराभरा सांगू लागला.
आज यश ( असं आपण म्हणुया) ला एक मुलीला गुलाब आणि चॉकलेट द्यायचं होत. सकाळपासून तो इतका नर्व्हस झालेला. त्याला काही सुचतच नव्हतं. सारख्या फेऱ्या मारत होता क्वाड ( मधल्या चौकामध्ये) मध्ये. आम्ही त्याला धीर देत होतो.
शेवटी जेवणाच्या सुट्टीत ती आणि तिची मैत्रीण बसल्या होत्या. तेव्हा एकदाचा धीर करुन तिच्या जवळ गेला. तिला पट्कन गुलाब आणि चॉकलेट दिल आणि तस्संच वळून आमच्याकडे आला. आम्ही थोडं आडोशाला उभं राहून बघत होतो, तिने तो गुलाब बाजूला ठेवून दिला आणि ते चॉकलेट मैत्रिणीला दिले. मैत्रिणीने ते लगेच उघडलं…
तशी इकडे यश लालेलाल झाला.. पूर्ण रडकुंडीला आला..

कानाने ऐकत असताना, आपण आपल्या जीवनात अशी किती पापं केलीयेत ह्याचा जमाखर्च मांडत होते ( मैत्रिणीला प्रेमाने दिलेले चॉकलेट आपण खाऊन दुष्टपणाने एखाद्याचा तात्काळ प्रेमभंग करणे ते ही खास त्या दिवशी…? बहुदा ते पापातच गणत असावेत का…?)

वरकरणी त्याच्या “बिचारा यश..girls are so mean…. rude ..” वगैरे वगैरे वाक्यांना उगाच हुंकार भरत होते.
पलीकडची बाजू इतकी हिरीरीने आजच कोणी मांडून सांगत असावं..

एकाच दिवसात तरुणाईच्या प्रेमाचे (?) हे असे उत्कट दोन रंग अनुभवायला मिळाले - अर्थात त्याला प्रेम म्हणावं का लटकं आकर्षण ( infatuation), ते सुद्धा शालेय जीवनात..? वगैरे तात्विक मुद्दे तूर्तास बाजूला ठेवले,
किंवा व्हॅलेंटाईन डे म्हणजे शेवटी सगळ प्रचंड मोठ अर्थकारण आहे किंवा नसतं स्तोम
असे सर्व व्यवहारिक मुद्दे वगळले तरी -

त्याने रोजच्या चाकोरीबद्ध आयुष्यात एक अनपेक्षितपणे छानशी झुळूक आल्यासारखं वाटून गेलं.