जाए तो जाए कहॉं?

वर्तमानात जायचं, जगायचं.
शहरात देखील नंदनवनाची बेटं असतात.
शहर देखिल आपलेसे वाटू लागेल जरा मनापासून प्रयत्न करुन तर बघा.
शहरांना बकाल स्वरूप उपरेपण लेवून जगणाऱ्या लोकांमुळेच येत असावं.

छान लिहिलंय सर

विलक्षण सुंदर लेख....
शहरं आणि नंदनवन
किती पुणेकर प्रदुषण नको म्हणून कार विकून सायकली घेतील. रस्त्यावरची वाहतूक कोंडी सोडविण्यासाठी नदीपात्रात रस्ते इथले तुमचे लोकप्रतिनिधी करतात.
गणपती, नवरात्र सोडा एरवीही धनदांडग्यांचे पब दणाणतात. किती इमारती कायद्याच्या बंधनात बांधल्या जातात? बेकायदा कामांकडे कानाडोळा का होतो? हॉटेल,दुकानं, फेरीवाले फुटपाथ कसे व्यापतात? झोपडपट्ट्या कशा वाढतात? फुटपाथवर मोटारसायकली कोण चालवतं? गटारं भर रस्त्यात उचंबळतात. नविन रस्ते खड्डेमय होतात. पाण्याचे टॅंकर चालतात.
हे सगळं उपरे करतात आणि तुमचे लोकप्रतिनिधी, शासकीय यंत्रणा आणि तुम्ही पाहात बसता.
शहरांना बकालपण फक्त उपरेपण जपणारांकडून नाही येत. त्याला बरीच कारणं आहेत. शहरप्रेमी कुठेतरी हताश, विवश आहे कारण ब-याच गोष्टी आवाक्याबाहेर गेल्यात. अवैध बांधकामाविरुध्द आवाज उठवणारेच उठवलेत. हे फक्त एक उदाहरण आहे.

.. शहर खांद्यावर हात ठेवू देत नाही, आणि गावही सुटत चाललेलं..

प्रातिनिधिक सत्य. छान लिहिलयं

छान लिहिलेय… माझ्या गावाचेच वर्णन आहे हे.

परवाच गावातल्या बछड्यांना गावातुन घेऊन जाणारी स्कुलबस पाहिली. बसवर नाव रंगवलेले स्टेपिन्ग स्टोन.. म्हटले हा दगड खाली सावंतवाडीत असेल. तर नाही, तो आडरस्त्यावरच्या एका गावात दिसला… माझ्या गावातुन तिथे पोचायला सवा तास लागतो. म्हणजे हे बछडे रोज अडिज तास फक्त प्रवासात घालवणार.. शहरातही हेच आहे ना..

मी कालच C I D पिक्चर बघितला. त्यातले ते अवीट "ये है बॉम्बे मेरी जान " हे गाणे तीनदा ऐकले.
जॉनी वॉकार मुंबई बद्दल तकरार करत असतो. त्याला कुमकुम -गीता दत्त- उत्तर काय देते पहा.
कहीं बिल्डिंग कहीं ट्रामे कहीं मोटर कहीं मिल
मिलाता है यहाँ सब कुछ इक मिलता नहीं दिल
कहीं बिल्डिंग कहीं ट्रामे कहीं मोटर कहीं मिल
मिलाता है यहाँ सब कुछ इक मिलता नहीं दिल
इंसां का नहीं कहीं नामोनिशाँ
अश्या बर्याच काही तकरारी
त्यावर गीता दत्त चे मिश्कील उत्तर.
बुरा दुनिया वो है केहता ऐसा भोला तू ना बन
जो है करता वो है भरता ये जहां का है चलन
बुरा दुनिया वो है केहता ऐसा भोला तू ना बन
जो है करता वो है भरता है यहां का ये चलन
दादागिरी नहीं चलने की यहाँ
सगळे गाणे मुळातूनच ऐका.

छान लेख.

माझं तर अगदी उलट झालंय... गावाची ओढ तर असते, पण तिथे गेल्यानंतर २-३ दिवसांत परत पुण्याला कधी येतोय असं होत.

गाव बदलतंय त्यावेळच्या भावना relate झाल्या.
आमचं तर छोटं शहर.
ते ही इतकं बदलतंय आणि वेगात की थक्क व्हायला होतंय.

माझा ड्रायवर मुस्लीम होता. तो धारावीत रहात होता. मूळ गाव लखनौ जवळ. सगळी धारावी इतकी गलिच्छ आहे कि लोक आपले घर दार सोडून मुंबईला का पळत येत असावेत बरे. ८० लोकांसाठी एक सार्वजनिक संडास. कुठल्या तरी दादाच्या मेहेरबानीने विजेचे कनेक्शन! हे सगळे सोसून लोक दटके रहातात. आता अदानिच्या राज्यात काय होणार माहित नाही..
जनता समझदार असते.

लेख पोचला.

माझा जन्म शहरातला. पण तेही इतकं बदललंय. गावांनी बदलू नये असं कसं म्हणावं?

वजनाचं मशीन रेल्वेस्टेशनवर असे. मागच्या बाजूला भविष्य छापलेलं असे हे अनुभवातलं आठवतंय की पुलंच्या लेखनातलं ते कळेना.

छानच लिहिले आहे..
शेवटच्या वाक्याला अगदी अगदी झाले.
माझेही असेच होते. नुकत्याच झालेल्या मतदानाला जाणवले की आपले नाव आजही तिथेच आहे आणि आपल्यालाच ते बदलायचे नाहीये. जोडलेले राहायचे आहे. ती नाळ तुटू नये म्हणून जिथे आयुष्य गेले तिथे वरचेवर जात राहतो. जात राहावे जिथे आपण मनाने कायम असतो.

रेल्वे स्टेशनवरील वजन मशीनची माझी सुद्धा मनावर कोरलेली आठवण आहे. मी कधी बाहेरच्या खाण्याचा हट्ट केला नाही. पण स्टेशनवर गेलो की आई कडून एक रुपया घेऊन वजन करायचे ठरलेले होते. आईने सुद्धा कधी याला नाही म्हटले नाही की वायफळ खर्च समजले नाही. अन्यथा ती फार काटकसरी बाई आहे.
मागचे भविष्य सुविचार जे काही असायचे ते गंमत म्हणून वाचायचो, कारण ते खोटे असते ही अक्कल होती त्या वयातही. तसेच वजन वाढले की कमी झाले यातही इंटरेस्ट नसायचा. पण ते चक्र फिरणारे झगमग लाईट असलेले मशीन त्यावर उभे राहून वापरतोय याचेच अप्रूप वाटायचे.
नंतर थोडा मोठा झालो तेव्हा असेच अप्रूप रेल्वे स्टेशनवर बुटांना पॉलिश करून घेताना वाटायचे

लेख आवडला

माझा जन्म शहरातला. पण तेही इतकं बदललंय. गावांनी बदलू नये असं कसं म्हणावं?
>>>>>> + 1

माझ जन्मठिकाण असलेले शहरातील ठिकाण बघता बघता बदलून गेलय. म्हाडाच्या बिल्डिंग जाऊन उंच टॉवर आले . सुबक दुकाने जाऊन प्रचंड मॉल आले. हा बदल एकच वेळी सोयीस्कर आणि दुसऱ्या वेळी अवघडलेला जाणवतो . त्याला इलाज नाही हे ही जाणवते . शेवटी कालाय तस्मे नम:

छान लिहिलयं.
जिथे सध्या रहातोय तो भागही रोजच नकोसा बदलतोय.

किती परफेक्ट लिहिलंय. मला पुण्याची आठवण आली वाचताना. शेवटचा para खूप रिलेट झाला.

ह्याची आठवण झाली. (रिक्षा आहे)
https://www.maayboli.com/node/44451

छान लिहिलयं.

छान लेख आहे.

जबरा लिहिलंय.
रोजचा शहराचा त्रास होत नाही कारण दिवस बांधलेला आहे घराच्या अवतीभोवती.
पण कधी कुठेही जायची वेळ आली की नको वाटत.

गाव खूप बदललंय, पण माहेर, आईबाबा आणि अजून खूप आपलं अस आहे तिथे. पण संसारात अडकल्याची परिस्थिती आहे.. निवांत जाऊन दोन आठवडे राहिले अस होत नाही..

शहर खांद्यावर हात ठेवू देत नाही, आणि गावही सुटत चाललेलं असतं.>>>>>>> शहर आणि गाव, दोन्ही वेगात बदलतायेत...बदलाचा वेग दिवसेंदिवस वाढतोय...वाढतच राहणार.

लेख आवडला.
गावं शहरी होत आहेत माझंही झालय .कुठेतरी जुन्या लहानपणीच्या गावाची आठवण येत राहते म्हणून गावांनी बदलू नये असं नाही स्पेशली शाळांच्या बाबतीत. सर्व सुखसोयींनी अध्ययवत शाळा सर्वांच्या नशिबात असायला हव्यात.
शहरा बाबत बोलायचं तर हर्पेन यांनी लिहिल्याप्रमाणे
वर्तमानात जायचं, जगायचं.
शहरात देखील नंदनवनाची बेटं असतात.
शहर देखिल आपलेसे वाटू लागेल जरा मनापासून प्रयत्न करुन तर बघा.