फराळाचा PTSD कसा द्यायचा..!

हे भारी आहे. मला तर वाटलं एवढं सगळं करून शेवटी फराळ विकत आणायचा असला काहीतरी ट्विस्ट येणार की काय!

सप्राईज वगैरे द्यायला आपलं काही नवीन लग्न झालेलं नाही. गेले ते दिवस. वास्तवात या.
***फराळाची दहशत निर्माण झाली पाहिजे. >>>>

एखादा फारसा फेमस नसलेला किंवा कटकटीचा पदार्थ करायला घ्यायचा. त्यातली की स्टेप (उदा. चिरोट्यांना साटा लावणे. ) घरच्यांकडून करून घ्यायची. ती येरबाडतेच. मग 'एवढं सोप्पं काम जमत नाही. माझी सग्गळी मेहनत वाया गेली' हा राग आळवायचा.
याचा कॉन्फिडन्स नसेल तर नेहमीचाच पदार्थ वेगळ्या पद्धतीने करायचा. नेहमी रव्याचे लाडू करत असाल तर रवा नारळ लाडू करायचे. मग 'तू नारळच खवट आणलास' ते 'तू भसकन फॅन/एसी लावून ठेवल्यामुळे पाक घट्ट झाला' इथपर्यंत काहीही सांगता येते.
सतत 'आजकाल कुणी फारसं करत नाही घरी. पण मुलांना आपल्या पद्धती समजायला नकोत का' वगैरे डायलॉग ज्येना, ज्ये शे वगैरेंपुढे मारायचे. मुलं फराळ करताना नको ती आणि नको तेव्हढी लुडबुड करून झाली की त्यांचा आवडता पदार्थ सोडून घरातल्या कश्शाला तोंड लावत नाहीत. पण लक्षात ठेवा तुम्ही फराळ करत असल्यामुळेच भारतीय संस्कृती सर्वाइव्ह करते आहे.

नवविवाहितांनी घाबरू नये. त्यांच्यासाठीही आपल्याकडे टीपा आहेत. करंजी जमत नाही असं वाटलं की पारीत रंग टाकावा. साधारण मजारीवरच्या चादरीचा किंवा तंदुरी चिकनचा रंग आला की कुणीतरी भयचकीत होऊन ‘काय हे?’ विचारतंच. त्यावेळी ‘खाजाचे कानवले केलेत’ म्हणून ठोकून द्यावे. तत्पूर्वी सासरच्या ७० पिढ्यात कुणी सीकेपी नव्हते ना याची खात्री करून घ्यावी. स्वयंपाकाचा आनंदच असलेली आपली लेक/पुतणी/भाची फराळाच्या नावाने का होईना काहीतरी करते आहे या समाधानात माहेरकडले ज्येना असतात. तरूण पिढी ‘हिने डबा बिबा आणला का काय?’ या आक्रिताच्या शंकेने भयग्रस्त असतात. आणि सगळ्या पिढ्या आपल्या हॅपिली एव्हर आफ्टरसाठी देव पाण्यात ठेवून असतात. ते जावया/सासरकडच्यांसमोर आपली इज्जत काढत नाहीत. तरीही एखाद्या सुगरणीने ‘पण यात खवा कुठाय?’ असा मुदलाचा प्रश्न विचारला तर ‘अगं ती माझी मैत्रिण नाही का? तिच्या काकूची/आज्जेसासू/जाऊबाईंची हीच मुळ पद्धत’ असं ठासून सांगावं.
केवळ जातीवर थांबू नये. विदर्भातल्यांनी कोकण, खानदेशातल्यांनी पश्चिम महाराष्ट्र, मराठवाड्यातल्यांनी पार इंदोर ते निपाणी असा आपापल्या परीने पदार्थांचा अनुशेष भरून काढावा.

साधारण आकाराचे ३० लाडू होणार असतील तर सुपारीएवढे ५० लाडू करावे. म्हणजे ‘मी एकहाती ५० लाडू वळले’ हे जाहिर करता येते. वरून ‘आजकाल कुणी गोड खायला मागत नाही. हा लाडू कसा एका घासात संपतो’ अशी मखलाशी करावी.

पुढच्या वर्षी ‘तू कुठे काम सांभाळून एवढं करशील? आपण चितळे/जोशीकाकूंकडून आणू’ अशी सुचना आपोआप येईल. त्यावर नाक उडवून ‘छे बाई, सगळं काय बाहेरून आणायचं? मी निदान चिवडा/शंकरपाळी तरी घरी करते’ सांगता आलं पाहिजे.

हे धमाल !

मजाच सगळी

फराळाची दहशत

मस्त लिहिलय ..फराळाच्या धामधुमीत 2 घटका करमणूक झाली बघ

लेख बायकोला फॉरवर्ड करतो. ती असेही फराळ करायचा आळस करते. मला चार टोमणे मारायला तरी थोडा कर म्हणतो.. अन्यथा दरवर्षी मला त्या वायरल बाईचे व्हाट्सअप फॉरवर्ड पाठवते.. ज्यात ती म्हणते दिवाळी दोघांची असते. तर फराळ एकट्या बाईने का करावा?? अरे जीव धोक्यात घालून, उंच स्टूलावर चढून, विजेशी खेळून कंदील आणि लायटिंग काय आमचे सासरेबुवा करतात

माझेमन, धमाल पोस्ट!

आणि दुसरी पार्टी शेरास सव्वाशेर निघाली तर???

*तुम्हाला एका खट्याळ गृहिणीचे हाय फाईव्ह मिळतील.'
* हे कायप्पाच्या 'व्हायरल करा तुम्हाला मातेचे आशीर्वाद मिळतील' च्या चालीत वाचावे.

धमाल आहे हे!
माझेमन ची पोस्ट तर कडी आहे.

हा फराळ खुसखुशीत चवदार आणि हलका झाला आहे.
ही स्त्रियांची चीट-शीट आहे, दुसऱ्या कुणीही पुरुषांची खट्याळ बाजू लिहा. Happy>> पुरुषांचे काय असते ना कि समोरची पार्टी खुश आहे ना , मग बकरा बनायची त्यांची तयारी असते. वर मग पार्टी शार्टी करायला फ्री पास! उगाच कशाला बाजू लावून धरायची?

घरच्यांना डिस्पोजेबलमधे खायला द्यायचं ला टोटल फुटलो.

धमाल आहे हे. माझेमन यांची पोस्ट सुद्धा

हे भारी आहे. आवडलं

हे आधी वाचल्याचं आठवतंय. धमाल लिहिलंय.

अस्मिता

माझेमनची भर देखील कहर

पुरुषाचं असलं काय नसतंय
त्येचं वायरिंग साधंसरळ असतंय
तो फार फार तर कुठे आबदत बसतेस, बाहेरून थोडे थोडे आणू ह्याच्या पलीकडे काही बोलत नाही.

झकासराव
पुरुष म्हणजे डॉल्फिन माशांच्या प्रमाणे असतात. उड्या मारून दाखवतात, लोक हसतात. डॉल्फिन म्हणतात चला लोक खुश आहेत ना. आपल्याला खायला देताहेत. बस झालं तर.

पुण्यात काही भागातले लोक गणपतीत अन्यत्र रहायला जातात.
सहज सांगितलं.

"So long and Thanks for all that fish/फराळ!"

चकलीसारखा खुसखुशीत लेख. आणि माझेमनच्या ॲडिशन्स चार चाँद..

खुसखुशीत लेख आणि प्रतिसाद!
साधारण आकाराचे ३० लाडू होणार असतील तर सुपारीएवढे ५० लाडू करावे. म्हणजे ‘मी एकहाती ५० लाडू वळले’ हे जाहिर करता येते. वरून ‘आजकाल कुणी गोड खायला मागत नाही. हा लाडू कसा एका घासात संपतो’ अशी मखलाशी करावी. >> अगदी आमाच्याकडे आधीची पिढीत अशी संवाद फेक पाहिली आहे

हाहाहा मस्त लिहीलयस
>>>> . थोडं निवांत बसलं की उठवायचं. Repeat as needed.
हे फार आवडलं.

हे एकदम धमाल आहे.