माय फेअर लेडी - एक नेत्रदीपक संगीतनाट्यानुभव

सुंदर फुलवलेला लेख आवडलाच.
लग्नाचा वाढदिवस साजरा करायला याहून दुसरं कारण लागणार नव्हतं >>>
तुमचा तो वाढदिवस अगदी वसूल झाला असे समजा !

मी 1980 च्या दशकात भक्ती बर्वे यांचे नाटक पाहिलेले आहे आणि त्यांच्याबरोबर त्यात सतीश दुभाषी होते. अविस्मरणीय अनुभव.
आ हा हा !!!

1988मध्ये माझा भक्तीताईंच्या भगिनींशी चांगल्यापैकी परिचय झाला. त्यांच्याशी बोलताना भक्तीताईंची झाक अगदी स्पष्टपणे जाणवायची. त्यांच्या रूपात आपण जणू भक्तीताईंनाच पाहत आहोत असे एक समाधान लाभले.

वा! वा ! फार सुंदर लेख. तुमच्यासोबत तो नाट्यानुभव घेतल्यासारखं वाटलं.

' तुला शिकवीन चांगलाच धडा' हे स्वगत अभिनय 'दाखवण्या'साठी इतकं वापरलं गेलंय याची कल्पना नव्हती. मी कॉलेजात असताना एका स्पर्धेसाठी मीनल परांजपे परीक्षक म्हणून आल्या होत्या. त्यांनीही हेच स्वगत करून दाखवलं होतं, हे आठवतंय.

भक्ती च्या तुला शिकवीन चांगलाच धडा या स्वगताचा व्हिडियो झी मराठीच्या (पु लं वरच्या?) नक्षत्रांचे देणे मध्ये समाविष्ट केला गेला होता. तेव्हा ती अर्थात या जगात नव्हती नव्हती. प्रेक्षकांत पहिल्या रांगेत तिची आईच बसली होती.

'रहने को घर होगा'- ची गायिका मीना टी. असं सारेगमच्या यु ट्यूब चॅनेलवर व अन्यत्र दिसलं. मीना टी म्हणजे जयश्री टीची बहीण. त्या गाण्यातही दिसते आहे.

अरुणा इराणीच्या एका मुलाखतीत की तिच्यावरच्या लेखात तिची पहिली गाजलेली भूमिका म्हणजे गुजरातीतली फुलराणी - संतू रंगीली असं वाचलं होतं. आता शोधलं तर दिसतंय की पहिली संतू रंगीली सरिता जोशींनी रंगवली. इथे तेराव्या मिनिटापासून गुजरातीतलं 'तुला शिकवीन चांगलाच धडा' पाहता येईल. मराठी आणि गुजराती - दोन्हीतलं आधी कोणतं आलं असेल, याबद्दल कुतूहल आहे.

"शिल्पा हे नाव नव्हे," ही कोटी टाळली असती, तर बरं झालं असतं.

पुन्हा एकदा , लेख खूप आवडला.

फार सुंदर लेख. खूपच आवडला.

मस्त लिहिलंय हपा. माय फेअर लेडी पिक्चर पाहिला आहे ऑड्री चा.अतिशय नेत्रसुखद, कानाला सुखद अनुभव.रेन इन स्पेन स्टेज मेनली ऑन द प्लेन, लिटल बीट ऑफ लक,जस्ट यु वेट आणि इतर.
पिगमेलीयन मूळ नाटक पुस्तकात एलायझा चं फ्रेडी शी लग्न होतं.पिक्चर मध्ये प्रोफेसर शी होतं.

सुरेख लेख. भक्ती बर्वे यांची 'ती फुलराणी' पाहिली आहे.

पिगमेलीयन मूळ नाटक पुस्तकात एलायझा चं फ्रेडी शी लग्न होतं.पिक्चर मध्ये प्रोफेसर शी होतं>>>

मूळ नाटकात शेवट थोडा open ended ठेवला आहे. एलायझा फ्रेडीने लग्नाची मागणी घातली आहे आणि ती लग्न करणार आहे हे सांगते आणि जाते. प्रोफेसर त्यावर हसत बसतो आणि नाटक संपते. खरोखर लग्न होते की नाही हे सांगितलं नाही. नाटकाचा दिग्दर्शक हर्बट ट्री यानेच प्रोफेसरची भूमिका केली होती. असा open ended शेवट प्रेक्षकांना रुचणार नाही म्हणून तो एलायझा जाताना तिच्याकडे गुलाबाचं फूल भिरकावयाचा. लोकांना ते एकदम पसंत पडलं. पण त्यामुळे त्याच्यात आणि शॉ मधे बरेच वाद झाले.
संगीतीका आणि सिनेमामधे शेवट एकदम बॉलिवुडी थाटाचा केला आहे.

ओह, हां बरोबर.कादंबरीत शेवटी परिशिष्ट आहे त्यात प्रोफेसर ने फ्रेडी ला बिझनेस उघडून दिला पण त्यातही फ्रेडी ने विशेष केलं नाही असा लटकता शेवट होता बहुतेक.

छान लिहिलंय !! सुदैवानं भक्ती बर्वे यांची फुलराणी बघायला मिळाली .

सुंदर लेख आणि वर्णन! खरोखरच अविस्मरणीय अनुभव असणार.

एकूण नेपथ्याचे वर्णन वाचता कमाल केलेली दिसते. मी पिग्मॅलियन पाहिलेले नाही. माय फेअर लेडी व फुलराणी हे बहुधा सलग पाहिलेले नाहीत, किमान तसे आठवत नाहीत. पण त्यातले प्रसंग आठवतात एखाद दुसरे. पुलंनी मराठीकरण फार चांगले केले आहे असे वाचले आहे. सुबोध भावे व प्रियदर्शिनी इंदलकरचा "फुलराणी" मधे पाहिला होता, पण तो पुलंच्या नाटकातील संहिता/पटकथा वापरून बनवलेला वाटला नाही. याच कथेवर देव आनंद-टीना मुनिमचा "मनपसंद" कधीतरी पाहिला होता. पण तो ही फारसा आठवत नाही. तू बहुधा त्याचा अप्रत्यक्ष संदर्भ त्या रहने को एक घर होगा मधे दिला आहेसच. तेव्हा माय फेअर लेडी किंवा पुलंच्या फुलराणीतील एक नीट सलग पाहिले पाहिजे असे आता वाटत आहे

डाउनटन अ‍ॅबी मधला तो कलाकार कोण?

आणि त्या दिवशी प्रयोग होता. दुसरं कारण म्हणजे हा एक नावाजलेला नाट्यसंघ होता. याची दिग्दर्शिका होती स्वतः जूली अँड्र्युझ. होय, तीच जूली, जी साउंड ऑफ म्युझिकची नायिका/गायिका आहे, तीच पूर्वी मूळ ब्रॉडवेच्या माय फेअर लेडी म्यूझिकलची नायिका >>> कसलं ग्रेट ! हपा, तुस्सी ग्रेट हो.

शिल्लक पैशातून नाटकाची तिकीटे ती ही गाजलेल्या कलाकृतीची काढणे हे खरंच दर्दी माणसाचं काम आहे. या बाबतीत दंडवत घ्यावा.
लेख वाचताना जणू काही त्या हॉल मधे बसलोय आणि माय फेअर लेडी पाहतोय असं वाटलं. यु ट्यूबवर आहे त्यात स्टेज कव्हर झालेलं आहे. भव्य प्रेक्षागृह काही दिसलं नाही. आपण काय मिसलं हे लेख वाचताना समजलं.

ती फुलराणी भक्ती बर्वे असताना दूरदर्शनसाठी एकदा स्पेशल प्रयोग झाला होता. हे नाटक काही वर्षांनी सह्याद्री किंवा मेट्रो वाहिनीवर पुनःप्रक्षेपित झालं होतं. ते खूप म्हणजे खूपच रंगलं होतं. ते स्वतंत्र नाटक म्हणून आवडलंच होतं.

या ठिकाणी कबुली द्याविशी वाटते कि माय फेअर लेडीशी माझी ओळख देव आनंदमुळे झाली.
रिलायन्स पुरस्कृत मनपसंद सिनेमाद्वारे. सुभाचा फुलराणी पाहू शकलो नाही.

हा लेख मनात राहील.

रच्याकने - २०१७ सालचा अनुभव आहे का हा ?

अरे काय लिहिलं आहेस! मस्त अनुभव!
एका श्वासात वाचलं सगळं. नाटक संपल्यावरचे अनुभव वाचताना अंगावर रोमांच शहारे काय म्हणतात तसं कायस झालं.
कधी इकडे आलं तर नक्की बघेन.
नाटकाचा पदडा उघडला म्हणजे तिकडे पडदा पडत असणार. इकडे बघितली ते आपण नाट्यगृहात शिरल्यावर रंगमंचावरील नेपथ्य दिसतच. मध्ये पडदा नसतोच.

लेख खूपच मनोरंजक झालेला आहे. आवडला आहे.
----------
इथे मी 'अलादिन' पाहीलेला ब्रॉडवे शो. तो गालिचा कसा उडत होता ते अजिबात कळले नाही. पुढे बसले होते अगदी पण तरीही ना दोर्‍या दिसल्या ना काही. चमचमणारी तारकांची रात्र आणि जास्मिन व अलादिन उडत्या गालिच्यावर आरुढ - फार नेत्रसुखद दृष्य होते.

सुंदर लिहिलं आहे.
मीही अमृता सुभाष-अविनाश नारकर यांचंच 'ती फुलराणी' नाटक बघितलं आहे आणि मलाही ते आवडलं नव्हतं. भक्ती बर्वेचं ते सुप्रसिद्ध स्वगत टीव्ही/आता यूट्यूबवर वगैरे बघितलं आहे. माझ्या बहिणीच्या एका मैत्रिणीने घरगुती कार्यक्रमात म्हटलेलं हे स्वगतही ऐकलंय.
'जीवन त्यांना कळले हो' हे जे पुलंवरच्या विविध मान्यवरांच्या लेखांचं संकलन आहे, त्यात भक्ती बर्वेचा लेख आहे. खूप छान लेख आहे तो. त्यात तिने असं लिहिलंय की नाटकात 'दगडोबा' हे जे पात्र आहे ते काम पुलंनी स्वतः करायचं ठरवलं होतं आणि त्यानुसार तालमीही सुरू झाल्या होत्या. ते खूप गोड काम करायचे. ('गोड' हाच शब्द तिने वापरलाय!) पण सतीश दुभाषी एकदा पुलंना म्हणाले की तुम्ही पहिले पन्नास प्रयोग गाजवाल, मग तुमच्या इतर व्यापांमधून तुम्हाला वेळ व्हायचा नाही आणि मग तुम्ही हे काम दुसऱ्या कुणाला तरी द्याल. मग आम्हाला बघायला कोण येईल? हे पुलंना पटलं आणि त्यांनी ते काम मुळातच करायचं नाही असं ठरवलं.

हर्पा भाग्यवान आहात.खूपच मस्त अनुभव आणि त्याचं वर्णन पण.

मी ती फुलराणी तुकड्या तुकड्यात बघितलं आहे. मनपसंद बहुतेक टिव्ही वर पण चिडचिड करतच बघितला होता. चिडचिड अशासाठी कि काय तो देवानंद आणि टिना मुनिम आणि काय ती गाणी (शब्दशः उचललेली) . रहे को इक घर होगा, आणि सारेगमपमगरे साग साग .
पण नंतर मला माय फेअर लेडी ची कॅसेट मिळाली होती आणि ती मी वेड्यासारखी ऐकली. बहुतेक पुस्तक ही होतं. पण मला जास्त इंटरेस्ट गाण्यात होता. मी तेव्हा या संदर्भात लं सगळं वाचून काढलं होतं. ही जी टीप तुम्ही लिहीली आहेत जूली आणि ऑड्री ची ते मला वाचल्याचं आठवतंय आणि खूप गंमत वाटली होती तेव्हा.

>>>>परंतु नाटकातली एलायझा मात्र सिनेमात बदलली. कारण त्यावेळी म्हणे जूली अँड्रुझ ही प्रसिद्ध नव्हती. ऑड्रेने ती सुंदरच केली आहे यात प्रश्नच नाही, पण जूलीही खूप गुणी अभिनेत्री आहे आणि ती ती भूमिका कोळून प्यायली होती. असो. तिने कधी त्याबद्दल राग मानला नाही. दोघींमध्ये पुढेही मैत्रीचे संबंध राहिले.<<<<

भरत ,लिंक साठी धन्यवाद. बघितलं, अफाट काम करते ती सरीता जोशी

आहाहा, चित्रदर्शी वर्णन.

तुमच्याबरोबर आम्हीही अनुभवलं सर्व.

भक्ती बर्वेचा तो प्रवेश दूरदर्शनवर बघितलेला आणि अमृता सुभाषचाही बघितलेला दूरदर्शनवर. भक्ती बर्वेपुढे नतमस्तक. त्यांनी ज्या उंचीवर नेऊन ठेवली फुलराणी, त्याच्या आसपास कोणी पोचू शकेल, असं वाटत नाही.

प्रतिसाद वाचले नाहीत अजून.

खतरनाक, हपा! आंग्ल देशी राहूनही कधी नाटक बघितलं नाही. आर्थिक बाब महत्त्वाची नव्हती. पण त्या ऑराचं दडपण यायचं, खोटं का बोलू...

भक्ती बर्वेंचं फुलराणी बघणं नशिबी नव्हतं.
पुढे माय फेअर लेडी सिनेमा मात्र कैकदा बघितला, पारायणं केली! ते पक्कं उच्चभ्रू इंग्रजी वातावरण कादंबऱ्यांतून नजरेसमोर उभं रहायचं ते पिक्चरमध्ये प्रत्यक्ष पाहिलं. ऑड्री हेपबर्ननं ती भूमिका समरसून केली आहे. तिचं प्राजक्ताच्या फुलासम नाजुक सौंदर्य त्या फुलासारखंच अल्पजीवी. या पिक्चरमध्ये ते थोडं कोमेजायला सुरूवात झाली होती. पण तोपर्यंत रोमन हॉलिडे मधली अल्लड, नवथर बालिका टिफनीचा ब्रेकफास्ट करून अभिनयात माहिर झाली होती. त्यामुळेच तिला इंग्लिश कनिष्ठ वर्गातली टक्केटोणपे खाऊन तयार झालेली तरुणी समर्थपणे रंगवता आली. तिचं उच्चैरवातलं किंचाळणं अगदी आपल्या इथल्या नळावरच्या भांडणांची आठवण करून देतं! पण रेक्स हॅरिसन एवढा आवडला नाही बरं का..
बऱ्यापैकी गाऊ शकणाऱ्या ऑड्रीला या पिक्चरमध्ये मार्नी निक्सन या गायिकेने प्लेबॅक दिला आहे.
ऑड्री हेपबर्नचा फॅन असूनही वाटतं, ज्युली ॲन्ड्यूज या पिक्चरमध्ये कशी बरं वाटली असती?! ताठ कण्याची मारिया - साऊंड ऑफ म्युझिक - बघून वाटतं, कदाचित लवलवत्या शेंगेसारखी ऑड्री या परिवर्तनाचे अनेक रंग दाखवण्यात, भावनांचे हिंदोळे खुलवण्यास अधिक योग्य असावी. पण...

असो. हपा, सुंदर वर्णन. असं काही की आठवणींचा पिटारा खोलला गेला! त्या बापाचं काम करणारा नट कसला रावडी होता..

सुंदर लिहिले आहे . तुमच्याबरोबर आम्हालही सफर घडली मस्त .

४ महिन्याची शिल्लक अश्या प्रकारे खर्च करायचे धाडस दाखवले याचे कौतुक वाटले . माझं काही धाडस झाल नसते .

मी अमृता सुभाष चे नाटक बघितले आहे . त्यात ती फारच लाऊड वाटलेली .

भरत यांनी कुठली लिंक दिली आहे ?

>>>>अरुणा इराणीच्या एका मुलाखतीत की तिच्यावरच्या लेखात तिची पहिली गाजलेली भूमिका म्हणजे गुजरातीतली फुलराणी - संतू रंगीली असं वाचलं होतं. आता शोधलं तर दिसतंय की पहिली संतू रंगीली सरिता जोशींनी रंगवली." इथे" तेराव्या मिनिटापासून गुजरातीतलं 'तुला शिकवीन चांगलाच धडा' पाहता येईल. मराठी आणि गुजराती - दोन्हीतलं आधी कोणतं आलं असेल, याबद्दल कुतूहल आहे.>>> हे भरत यांच्या पोस्टीत जाऊन बघ "इथे"
मी ती क्लिप बघितली आणि लहानपणी बघितलेली गुजराथी नाटकं आठवली. आमच्या एन् आर सी कॉलनी मध्ये माघी गणपतीत नाट्य महोत्सव असायचा. दर्जेदार नाटकं यायची. मराठी, गुजराथी पण- गुजराथी नाटकं - मला नाव आठवतंय केवडा नो डंख, ( यात पण भक्ती बर्वे ने काम केलंय बहुतेक) लफडासदन, रंगिलो रतन, पण गुजराथी ती फुलराणी नाही आलं आमच्या कडे. गुजराथी कोणी लिहीलाय? चांगलं असावं असं वाटतं.

अहा! काय सुंदर लेख, अनुभूतीचे सुंदर वर्णन.

ओके धनूदी

आहाहा, चित्रदर्शी वर्णन.

तुमच्याबरोबर आम्हीही अनुभवलं सर्व.

भक्ती बर्वेचा तो प्रवेश प्रत्यक्ष बघितलेला. >>>> आणि अमृता सुभाषचाही बघितलेला दूरदर्शनवर. भक्ती बर्वेपुढे नतमस्तक. त्यांनी ज्या उंचीवर नेऊन ठेवली फुलराणी, त्याच्या आसपास कोणी पोचू शकेल, असं वाटत नाही.>>> मम

हर्पा : फारच अविस्मरणीय अनुभव. असे अनुभव आयुष्यभर लक्षात राहतात. अर्थात त्यासाठी ४ महिन्याची शिल्लक खर्चण्याचे धाडस पण लागते.

ऑड्रे हेपबर्नच्या 'माय फेअर लेडी'ची सीडी आहे. फार गोड काम केलंय तिने. पुन्हा पाहणे आले. भक्ती बर्वे यांनी दूरदर्शनसाठी केलेल्या प्रयोगातले ते स्वगतही पहिले आहे. अर्थातच आवडले आहे. ज्युली अँड्र्यूज मारिया आणि ऑड्रे एलायझा म्हणून डोक्यात बसल्या आहेत. आता ज्युलीला एलायझा म्हणून इमॅजिन नाही करू शकत.

हरपा,
आपल्या या अविस्मरणीय अनुभवाची या लेखातून आम्हाला चित्रदर्शी, नितांतसुंदर अनुभूती दिल्याबद्दल खूप आभार.
फारच सुंदर लेख.
फारच अविस्मरणीय अनुभव. असे अनुभव आयुष्यभर लक्षात राहतात. अर्थात त्यासाठी ४ महिन्याची शिल्लक खर्चण्याचे धाडस पण लागते.>>>+१११११

सुंदर लेख ! खरंच नशीबवान आहात !!
भक्ती बर्वे, अमृता सुभाष व नंतर हेमांगी कवी ह्या तिघांनीही साकारलेली एलायझा पहिली कारण तें नाटक बघणंच अपरिहार्य होतं !!
ज्युली ॲन्ड्यूज व ऑड्री हेपबर्न - ज्युलींने ब्रॉडवेवर एलायझाच्या भूमिकेवर स्वतःची छाप उमटवली होती व नाटकाचे विक्रमी प्रयोग केले होते. तिला डावलून सिनेमात ऑड्री हेपबर्नला त्या भूमिकेसाठी घेतल्याने ज्युलीला प्रचंड निराशा वाटण साहजिकच होतं. योगायोग असा की ' साऊंड ऑफ म्युझिक ' व ' माय हेअर लेडी ' एकाच वर्षी ' ऑस्कर ' साठी आमने सामने होते व ऑड्री हेपबर्नला ' माय फेअर...' साठी नाहीं, तर ज्युलीला ' साऊंड ऑफ.. ' साठी बेस्ट अभिनेत्रीच ऑस्कर मिळालं !! Poetic justice की, विथ अ लिटल बीट ऑफ लक. ?

मस्तच लिहिलं आहे. हर्पा धन्यवाद ह्या लेखाबद्दल... एका शो साठी चार महिन्यांची शिल्लक खरचं करायला तेवढीच पॅशन पाहिजे .. ग्रेट आहात... ह्याला म्हणतात जगणं...
My fair lady आणि भक्ती बर्वेच फुलराणी ( बाकी कोणाचं बघायची इच्छा ही होत नाही.) दोन्ही बघितलं आहे. दोन्ही तितकच आवडलं होत. सतीश दुभाषी आणि भक्ती बर्वे दोघं ही अप्रतिम अभिनय ... लिखाण ही तितकच ताकदीच... अनुवाद किंवा मूळ कल्पना आपली नसून ही अगदी आपल्या मातीतली च गोष्ट वाटावी अस लिहिलं आहे. हे नाटक मी जवळ जवळ पन्नास वर्षापूर्वी बालगंधर्व ला ( जेव्हा ते एकदम नवीन होत .) पाहिलं आहे. आणि ते ही कॉलेज ला दांडी मारून. तेव्हा पुण्यात कारखान्याना गुरवारी सुट्टी असे म्हणून गुरवारी प्रयोग होता. आमच्या कॉलेज मध्ये वर्गात वीसच मुलं असायची त्यामुळे दांडी मारणं सोपं नव्हत. तरी कसं तरी जमवलं होतं. सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या.

My fair lady ही पुण्यातच पाहिला होता . आणि तो ही तितकाच आवडला होता. रोमन holiday आणि हा हे दोन्ही पाठोपाठ पाहिले होते आणि ती नायिका म्हंजे ऑड्री हेपबर्न फारच आवडती होती. हल्ली लंडनमध्ये घोडा गाड्या दिसत नाहीत, लांब कोट ही दुर्मिळ च झालेत , फार कोणी छत्र्या ही वापरत नाही, हुड वाल्या जाकिटांवर लंडनचा भुरभुरणारा पाऊस आरामात मॅनेज होतो पण सेंट्रल लंडन मध्ये फिरताना विशेषतः पिकडली भागात वगैरे पाऊस आला तर तो पहिला सीन अजून ही आठवतो मला.

सुंदर लिहिलेत. जणू प्रत्यक्ष बघितल्यासारखाच आनंद लेख वाचून लाभला.

Classics are classics for a reason

सुंदर अनुभव कथन! चार महिन्याची शिल्लक तिकिटासाठी वापरलीत, आणि लाख मोलाची आठवण जमा केलीत, खरे रसिक आहात!

किती सुंदर चित्रदर्शी लिहिलंयस!

>>> चार महिन्याची शिल्लक तिकिटासाठी वापरलीत, आणि लाख मोलाची आठवण जमा केलीत
अगदी!

'माय फेअर लेडी' सिनेमा आणि 'ती फुलराणी' दोन्हीही फार जिव्हाळ्याचे विषय आहेत. पुलंनी नुसतं भाषांतर केलं नाही नाटकांचं, त्याची मुळं इथल्या मातीत रुजवून फुलराणीचं इथलं वाण फुलवलं! 'मंजुळा साळुंके' नावाबद्दल तुझ्या दुसर्‍या धाग्यावर लिहिलं होतंच.
'तुला शिकविन चांगलाच धडा' या स्वगताला संगीत नाटकांतल्या पदासारखा 'वन्स मोअर' आला पाहिजे' असं दिग्दर्शक पुलंनी भक्ती बर्वेला सांगितलं होतं म्हणे. आणि तसा तो तिला हमखास मिळतही गेला.

शाळकरी वयात सिनेमा प्रथम पाहताना (व्हीसीआरवर टेपवर!) गाणी पुन्हा पुन्हा रिवाइंड करून पाहिली होती आणि 'I will always be a lady to Col. Pickering, because he always treats me like one!' या वाक्याशी थक्क होऊन थांबले होते हे अजून आठवतं!
मात्र सिनेमाचा शेवट मला अजूनही आवडत नाही. तिने हिगिन्सला क्षमा करणं कळतं, पण त्याच्याकडे परत जाणं मात्र समजत नाही मला. गेली तरी ते किती काळ सुखाने नांदतील याची शंका येत राहते. असो. रेक्स हॅरिसन फार आवडला होता मात्र त्यात - आणि त्याला ऑस्करही मिळालं होतं!

आता पुन्हा सिनेमा पाहणं आलं.

खुपच सुंदर लिहिलयं हर्पा.

मी भक्ती बर्वेंची फुलराणी बघितली आहे, पण My Fair Lady चा योग मात्र अजून तरी आला नाहिये.

>>> मराठी आणि गुजराती - दोन्हीतलं आधी कोणतं आलं असेल, याबद्दल कुतूहल आहे.
भरत, 'ती फुलराणी'च्या संहितेची प्रथमावृत्ती १ जानेवारी १९६०ला प्रकाशित झाली होती असं दिसतंय.

तसंच, 'संतु रंगीली'वर सिनेमा आला होता की काय - IMDB वर एन्ट्री आहे. अरुणा इराणी त्यात होती असं दिसतंय.