एका उपेक्षित कवीच्या जन्मस्थळी म. भा. गौ. दि. २०२४

नाही, मथळा जरा चुकलाच आहे.
एका कवीच्या उपेक्षित जन्मस्थळी साजरा केलेला म. भा. गौ. दि. २०२४ असा पाहिजे तो.
का बरं? कोण हे कवी?
सांगतो.
पण आपण या कथनाचा प्रारंभ सुरवातीपासून करू...
कथा सुरू होते - आजकाल जिथे बऱ्याच कथा सुरू होतात - आणि तिथेच संपतात - तिथे

स्थळ:
तात्विक दृष्ट्या - अखिल विश्व! म्हणजेच व्हाट्सॅपवरील मराठी शाळेत शिकलेल्या पन्नाशीपार मित्रांचा एक समूह
भौगोलिक दृष्ट्या- सकल विश्वाचे केंद्रस्थान(!), सदाशिव पेठ पुणे - ३०!
काळ: म. भा. गौ. दि. २०२४, फेब्रुवारी २७, २०२४
वेळ: सकाळी साडेदहाची

पात्रपरिचय:
जागरूक पुणेरी नागरिक
निरुद्योगी पुणेरी नागरिक
हौशी पुणेरी नागरिक
अष्टपैलू पुणेरी नागरिक
प्रसिद्ध कवी पुणेरी नागरिक
कोटीभास्कर पुणेरी नागरिक
पत्रकार पुणेरी नागरिक
पुणेरी परदेशस्थ नागरिक

अब आगे:

(जापुना):
माझ्या समोरच्या बिल्डिंगमध्ये, खरंतर नऊच्या दरम्यान मराठी भाषा प्रेमी मंडळाचे कार्यकर्ते येतात आणि लहान कार्यक्रम होतो, यावेळी अजून आले नाहीयेत

(निपुना):
येतील, मोठ्ठा समारंभ करतील. आशा सोडू नका.

(जापुना):
विचारायला गेलो होतो,
बहुदा कालच येऊन गेले असे विनोदी उत्तर मिळाले
अहो पाटीला हार घातला नाहीये, काल कसे येतील?
म नसतील आले बा....

(हौपुना):
संध्याकाळपत्तर नाही आले, तर आपण हार घालू! आपले मान्यवर अपुना आणि प्रकपुना यांच्या हस्ते. कशी काय आयड्या???

(निपुना):
झकासच.

(हौपुना):
कार्याध्यक्ष म्हणून जापुना यांची पदसिद्ध नेमणूक आहेच.
कार्यवाह म्हणून कोपुना यांना ठेवू.
पपुना यांना पब्लिसिटीची व्यवस्था देऊ.
आणि वादही झाला पाहिजेच. त्यासाठी कोणाला बरे बोलवायचे?
सगळ्यात महत्त्वाचे म्हणजे खानपान व्यवस्था...?
म्हणजे कोणत्याही मराठी कार्यक्रमात या सर्व गोष्टींचा अंतर्भाव हवाच!

(कोपुना):
मी काय म्हणतो, मुद्दामहून वाद घालायला कोणाला बोलवायला कशाला पाहिजे? दोन-चार पुणेकर जमले की वाद होतीलच...

जोरदार हशे आणि टाळ्या

(जापुना):
हार घालायला शिडीवर कोण चढणार? मी मंडळाची शिडी असली तर आणेन.

(कार्याध्यक्षांना काळजी वाटणे साहजिक कारण त्यांच्या घेरापुढे अग्निशमन दलाची शिडीही बापुडवाणी भासली असती)

(हौपुना):
या ग्रुपचे माननीय ॲडमिन या साठी योग्य वाटतात (वजन अंदाजे ४५ किलो)!
जापुना, तू आणि मी शिडीचे पाय पकडून ठेवायला योग्य आहोत (एकूण वजन अंदाजे पाव टन)!

हशे आणि टाळ्या

(हौपुना):
"शिक्षण, शासन आणि उद्योजकता या क्षेत्रांत मराठीचे योगदान काय?" यावर एक परिसंवाद ठेऊ. त्यासाठी शिक्षणमहर्षी समूहसदस्य, राजपत्रित अधिकारी समूहसदस्य, आणि उद्योगरत्न समूहसदस्य अशा तिघांना बोलावू. परीसंवादाच्या अध्यक्षस्थानी उच्चपदस्थ समूहसदस्य यांची वर्णी लावू!

पुन्हा हशे आणि टाळ्या

(हौपुना):
पुस्तक छापून मराठी सारस्वताची सेवा केलेलं आणखी कोणी आहे का या समूहात? त्या सगळ्यांना मानाचं आमंत्रण
होय, नाही तर मानापमान प्रयोगानंतर शिमगा व्हायचा!

इथे माफक हशे आणि टाळ्या

वेळ: सुमारे दोन

(हौपुना):
जे येतील त्यांचे बोलाची शाल-श्रीफल देऊन स्वागत करण्यात येईल.
जे येणार नाहीत त्यांना शालजोडीतील देण्यात येतील!
खानपान व्यवस्थेसाठी प्रायोजक न मिळाल्याने येणाऱ्या सर्वांना (मराठी साहित्यिकांना जे मिळतात ते) फाके वा फारतर भेळभत्ता मिळू शकेल!

(निपुना):
कांदा-मिरची?

(जापुना): आपापली...

माफक हशे आणि टाळ्या

कुठल्याही सार्वजनिक मराठी कार्यक्रमाचे रीतसर आमंत्रण आवश्यक असतेच...

(हौपुना):
मराठी भाषेचा गौरव करण्याची संधी!
कविवर्य कुसुमाग्रज यांचा जन्म सदाशिव पेठ, लोणीविके दामले आळी या ठिकाणी झाला.
आज अवचित ही संधी चालून आली आहे की इथे असलेल्या कुसुमाग्रजांच्या जन्मस्थळी नीलफलकाला (blue plaque) आपण हार अर्पण करू या!
सर्वांना आग्रहाचे निमंत्रण
स्थळ: (जापुना) याच्या घरासमोर ही जागा आहे. म्हणजे निंबाळकर तालमीजवळ.
वि. सू.: लोणीविके दामले आळी म्हणजे (सुजाता) मस्तानीकडून बाजीराव (रस्त्या)कडे जाणारा बोळ!

(पुपना)
आयला, ही धमाल पहायला नाही मिळणार नेमकी! हौपुना, भले शाब्बास !

(हौपुना):
फेसबुक लाईव्ह करायचं का?

(पुपना):
करा प्लिज, फार कशाला - ह्याच ग्रुपचा whatsapp कॉल करा म्हणजे दिसेल जिवन्त प्रक्षेपण आम्हाला. किती वाजता ? भारतीय प्रमाण वेळ ??

(हौपुना):
आता भाप्रवे म्हटलं की झाला का घोटाळा! पाच-सव्वापाच जमवू. थोडं इकडे थोडं तिकडे...

संध्याकाळी कविवर्य कुसुमाग्रज यांच्या जन्मस्थानी असलेल्या नीलफलकाची थोडी स्वच्छता करून त्याला हार वाहिला.
मराठी भाषागौरव दिनाप्रीत्यर्थ शालेय मित्रांसोबत घडलेली एक छोटी सेवा.
उपस्थिती - सदरहू लेखकधरून सात.
- आजूबाजूचे दुकानदार अमराठी, त्यांच्यालेखी हा वेडाचार
- मतदार जमायची शक्यता शून्य असल्याने राजकीय व्यक्तींची (आनंददायी) अनुपस्थिती
- रहिवासी दिनचर्येत मग्न
- जाणाऱ्या येणाऱ्या एम.पी.एस.सी. विद्यार्थ्यांसाठी मराठी हा परीक्षेपुरताच विषय

मथळ्यात कवीला उपेक्षित म्हणण्याची गरज नव्हती. खरं तर भाषाच उपेक्षित आहे. गौरवाच्या केवळ वल्गना?