तिला आवडतं...

ती निघून गेली बाथरूममध्ये. शांतपणे. दार लावून. गप्प.

तो तणतणत बाथरूमच्या दाराबाहेर. उद्विग्न. संतप्त. उदास.’
चिडचिडत. काहीबाही रागानं बडबडत.
’काय आवडतं तरी काय तुला? सांगून टाक एकदाच...’

आणि....
आणि ती खरंच सांगू लागली.

मला ना... तळहातावर निळ्या गर्द शाईचा एक ठिपका काढून थंड पाण्यात तो हात टाकल्यावर
संथपणे पाण्यात विरघळणारे निळे तरंग पहायला फार आवडतात.
किंवा मग साबणाने तो हात धुताना आलेला फिकट निळा फेस!

हाताच्या बोटांनी साबणाचे बुडबुडे बनवायला आवडतात.
कोरड्या फरशीवर ओले पाय उमटवून त्यांचा आकार निरखायला आवडतं.

आणि मला आवडतं गडद रात्री अंधाराचे कुजबुज आवाज ऐकायला.
निजलेल्या झाडांचे वास. अन् त्यांचं संथ घोरणंही.

मला गजांच्या कडेला साचून अगतिकतेनं निथळणारे थेंब निरखत रहायला फार आवडतं....
आणि पाऊस. आणि त्या आधीचं आभाळ.
आणि त्याही आधीचा हवेचा हळवा रंग.

मला माझ्याच खळखळून हसण्याचा आवाज फार फार आवडतो.
आणि माझं गाणं. सुरांशी बेपर्वा.
मला झटपट पायर्‍या उतरतानाचा माझा पायरव फार आवडतो.
आणि लसणीच्या फोडणीचा वास. आवाज. अहाहा!

मला आवडतं जाई-जुईचे गजरे गुंफायला. हुंगायला.
तण काढायला. चिखल खेळायला. आवडतं.
मला संथ जळणारा दिवा आवडतो. आणि भिंतीवर हलणार्‍या सावल्या.
मला वाळक्या पानांना पायाखाली चुरडतानाचा आवाज आवडतो.

मला समुद्र आवडतो. नदी आवडते. तळं आवडतं. डबकंसुद्धा.
आणि आवडतं निवडुंगसुद्धा.

मला आवडतं कवितेची एखादी ओळ अशी सहज कानावर पडणं,
आणि पुस्तकातलं एखादं वाक्य वाचून प्रचंड अवाक होणं!

अंगावर उमटणारे शहारे खूप आवडतात मला.
अवचित काही असंबद्ध बघून डोळ्यांत येणारं पाणी...
डोक्यात चोविस तास रेंगाळणारी गाणी...
असं कुठं इतकं वेडं वागायचं असतं का राणी....?
स्वत:ला विचारणं... निरुत्तर होणं... आवडतं मला.’

दाराबाहेर नसतं कुणीच.
आणि ती असते आत. खूप आत.

पाण्यात विरघळत असतात असे कित्येक निळेशार तरंग.
उगाच.