ववि २०२३ (यशोदा फार्म & रिसॉर्ट) - वृत्तांत आणि प्रतिक्रिया

काय भारी मज्जा केली तुम्ही सगळ्यांनी...माझा तर favorite धागा झालाय हा....मायबोली उघडली की लगेच हा धागा उघडतेय...खरंतर सध्या या धान्यासाठीच माबोवर येतेय म्हटलं तरी चालेल...तुम्हा सगळ्यांच्या वृत्तांतामधून जणू काही ववि जगल्याचा फील येतोय. इतकं छान लिहित आहेत सगळे..
शिवाय बर्‍याच लोकांचा sense of humor किती जबरदस्त आहे ,त्यामुळे देखील वविला अजूनच मजा आली असेल...आणि सगळे वृतांत वाचून पुढच्या वर्षी आपणही join व्हावे हे मनात आल्यावाचून रहावत नाही...

वॉव! किती मज्जा केली तुम्ही सगळ्यांनी. वविला न जाता आल्यामुळे आता स्वतः चाच राग येतोय. पुढच्या वर्षी नक्की येऊ. अगदी माझ्या घराजवळ थांबा होता बसचा पण येऊ शकलो नाही हे दु्दैव. पण आता पुढे नक्कीच सकुसप येणार. परंतु तुमचे वृत्तान्त वाचून मजा येतेय. तिकडे आल्याचा फील येतोय. अजून येऊ देत एकसे एक.

अतुल मस्त सुरुवात.. पुभाप्र!

बहुतेक वृत्तांत वाचून झाले. माझी कॅटेगरी 'पाऊस म्हणजे चिखल सारा' मानणाऱ्या मध्ये आहे, तरी सगळे वृतांत वाचून मजा आली. अशी ववि मायबोलीकरांना दर वर्षी अनुभवायला मिळो.

मस्त लिहिताय सगळे.अतुल, धमाल वृत्तांत.पूर्वीच्या काळी 'हमको पता नहि, हम इधर नही रहते' हा पण एक उत्तर टाईप होता.

अतुल मस्त वर्णन!
अनु हो.. 'बाळूच्या अवस्थांतराची डायरी'नुसार 'आमीबी हितं नवीनच हाय!'

अतुल छान सुरुवात

अतुल गुगल कृपेने यशोदात पोहचलात. पुढचे ....

रघू,
कमाल आहे हो तुमची.
तुम्हाला जाणीव आहे का? डर्टी शब्दाचा सर्वात सभ्य अर्थ शोधलायत तुम्ही.
(म्हणून नाही ) पण माबोबाह्य संबंध ठेवायला माझीही हरकत नाही.

रच्याकने-
अनेक मायबोलीकर माबोबाह्य संबंध ठेवून असले तरी बाह्य संबंधाच्या आधी माबो हा शब्द पहिल्यांदाच लिहिला गेला असावा .
आता माबासं हे अजून एक लघूरुप रूढ व्ह्यायला हरकत नाही. :P.

अतुल.,
सुरुवातीचा आलाप मस्त.
मैफील रंगते आहे
पु भा प्र

मायबोलीवर पाहिल्यान्दाच एवढा मोठ्ठा प्रतिसाद लिहीत आहे. बऱ्याच जणांनी आधीच वविबद्दल लिहिले आहे ते वगळून वृत्तांत लिहीत आहे.

ठाण्याहून टी शर्ट घेई पर्यंत वविच काही ठरत न्हवत. सोसायटीच्या मित्रमंडळचा देखील कार्यक्रम ठरत होता. तो रद्द झाला आणि शेवटच्या दिवशी वविची नोदंणी करून आनंदमैत्री यांना कळवले.

वविच्या आदल्या दिवशी ववि ग्रुपवर धम्माल गप्पा सुरु होत्या. अतरंगी यांनी वविला जाण्याआधी करायच्या कामाची सार्वजनिक व प्रायव्हेट यादी दिली होती. प्रायव्हेट यादी एकदम भन्नाट होती. तरी देखील एक खंत आहे की क्रमशः लिहून देखील त्यांनी ती अर्धवट यादी काही पूर्ण केली नाही. आता पुढील वविला ती पूर्ण करतील अशी आशा करूयात.

कविन यांचा ग्रुप वर मेसेज आला की परस्पर येणाऱ्यांनी ९ ते ९.१५ दरम्यान पोचावे. मी वविला सकुसप आलो होतो. हा आमचा पहिलाच ववि. घरी सगळ्यांना वविची उत्सुकता होती. आमच्या मुळे पूर्वनियोजित कार्यक्रम उशीर नको म्हणून लवकरच निघालो. एवढ्या लवकर निघालो की ७:४५ कडावला पोहोचलो. कडाव हे यशोदा फार्मच्या ५ मिनिटे अलीकडे असलेले गाव. लवकर आलो मग तेथील श्री बाल दिगंबर गणेश मंदीरात दर्शनासाठी थांबलो. नाहीतर एक तास आधी वविला पोहोचलो असतो. मंदीरातील शांत वातावरणात थोडावेळ बसून फार्म कडे निघालो. ८.१५ ला वेळे आधी फार्म ला पोहोचलो. फार्मचे दोन फोटो ववि ग्रुप वर टाकून पोहोचल्याची वर्दी दिली.

बसेस येई पर्यंत फार्म व शेजारील परिसर धुंडाळून काढला. पुणेकरांची बस ८:५० ला आली मग ओळख करून त्यांच्यात सामील झालो. मुंबईकर येई पर्यंत रूम्स चा ताबा घेऊन नाश्ता करायला गेलो. नाश्ता करून डायरेक्ट स्वीमिंग पूल मध्ये उडी मारली.

पोहणे, थ्रो बॉल, रेन डान्स, कपल डान्स, रील्स बनवणे, मुलांचे धावत येऊन मुद्दाम घसरून पडणे. ये धावत पड घसरून. नुसता दंगा. मुलं काही ऐकत नव्हती. (रील्स बनवताना आणि डान्स करताना मोठेही ऐकत नव्हते.)

क्रमशः

वाचतेय...

मस्त लिहिलंय कुंतल!
येऊ दे पुढचा भाग

कुंतल मस्तच.. लिहा पुढचं पण लवकर.

ते धावत येऊन पडण्यात माझा मुलगा एकदम एक्स्पर्ट आहे.

रेन डान्स वाल्या सगळ्या reels मध्ये साहेब मागे हा 'ये धावत पड घसरून' खेळ खेळताना दिसतील

रेन डान्स सुरू झाल्याचा आनंद म्हणून त्याने बसल्या बसल्या १०-११ गिरक्या घेतल्या त्याचा व्हिडिओ काढला असता तर किती मस्त झालं असतं एवढी धमाल त्याने केली.

धमाल वृत्तांत, अतुल!
मस्त लिहिले आहे कुंतल, फोटो छान आहे.

माबासं>>>>>

अरे इथले नवीन प्रतिसाद मिसले.. चुकून रीड झाले वाटते..

कुंतल छान सुरुवात...

मायबोलीवर पाहिल्यान्दाच एवढा मोठ्ठा प्रतिसाद लिहीत आहे. >>>>>> येऊ द्या अजून

ते धावत येऊन पडण्यात माझा मुलगा एकदम एक्स्पर्ट आहे. .>>>>> हो पियू बेक्कार स्लाईड करत होता तो .. आमच्याकडे पोरगी तशी होती. पाऊस पडला की गार्डनच्या चिखलात तसाच खेळ करायची.. पण आता मोठी झाली..

मलाही तुझ्या माझ्या आणि इतर पोरांना बघून तेव्हा व्हिडिओ काढायला मोबाईल जवळ हवा वाटत होता. जर मी उतरलो नसतो पाण्यात तर हेच काम होते माझे. घरी आल्यावर बायकोला मग तोंडीच सांगावे लागले की काय भारी दंगा चालू होता त्यांचा..

.

सगळेच वृत्तांत सुंदर आहेत आणि वाचताना खूप छान वाटते आणि तुम्ही सगळ्यांनी केलेली धमाल जाणवते. मी इथे फक्त वाचन मात्र असले तरीही तुमच्या सगळ्यांच्या लिखाणा मधून आपली जुनी ओळख असल्यासारखे वाटते.(फोटोंमध्ये २ ३ आयडी ना ओळखले आहे ) तरी पुढच्या वर्षाच्या वविमध्ये येण्याचा नक्कीच प्रयत्न असेल.

माबासं >>

छान वृत्तांत... फोटो पण आवडलेत.

ववि वृतांत (उत्तरार्ध)

आम्ही पोहोचलो तेंव्हा पुण्याची बस आधीच आली होती. मुंबईकर अद्याप यायचे होते. हर्पेन, एक शून्य शून्य, कुंतल, रिया करत एकेक मायबोलीकर भेटू लागले. मग मुंबैकर आले. त्यात माझ्यासहित सर्वांनी सर्वात आधी अर्थातच ऋन्मेऽऽषला ओळखले मग हाय हेलो आणि कॅज्युअल गप्पा झाल्यावर आटोपून सगळे नाश्ता करायला एकत्र आलो. वरती इतरही वृतांतात लिहिल्याप्रमाणे नाश्ता खरोखरच रुचकर आणि छान बनवला होता. अर्थात तोवर बरीचशी भूकही लागली होतीच. मुंबईकर आल्यावर सगळे जमले व बराचसा माबो माहौल तयार झाला होता. जुने माबोकर होते व बरेचजण आधीही एकमेकांना भेटले होते. मी जरी आयडीने जुना असलो तरी अठरा-वीस वर्षांत माबोकरांना प्रत्यक्षात मात्र पहिल्यांदाच भेटत होतो (शेम ऑन मी ). वरती ऋन्मेऽऽषनी लिहिलंय ते मलाही बरेचसे लागू पडते. म्हणजे अगदीच माणूसघाणा वगैरे नसलो तरी मिक्स व्हायला वेळ लागतोच मला. पण इथे मात्र तसे जाणवत नव्हते (ऑल क्रेडीट गोज टू दी टीम!)

ब्रेकफास्ट नंतर ओळख परेड असेलसे वाटले होते (प्रत्येकाची इंट्रो). पण तोवर बहुधा अनेकजण स्विमिंगपूल मध्ये आधीच उतरले होते त्यामुळे मग सर्वच जण स्विमिंगला उतरले. स्विमिंगचे असे आहे की उन्हाळ्यात कधी एकदा पाण्यात उतरेन असे होते. (काश अगर ये उन्हाळा होता!) पण ह्या पावसाळी गार हवेत थंड पाण्यात उतरायचे खरेतर जीवावरच आले होते. पण इतरजण पाण्यात उतरलेले पाहिले आणि विशेष म्हणजे आमच्या चिरंजीवानी सुद्धा पाण्यात कधीचीच उडी मारली होती. खरेतर पोहायला शिकलोच मुळात त्याच्यामुळे ("मुलाचे पाहून वडील पोहायला शिकले" असे मानवी उत्क्रांतीच्या इतिहासातील कदाचित हे एकमेव उदाहरण असावे ) त्यामुळे मला बाहेर थांबायला स्कोपच नव्हता! मिस्टर बिन सारखे हळूहळू पाण्यात एका बाजूने उतरू लागलो. पाण्यात शिरेल तशी हुडहुडी भरत होती. आत पूर्ण डुंबायला लागल्यानंतर सुद्धा शरीर त्या तापमानाला सेट व्हायला जवळपास वीस मिनिटे गेली असतील. मग मात्र पाणीवासी झालो.

थ्रो बॉल आणि मी:
क्रिकेटचा चेंडू असो किंवा हॉलीबॉल चा बॉल असो किंवा तत्सम कोणताही खेळ. आपल्या दिशेने वेगात येणाऱ्या चेंडूचे आणि माझे लहानपणापासूनच अगम्य कारणामुळे "विशेष सख्य" आहे मागे एकदा असेच आमच्या सोसायटीच्या एका ग्रुप मधून पिकनिकला गेलो. तिथे सुद्धा त्यांचे क्रिकेट खेळण्याचे ठरले. बर मी सांगावे कि नाही त्यांना कि मला क्रिकेट खेळता येत नाही. पण नाही. माझ्यातल्याच एका कडक प्रवृत्तीच्या मनाने मला सांगितले "आयुष्य सगळे कॉम्प्युटरच्या समोर गेले. खेळता नाही येत म्हणू नकोस. जा आता खेळ जरा. होऊ दे जरा अंगाची हालचाल" आणि मी गेलो खेळायला. मग काय? आमची टीम हरणार हे तेंव्हाच निश्चित झाले होते. पण आमचे टीम मेम्बर्स मात्र आपण जिंकणार ह्या आत्मविश्वासाने किती उत्साहाने उड्या मारत होते. कोणताही आनंद चिरकाल टिकत नसतो हेच खरे. त्यांना काय माहित येणाऱ्या नजीकच्या भविष्यकाळात त्यांच्यापुढे काय वाढून ठेवले आहे? दया येऊन मी सर्व टीम मेम्बर्स कडे एकवार पाहिले. आणि एखादा वृद्ध मनुष्य जसा काठीच्या आधारे उभारतो तसा मी बॅटचा आधार घेऊन स्ट्म्पसमोर उभा राहिलो. क्रिकेट सुरु झाले. गोलंदाजाने जोरात चेंडू टाकल्यावर "कुणाच्या अध्यात ना मध्यात, माझा मी इथे शांतपणे उभा आहे. आणि काय म्हणून माझ्या अंगावर हा चेंडू फेकत आहे?" अशा स्वरूपाचे भाव माझ्या चेहऱ्यावर उमटायचे खेळाचा पार खेळखंडोबा झाला. 'यशोदा'च्या स्विमिंगपूलात त्याच इतिहासाची पुनरावृत्ती झाली. तरीही माझ्यासारख्या 'खेळाडू'ला सांभाळून घेतल्याबद्दल आमच्या पुणे टीममधल्या सर्वाना मनापासून धन्यवाद द्यावेत तितके कमीच. क्रिकेटपेक्षा एक गोष्ट इथे त्यातल्या त्यात बरी होती ती अशी कि माझ्याकडून बॉल सुटल्यानंतर शरमेने मान खाली घालण्याच्या निमित्ताने मी पाण्यात मुसंडी मारून पोहून घेत असे स्वत:ची अगदीच शरम वाटली (वाटते चुकून कधीकधी ) तेंव्हा हर्पेन यांना म्हणालो, "मला वाटतंय मुंबईच्या टीम मेम्बर्सची संख्या जास्त आहे नाय?" तेंव्हा ते सुद्धा म्हणाले, "होय हो. खरंच आहे. नाहीतर आपल्यावर इतके गोल झाले नसते". आ हा! मानसिक आधार याहून काय तो वेगळा असतो?

ग्रुप ऍक्टिव्हिटीज आणि फोटो:
चिरंजीवानी तर घरी आल्यावर एकाच वाक्यात वर्णन केले. "आई, पप्पा फारच नूबड्या ( Noob) सारखे खेळत होते!" असो. त्या निमित्ताने स्विमिंगपूलमध्ये सलग अडीच तीन तास होतो. मागच्या अनेक वर्षातला हा विक्रम असेल. त्यामुळे पूल मधून बाहेर आल्यावर काही मिनिटे शरीर पार आखडून गेले होते. मग रेन डान्सच्या जागी जाऊन मनसोक्त शॉवर घेतला. आता इतके एग्झर्शन झाल्यावर झोप आली नाही तरच नवल. दुपारचे जेवण एकच नंबर. जेवण झाल्यावर जे ताणून दिली ते तासभर जाग आलीच नाही. उठलो तरी चिरंजीव डाराडूर झोपलेले. त्याला उठवायचा एक अयशस्वी प्रयत्न केला. तोवर तिकडे ग्रुप ऍक्टिव्हिटीजचा कल्ला सुरु होता तो ऐकायला आला. अखेर हा रूमवर झोपला आणि मी तिथे जाऊन बसलो. तिथे धमाल सुरु होती. कपल्सचे डोळे झाकून एकमेकांना पेढा भरवण्याचा खेळ. दंगाच! अफलातून धमाल आली. कविन, विनय, नील, आनंद, योकु, मुग्धा, अतरंगी हि सगळी संयोजन टीम खूपच एनर्जीटीक होती. सेन्स ऑफ हुमर आणि खिलाडूवृत्तीमुळे त्यांनी या मधल्या दोन प्रोग्राम मध्ये प्रचंड रंगत आणली. ते झाल्यानंतर शेवटी ओळख परेड जी सकाळी व्हायला हवी होती. पण उशिरा झाली ती सुद्धा खूपच मस्त. आयडी मागची व्यक्ती प्रत्यक्ष जाणून घेताना कुतूहल आणि मजा वाटत होती. हे सगळे झाल्यावर आतातरी चिरंजीव उठले आहेत का पहायला रूमवर गेलो. तर स्वारी मध्यानरात्र झाल्यासारखी अजून गडद झोपेतच होती. अखेर त्याला गदागदा हलवून उठवले. म्हणालो, "अरे हि काय झोपायची पद्धत आहे का? सकाळचे दहा वाजलेत. आतातरी ऊठ". मग उठला त्याला सोबत घेऊन इकडे आलो तोवर ग्रुप फोटो जय्यत तयारी होऊन दोन तीन फोटो सुद्धा निघाले होते. ऐन वेळी पोहोचलो तेंव्हा आम्हा दोघांना पट्कन समोरच बसवून अजून एक फोटो काढला (तोच जो धाग्यात दिसत आहे)

एव्हाना साडेपाच वाजत आलेच होते. एकमेकांच्या भेटीगाठी घेऊन ववि दिवसाकरता निरोप घेतला. पुणे आणि मुंबईच्या दोन्ही बस गेल्या. त्यांच्या मागोमाग कुंतल कुटुंबीय त्यांच्या कारने निघाले. त्यांच्या मागोमाग आम्हीही निघालो. घरी पोहोचायला नऊ वाजले. सकाळी वेळेत निघालो. रात्री वेळेत पोहोचलो. असे शिस्तबद्ध नियोजन प्रचंड भावते. (नाहीतर "निघूया कि साडेसात वाजता. काय घाई आहे घरी जायची" असे करत मग घरी कधीतरी धडपडत रात्री बेरात्री साडेअकरा बाराला घरी पोहोचायचे असे होते अनेकदा)

असो. तर अशा रीतीने एक सुंदर दिवस संपन्न झाला

अतुल तुम्ही मुंबई बस पोहोचण्याआधीच मला भेटलात? हायला! सॉरी मला पत्ताच नाही याचा

बाकी वृ मात्र झक्कास

ममो मला ओळखल्याबद्दल धन्यवाद. एकदा प्रत्यक्षही भेटूयाममो मला ओळखल्याबद्दल धन्यवाद. एकदा प्रत्यक्षही भेटूया>>हर्पेन तुम्हाला न ओळखण शक्य तरी आहे का ? खरचं भेटायला हव प्रत्यक्ष ही.

सगळ्यांचे वृतांत मस्तच. मजा येतेय वाचताना.

माझ्या फोनचा झोल झाला होता म्हणून इतक्या उशीरा प्रतिसाद लिहितेय.

कविन,
उप्स! 'उपसंपादकाच्या डुलक्या' एडीटले.

मस्त लिहीले आहे अतुल
मी देखील तुम्हाला पहिल्या नजरेतच ओळखले. सोपे होते

<<<<< मुलाचे पाहून वडील पोहायला शिकले" असे मानवी उत्क्रांतीच्या इतिहासातील कदाचित हे एकमेव उदाहरण असावे
>>>>>

आमच्याकडे मुलगी स्वताहून शिकली पण मला येत नाही. त्यामुळे त्या दिवशी मी मधल्या कठड्यावर बसलेले असताना ती मला मोठ्या पूल मध्ये ढकलायची हूल देत होती आणि मी तिच्या हूलला घाबरत होतो. नंतर मी तिला गपचूप रिक्वेस्ट केली की बापाची इज्जत ठेव जरा गधडे.. नशीब ऐकले तिने

अ तुल , उत्तरार्ध पण आवडला.
गाडी चालवायची असल्याने झोप घेतलीत ते छानच केले. बहुतेक घोरत पडलेले पुणेकर असा बहुमान मिळालेले ते तुम्हीच.
झोप झालेली नसेल तर मग गाणी म्हणत गाडी चालवावी लागते.
किंवा मधे मधे उतरून जमेल असा डान्स करावा लागतो.

अतुल, धमाल वृत्तांत. अशोक सराफचं मीमही मस्त आहे.

तुमचा आयडी बदला बुवा. अ पुढे त लिहिणं कठीण आहे.

तुम्ही आणि ऋन्मेष दोघांचंही आपापल्या मुलांबरोबरचं नातं फार सुरेख आहे असं लक्षात आलंय. फार छान वाटतं वाचायला.

नंतर मी तिला गपचूप रिक्वेस्ट केली की बापाची इज्जत ठेव जरा गधडे.. नशीब ऐकले तिने >>>

धन्यवाद मामी