सोबत भाग ३ (अंतिम)

दोघे एका मोठ्या पिंपळाच्या झाडापाशी पोचले. विसाजी सीमाला म्हणाला -

" तू जरावेळ या झाडाखाली बस. मी दोन मिनिटात आलो." असं म्हणून त्याने तिला झाडाला टेकुन बसवल, आणि तो जाण्यासाठी वळणार तोच सीमाने विचारलं -

" आता कुठं जाता ? "
विसाजीने करंगळीच बोट दाखवलं. सीमाने खुदकन हसत मान डोलावली. विसाजी समोरच्या, रस्त्यापलीकडच्या झाडीत गेला. आता त्या मिट्ट काळोखात तिथे सीमा एकटीच होती. पुन्हा भीती तिच्या मनाला घेरू लागली. ती डोळे मिटून मन शांत ठेवण्याचा प्रयत्न करू लागली. तिने एक दीर्घ श्वास घेतला. इतक्यात समोरच्या झाडीत जराशी खुडबुड झाली. सीमाचा श्र्वास घशातच अडकला.

•••••••

विसाजी परतताना विचार करत होता. सीमाच्या नावाशिवाय त्याला काहीच माहीत नव्हतं. महत्त्वाच म्हणजे ती एवढ्या रात्री एकटीच कुठे फिरत होती. ती काही काम होत, असं म्हणाली होती ; पण कसलं हे त्याने विचारलं नव्हतं, आणि तिनेही सांगितल नाही. डोक्यातले भलते सलते विचार झटकून तो झाडाजवळ आला. सीमा तिथे नव्हती. त्याच्या काळजात धस्स झालं. त्याने बॅटरीच्या प्रकाशात इकडे तिकडे पाहिलं. सीमाला हाका मारल्या ; परंतु प्रतिसाद मिळाला नाही. ' सीमा पुढे तर निघून गेली नसेल ? ' त्याच्या मनात विचार आला. त्याने रस्त्यावर जाऊन पाहिलं. जिथपर्यंत नजर जात होती, तिथपर्यंत रस्ता पूर्णपणे मोकळा होता. तो निराश होऊन परत जागेवर आला. अचानक त्याच्या पाठीवर हात पडला. त्याने मागे वळून पाहिलं. मागे सीमा उभी होती. केस मोकळे सोडलेले. साडी चुरगळली होती. रागारागाने ती त्याच्याकडे बघत होती. मग घोगऱ्या, खरखरीत आवाजात ती बोलू लागली -
" पाच वर्षांपूर्वी याच झाडाखाली मी फाशी घेऊन जीव दिला होता. तुला काय वाटल ? तु इथे स्वत:च्या मर्जीने थांबलास ? नाही. मी तुला इथे थांबायला भाग पाडलं. आता मी तुला... हा हा हा "
हसत हसत तिने विसाजीचा गळा पकडला. त्याचा चेहरा मात्र शांत आणि निर्विकार होता. त्याने सीमाचे हात झटकले, आणी सणकन तिच्या थोबाडीत मारली. सीमा धडपडत खाली. कोसळली. तिथल्या एका मोठ्या दगडावर तिचं डोकं जोरात आपटल. डोकं गरगरू लागलं. समोरच दृश्य अंधुक, अस्पष्ट होऊ लागलं. शुद्ध हरपताना तिला दिसलं की विसाजी तिच्या डोक्याशेजारी बसला होता. त्याच्या हातातील सुरा तिच्या गळ्याजवळ येत चालला होता. अन् त्याच्या डोळ्यात होती एक अनामिक लालसा. ते त्याच्या डोळ्यातले ते भाव बघून तिला एकच व्यक्ती आठवली. ती म्हणजे लोकांची नरडी फाडून रक्त पिणारा माथेफिरू ' काळू खत्री. '

समाप्त
@ प्रथमेश काटे
हसत हसत तिने विसाजीचा गळा पकडला. त्याचा चेहरा मात्र शांत आणि निर्विकार होता. त्याने सीमाचे हात झटकले, आणी सणकन तिच्या थोबाडीत मारली. सीमा धडपडत खाली. कोसळली. तिथल्या एका मोठ्या दगडावर तिचं डोकं जोरात आपटल. डोकं गरगरू लागलं. समोरच दृश्य अंधुक, अस्पष्ट होऊ लागलं. शुद्ध हरपताना तिला दिसलं की विसाजी तिच्या डोक्याशेजारी बसला होता. त्याच्या हातातील सुरा तिच्या गळ्याजवळ येत चालला होता. अन् त्याच्या डोळ्यात होती एक अनामिक लालसा. ते त्याच्या डोळ्यातले ते भाव बघून तिला एकच व्यक्ती आठवली. ती म्हणजे लोकांची नरडी फाडून रक्त पिणारा माथेफिरू