पुरुषाच पितृत्व

तरी मग जेंव्हा बाळाला पहिल्यांदा हातात घेतल्या वर त्याच्या चेहऱ्यावर जे दिसत, डोळ्यातून जे वाहत ते मला स्वर्गीय वाटत..
>>>>>

+७८६

छान लिहिले आहे. पटले.

कसं?

माझे लग्न झाले नव्हते आणि मित्राचे झाले होते एक लहान मुलगी त्याला होती.
मी त्याच्या घरी गेलो भेटायला .तेव्हा त्याची ती लहान मुलगी continue रडत होती आणि हा तिला शांत करायचा प्रयत्न करत होता.
अगदी चेहऱ्यावर बिलकुल त्रासिक भाव नाही.
अगदी आनंदाने..
मी त्याला बोललो .किती रडते ही त्रास नाही वाटत का?
तेव्हा त्याने उत्तर दिले होते..
ते तुला बाप झाल्यावर च समजेल.
आणि खरेच मला जेव्हा मुलगा झाला तेव्हा माझ्या मनात पण त्याच्या सारख्या च भावना होत्या .
त्याचे रडणे बिलकुल त्रासदायक वाटत नव्हते.
पुरुषाचा बाप झाल्यावर आणि स्त्री ची आई झाल्यावर.
खुप मनसिक बदल होतो.

छान लिहिले आहे.

बाळाची चाहुल लागली कि बापाचं सुंदर शेजारणीवरचं लक्ष कमी होतं, हे हार्मोनियम मधले बदल असावेत.

तरी मग जेंव्हा बाळाला पहिल्यांदा हातात घेतल्या वर त्याच्या चेहऱ्यावर जे दिसत, डोळ्यातून जे वाहत ते मला स्वर्गीय वाटत..>>>>>

खरयं..

त्याचे रडणे बिलकुल त्रासदायक वाटत नव्हते.>> असं काही नसतं. जेव्हा आपण खूप दमलेलो असतो, दुसरं काहीतरी महत्त्वाचे काम असते तेव्हा आपल्या मुलाचे रडणेही त्रासदायक वाटते. पण हे मूल सर्वस्वी माझ्यावर अवलंबून आहे, त्याच्या रड्ण्याकडे वेळीच लक्ष दिले नाही तर त्यातून काहीतरी मोठी समस्या उद्भवू शकते ह्या जबाबदारीची जाणीव होऊन आपण आपला त्रास बाजूला ठेवतो, दुर्लक्ष करतो. आणि मुलाच्या समस्या सोडवतो, त्याला शिस्त लावतो. कोणत्या गोष्टीसाठी किती प्रमाणात रडायचं हे त्याला शिकवतं जातो. जसंजसं मूल शिकतं, समंजस होतं तसंतसं ते रडताना झालेला त्रास आपण विसरतो, त्या त्रासाचे आनंदात रुपांतर होते. आणि पुढे जाऊन आपल्याला त्या पालकत्वामधला फक्त आनंद लक्षात रहातो.
पण मुळात त्रास होतचं नाही असं काही नसतं. पालक झालं की एका क्षणात काही जादूची कांडी फिरत नाही. पालकत्व ही एक मोठी प्रोसेस आहे. ती आपल्याला हळू हळूच उमगत जाते, जमायला लागते.