निखळ आनंदास-गोविंदासही

सही आहे!! धमाल आली वाचून.
People are raising their expectations
Go on and feed them, this is your moment
No hesitations
अजून लिहायचं ना जरा मोठं!!! (गोविंदाबद्द्ल नंतर दुसरी मोठी पोस्ट टाकते.)

हाहाहा आवडले.

मस्त लिहिलंय!

काय भारी लिहितेस गं तू. मी पण अनवाइंड व्हायचे असेल तर जिस देश में गंगा रहता है बघते. कधीही आणि कितीही वेळा

क लिवलिय!!

मस्त वाटलं.
राजा बाबू होता खरा मनोरंजक.त्यातले सगळे अचाट अतर्क्यपणे कबूल करुन पण.

हायला गोविंदा..
नेहमी प्रमाणेच छान लिहीलं आहेस.. मला तो शोला और शबनम आणि साजन चले ससुराल मधे जबरदस्त वाटलेला..
तुझं जसं गोविंदा बाबत झालं तसं माझं सन्नी पाजी विषयी व्हायचं.. फार सोज्वळ वाटायचा म्हणून आवडायचा मला ..पण काय अगदी बेंबीच्या देठापासून खच्चून ओरडायचा..व्हिजाबिजा नसला तरीही पाकिस्तनात जाऊनही ओरडायचा..

हायला गोविंदा.. >> च्या मायला तू कोण - ह्या एका वाक्याने गोविंदाने अंदाज अपना अपना मध्ये तो सीन खाल्ला आहे.

कित्येक गाणी गोविंदाने केवळ चेहऱ्यावरच्या हावभावांमुळे बघणेबल बनवली आहेत. केंदी पॉ हे असंच एक उदाहरण.

छान लिहिलं आहे. शीर्षक वाचून रेखाचं 'निर्मल आनंद' आठवलं.

मस्त लिहिलय.
छान वाटलं वाचून..

मस्त लिहिलं आहे.
'निर्भेळ आनंद ' वरून आठवलं. लहानपणी सुट्टीच्या दिवशी एखाद् दिवशी घरी भेळ होत असे. मग वडील आम्हांला हाकारायचे 'चला रे निर्भेळ भेळ खायला'. आणि स्वतः: डुलू डुलू हसायचे. ( त्यांचं पोट थोडसं सुटलं होतं). आम्ही लोकांनी कम्पल्सरी हसणं मस्ट असायचं. नाही हसलो तर त्यांचा चेहरा पडायचा. पुढे ह्यामागची त्यांची ती आनंद वाटून (शेअर) घेण्याची धडपड जाणवू लागली आणि आम्ही एकमेकांना टाळ्या वगैरे देत हसू लागलो.
आता जाणवतंय की आमचं ते खोटं हसणं त्यांना कळत होतं आणि त्यांचा साधासुधा विनोद खाली पडू न देता त्यांना आनंदी ठेवण्याची आमची तळमळही. ह्या उभयपक्षी फसवाफसवीने आता मन भरून येतं.
लेख आवडलाच.

बेसिकली मीच एकटी क्लासी यावर माझा अढळ विश्वास होता. >> उपरोधिक वाटतंय. आणि नसेल तर प्रांजळ वाटलं.

हलकं फुलकं म्हणा किंवा नर्मविनोदी म्हणा, प्रसन्न शैलीत स्वभाववैशिष्ट्यावर अचूक बोट ठेवलं आहे. काहींमधे हे लक्षण ठळक दिसते. आपण स्वतः इंटेलेक्चुअल आहोत असे स्वतः स्वतःला प्रमाणपत्र दिले की इतर लोक आपल्याला आपल्यापेक्षा हीन अभिरूचीचे वाटू लागतात. मग इंटेलेक्चुअल वर्तुळात ज्या गोष्टींना महत्व आहे त्याच आपल्याला आवडाव्यात असा अट्टाहास सुरू होतो. त्यामुळे इतर लोक जे क्षण मनापासून एंजॉय करतात त्यांना आम जिंदगी म्हणत नाकं मुरडली जातात. हा लसावि आहे कदाचित लेखाचा. माझं आकलन चुकीचं असेल तर करेक्ट कर मला.

काही काही गोष्टी विचार न करता कराव्यात याच्याशी अगदी सहमत.
माझ्याच आवडीनिवडीवर लिहीलंय की काय असं वाटतंय. गोविंद गोविंद !!
असंच लिहीत रहा.

मस्तच ,,आवडले

लेख वाचताना अगदी अगदी झालं. नवा व्यापार, पत्ते, लपाछपी, लाईट नसणे इत्यादी सगळे खूप को-रिलेट होणारे आहे. या सगळ्याच्या जोडीला आरशाने सूर्यकिरण परावर्तित करून सिनेमाच्या प्लास्टिक फिल्मवरची चित्रे भिंगाच्या सहाय्याने भिंतीवर प्रोजेक्ट करून पाहणे हा एक आवडता 'दुपारचा' उद्योग असायचा.

सिनेमा बघायला मिळायचा नाही. सिनेमा पाहणे फार दुर्मिळ होते. त्यामुळे अमिताभ, शशी कपूर, प्राण इत्यादी सगळे चेहरे असेच ओळखीचे झालेले.

माझ्या बाबत गोविंदा, अक्षय, संजय दत्त या तिघांचाही प्रवास असाच 'हे मना नेई मज नावडत्या कडून आवडत्याकडे' असा झाला आहे. मला आठवते त्यानुसार गोविंदाचा 'हत्या' म्हणून चित्रपट आला होता. त्याची हि पोस्टर्स शहरभर लागली होती:

अमिताभच्या एंग्री यंग मॅन प्रतिमेमुळे नवीन अभिनेते सुद्धा तेच करीत. 'हत्या' मध्ये गोविंदाचा असाच काहीसा रोल असावा असे त्या पोस्टर वरून जाणवायचे. गोविंदाची हि पहिली ओळख. त्यामुळे 'आला अजून एक देमार हाणामारी करणारा हिरो' अशी त्याची तेंव्हा मनातल्या मनात संभावना केली होती. ती फार तशी चुकीची सुद्धा नव्हती. कारण सुरवातीचे त्याचे काही चित्रपट असेच होते. पुढे पुढे त्याचे 'विनोदी' म्हणवले जाणारे चित्रपट आले. सुरवातीला 'बिनडोक विनोद' अशी संभावना करून ते सुद्धा मनाने नाकारलेच. पण नंतर नंतर लक्षात आले कि कादरखान-गोविंदा-जॉनी ह्या कॉम्बिनेशनचे चित्रपट फार विचार न करता पाहिले कि त्यासारखे निखळ मनोरंजन नाही. मग मात्र गोविंदा भलताच आवडता झाला. गोविंदाचे काही विनोदी सिन्स आजही तितकेच हसवतात जितके पहिल्यांदा पाहिल्यावर हसायला आले होते. एकटे दुकटे असताना आठवून सुद्धा हसायला येते. आणि कधी कधी खऱ्या आयुष्यातसुद्धा काही अप्रिय प्रसंगामध्ये इथे गोविंदा असता तर काय बोलला असता अशी कल्पना करून फिदीफिदी हसून नाहक गांभीर्य हलके करायला गोविंदाची मदत झाली आहे. गोविंदा असा हळू हळू भिनत गेला. गोविंदाचे चित्रपट आणि त्यातले आजही हसवणारी कॉमेडी प्रसंग यावर वेगळा धागा निघेल.

अक्षय आणि संजय दत्त सुद्धा असेच आवडत गेले. संजय तर आधी अक्षरशः डोक्यात जायचा. त्याचे चित्रपट बघणारे सुद्धा आपसूकच नावडत्या वर्गात जायचे. माझा एक मित्र परदेशात गेला होता. आणि एका कलीग सोबत शेअरिंग मध्ये राहत होता. तेंव्हा त्याने मला सांगितले होते कि हा त्याचा पार्टनर म्हणजे डोकेदुखी आहे. सदानकदा संजय दत्तची डीव्हीडी लावून बसलेला असतो. हे ऐकून मला माझ्या मित्राविषयी प्रचंड सहानुभूती वाटली होती. पण गोविंदा-संजय दत्त, किंवा संजय दत्तचे नंतर नंतरचे विनोदी-नर्मविनोदी-मूर्खविनोदी (Silly comedy) चित्रपट पाहिल्यावर संजूभाय सुद्धा आवडत्या नसल्या तरी 'नॉट बॅड' वर्गात येऊन पोहोचला. अक्की सुद्धा असाच नावडता होता. पण हेराफेरी व तत्सम चित्रपटांनंतर तो आवडू लागला.

या सगळ्या पार्श्वभूमीवर एक प्रसंग हटकून आठवतोय. हे सगळे हिरो जेंव्हा 'नावडत्या' वर्गात होते त्याकाळात मला पहिल्यांदा परदेशात जायचा योग आला होता. आणि माझे दुर्दैव असे कि पहिलीच फ्लाईट मला एअर-फ्रांसची मिळाली होती. ज्यात आसपास कुठे कुठेही औषधाला सुद्धा भारतीय मनुष्य दिसत नव्हता. मी प्रचंड नर्वस होऊन बसलो होतो. तेंव्हा त्यांनी अक्की कि संजय दत्त चा मुव्ही लावला होता. भारतीय विमानतळावरून उड्डाण करताना भारतीय चित्रपट असा काहीसा प्रोटोकॉल असावा. पण त्या 'प्रचंड परक्या' वातावरणात छोट्या पडद्यावरचा हिरो नावडता असूनही त्याला पाहून मला गदगदून आले होते आज हे सगळे आठवले कि खूप हसायला येते. पण त्यावेळची मानसिकताच तशी होती.

वा! आठवणी भळभळ वाहायला लागल्या लेख वाचून. मस्त मस्त मस्त लेख.

>> बेसिकली मीच एकटी क्लासी यावर माझा अढळ विश्वास होता. अजूनही जुन्या अस्मिताचा रेसेड्यू माझ्यात आहे व तो अधूनमधून फणा काढतोच.

लहानपणी गोविंदा आणि त्याचे चित्रपट खूप आवडायचे. विरारला राहणारी मैत्रीण बालपणी सुट्टीत गावी यायची,तेव्हा गोंविदाला इथे पाहीलं.. तिथे पाहीलं .. ( गोविंदाचं बालपण विरारला गेलं होतं आणि ती विरारला राहायची म्हणून) अशी बतावणी नेहमी करायची.. त्यावेळी मला खूप हेवा वाटायचा तिचा..!!

त्याकाळी गोविंदा सगळ्या लोकांना आपल्या मधलाचं एक वाटायचा.. हेचं खरंतर त्याचं आणि त्याच्या चित्रपटांचं यश आहे. त्याचे चित्रपट खूपच मजेशीर आणि धमाल आहेत. चित्रपटातली त्याची आणि करिश्मा कपूरची जोडी खूप छान वाटायची.

लेख नेहमीप्रमाणे सुंदर आणि मनाला ताजेतवाना करणारा...!!

भारी लिहिलंयस.

छान लिहिलंय.. गोविंदा म्हटल्यावर मला लगेच हत्या मुविच आठवला.. सरकार मुवि मधले गोविंदा गोविंदा.... आठवले..

गोविंदाचं ते हटा सावन की घटा पूर्ण पाठ करून त्यांच्यासारखं अस्खलित म्हणायची माझी फारा दिवसांची इच्छा आहे. माझा मेव्हणा असंच कधीही "टाइम फिल" करायला म्हणत असतो. त्याच्याकडून संथा घेणार आहे आता.

सेम सेम! मी सुद्धा लहानपणी त्याच्या मूव्हिजना ईईईई म्हणायचे..माझ्या वडिलांना फार आवडतात त्याचे पिक्चर. सो गुरुवारी त्यांना सुट्टी असली कि आम्हाला हमखास शिक्षा असायची...
पण अगदी परवा नवीन कूली न.१ बघताना गोविंदा, गोविंदा का आहे लक्षात येते. गोविंदाचे कॉमेडीचे टायमिंग अचाट आहे.

सही लेख अस्मिता
आचरटपणा, रंगीत कपडे आणि डान्स साठी लहानपणी गोविंदा खूपच आवडायचा.
डान्स साठी अजूनही

जियो जियो! एक नंबर लिहिलंय!
मला आवडतो गोविंदा. काय मस्त नाचतो तो एफर्टलेस.. आणि जबरदस्त कॉमिक टायमिंग!
गोविंदाचा अनेको वेळा पाहिलेला सिनेमा म्हणजे दुल्हे राजा! मैं तो आप ही की तरफ हूँ!
त्याचा एक सिरीअस पिक्चर आहे - परदेसी बाबू नावाचा. म्हणजे त्यातही बरीच कॉमेडी आहे - न्यूटन का बाप ओल्डटन वगैरे! पण कथा एकदम दास्ताने (घिसीपिटी) प्रेमकथा आहे. गरीब हिरो, श्रीमंत हिरोईन, व्हिलन बाप, व्हिलन मंगेतर (अर्थात मोहनीश बहल) असलेली. इट हॅपन्स ओन्ली इन इंडिया गाणं त्यातलं आहे.
मला तो सिनेमा जाम आवडतो. त्याची खूप पारायणं झाली आहेत! आता इतक्यात पाहिला नाहीये.. पहायला हवा!
तुस्सी और लिखो जी! बडा चंगा लिखते हो!

लेखिकेचा मी ड्युआय नसूनही माझ्या जिवंतपणीच्या भावना जशाच्या तशा मांडल्या आहेत.
मधून भांग पाडणारा गोविंदा हा राजस्थानी मिठाईच्या दुकानातल्या हात न धुता बनवलेल्या आणि माशा बसलेल्या मिठाईप्रमाणेच घातक होता हे माझं प्रामाणिक मत होतं. ती मिठाई जशी इमग्रेडीएण्ट्स माहीत झाल्यावर कुणी खाऊ शकत नव्हतं तद्वतच दादा कोंडके सारख्या जिवणीच्या भागातून खालचा जाड ओठ खाली ओढत विनाकारण घुसडलेल्या इमोशनल डायलॉगवर विनाकारण फुटेज खात केलेली इमेशनल अ‍ॅक्टींग पाहताना ऋन्मेषच्या धाग्यावर यावा तशा संमिश्र भावनांची दाटी होत असे. या अभिनयावर चिडावं, हसावं की संताप व्यक्त करावा हे समजत नसे. पण त्याला दिलीपकुमार या अभिनेत्याने सत्तावीस वर्षे जपून ठेवलेली भाकरी खायला दिली आणि म्हणतात ना जहर को जहर काटता है, त्याचप्रमाणे त्याच्या अभिनयाला लागलेली वाळवी भाकरीच्या बुरशीने नाहीशी झाली.

मग त्याने दिलीपकुमार ची ग्रामीण भागातून शहरी भागात आलेल्या युवकाची अ‍ॅक्टींग ढापली (आठवा सगिना महातो, राम और शाम), संजीवकुमारची खर्जातली बोलण्याची ढब ढापली (आठवा अंगुर मधला गँग गँग हा स्वर) त्याला अमिताभची खुसफुसत बोलण्याचा तडका दिला आणि धर्मेंद्रची कॉमेडी अ‍ॅक्टींग कढीपत्यासारखी वापरून एक मसाला अ‍ॅक्टींग तयार केली. नृत्यातही असेच चार पाच इन्ग्रेडीएण्ट्स वापरले. शिवाय ज्यांची शैली वापरली त्यांचीच मिमिक्रीही अधूनमधून केली. हे रसायन भन्नाट जमलं.

त्याच वेळेस तो एका बाजूने भांग पाडायला लागल्याने जबाबदार वगैरे वाटू लागला आणि आंखे पासून सर्वांनाच आवडू लागला. ज्याप्रमाणे पिझ्झा मधे कुणीही सात्विक तत्त्वं शोधत नाही तसे गोविंदाचे सिनेमे धो धो चालू लागले.
अशा महान अभिनेत्याला दिलेली ही मानवंदना माझ्या ओरिजिनल नसलेल्या आयडीकडून देण्यात आली याहून अधिक काय हवे ?

डान्स साठी 'मेरे प्यार का रस जरा चखना' एकदम मास्टरक्लास आहे! तिघेही उतरणीला लागलेले पण तरी अशक्य धमाल करून जातात. सिनेमात तर त्या गाण्याच्या का ही ही संबंध नाही. पण तरी तेच गाणं बघितलं जातं. स्विट्झर्लंड इ जागी जाऊन चेहर्‍यावरची माशी उडवायचे पण पैसे घेईन अशा थाटातले सिद्धार्थ, आदित्य रॉयकपूर पाहिले की 'मै से मीना से' नाचणारा गोविंदा फारच स्ट्राँग वर्क एथिक असणारा वाटतो.

जाता जाता 'दि ग्रॅज्युएटींग क्लास ऑफ २०२१' साठी (अनाहूत पण आवश्यक) सल्ला देऊ इच्छिते - करोना-लॉकडाऊन इ मुळे वाईटप्रकारच्या नोकर्‍या मिळतात असं वाटत असेल तर 'मैं आया तेरे लिए' बघा. "अप्पा लो अप्पा लो" असं चार लोकं म्हणतात मग पावलं मोजत मोजत डान्स करणारी अनिता राज प्रकटते. गाण्यावर पूर्ण 'मिथुन-मिथुन' लिहीलेले असताना, गोविंदा तिथे शिरून स्वतःच्या सिग्नेचर स्टेप्स करत राहतो. काम्/नोकरी कधीच खास नसते, तुम्ही जाऊन ती खास बनवता. तेव्हा ग्रॅज्युएटींग क्लास, in Corona at least you have an excuse.

https://youtu.be/e7stZmS1t_E हे अतिशय वाईट गाणे आहे पण गोविंदा एकदम 'इन्फेक्शियस' इंथुझियाझम असणारा आहे.

https://www.youtube.com/watch?v=xQpAfesHTYs हे बघ. मी तरी सिमी गरेवालला कधी इतकं हसताना पाहिलेलं नाही. ती नेहमी "क्लासी, पॉईज्ड, एलिगंट" इ असते. तिलापण फालतू पण धमाल टाईमपास करवला.

अरे लै भारी!

सिमी गरेवाल video... अर्ध्याच्या पुढे tooo good. Stress buster, full of laughter n liveliness. निखळ आनंद