कांदेपोहे कार्यक्रम, लग्नासाठी मुलांना/मुलींना भेटणे याचे धमाल किस्से

"तुम्ही जोडकार्ड पाठवले नाहीत" >>> हे खतरनाक आहे.

पुलंच्या भाषेत "एरव्ही कुत्र्याला हाड् म्हणायची हिंमत नसलेली" सामान्य माणसे एखाद्या प्रसंगात जेव्हा त्यांना तात्पुरते का होईना उच्चासन मिळते, मानाचे स्थान मिळते तेव्हा इतरांना काय तुच्छपणे वागवतात याची उदाहरणे लग्नाच्या कार्यक्रमांत अनेकदा सापडतात. पूर्वी "मुलाकडचे" यात जास्त होते. आता बहुधा चित्र उलटे आहे

आमच्या विद्यापीठाच्या डिपार्टमेण्ट मधे एक स्टाफ मधला माणूस एरव्ही "मऊ मेणाहुनी" व्यक्तिमत्त्व असलेला. एकदम फ्रेण्डली. त्याच्याकडे बहुधा स्टोअररूम सारखी काहीतरी एक एक्स्ट्रा जबाबदारी असे. सर्व विद्यार्थ्यांना वर्षाच्या शेवटी एकदा त्याची सही लागे - काहीतरी स्टोअरमधून घेतलेले तुमच्याकडे काही बाकी नाही असा क्लिअरन्स देणारी.. एरव्ही सहज भेटणारा, गप्पा मारणारा तो त्या दिवशी जरा वेगळ्या रूबाबात असे. काहींना पटकन सही न देता "२ वाजता या" वगैरे करत असे

"नारायण" मधला "जरा तुमची माणसे मोजता का म्हणजे पाने मांडायला सोयीचे पडेल" या प्रश्नाला केवळ मुलाच्या बाजूने आहे म्हणून "मी इथे मोजणी कारकून म्हणून नाही आलो" म्हणणारा मुलाचा काका या जोडकार्ड वाल्या आजोंबासारखाच

वाह फा! एकदम चपखल उदाहरणं आठवली आहेत तुला

जोडकार्ड किस्सा
कमीत कमी शब्दात.>>>>>>>> किमान शब्दात कमाल अपमान

पुणेकर रॉक्स! ठाणेकर शॉक्स

नाही .मार्केट मध्ये गेलो होतो.त्या चाचूजवळ कपडेच नव्हते. >> पुलं ज्याला 'ठप्पभंगिका योग' म्हणतात तोच हा. 'आमचे बाबा बाथरूमला नाही काही गेलेत, आत बसून चहा पितायत' - हेच आठवलं तो किस्सा वाचून.

कहर

जोडकार्डचा किस्सा इतक्या जणांना 'विनोदी' वाटला हा माझ्यासाठी या धाग्यावरचा सर्वात विनोदी किस्सा आहे

मी विसाच्या कारणाने महिनाभर मुंबईला एका ऑफिसात कामाला होतो. त्यापूर्वी मी अमेरिकेत दोन वर्ष राहीलो होतो. एक दिवस मुंबईच्या ऑफिसमधल्या एका मराठी साहेबाने मला त्याच्या केबीन मधे बोलावले. मी गेलो तर तिथे एक धोतर / पैरण घातलेले एक गॄहस्थ बसलेले होते, गप्पा चालल्या होत्या. मी गेलो तर साहेबाने माझी जुजबी ओळख करून दिली. हा अमेरिकेत होता, आता जर्मनीला जाणार आहे, आणि हे (धोतरातले गृहस्थ अमुक तमुक वगैरे झालं).. बाकी ते दोघे एकामेकांशीच बोलत बसले. मी तीन / चार मिनिटे वाट पाहीली आणि 'मला काम आहे' असं सांगून बाहेर पडलो. नंतर ८/१० दिवसानी मी जर्मनीला गेलो. अजून चार एक महिन्यानी साहेबाचा फोन आला...
'वालावलकरांची मुलगी होमियोपाथिक डॉक्टर' आहे, प्ण तिला मुंबईत राहणारा नवराच हवाय,'.
मला मुद्दलात वालावलकर कोण, त्यांची मुलगी कोण हे माहीत नसल्यामुळे ह्या माहितीचे काय करावे तेच समजेना. मी विचारलं तेव्हा कळलं, की ते धोतरातले गृहस्थ वालावलकर होते, आणि ते मला बघायला आले होते, आणि मी सोडून साहेब आणि धोतरवाल्याना माहीत होते.
मी म्हटलं, 'मुलगी कोण, करते काय? असते कुठे ? हेच माहीत नाही तर मी माहीतीचे काय करू?' आणि फोन ठेवला.
...
पण या कारणाने माझे नाव कुठल्यातरी लिस्टात गेले (ही लिस्ट मुंबईमधे ज्ञातीबांधवात फिरली असावी).. मी वर्षभरानी भारतात परत आलो तर माझ्या मुंबईत राहणार्‍या काकांकडे गेलो. ते म्हणाले,
'परवा एका मुलीचे आईवडील भेटायला आले होते.' मुळात माझ्या काकाना मी वर्षातून एकाद्याच वेळी भेटायचो, तेव्हा त्याना कोण कशाला भेटायला आहे कोण जाणे.
'त्यानी सांगितले की मुलगी सिप्ला मधे काम करते'...
मी म्हणालो 'ठिक आहे',
परत मला मुलगी माहीत नाही तर यापुढे त्यावर बोलणार काय?
'ते म्हणाले, की होणारी मुले आजी आजोबानी संभाळावीत',.
'कुठली मुले? कोणाची मुले?'
त्यावर काका म्हणाले, ' तुला आणि सिप्लातल्या त्या मुलीला होणारी मुले , तुझ्या आईवडिलांनी संभाळावीत, अशी त्यांची अपेक्षा आहे'
मी काकाना म्हणालो, 'काका, निदान ही तूरी बाजारात असती तर.... '

धमाल किस्सा, देसायानु!

खरच मजेशिर किस्से, दुसरा कहर आहे.

परदेसाई भारीच अनुभव. धमाल एकदम.

आधीचे बाकी किस्सेही कहर.

कहर

आमच्या ओळखीत एका मुलीने (प्रिया) स्वतःचे लग्न स्वतःच ठरवले होते. पण घरी सांगितले नव्हत, तिला आवडणारा मुलगा तिच्यापेक्षा वयाने लहान आणि शेवटच्या वर्षाला शिकत होता. प्रियाचे वडील मुलाच्या वर्गाची इंजिनियरींगची तोंडी परीक्षा घेणार होते (तसे महाविद्यालयाने जाहीर केले होते). त्यामुळे तोही एक धोका होताच.
आईवडीलानी प्रियाच्या लग्नाची घाई लावली होती. तेव्हा थोड्या थोड्या दिवसानी कांदेपोहे चालू होते. त्यावेळी सेल फोन नसले तरी बर्‍याच लोकांकडे घरी फोन असत (Landline). आणि कांदेपोहे होऊन मंडळी परत गेली, की मुलगा/मुलगी STD booth वरून मुलाला फोन करून, 'आमचे आधीच ठरले आहे, तेव्हा तुम्ही नकार कळवा .. ' असा फोन करायचे. तेव्हा आलेला Unknown Phone Num उचलायची प्रथा होती.

असाच एक कार्यक्रम झाला. मुलगा प्रियाला पाहून घरी गेला. दुसर्‍या दिवशी फोन आला, 'तुम्ही नकार कळवा, आमचे ठरले आहे' ...
आठ दिवस झाले तरी प्रियाच्या आईवडीलांना फोन आलाच नाही. तेव्हा ते 'आज उद्या आपणच फोन करू' म्हणून तयारी करू लागले.
प्रियाने परत त्या मुलाला फोन केला. 'मी प्रिया. मी तुम्हाला नकार कळवायला सांगितला होता, तुम्ही का कळवला नाही?'
मुलगा म्हणाला, 'मी प्रिया नावाच्या मुलीला केव्हाच नकार कळवला, तुम्ही पार्ल्याहून बोलतायना?'
'मी? पार्ल्याला नाही, ठाण्याला रहाते.'
'अरे देवा, मी त्या आठवड्यात दोन मुली पाहिल्या, दोघींचे नाव प्रिया होते, मी पार्ल्याच्या मुलीला नकार देऊन मोकळा झालो....'

धमाल किस्से , परदेसाई

>> पार्ल्याच्या मुलीला नकार

पार्ले गेले ठाणेही गेले. कल्याण!

अतुल

पार्ले गेले ठाणेही गेले. कल्याण! >> जबरी कोटी!

अतुल, अतुलनीय कोटी….