छोटीसी आशा

नेहमीप्रमाणे मस्त लेख किल्लीतै.
माझी छोटीसी आशा..
उशिरा उठायचे, रफीसाहेबांची गाणी मोठ्या आवाजात लावून आवरायचे.मग जादूने आयताच चायनास्ता टेबलावर प्रगट व्हावा, मग परत गाणी ऐकत झोपायचे, जेवायला उठायचे.दुपारी भरभक्कम बेत असावा,(पुन्हा आयता) आणि परत झोपायचे.जाग येईल तेव्हा उठायचे.
हे जरा जास्तच unrealistic होतंय पण fantasy च आहे सगळी

>> नो लाईट पोल्यूशन. रात्रभर तारे बघत आरामात पडून रहा. (मला आकाश पहायला आवडतं)

अवकाशातून ताशी लाखो किमी इतक्या प्रचंड वेगाने प्रवास करणाऱ्या अवकाशयानात आपण सारे आहोत. त्याचे नाव पृथ्वी. आकाश निरभ्र असेल कोणतेही पोल्युशन नसेल आणि आजूबाजूला इमारती नसतील तेंव्हाच याचे महत्व कळते.

खरंय. शहरापासून लांब जाऊन अंधाऱ्या रात्री आकाश पाहिलं की ते चांदण्यांनी खच्चून भरलेलं दिसतं. यातले किती तरी तारे शहरातून दिसतच नाहीत.

किल्ली तुम्ही मूळ लेखात लिहिलेली छोटीसी आशा माझी वा एकूणच आमच्याकडे सगळ्यांची रोजची लाईफ आहे. सगळे कसलेही टेंशन नसल्याप्रमाणे हवे तेव्हा लोळत प्डलेले असतात,
खेळावेसे वाटले की वेळकाळाचे कोणाला भान नसते. हवे तेव्हा हवे ते खात असतात. पाऊस पडला की भिजायला जातो, आंघोळीचा मूड आला की टॉवेल उचलतो. दाढी करायचा नेहमी आळस, जेव्हा मात्र करायची असतेच तेव्हा रात्रीचे दोनलाही करतो. कॉफी प्यायचा मूड तर रात्री चारलाच येतो. विकेंडला पहाटेचे उजाडतानाच बघून झोपतो. घरात पसारा ईतका करतात की मग आवरावासा वाटतच नाही, आज ऑफिसला जायचा मूड नाही ईतकेच कारण दांडी मारायला पुरते. शिस्त, सो कॉल्ड चांगल्या सवयी, नीटनेटकेपणा वगैरे शब्दांच्या आम्ही नादीही लागत नाही. तुझे आपले मस्त चालूय असे एकमेकांना म्हणत सगळेच असेच जगत आहेत. जोपर्यंत असे जगायला मजा येतेय आणि बोअर होत नाही तोपर्यंत आमच्याकडे कोणाला हि लाईफस्टाईल बदलायचीही नाहीये. आणि त्याने काही अडलेही नाहीये. तसं काही कौतुक नाहीये या लाईफस्टाईलचे ना कसली लाज. कारण ज्याची त्याची आपापली लाईफ, कधी कोणाशी कम्पेअर करू नये. पण कोणीतरी असं आम्हालाही जगायचेय बोलते तेव्हा बरे वाटते

मस्त!
न्यू मॉम फँटसी आहे हे कळतंय अगदी लगेच

मूल मोठं झाल्यावर परत आपल्याला आपला जॉब आणि घरकाम करूनही थोडा फ्री वेळ मिळायला लागतोच त्यामुळे आणखी काही वर्षांनी असे भरपूर दिवस असतील!

अहो एक मूल मोठ झालं की, दुसर्याचा विचार सुरू होतो. तेही मोठं झालं तरी, जरा कुठं मोकळा वेळ मिळाला तरी डोक्यातून मूलांचा विचार कधीच जात नाही. मोकळ्या वेळेतही बॅकग्राऊंडला मनामधे मुलांचेच विचार, आता शाळेतून घरी येईल, आता त्याला खायला हे बनवावे लागेल, आज संध्याकाळी त्याचा अमका होमवर्क करून घेतलाच पाहिजे, उद्या सुट्टी, लवकर आवरून त्याला गार्डनमधे न्यावे लागेल इ. पहिल्यासारखा फक्त आपलाच वेळ मिळणे आता दुर्लभ! अनुभवाचे बोल आहेत!

मस्त लेख किल्ली तै

जॉईंट फॅमिली मध्ये असल्याने किमान 8 दिवस तरी घरात फक्त एकटी असावे,( जे लग्नानंतर कधीही वाट्याला आलं नाही)
मैत्रिणींं बरोबर 1 रात्र भरपूर गप्पा,दंगा घालावा
4-8 दिवस आई-वडिलांना रहायला बोलवावे,त्यांचे खूप लाड माहेरपण आयुष्यात एकदा तरी करावं असं स्वप्न आहे

अवांतर- फुल्ल अनुमोदन @Cuty- मोठी मुलं, त्यांचे मोठे प्रॉब्लेम, असं होऊन बसतं..

कोरोनने खरतर फार वर्ष सुप्त इच्छा असलेलं स्वप्न पूर्ण केलं माझं. लोकलच्या वेळा, गर्दी, मस्टर याचा विचारही न करता घरी निवांत वेळ घालवावा जरा बागकाम मनावर घ्यावं वगैरे वगैरे स्वप्न लॉकडाऊनमुळे वर्क फ्रॉम होम सुरु झाल्यावर पूर्ण झालं. परदेशी भाषा शिकून घेण्याचे स्वप्नही कॉलेजमधे असल्यापासून पाहिले होते ते ही बऱ्यापैकी पूर्ण झाले लॉकडाऊन कृपेने.

परत ऑफीस सुरु होईल तेव्हा परत ते रुटीनही तितक्याच आवडीने आपलं म्हणेन (पण हा जो ब्रेक मिळालाय तो बोनस आहे म्हणेन मी)

सोलो ट्रिपवर जायचय एकदा हे स्वप्न मात्र अजून पूर्ण व्हायचय.

मला घरात एक वाचन कोपरा बनवायचाय, जिथे भरपूर पुस्तकांचं कपाट असेल , छोटंसं डेस्क आणि एक अति comfortable आरामखुर्ची.
सगळ्यात महत्वाचं त्या कोपऱ्यात घालवण्यासाठी भरपूर वेळ

<<मला घरात एक वाचन कोपरा बनवायचाय, जिथे भरपूर पुस्तकांचं कपाट असेल , छोटंसं डेस्क आणि एक अति comfortable आरामखुर्ची.>>
आता वाचन कोपऱ्यावर एक धागा काढायला पाहिजे.. माझा वाचन कोपरा..
छान छान फोटो येतील...

मस्त लिहिलंय.