वळीव-२

वळीव-१

दिवसभर मग उगाचच मळभ दाटून आल्यासारखं झालं. रवीवार असुनही दिवस अगदी गोगलगाईसारखा सरकत राहीला. पार्थनेही बाहेर कुठे जाणे टाळले. तो उगाचच गार्गीच्या आजुबाजूला वावरत राहीला. गार्गीही नेहमीपेक्षा जास्त अवखळ वागत राहीली. पण हे सगळं ओढुन-ताणून चाललय हे सारखं जाणवत होतं. दुपारी जेवतानाही पदार्थांचे जरा जास्तच कौतुक झाले. पण एकुन हे असं नाटकी वागणे कुणालाच झेपेना. शेवटी “पडतो ग जरा” म्हणत पार्थ बेडरुममधे निघून गेला. मीही मग चटक्या हाताने किचन आवरले आणि स्टडी निट लावायला घेतली. स्टडीरुम आवरायची म्हणजे तिनेक तासांची निश्चिंती होती. पार्थच्या फाईलींचा पसारा, ड्रॉईंग शिट्सच्या गुंडाळ्या, पेन्स, ड्राफ्टर, पुस्तके-मासिके हे सगळं आवरताना नकळत एकतानता येते मला. त्यातही जर वेळच काढायचा असेल तर मग पुस्तके आवरताना जराशी चाळायची, ड्रॉईंग्ज त्या त्या होल्डरमधे सरकवताना त्यांच्यावरुन नजर टाकायची हे उद्योग केले की मग हवा तेवढा वेळ स्टडी आवरताना काढता येई. पाच दहा मिनिटे झाली असतील. गार्गी स्टडीमधे आली. तिने न बोलता मला मदत करायला सुरवात केली. मला उगाचच अस्वस्थ झाल्या सारखे झाले. मी चेअरवर बसुन नुसतीच ड्राफ्टरचे व्हिल कधी उजवीकडे तर कधी डावीकडे फिरवत राहीले. मी व्हिलबरोबर चाळा करत असतानाच गार्गीने मागुन माझ्या गळ्यात हात टाकले आणि माझा नाकाचा शेंडा हलकेच हलवत म्हणाली
“इतकी काय अपसेट होतेस अनू? काही झालेलं नाहीए एवढं अस्वस्थ होण्यासारखं”
तिने गळ्यात टाकलेले हात न काढताच मी म्हणाले “हे बघ जीजी, तुला जे काही सांगायचेय ते तू बाबाला सांग. तशीही तू मला कधी काही महत्वाचे सांगतेस का? तुला कुठे अॅडमिशन घ्यायचेय, तुझे मार्क-रँक सगळं काही मला पार्थकडून कळायचं. अगदी तुझ्या लग्नाचा निर्णय सुध्दा मला पार्थकडुनच कळवलास तू. मी काय बापडी, तुझी शाळा कॉलेजातली मैत्रीणींची भांडणे सोडवण्यापुरतीच होते”
गार्गीने माझी चेअर आर्मला धरुन गर्रकन फिरवली आणि मला तिच्या सामोरी घेतले. क्षणभर मला तिच्या चेहऱ्यावर दुखावल्याचे भाव दिसले. पण ती चटकन हसतमुख होत म्हणाली “अनू, मी गेले आठ-दहा दिवस पहातेय. तू जरा जास्तच विचार करायला लागली आहेस कुठल्याही गोष्टींचा. म्हातारी झालीस बघ तू आता. बस मी कॉफी आणते दोघींसाठी छान जायफळ घालून. मग बोलूयात”
मला काय वाटत होते ते मलाच समजत नव्हते. गार्गीला नक्की काय प्रॉब्लेम आहे हे जाणूनही घ्यायचे होते आणि दुसऱ्या बाजुला तिने पार्थशी बोलावे, माझ्याशी नको असेही वाटत होते. सकाळपासुन जी अनामीक भित वाटत होती ती काही केल्या कमी व्हायचे नाव घेत नव्हती. मी अडचनींपासुन दुर पळत होते का? गार्गी किचनकडे वळाली आणि मी तळहातांना आलेला घाम वेंधळ्यासारखा मांडीवरच साडीला पुसला. हात पुसतानाच लक्षात आले की मी किचन आवरताना बांधलेला अॅप्रन अजुन तसाच कंबरेला होता. “रे देवा” म्हणत मी चेअरवर मागे रेलून बसले.
गार्गी दोन कॉफीचे भले थोरले वाफाळते मग घेऊन आली. एक माझ्या हातात देत म्हणाली “नुसता मग कुरवाळत बसू नकोस. तुला आवडते तशी केलीय. अगदी अगोड. बरे वाटेल तुला जायफळाने”
मी मग हातात घेऊन खरचं नकळत कुरवाळत विचार करत बसले. कसं वागतात आजकालच्या या मुली? हिला काहीतरी टेंशन आहे आणि उर माझं दडपलय. तिच्या चेहऱ्यावर मात्र त्याचा मागमुसही नाही. की खरच गार्गी म्हणतेय तसं मी आजकाल जरा जास्तच विचार करतेय का सगळ्याचा? रोजच्या अडचणींना सामोरं जायची ताकद कमी झालीय का माझी? आज आई असती तर म्हणाली असती “तुला सुख खुपतय अनू, दुसरं काही नाही” खरच आज आई असायला हवी होती. विचार करता करता माझी कॉफीच्या मगावरची पकड उगाचच घट्ट झाली. त्यामुळे हाथ थोडे थरथरलेही.
गार्गीने माझा खांदा हलवत विचारलं “असं काय बघतेस माझ्याकडे एकटक? कॉफी पी बरं अगोदर. मग बोलू”
काय करावं बाई या मनाला. किती वेळ बघत होते मी गार्गीकडे कुणास ठाऊक. हातातली कॉफी अजुन छान वाफाळत होती म्हणजे जास्त वेळ नसणार. मी अगदी झडझडून चेअरवरुन उठले आणि मनातील सगळे विचार निपटून काढत टेबलला टेकून उभी राहीले. अगदी मनापासुन आनंद घेत मी कॉॅफीचा एक घोट घेतला. कॉफीच्या कडवट स्मोकी चवीअगोदर जायफळाचा सुगंध जिभेवर पसरला. नाकाच्या शेंड्याला वाफेमुळे छान उबदार गुदगुल्या झाल्या. त्या एका घोटाने सगळं शरीर सैलावल्यासारखं झालं. मला कॉफीची खरच किती गरज होती ते त्या एका घोटाने लक्षात आले. मी गार्गीकडे “गुणी माझी पोर ती” अशा अर्थाचा कटाक्ष टाकला. तिनेही सगळं समजल्यासारखं छानसं हसून चिअर्स केल्यासारखा मग वर केला.
कॉफी पिऊन झाली. मी गार्गीच्या हातून मग घ्यायला हात पुढे केला तर माझाच हात धरुन म्हणाली “राहूदे मग. मी विसळेन नंतर. तू बस बरं येथे अशी”
वाघोबा म्हटलं तरी खाणारच आहे, वाघ्या म्हटलं तरी खाणारच आहे असा विचार करुन मी चेअरवर बसले. सैलावलेले शरीर पुन्हा अवघडले. डोळ्यात जगभराची चिंता, उत्सुकूता दाटून आली. गार्गीने तिची चेअर माझ्या समोर आणून अगदी गुडघ्याला गुडघे लावून बसली. माझे हात हातात घेत म्हणाली “अनू, तुला सकाळपासून आठवण येतेय ना अाज्जीची? होतं ग असं कधी कधी. कशाला किचनमधे राबत बसलीस मग आज? त्याने काय आठवण यायची थांबणारे का? जीव शिणवलास उगीच. इतकी हळवी नव्हतीस गं तू कधी”
लहानपणापासुन ही पोर अगदी अशीच. आईच्या मनातला आनंद एक वेळ नाही लक्षात यायचा तिच्या पण आतली खळबळ तिच्या नजरेतून सुटली नाही कधी. पार्थला जे समजावं असं मला वाटायचं ते नेहमी हिला अगोदर समजायचं. आज दुपारीही स्वतःला काय खुपतय ते बाजुला ठेऊन बाबाच्या मागे लागली ‘आईला बाहेर ने’ म्हणून. माझ्या हाताची बोटे तिच्या दोन्ही मुठीत होती. मग मीही मुठी घट्ट करत म्हणाले “माझं राहुदे गं जीजी. आजकाल होतं अधुनमधून थोडं असं सैरभैर झाल्यासारखं. तू गेलीस ना कबीरच्या मागे मागे त्याचं, तुमचं घरटं सजवायला. तेंव्हापासुन जरा जास्तच होतय असं. माझ्या मेलीचं राहूदे. तू सांगत होतीस ना काहीतरी?”
माझा एक हात सोडून दुसरा हात थोपटत गार्गी म्हणाली “नको अनू, आज राहूदे. तूच सांग ना आज्जीच्या काही आठवणी. तू आणि मामा कैऱ्या चोरताना तू झाडावरुन पडली होतीस ती. आणि मामाला शाळेत रागावले म्हणून तू गुरुजींना पट्टी मारली होतीस आणि मग घरी माळ्यावर लपली होतीस अंधार पडेपर्यंत ती सांग. कसली होतीस ग तू लहानपणी. मामाने तुला सांभाळायचे तर तुच त्याला सांभाळत होतीस. मामा ऐवजी तुलाच घाबरायचे ना शाळेत सगळे?”
गार्गीच्या बोलण्याने सगळं बालपण क्षणात डोळ्यांपुढून सरकुन गेलं. आई बाबांच्या आठवणीने अगदी व्याकुळ व्हायला झालं. पण स्वतःला सावरत मी हसले. गार्गीचा गाल जोरात ओढत म्हटलं “जीजी आईय्ये मी तुझी समजलं! समजतय मला सगळं. मी ठिके. तू सांग बरं काय झालय ते. ऑफिसमधे काही प्रॉब्लेम आहेत का?”
गार्गी जरा विचारात पडल्यासारखी झाली. मग एकदाचं घडा घडा बोलून मोकळं व्हावं तसं म्हणाली “अनू माझं आणि कबीरचं भांडण झालंय खुप. काही झाले तरी मी परत जाणार नाहीए आता त्याच्याकडे. तू ही गळ घालू नकोस”
गार्गीचे बोलणे ऐकले आणि मला एकदम हुश्श झालं. कार्टीने सकाळपासुन माझ्या उरावर धोंड ठेवली होती जणू. मी अगदी सकाळपासुन श्वास घेतच नव्हते असा मी दिर्घ श्वास घेतला आणि गार्गीच्या हातातून हात सोडवून घेतले. हसुन म्हटलं “छान! अजुन काही?”
डोळे मोठ्ठे करत गार्गी म्हणाली “बरी आहेस ना अनू? अगदी डोक्यावरचं ओझं उतरल्यासारखं काय हसतेस? मी जाणार नाहीए परत कबीरकडे. तुला नको असेल तर येथेही नाही राहणार”
मी फक्त तिच्याकडे पहात राहीले. गार्गी आणि कबीरची भांडणे काही नविन नव्हती. लग्नाला दोन वर्ष झाली तरी अजुन लहान मुलांसारखं भांडण सुरुच. या वेळी गार्गी जरा जास्त अस्वस्थ वाटत होती एवढंच.
मला शांत बसुन तिच्याकडे बघताना पाहुन गार्गी पुन्हा धुसफूसली “मी बाबाबरोबरच बोलायला पाहिजे होतं. तू कितीही जगापेक्षा दोन पावले पुढे असली विचारांनी तरी कबीरचा विषय निघाला की तू टिपीकल सासू होतेस हे काय मला माहीत नाही का? आणि तोही आई आई म्हणत चोंबडेपणा करत राहतो तुझ्यापुढे”
भांडणे आजची नसली तरी गार्गीला एवढं चिडताना मी कधी पाहिले नव्हते. तिला शांत करत मी म्हणाले “अगं ऐक तर जीजी. असं काय करतेस वेड्यासारखी”
माझं बोलणं मधेच तोडत गार्गी म्हणाली “काय ऐकू? तुझा लाडका जावई आहे ना तो! नेहमी त्याचीच बाजू घेतेस अनू तू”
तिने रागाने मागे ढकललेली तिची खुर्ची मी जवळ ओढली आणि विचारले “जीजी शांत होणारेस का? मला सांग काय झाले ते. कधी येणारे कबीर दिल्लीहून? कशावरुन भांडला तो तुझ्याशी? आणि असं भांडून गेल्यावर त्याचे लक्ष लागणार आहे का तिकडे कामात? एवढी शहाण्यासारखं वागतेस जीजी तू मग अशा वेळेस काय होतं ग तुला? मला सगळं व्यवस्थित सांग म्हणजे तो आला की तुझ्यासोबत मीही भांडते त्याच्याबरोबर”
गार्गी माझ्याकडे काही क्षण अविश्वासाने पहात राहीली मग गोड हसुन म्हणाली “खरच अनू?”
डोळ्यात पाणी ओठांवर हसु असलेली गार्गी किती गोड दिसत होती.

क्रमशः