तीन शब्दांची कथा " पुनरागमनायच "

तो चौपाटीकडे वळला
धुंद बेफाम वारा
लघाळ लाटा
कपडे , केस विस्कटलेले
तिने पाहिले
"ऑफिस सुटलं वाटतं ?'
तरी किती उशीर ?
अंधार पडलाय
घरी उशीर होतो "

" सातच्या आत घरात ?
म्हातार्‍याचा हुकूम वाटतं ?"

"मी निघत्ये "

" रागावलीस ? सॉरी !
थांब तरी थोडी
पुन्हा नाही बोलणार "

ती पाठ्मोरी होत
" बाबांना नावं ठेवतोस ?"

"सॉरी म्हंटलं ना !"

ती समुद्राकडे पाहते

" जवळ ये ना ."

"तिथूनही बोलता येतय"

" मी निघतो."

" आं "

" मग काय तर "

" ए, रागावलास ?"

" जवळ आल्यावर कळेल "

" काही नको "
" तुला काहीतरी द्यायचंय "

"मग दे ना "

" ही घे पत्रिका "

लाटांचा भडिमार

" कोणाची .......? "

"माझ्या लग्नाची "

" म्हणजे बोर्‍या वाजला ..?"

" हो........."

"आपण निघू या "

" मी जात्ये ..."
"तुझं तू बघ "

तो पाहात राहतो
तिच्या वाळूतल्या पावलांकडे

वेगवान लाट येते
त्याच्या पाया खालची
वाळू सरकते

तरीही तो थांबतो
उडणारा पदर पाहात
एकटेपणाची मळमळ अडवीत
ओरडून म्हणतो
" वाट पाहीन गं......."

" पुनरागमनायच "