याची देही … याची डोळा

वाट पाहणे … किंवा एखाद्याला वाट पाहायला लावणे ह्या सारखी शिक्षा नसेल, आणि एखाद्या निर्णयाची वाट पाहणे म्हणजे काय हे विचारू नका . काय निर्णय येईल, तो आपल्या बाजूने असेल का ? असला तर पुढे काय? नसला तर पुढे काय करावा अश्या असंख्य प्रश्नावली. मग आपणच निकाल आपल्याच बाजूने लागेल असं आपलं सांत्वन करावा असा खेळ सुरु होतो.

क्षणाक्षणांचा विचार करताना
काही क्षण मात्र निस्तब्ध निसटतात

त्या सरकलेल्या , निसटलेल्या
'क्षणांचा' मात्र कोठेच हिशेब लागत नाही

Congrats .... you have been selected in our Company. You can join ....

पुढचे शब्द हवेत विरले होते …. काल पर्यंतचा सगळा प्रवास एका क्षणार्धात लक्ख चमकून गेला. अभियांत्रिकीची ४ वर्षे, CDAC ने ६ महिने केलेली केलेली जीवघेणी कत्तल , प्रोजेक्ट्स ,submission , अथ पासून इति पर्यंत सर्व काही तेही लक्ख.

अंधाऱ्या रात्री बरसणाऱ्या मेघांना आरपार चिरून विद्युल्लतेने आपलं अस्तित्व प्रकट करावं असं. काही क्षणासाठी पण लक्ख .

पुढचे सर्व सोपस्कार उरकले, हालचाली मध्ये आलेला यांत्रिकपणा आता कमी होत आला होता आणि मी अधिक वास्तवात आलो होतो. कारण पण तसं होता इतका अभ्यास तयारी करूनही कुठेच निवड होत नाही म्हणजे काय, आपलं काय चुकत आहे, कुठे कमी पडत होतो काही कळत नव्हतं. मनात नाही नाही ते विचार येत होते आणि जात होते. घरचे 'नको काळजी करू होईल निवड आज नाही तर उद्या' अस म्हणत आधार देतच होते पण कुठे तरी त्यांना पण काळजी होतीच.

वयात आलेली मुलगी आणि न कमवता मुलगा ह्यांची चिंता आई वडिलांची काय अवस्था करत असेल हे आपण आई बाप झाल्याशिवाय कळणार नाही हेच खरे.

माझ्या सोबत निवड झालेल्या मित्र -मैत्रिणीचे अभिनंदन करून पडलो. दीपबंगला चौक ते सदाशिव पेठ हे अंतर मी रोज पायी कापत होतो पैश्यांचा प्रश्न नव्हता पण पोट रिकामं असल्याशिवाय भाकरीची किंमत कळत नाही हीच जाणिव कायम राहावी म्हणून हा अट्टहास. पण त्या दिवशी मी तरंगत होतो चालण्याचा प्रश्नच नव्हता. कोणाला सांगू न कोणाला नाही अस झाला होता. कानामध्ये वारं शिरलेल्या वासरागत अवस्था. 'हॉटेल ललित महल' म्हणजे मी चलता चलता ज्ञानेश्वर पादुका चौका जवळ आलो होतो. इतक्यात आई चा फोन आला 'आज interview होता ना ? काय झालं' …. काय करावं सांगू का नको अश्या मनःस्तिथि असताना एक कल्पना मनातून चमकून गेली आणि आईला म्हणलो "हो … interview झाला निकाल उद्या आहे".

झपझप पाय टाकत रूम आलो, ऑफर लेटर आणि बाकीचे सामान घेऊन शिवाजी नगर बस स्थानका मध्ये आलो पण गाडी उशिरा होती. रात्रीच्या वेळ असून हि जेवणावर वासना नव्हती. मन तर आधीच पुढे धावत होतो. आई बाबांना प्रत्यक्षात कधी जाऊन सांगतो अस झाला होतं. थोड्या वेळाने गाडी आली रात्र असल्याने गर्दी अशी फारशी नव्हती खिडकी जवळ जाऊन बसलो, गाडी निघाली पण रात्र असूनही झोप येत नव्हती. रात्री गाडी जेवणा साठी कुठेतरी थांबली घरी जाण्यास अधीर झालं होतं पुढे धावत होतं. एकूण ५ तासांच्या प्रवासानंतर मी उरतलो.

सकाळचे५. १० वाजले होते, घर स्थानकापासून जवळ असल्याने आणि एक अनामिक उत्साह अंगात होता, एका ओढीने मी निघालो होतो. सकाळच वातावरण आणि थंडी असल्याने थकवा जाणवत नव्हता, घराजवळच्या मंदिरात काकडा चालू होता वातावरण प्रसन्न होतं. आई बाबांना उठवाव का नाही म्हणून बाहेर थांबलो होतो. ५ मिनिटामध्ये आई उठली आणि भांडी कुंडी, पाणी भरणे अशी कामं सुरु झाली, मी दारामध्ये जात हळूच आई ला हाक मारली. माझा आवाज एकूण आई एकदम दचकून बाहेर आली दरवाज्यामध्ये मला पाहून म्हणाली

"तू तर पुण्यात होता इकडे कसा आलास …… का आलास? ……. interview होता ना काय झाला? ……. तुला बर नाही का?…… निघायच्या फोन का नाही केला ? …… काही बोलत का नाही …. अहो बाहेर या … बघा हा पुण्याहून आला आहे "

शेवटच्या वाक्याने आई ने बाबांना बाहेर बोलावल.

मी हळूच ब्याग पुढे केली हळूच ऑफर लेटर काढलं, पुढे केलं "माझी निवड झाली आहे … हे ऑफर लेटर अजून २ महिन्यांनी join करा अस सांगितलं आहे "

पहाटेच वातावरण आता अधिकच शांत झाला होतं… त्या अवस्थेत आई ने ऑफर लेटर हातात घेतल आणि एकदम मला पोटाशी धरून डोक्यावरून हाथ फिरवला. तो थरथरता स्पर्श अंगावर शहारे आणत होते, डोळ्यात आनंदाश्रू होते. बाबा शांत होते पण त्यांना पण आनंद झाला हे त्यांचा कृती मध्ये दिसत होते, बाबांनी अंघोळ करून लेटर घेतलं देवापुढे दिवा लाऊन लेटर तिथे ठेवलं. बाबांची प्रतिक्रिया आनंदित आणि संयमित होती.

थोड्या वेळाने माझ्या मनात विचार आला "काल जर फोन करून आई बाबांना हि बातमी सांगितल असता तर ह्या भावना, तो स्पर्श, तो आनंद काय मला फोन वर दिसला असता का,अनुभवता आला असता का ?" तंत्रज्ञान कितीही प्रगत झालं तरी काही गोष्टीना मात्र पर्याय नाही हे अधिक प्रकर्षाने जाणवल, त्या गोष्टी अनुभवाव्याच लागतात.

काल दिवसभर ची धावपळ आणि रात्रीचा प्रवास आणि जागरण ह्यांनी प्रभाव दाखवायला सुरवात केली होती … तो मायेचा स्पर्श आणि तो आनंद मनात घेऊन पलंगावर आडवा झालो. डोळे झाकल्या-झाकल्या झोपने अंगावर पांघरून घालण्यास सुरवात केली होती.