प्रचिती म्हणींची (१) - मराठी भाषा दिवस २०१४ - विक्रमसिंह

"नळी फुंकीली सोनारे, इकडून तिकडे गेले वारे"

आता या म्हणीत काही नवीन आहे का?. पण हीच तर अडचण आहे. समजतय पण उमजत नाही.
"नळी फुंकीली सोनारे, इकडून तिकडे गेले वारे"

समजायला लागल्या पासून आज पर्यंत ही म्हण मी सतत ऐकत आलोय. माझ्याबाबतीत.इतरांकडून.
मी कुणिही असो. कारण वेगवेगळी
आईच न ऐकणारा, नीट न जेवणारा, बांबांच न ऐकता नियमीत व्यायाम न करणारा मुलगा, मोठ्या बहिणीची शिस्त न पाळणार धाकटा भाउ, छोट्या बहिणीला छळणारा मोठा भाउ, ठरलेल्या वेळा न पाळणारा मित्र, त्याच त्याच चुका करणारा विद्यार्थी, एकाच पद्धतीनी सारखा बाद होणारा फलंदाज, नवरा (तिकडून तर अगणीत वेळा ऐकून झालय, य कारणांमुळे (कधीकधी काही कारण नसताना सुद्धा)), रागवायच नाही ठरवून सुद्धा मुलांवर रागवणारा बाबा, रहदारीचे नियम मोडून मग चिरीमीरी देउन सुटका करून घेणारा सुजाण नागरीक, आणि अजून किती तरी गोष्टी.

माझ्या बाबत सगळ्यांच म्हणण एकच. "नळी फुंकीली सोनारे, इकडून तिकडे गेले वारे"

आमच्या लहानपणे घरी फुंकणी आणि तिचा चूल पेटवण्या साठीचा उपयोग पाहिला होता. त्यामुळे तेंव्हा खूप प्रयत्न करायला लागले की अस म्हणतात अस वाटायच. नंतर कधीतरी सोन्याशी संबंधीत ही म्हण असावी अस वाटल.

पण एकदा शुद्धलेखनावरून मराठीच्या शिक्षकांनी कान पिळला तेंव्हा खरा अर्थ कळला. अरे, सगळे आपल्यालाच बोलतायत. आणि तुम्ही तरी काय वेगळे आहात. मग मला छंदच लागला. नळ्या मोजायचा. माझ्या, तुमच्या. आयुष्यभर. सतत.