दुपट्टा घसरणे वगैरे वगैरे

प्रतिसादाबद्दल सर्वांना मनपूर्वक धन्यवाद.

----------------------------------------------------
बेफ़िजी, टायपो दुरुस्त केला आहे. लक्षात आणून दिल्याबद्दल धन्यवाद देणार नाही, कारण ते तुमचे कर्तव्यच आहे.
*
इतरणे हा शब्द आमच्याकडे चांगला प्रचलीत आहे. त्याचा अर्थही हिंदी "इतराना" पेक्षा थोडा वेगळा जातो.
इतरणे या शब्दाला आमच्याकडे पर्यायी शब्द आहेत जसे की, येलणे, येल पाडणे पण शुद्ध/प्रमाण/लिखीत पुस्तकी भाषेत या शब्दाला पर्यायी शब्द असेल असे वाटत नाही.
इतरणे = येलणे = येल पाडणे = स्वत:चे कौतुक दर्शविणार्‍या शरीर-अवयवाच्या नखरेल पण असंबद्ध हालचाली करणे, असा काहेसा अर्थ
*
"अभय" हा माझा मक्ता आहे. हा मक्ता मी सर्वच काव्यप्रकारातील रचनेत वापरत असतो. अगदी कवितेत सुद्धा.
*
गं स. आपाल्याशी अंशत: सहमत, अंशत: असहमत, उरलेले अंश रामभरोसे.
आपण या मुद्यावर सविस्तर बोलू; यथावकाश बोलू पण नक्की बोलू.

सर्व प्रतिसाद दात्यांचे मनपूर्वक आभार.

सर्व प्रतिसाद दात्यांना रामराम, नमस्कार, जयहिंद, जयभीम, सलाम वालेकूम, मनपूर्वक आभार, धन्यवाद ..... वगैरे वगैरे!

नमस्कार मित्रहो,

"दुपट्टा घसरणे वगैरे वगैरे" ही प्रेम आणि शृगांर या विषयाला अनुसरून मी लिहिलेली पहिलीच कविता. आजवर माझ्या हातून वेगवेगळ्या काव्यप्रकारातील २०० पेक्षा जास्त कविता लिहिल्या गेल्या आहेत पण प्रेम आणि शृगांर हा विषय मी कधी हाताळलाच नव्हता कारण शृंगार हा माझ्या लेखनीचा ना तर विषय आहे नाही लेखणीचे उद्दीष्ट.

मात्र गझल लिहायची पण गझलेचा मुळ केंद्रबिंदू असलेला "प्रेम" हा विषय सोडूनच द्यायचा म्हटले तर माझ्यातल्या गझलकाराला ते पचणीही पडत नव्हतं. शृंगार हा विषय मला वर्ज्य असला तरी माझ्यातल्या गझलकारावर तसे बंधन लादणे, मला फारसे संयुक्तित वाटले नाही.

जेव्हा आपण एखाद्या विशिष्ट मुडमध्ये जातो, तेव्हा आपल्याला नकोसं/न आवडणारं असलं तरीही बरंच काही सुचत राहतं; एखादवेळ चक्क काही शब्द लयबद्ध होऊन ओठावर रेंगाळायला लागतात. माझा एक अनुभव असाही आहे की, एकदा दादा कोंडकेंनी स्वतः लिहिलेलं एक व्दिअर्थी फिल्मी गीत गुणगुणतांना त्यासोबतच त्यापुढे माझ्या तोंडातून काही ओळी उत्स्फूर्तपणे बाहेर पडल्या होत्या. त्या ओळी माझ्यामते तरी दादा कोंडकेंच्या ओळीपेक्षा जास्त दर्जेदार, कसदार आणि श्रवणीय होत्या. मात्र त्या ओळी अर्थातच व्दिअर्थी व किंचितश्या अश्लिलतेकडे झुकणार्‍या होत्या... आणि मी.. स्वतःच स्वतःविषयी काही स्टेटस/मर्यादा/बंधने राखणारा असल्याने मला त्या माझ्याच ऑळी स्विकारता आल्या नाहीत. त्या ओळींच्या दफणविधीचा कार्यक्रम त्याच क्षणी तिथेच पार पडला.

मात्र मला त्याच क्षणी जाणीव झाली की आपण आपल्यातल्या कवीवर/गीतकारावर एक मोठा अत्याचार/अन्याय केलेला आहे. मी आणि माझ्यातल्या कवी या दोन वेगवेगळ्या आणि स्वतंत्र अभिव्यक्ती आहेत, याचीही जाणीव झाली.

त्या दिवशी अचानक काही शब्द सुचत गेले, स्वत:हून रांगेत उभे राहात गेले, ओळ तयार होत गेली आणि मतला बनत गेला. यावेळेस मी माझ्यातल्या गझलकाराला अजिबात अटकाव केला नाही. त्याला दिलोजानसे सहकार्य केले आणि त्यातूनच ही गझल साकारली.

ही गझल सफल झाली आहे. शृंगार हा विषय घेऊन चांगल्या रचना माझ्या हातून रचल्या जाऊ शकतील याचा अदमास आलेला आहे; मात्र तरीही यापुढे एकट-दुकट अपवाद वगळता या विषयावर कौशल्य दाखविण्याची स्वैर अनुमती मी माझ्या लेखणीला देणार नाही. माझ्यासोबत जगायचे तर माझ्या लेखणीला माझ्या आवडीचेच विषय हाताळावे लागतील. एका ध्येयपूर्ण उद्देशासाठीच जगावे लागेल आणि त्यात शृंगाररसाला फारसे स्थान नाही.

त्यामुळे मित्रहो, तुम्हाला सुद्धा यापुढे "एकदम रोमँटिक वगैरे वगैरे" रचना माझ्याकडून वाचायला मिळण्याची शक्यता धूसर आहे कारण शृंगार हा माझा विषय नाही.

आपले सर्व प्रतिसाद मी येथे संकलीत केलेले आहेत.
-----------------------------------------------------------------------------------------