गॉड लविंग पीपल .. ??

सिनेमा अजून पह्यला नाही.
हे लिखाण आवडले

आवडलं

छान लिहिले आहे आवडले.
मलाही हा पिक्चर पटला आणि अगदी आचं वाक्याने विचारात पाडले होते.

अंड्या, लेखन आवडले. विषयात चित्रपट ग्रुप हवा होता, म्हणजे पुढे नेमके संदर्भ सापडतील.

ह्म्म!

आम्हाला तर शेवट आवडला.. बुतशिकन धर्मात सामील व्हा.. असा सरळ संदेश आहे.

अंड्या,

लहानपणी आपल्याला आईवडीलांविषयी जसे प्रेम वाटते तसाच त्यांचा धाकही असतो. आपण मोठे असलो तरी देवाची लेकरेच आहोत. त्यामुळे देवाबद्दल प्रेम आणि धाक दोन्ही वाटणं साहजिकच आहे.

आ.न.,
-गा.पै.

आवडलं

आनंदा, छान जमलाय लेख... हलका-फुलका.

सिनेमा पाहिला नाही पण लेख आवडला!

लिहीत रहा रे मुला!

सिनेमा नाही पाहिला, बहुतेक पहाणारही नाही.

पण तुझा लेख मात्र मस्त जमलाय.

"समोरचा दिवा आहे हे जसे निश्चित, तसे देव आहे हे तुम्ही निश्चित मानता का?"
---- देव आहे मी निश्चित मानतो. समोरचा दिवा आहेच याची मी हमी घेऊ शकत नाही. ----- (विचारपोथी - आचार्य विनोबा भावे).

भाविकाला देव, अभाविकाला दगड - संत तुकाराम महाराज.

तुमच्या मातोश्री काय किंवा वरती उल्लेख केलेले संतमंडळी काय - अशांबरोबर ना तुम्ही देव आहे का नाही वाद घालू शकत, ना त्यांच्या अढळ निश्चयापासून हलवू शकत.

छान लिहिले आहे.

छान लेखन.

मस्तचं झालाय लेख.

त्रोटक लिहिलय पण विषय आवडला, विषयाच्या निमित्ताने तुमच्या मनात निर्माण झालेली खळबळ, स्वतःचेच विचार तपासून बघावेसे वाटणं हे आवडलं.

त्रोटक म्हणजे - गाडी चालतेय का बघायला स्टार्ट केली, चालतेय कळलं मग बंद केली किंवा गल्लीतल्या गल्लीत एक फेरी मारली. असं वाटलं वाचताना. गाडीने स्पीड घेत मोठी राउंड मारली असती, राउंड संपवताना स्पीड स्लो करत गाडीला ब्रेक लावला असता तर त्या गाडीवर मागे बसून फिरण्याची मजा अनुभवता आली असती आणि वर आवडलं लिहीलय तिथे कदाचित "आवडेश" असं लिहू शकले असते.

पुलेशु

आनंद
चांगलं लिहिलय! जरा विस्त्रुत लिहायला हवं होतं पण छान!

शॉर्ट एन स्वीट आहे. आवडला लेख.

खरायं अगदी सोयीनुसार आस्तिक-नास्तिक होण्याचा सराव सुरू आहे माझा

छान लिहिलय. थोडकच असलेलं आवडलं. विस्त्रुत लिहायचं तर पुस्तक लिहुन होइल असा हा विषय आहे.

धाक देखिल दोन प्रकारचा असू शकतो... एक म्हणजे, मी चुकिचं वागलो तर मला शिक्षा करतील याचा किंवा दुसरा, मी चुकीचं वागलो तर (ज्यांच्यावर मी प्रेम करतो) त्यांना वाईट वाटेल याचा. तर देवाबद्दलचा धाग त्याच्यावरच्या प्रेमामुळे आलाय का? याचे उत्तर प्रत्येक आस्तिकाने स्वतःच स्वतःला दिलेले बरे.

मलातर सगळे (baring exceptions) गॉड फिअरींगच वाटतात. सत्यनारायणाची पूजा तर निव्वळ धमक्यांनी भरलेली आहे. घरच्यांबरोबरच्या वादात मी एक विचारतो की तुम्हाला तुमचा देव असा सूड घेणारा असेल असं वाटतं का? जर उत्तर हो असेल तर अशा सूड घेणार्‍या देवावर तुम्ही प्रेम करू इच्छिता का? पण कोणी स्वतःला हे प्रश्ण विचारतात का?... आपल्याकडे आस्तिकता ही अनुवंशीक असते

आपल्याकडे आस्तिकता ही अनुवंशीक असते >>> अगदी अगदी

चांगलं लिहीलंय.

देव कशासाठी निर्माण केलेला आहे????????????? मनुष्याला कशाची तरी भिती असावी या करिताच....

छान लिहिलय.

चांगलं लिहिलं आहे.

मस्तच

सत्यनारायणाची पूजा हा सदैव चेष्टेचा विषय ठरला आहे. बर्‍याच वेळी अपसमजामुळे..
वर कोणीतरी म्हणाले सत्यनारायण कथा धमक्यानी भरलेली आहे.जरा पाहुया किती धमक्या आहेत ते..

१. पहिली कथा आहे साधुवाण्याची - तो संतती व्हावी म्हणुन हे व्रत करतो..संतती झाल्यावर म्हणतो..तिच्या लग्नाच्या वेळी व्रत करेन म्हणतो आणि विसरतो. एका तर्‍हेने हे देवाशी करारच नाही का? आणि करार मोडला की त्याचे परिणाम नसणार का? नसावेत का? का आपण देवाशी आपल्या कन्विनियन्स प्रमाणे वागावे आणि त्याने आपण कसेही वागलो तरी ते मान्य करावे? इतकी आपली भक्ती खरी असते का? आपण आपल्या स्वार्थापलिकडे कधी जातो का?

२.त्याला चंद्रकेतु राजा त्याचे धन परत करतो तेव्हा त्याच्या अंगी आता तरी नम्रता आलेली आहे का हे पहायला एक साधा प्रश्न विचारतो..त्यालाही तो परत उन्मत्तपणे उत्तर देतो. परत एकदा त्याला "समज" द्यावी लागते.

३. त्याची कन्या पुजा करते आणि प्रसाद घ्यायला विसरते. एखादी पूजा/विधी ही एक "प्रोसेस" च नाही का? आणि मग ते काहीतरी कसेतरी उरकुन टाकुन ते देवाला आवडेल का? तिची देव तिला आठवण करुन देतो.

४. अंगध्वज राजा त्याच्या प्रजेने भक्तिभावाने प्रसाद आणुन दिलेला असतो. ते तो उन्मत्तपणाने नाकारतो. तेव्हा त्यालाही "समज" द्यायला लागते. नम्रता अंगी असायलाच हवी.

वरील चारही गोष्टीमधे विनाकारण कुठे कोणाला त्रास झालेला आहे का याचा आपणच विचार करायचा. एकंदरीत आपला सुर असा आपण लावतो की आम्ही आम्हाला हवे तसे वागु..देवाने मात्र आमच्याशी सदैव चांगलेच वागायला हवे. आपल्या बोलण्यात्/वागण्यात थोडी शिस्त आली तर काय हरकत आहे? मग ती देवाच्या भितीने/धाकाने का असेना.

मी तर या कथेपासुन असा बोध घेतला आहे की
अ)कोणाला शब्द देण्याआधी विचार करायला हवा आणि आपण दिलेला शब्द पाळायलाच हवा मग तो माणसाला असो की देवाला.
ब्)आपण जे काम करतो त्यात आपले पुर्ण लक्ष असायला हवे आणि ते काम नीट व्हायला हवे. काहीतरी कसेतरी घाईघाईत काम करणे टाळावे.
क)शक्यतो उन्मत्तपणा अंगी न आणता नम्रपणा असावा.

असो. हे माझे इंटरप्रीटेशन झाले. शेवटी प्रत्येक कथेपासुन काय घ्यावे हे आपल्यावर आहे नाही का? टु इच देअर ओन..

अवांतर प्रतिसादाबद्दल क्षमस्व!

मनस्मी जी , या फक्त बोधकथा आहेत (इसापनीतीप्रमाणे) आणी त्या कथा म्हणूनच सोडून देत असू तर तुमचे म्हणणे काही अंशी मान्य . (तरीही पूजा झाल्यावर फक्त प्रसाद खायचा रहिला म्हणून पतीची नाव पतीसह बुडण थोड जास्त होतय अस माझ मत)
पण याला घाबरून जेव्हा लोक प्रसाद चुकवला तर माझ काही खर नाही या टेन्शन मधे येतात अन त्याहीपेक्षा दुसर्याला देतात तेव्हा वाईट वाटत

त्रोटक लिहिलय पण विषय आवडला, विषयाच्या निमित्ताने तुमच्या मनात निर्माण झालेली खळबळ, स्वतःचेच विचार तपासून बघावेसे वाटणं हे आवडलं.+ १००

लोकहो,

सूर्य १५ कोटी किलोमीटर्सवरून आणि चंद्र ३ लाख ८५ हजार किलोमीटर्सवरून इथल्या समुद्रास केवळ २ मीटर्सची भरती आणतात. या प्रमाणाचे अतिव्यस्त स्वरूप भयावह करणारे आहे. त्यांना २ मीटर्स, २०० मीटर्स आणि २०० मीटर्स सारखेच.

कल्पना करा, समुद्राच्या २०० मीटर्स उंचीच्या भरतीच्या लाटा उसळताहेत. कुठे पळणार आहोत आपण? या पार्श्वभूमीवर आपलं पृथ्वीवरील अस्तित्वच मुळी भयव्याप्त आहे. तर मग देवासंबंधीचं भय हे मूलभूत मानावं का? सरळधोप निष्कर्ष काढता येईल?

:भयचकित झालेला बाहुला:

आ.न.,
-गा.पै.