चित्र बोलते गुज मनीचे - (काव्य-प्रकाशचित्र स्पर्धा) - प्रकाशचित्र क. ३ (मुदत संपल्यामुळे प्रवेशिका स्वीकारणे बंद करत आहोत)

किनाऱ्याने चालताना रात्र सरली दिवस आला
खळाळत्या लाटांचाही क्रोध अग्नी शांत झाला
मी म्हणालो, चल प्रिये घरी काळजीत असतील सारे
पण तिने मजपुढे मांडले ओंजळितले चंद्र तारे

सुरेख लिहिलंय, pradyumnasantu.

मामी:
कृतज्ञतापूर्वक आभारी.

चारोळी
----------------------------------------------------
हा किनारा संपला तरी, तू सोबत चालत रहावेस
मन भरून येणार्‍या लाटेस, तू सहज कवेत घ्यावेस
हा जन्मही मी दिला तुला तू तुझेही रंग भरावेस
एकाकी या आयुष्यास तू सुखाचा किनारा व्हावेस.

दिवस रात्रीची सीमारेषा
सागर भूमी मीलनरेषा
जगा विसरल्या दोन जीवांना
उष:कालची किंचित आशा

साथ सागरा धरतीची
प्रकाशास सावलीची
चालतो तुझ्या सवे
सोबती पावलांचे ठसे

मला काय हवंय ? खरंच देशील ?
एक शब्दं प्रेमाचा
तुझं एक हळुवार स्पर्श
जो देईल आधार मला जगण्याचा

उचंबळूनी नभाकडे लहर झेपावता
वाटले दोघांतले मिटले अंतर
आहेस बरोबर की आभास नुसता?
की, साथ आपुली क्षितिज समांतर?

वाळूमधे, किनार्‍यावर
दिवसभर टीपी केला,
ठेवल्या होत्या पाण्याजवळ
बसा शोधत आता चपला....

मृण्मयी,

एक भो.भा.प्र. : टीपी म्हणजे काय?

आ.न.,
-गा.पै.

वि.सू. : चपला म्हणजे काय हा भोभाप्र कोणी विचारू नये. एकाने गाय मारली म्हणून दुसर्‍याने वासरू मारायचं की काय!

मृण्मयी
आवडली
बाकीच्यांच्याही मस्तच

गर्जणार्‍या लाटा अन मउमउ रेती
जादुई निळाई दाटली सभोवती
मी तुला अन तू मला सोबती
वाट ही प्रेमाची दे हात हाती

मृ

मृण्मयी ...

ते उंच खुले आकाश, भवतीने पाणी
देशील अशी तू साथ,मलाही राणी
उमटवू आज वाळूत ठशांची नक्षी
चल उचल पावले,घरास गेले पक्षी..!

हा सागर किनारा अन तुझी साथ!
उमटतात पाऊले आपली रेतीवर आज
कातर-क्षण हा असाच गोठावा
मी तुझी अन तू माझा उभा जन्म सरावा!!!

अथांग सागराच्या अथांग लाटा
माझ्या जीवनात तुझाही वाटा
आयुष्यभर ठेऊ एकमेकाची संगत
एकमेका हेच तर नाही ना सांगत....

ओल्या वाळूवर मा़झी
साथ दूरवर तुला
लांबलेल्या सावल्याना
ओढ मिलनाची आता

मृण्मयी मस्त आहे ही स्पर्धा.

सागराचा भव्यतेला ...
दिनकराचा सोनेरी साज...
तुझा माझा मिलनाचा..
अर्थ उमजला मज आज..

चालताना सागरतीरी,गती घेतली पाउलांनी
किनाऱ्यास भिजवती लाटा, गतस्मृतींच्या आठवांनी
साथ तुझी असता, प्रत्येक नक्षत्र होईल स्वाती
भटकू असेच युगान्तापर्यंत,शोधण्या शिंपल्यातील मोती

वाळूवरून चालताना चिकटते ती पायांना, धरू पहाते
काहीच नाही तर पाउलखुणा उमटवून घेते
चालता चालता तळपायांसारखीच मने होतात निबर, जशी उलटतात वर्ष
वाळू मात्र जपून ठेवते, खोल कुठेतरी, ती पदचिन्हे, तो स्पर्श.

नाही गाज
ना आवाज
सखे आज
सवे राहा

मृण्मयी

या सांजवेळी समुद्राच्या साथीनं,करुया प्रवास भविष्याचा
लाटा उसळ्ती समुद्राच्या,अधिकच मनाच्या..
पण प्रवास हा क्षितीजापलीकडील ध्येयाचा..
नित्य नव्याने स्वतःला शोधण्याचा.

वाळूवर पाऊलखुणा
अन् ओसरणाऱ्या लाटा
पायांखाली सांजसावल्या,
तुडवित जाऊ वाटा

मृण्मयी

शब्दांमधली हळवी संध्या
तू ओठांनी टिपून घ्यावी
सागर क्षितिजामधली नीलस
संयत रेषा लोपून जावी

फोटोत दिसणार्‍या "योगेशच्या (जिप्सी) वॉटरमार्कला स्मरून" एक चारोळी :

सागरतीरी दोघे आपण,
विसरून सारे व्याप-ताप
वाळूवरती लोळत पडलाय........
फोटोग्राफर योगेश जगताप