'पाऊलवाट' प्रीमियर- वृत्तांत, छायाचित्रे व परीक्षणे

डिजे, शर्मन 'वे' कुठून आला इथे?? शर्मन जोशी ना?आणि सचित पाटील!

अगं 'वे' कुठे जोशीच ..शर्मन वे म्हणजे आमच्या इथला 'आय एस एस ' चा रस्ता

फोटोंचे टायटल वाचताना त्या ब्राउन साडीतल्या बाई पण माबोकर असाव्यात असे वाटले
<<<सिडे
मराठी सेलिब्रिटिज खरच किती साधे, डाउन टु अर्थ दिसतात :).
अमृता सुभाष, मुक्ता बर्वे , विभावरी सगळ्या किती साध्याच आल्यायेत प्रिमिअर ला.

नवे फोटोही एकदम मस्त!

अचानक चिनुक्सचा फोन काय येतो. तुला 'पाऊलवाट'च्या प्रिमीयरला यायला आवडेल काय म्हणून स्वप्नवत विचारणा काय होते? आणि आम्ही 'मायबोली' च्या नवनवी शिखरे पादाक्रांत करण्याच्या स्वप्नातल्या या 'पाऊलवाटेचा' एक हिस्सा काय बनतो.........! सगळं स्वप्नात घडतय असं वाटत होतं.

सिटीप्राईडला पोचलो तेव्हा तिथे अतिशय उत्साहाचे वातावरण होते. मी साजीराला फोन लावला तर साहेब समोरच उभे होते. त्याने लगेचच माझ्याआधी तिथे पोचलेल्या उत्साही मायबोलीकरांपर्यंत मला नेऊन सोडले. हबा आणि बाळ मल्लिनाथ नटुन-थटून हजर झाले होते. मी हबाशी बोलतोय तोपर्यंत एक अर्धी चड्डी (बर्म्युडा) घातलेले, गळ्यात कॅमेर्‍याची बॅग अडकवलेले सदगृहस्थ 'हॅलो' करत समोर आले. म्हणलं च्यायला आपण पण सेलिब्रिटी झालो की काय? येत नाही तोवर फोटोग्राफर फोटो काढायला हजर. कॉलर टाईट करणार तोवर त्या व्यक्तीने स्वतःची ओळख करुन दिली. "हाय विशाल, मी 'फारेंड'!" (माझा पडलेला चेहरा बहुदा फारेंडाला दिसला नसावा) कारण तोपर्यंत क्रिकेटवर लिहीणारा एक दर्दी लेखक भेटल्याचा आनंद माझ्या चेहर्‍यावर झळकला होता. मी अगदी आनंदाने त्याचाशी हस्तांदोलन केले. हे सगळे होइपर्यंत एक बर्‍यापैकी दिसणारी भद्र महिला बाजुला उभी होती. कुठेतरी पाहीलय हे जाणवत होतं पण कुठे?... तिच्या चेहर्‍यावर एक मिस्कील हास्य.... आणि माझी ट्युब पेटली ! मंजात्या......, मग मंजात्याशी मनसोक्त गप्पा सुरु झाल्या. गर्दी वाढायला लागली होती. चित्रपटातले कलाकार यायला सुरुवात झाली होती. मग आम्हीही फारेंडाला बळीचा बकरा बनवून सगळ्या कलाकारांसोबत फोटो काढून घेतले. सौजन्य : आगाऊ हबा !!

तेवढ्यात साजीरा सांगत आला की चित्रपटाला सुरुवात होइल आत जावून बसा. आम्ही आपापल्या जागा पटकावल्या. तेवढ्यात बाळ मल्लीने हबाकडे हट्ट करून आपली सीट (खुर्ची: गैरसमज नसावा) बदलून घेतली. सहाला सुरू होणारा चित्रपट सगळे स्वागत समारंभ वगैरे आटपून सातच्या दरम्यान सुरू झाला. त्यापुर्वीच चित्रपटातल्या बाळ-गोपाळांचे मधुराच्या हस्ते कॅडबरी चॉकलेट्स देवुन स्वागत करण्यात आले. मल्ल्या बिचारा उगीचच हिरमुसल्यासारखा वाटला.

रात्रीच्या काळ्याकुट्ट अंधाराच्या पार्श्वभुमीवर भडकलेल्या चितेच्या दर्शनाने चित्रपटाला सुरुवात होते. खांद्यावर पाण्याचे मडके घेतलेला नायक चितेला एक प्रदक्षिणा घालून मडके पाठीमागे सोडून देतो. 'फट्ट' करून मडके फुटल्याचा आवाज........ आणि कट टू नेक्स्ट सीन !

मुंबईत गायक बनायला म्हणून आलेला 'अनंता' आणि त्याचा मुंबईतील मित्र 'बाब्या' यांची गोदुआक्कांशी पहिली भेट. अनंत गायक व्हायला आलाय हे कळल्यावर....
"गायक? पोटासाटी काही कमावतात की नाही पाहुणे?" असा तिरकस प्रश्न.... आणि 'वर तसे काळजी करण्याचे कारण नाही, नाहीच देवू शकले भाडे तर त्यांचे सामान फुंकून टाकेन आणि करुन घेइन भाड्याची भरपाई!" असे गोदुआक्कांनी स्वतःच दिलेले स्पष्टीकरण यावरुन अनंताला कशाला सामोरे जायचे आहे याची कल्पना येते. दोन वेळ चहा, नाष्टा, जेवण मिळेल. दररोज आंघोळ करावीच लागेल. पण तीही फक्त दोन बादल्यात. समोर समुद्र आहे म्हणून हवे तितके पाणी वापरा असे चालणार नाही." हे ऐकताना आक्कांचा स्वभाव डोळ्यासमोर उभा राहायला लागतो. आणि ते ऐकताना गोंधळलेला अनंता हलकेच आपल्या चेहर्‍यावर हास्याची लकेर फुलवतो.

खरेतर क्लायमॅक्सपासून चित्रपटाची सुरुवात करायची आणि शेवटपर्यंत तो टेंपो कायम ठेवत कुठेही न रेंगाळता आपले म्हणणे व्यवस्थीतपणे प्रेक्षकांपर्यंत पोचवायचे हे खुप कठीण काम असते.पण दिग्दर्शक आदित्य इंगळे यांनी हे आव्हान अतिशय यशस्वीपणे आणि समर्थपणे पेललेय. बहुतांशी चित्रपटांमध्ये दाखवण्यात येणार्‍या (विशेषतः मराठी चित्रपट) भाबड्या आदर्शवादाचे खोटे उदात्तीकरण न करता वास्तववादाशी नाते सांगत चित्रपट पुढे सरकत राहतो. एकेक पात्र हळुहळू आपल्यासमोर येत जाते. इथे प्रत्येक जण कुठल्या ना कुठल्या अपेक्षेत जगतोय. २० रुपयांची लॉटरी लागल्यावर आपल्या नशिबात धनलाभाचा योग आहे अशी स्वतःची खात्री पटवतानाच "हातात भरपुर पैसा असेल तर समाजात अवहेलना स्विकारावी लागत नाही. विशेषतः चांगला जावई मिळवता येतो" हे कटूसत्य सांगून जाणारे कंजुस नेने (आनंद इंगळे),

येता जाता म्हातार्‍या गोदुआक्काच्या मरणाची वाट बघत तिच्या इस्टेटीची स्वप्ने बघणारा बाब्या (हृषिकेश जोशी) जेव्हा फसव्या उत्साहाने सांगतो ' अरे आपण सामान्यांनी फक्त स्वप्नेच बघायची. मग बघ ना, काय फरक पडतो?वयाच्या ऐशीव्या वर्षी का होइना पण या मुंबईत स्वतःची दोन खोल्यांची जागा घेणारच" तेव्हा त्याची अगतिकता थेट आतवर जावून भिडते.

आपल्या हलाखीला विनोदाची जोड देत जगणारा बाब्या असो की 'आपण लग्न केल्यावर इथेच आक्कांकडे राहूया? त्यांनाही सोबत होइल" असे अनंताने विचारल्यावर "अरे कसली स्वप्ने बघतोयस? अजुन तुझे कशातच काय नाही. प्रेम वगैरे माझ्यासाठी ठिक आहे, घरच्यांना काय सांगु?" असा अतिशय प्रॅक्टीकल विचार करणारी रेवती (मधुरा वेलणकर) . 'मै जनम जनमतक तुम्हारा इंतजार करुंगी सारख्या भाबड्या स्वप्नविश्वात न रमता अतिशय प्रॅक्टीकल वागणारी, वास्तवात जगणारी नायिका वेगळी असुनही स्वार्थी वाटत नाही हे दिग्दर्शकाचे यश !

समाजसेवेसाठी स्वतःला वाहून घेतलेला समाजसेवक , आक्कांच्या शब्दांत 'आश्रम मिनीस्टर' देखील अनंताला जेव्हा सांगतो की 'आपण समाजासाठी काहीतरी काम करतोय या भाबड्या कल्पनेतुन मी कधीच बाहेर पडलोय. तु काय किंवा मी काय काहीतरी वेगळे करायचे, चौकटीबाहेर पडुन काहीतरी करायचे म्हणुन या फंदात पडलोय हे जेव्हा स्पष्टपणे अनंताला सांगतो, तेव्हा त्याचा प्रामाणिकपणाही तेवढाच भिडतो.

आपल्या संघर्षादरम्यान अनंताला वेगवेगळ्या टप्प्यावर भेटणारी पात्रेही तेवढीच वास्तववादी आहेत. मग त्यात 'कलेचा असला म्हणून काय झाले आहे तोही एक धंदाच. जे ग्राहकाला आवडेल तेच द्यावे लागते, इथे चांगले वाईट असे काहीच नसते. जे यशस्वी होते ते चांगले. संधी मिळत नसते ती तयार करावी लागते" म्हणुन परखडपणे सांगणारे संगीतकार चंदनभाई. "सिर्फ गलाही लेके आये हो, या किस्मतभी लाये हो. यहा सिर्फ गला होनेसे काम नही चलता, किस्मतका होनाभी उतनाही जरुरी है" असे हताशपणे सांगणारी एकेकाळची यशस्वी कलाकार पण आता दुर्दैवाच्या फेर्‍यात अडकलेली मुमताजबेगम ( सीमा देव) असो किंवा स्ट्रगल म्हणजे नक्की काय असते हे स्वतःच्या उदाहरणाने अनंताला समजावून सांगणारे, आता या इंडस्ट्रीला आपली गरज उरली नाही हे लक्षात येताच उगीचच कला आणि कलेचे पावित्र यावर गप्पा न मारता शांतपणे आपला बाड बिस्तारा गुंडाळून गावाकडे परत जाणारे एकेकाळचे यशस्वी सारंगीवादक 'उस्मानभाई' (किशोर कदम) ही सगळी पात्रे आपल्याला आयुष्याकडे डोळसपणे बघायला शिकवतात.

"गाणं गायचं नसतं, तर गाणं व्हायचं असतं. काहीतरी चांगलंच गायचं, असं गायचं के जे पुन्हा ऐकताना स्वतःची लाज नाही वाटली पाहीजे" असे स्वप्न मनाशी बाळगुन सांगलीहून मुंबईला आलेला अनंत देव !
चित्रपटातीला जुन्या यशस्वी गाण्यांच्या चालींवर आरत्या गायला नकार देणारा अनंत देव....
हातात आलेला अल्बम केवळ स्वतःच्या नवेपणामुळे कुठल्यातरी प्रस्थापित गायकाच्या हातात गेलेला पाहून निराषेने कोलमडून जात मदीरेचा सहारा घेणारा अनंत देव....
आश्रम मिनिस्टरने एका छोट्याश्या गाण्याचे मानधन म्हणून दिलेल्या ५०० रुपयांनी फुलून येणारा अनंत देव...
कळत-नकळत 'उस्मानभाईंच्या' आयुष्यात समरस होवून जाणारा अनंत देव...
रेवतीच्या नकाराने कोसळलेला, आक्कांच्या कुशीत शिरून ढसाढसा रडणारा अनंत देव...
शेवटी आक्का गेल्या हे समजल्यावर त्यांच्या बाळकृष्णाच्या नाकावर टिच्चुन यशस्वी होइन हा आशावाद बाळगणारा अनंता....
हि सगळी स्थित्यंतरे अतिशय सहज आणि मनस्वीपणे साकारणारा एक समर्थ कलाकार 'सुबोध भावे'!

चित्रपटातले सर्वात महत्वाचे पात्र म्हणजे गोदुआक्का !
पतीच्या अपघाती निधनानंतर, समाजाचे टक्के-टोणपे खात आयुष्य काढलेल्या आक्कांच्या स्वभावाला साहजिकच एक तिरकसपणाची, प्रत्येक गोष्टीकडे संशयाच्या दृष्टीने पाहण्याची झालर लाभलेली आहे...
या वास्तुला दु:खाचा शाप आहे, सुख सहन होत नाही म्हणत तिथे गाणे म्हणायला, आनंद व्यक्त करायला नकार देणार्‍या आक्का जेव्हा चला सुटी आहे तर देवदर्शन करुन येवु. तिथे समुद्रावर तुम्म्हाला काय गोंधळ घालायचा आहे तो घाला असे सांगतात तेव्हा त्यांच्यात दडलेली 'आई' हळुहळु बाहेर येतेय याची जाणीव व्हायला लागते.
आधी गाण्यातले अपयश, नंतर हातातून निसटलेला अल्बम आणि शेवटी कळस म्हणून रेवतीचा नकार इतके धक्के पचवु न शकणारा अनंता त्यांच्या कुशीत शिरून धाय मोकलुन रडतो तेव्हा त्यांना त्यांच्या मातृत्वाचा साक्षात्कार होतो. इतकी वर्षे जपुन ठेवलेले आपले दागिने विकून त्या अनंताच्या अल्बमसाठी पैसे उभे करतात. पण तोवर अनंता घर सोडून निघून गेलेला असतो...............................!
यानंतर अनंताच्या वियोगाने अंतर्बाह्य कोसळलेल्या आक्का.................!
यापुढे काय होते ते पडद्यावरच बघण्यात खरी मजा आहे !

श्री. नरेंद्र भिडे यांचे सुश्राव्य संगीत, अवधुत गुप्ते, स्वप्नील बांदोडकर, विभा जोशी यांनी तेवढ्याच ताकदीने गायलेली मायबोलीकर श्री. वैभव जोशीं यांची गाणी. सर्वात महत्वाचे म्हणजे आशाबाईंच्या आवाजातील 'एक अनोळखी फुल..." हे बाईंच्या दैवी गळ्यांची जाणीव करुन देणारे अप्रतिम गाणे. पुष्पांक गावडेंची भन्नाट सिनेमॅटोग्राफी . त्यांनी काळ्या-पांढर्‍या फ्रेम्सचा संपुर्ण चित्रपटाच केलेला अप्रतिम वापर ......आणि या सगळ्यावर कळस ठरणारा सगळे मोह टाळत दिग्दर्शकाने केलेला चित्रपटाचा अप्रतिम शेवट...!

एक अतिशय सुखद असा अनुभव देवून जातो हा चित्रपट ! जाता जाता मायबोलीकरांसाठी आनंदाचा धक्का म्हणजे वैभव जोशी यांची चित्रपटातील छोटीशी भुमिका ! ' गीतकाराने 'गालिब'चा एक शेर ऐकवल्यावर "अच्छा लिखता है ये बंदा, घेवून या त्याला, देवुया त्याला पण काम!" असे म्हणणारा वैभवचा दिग्दर्शक चित्रपट क्षेत्रात कसल्या प्रकारची माणसे काम करताहेत याचीही एक झलक देवुन जातो.

अभिराम भडकमकरांचे प्रभावी आणि टु द पॉईंट कथा लेखन ! येता जाता सद्ध्याच्या रिअ‍ॅलिटी शोज आणि इतर फसव्या स्पर्धांवर केलेले तिरकस पण कटुसत्य असणारे भाष्य. 'गाणे गायचे नसते तर गाणे व्हायचे असते" यासारखे प्रभावी संवाद....

एकंदरीत काय तर एक आगळी वेगळी मेजवानीच आहे हा चित्रपट ! जरुर बघा, मी ही पुन्हा एकदा बघणार आहे. तिकीट काढून बघणार आहे.

विशाल कुलकर्णी

किशोर कदम चा उस्मानभाईही मस्त, त्याचे हिन्दी अभ्यासपूर्णरीत्या बरोबर केलेले वाटते पण अलिगढ मधे बालपण घालवलेल्या व्यक्तीचे "सहज" हिन्दी वाटले नाही. त्यामानाने सीमा देव चे वाटले.>>>>

फारेंडा, प्रचंड सहमत ! किशोर कदम यांचे हिंदी अगदीच बाळबोध वाटते. अलिगढमध्ये बालपण गेल्यावर त्या हिंदीला ही उर्दुची झाक यायला हवी ती कुठेही डोकावत नाही.

म्हातारीनं सगळा पिच्चर खाल्ला

सर्व हजर माबोकरांचे अभ्यासपूर्ण समिक्षण वाचून आनंद वाटला. हा चित्रपट पाहण्याची संधी विनामुल्य दिल्याबद्दल मायबोलिचे आभार! सायंकाळी ५.४५ ते ९.३० या कालावधीतली सर्वात आनंददायी गोष्ट म्हणजे मला गोजिरीसोबत बोलता आले, तिच्यासोबत फोटोही काढता आला (फारेण्डांचे आभार!) तिला जशी त्या चित्रपटात पाहिली होती तेवढी ती लहान राहिली नाही हे बघून थोडेसे दुखः वाटले पण तरिही ती शॉलिड दिसते. इंगळे, भावे, खरे या लोकांसोबतही फोटो काढता आले. किशोर कदमला भेटण्यासाठी गेल्या बर्‍याच दिवसापासून धडपडतोय पण गाठ काही पडत नाही. याहीवेळी त्याने डच्चू दिला. मंजिरी सोमान, विशाल, मल्ली, साजिरा, फारेण्ड भेटले, प्रसन्न वाटले! हा चित्रपटेतर अनुभव इथेच संपतो. आता चित्रपटाकडे वळू...

काळजाचा वेध घेणारे संवाद आणि सर्वच कलाकारांचा दमदार अभिनय या दोन गोष्टींमुळे शेवटपर्यंत खुर्ची सोडाविशी वाटली नाही. एक अप्रतिम चित्रपट पाहिल्याचे समाधान लाभल्याचे चित्रपटगृहातून बाहेर येताना जाणवत होते.

दोन दिवस चित्रपटातला एकेक प्रसंग डोळ्यासमोर येत होता. झगमगाटामागचं वास्तव किती वेदनादायक आहे असे विचार मनात येताना अगदी पोटच्या पोराच्या कोवळ्या जावळावरून हात फिरवावा तसा कालबाह्य ठरलेल्या सारंगीवर हात फिरवणारा तो म्हातारा कलाकार अस्वस्थ करत होता. ही भुमिका करून किशोर कदमने तिला खरोखर न्याय दिला. नवोदितांची गुरूंच्या शिकवणीचा ताळमेळ निर्मात्यांच्या धंदेवाईक दृष्टीकोणाशी लावताना होणारी घुसमट सुबोध भावेने ताकदीने सादर केलीये. नेने, बाब्या अल्टीमेट, गोजिरीला बिचार्‍या सुबोधचा प्रेमभंग करण्यावाचून आणि पोरिंच्या व्यवहार आधी प्रेम नंतर या स्वभावाचे दर्शन करून देणे याशिवाय तस फारसं काम नव्हतच.

आता उरते आक्का... या म्हातारीनं सगळा पिच्चर खाल्ला म्हटलं तरी चालेल. माझ्या मते ही कुणा स्ट्रगलर गायकाची कथा मुळीच नव्हती सुबोध हा मायेच्या माणसांसाठी व्याकुळ असलेल्या आणि माणुसकीनं ओतप्रोत भरलेल्या आक्काच्या घरात आलेलं निव्वळ एक पात्र वाटला. एक गायक, एक शेजारी, एक सारंगी वादक आणि आपल्या माणसांच्या जाण्यानं एकटी पडलेली एक म्हातारी अशा चौघांचा प्रवास एकमेकाला भेटणार्‍या मार्गावरून होतो आहे आणि त्यात आक्काचा प्रवास अधिक उठावदार आहे. भावनारा आहे, पोचणारा किंवा अधिक दुखःचा आणि तेवढाच उदात्त आहे. अपयशानं आणि प्रेमभंगान उध्वस्त झालेल्या सुबोधने दु:खावेगाने मारलेल्या मिठीबद्दल श्रीकृष्णाशी बोलताना ती जीवनाचं सार्थक झालं, भरून पावले म्हणते. जन्मभर जपलेले दागिणे मोडून त्याला देण्यासाठी पैसे आणते... तिच्या अपुर्ण असण्याची कारणं आणि पुर्णत्वाची ओढ चित्रपट संपल्यावर मनात तशीच ताजी राह्ते आणि तिच्याबद्दल विचार करताना बाकिचे मधे मधे आठवत राहतात.

ही गायकाची कथा नाही म्हणायला आणखी एक कारण म्हणजे त्यातली गाणी, संगीत किंवा एकुणच डुलण्याचा सेक्शन कथेसमोर अगदीच विस्मरणीय ठरतो. मी बाहेर पडताना कोणतेच गाणे गुण्गुणत नव्हतो आणि आता तर आठवतही नाहीत. चित्रपट गायकाबद्दल असेल तर अर्थात गाण्यात मजा असायला हवी ती वाटली नाही. (कदाचीत पहिल्या सत्रात गाणी नीट ऐकायलाच न आल्यानेही तसे वाटले असेल... किंवा जे वाटले ते खरेही असेल.)

तिकीट काढलं तर पैसे वसूल होतील असं मी म्हणणार नाही. कारण, चित्रपट संपल्यावर पैशाचा विचारही मनात येणार नाही इतके आपण या कथेत गुंतून जातो.... आवश्य पहा!!!

विशाल, तुझे परीक्षण खूप आवडले. प्रत्येक वाक्याला चित्रपटातील ते ते सीन्स डोळ्यासमोर आले आणि एकदम चपखल वर्णन वाटले.
माझा पडलेला चेहरा बहुदा फारेंडाला दिसला नसावा>>>

बळीचा बकरा मोडमधले फोटो सर्वांचे "ऑल क्लिअर" मिळेपर्यंत थांबलो होतो. आता लोड करतो.

तेवढ्यात हबाचा रिव्यूही आला - तो आक्कांवरचा परिच्छेद जबरी!

हबा मस्तच रे

अरे काय चाललय काय?? मजा आहे राव...
माबोवर नियमीत येणं सुरु करायलाच हवं आता. कधीतरी एखादं तिकीट पदरात पडेल.

जाता जाता मायबोलीकरांसाठी आनंदाचा धक्का म्हणजे वैभव जोशी यांची चित्रपटातील छोटीशी भुमिका !>>> हे मस्तच वाटले बघायला. आणि त्याना प्रत्यक्ष भेटताही आले प्रथमच. (मी पण छान लिहीतो असं ते म्हणाले त्याबद्दल घरी येऊन दोन कप चहा पाजला स्वतःला)

मस्त लिहिताय सगळे, छान वाटलं. फोटो ही मस्त आहेत.

मला दुर्दैवाने फक्त मध्यंतरापर्यंतच पहाता आला हा चित्रपट.. आता पुर्ण पाहील्यावर लिहीन.. त्या वेळी माबोकरांपैकी, साजिरा, पुनम्,मिल्या भेटले हबा,मल्लीनाथ,मंसो दिसले.. रंगा, फारेंड आणी विशाल अंधारामुळे दिसलेच नाहीत..

राम, अरे तु हबाला येवुन भेटलास तेव्हा मी हबाबरोबरच होतो की ! मल्ल्या आणि मंसोच्या मध्येच बसलो होतो. कदाचित दोन मोठ्या व्यक्तीमत्वांच्या मध्ये असल्याने दिसलो नसेन

अती उत्तम लिहीले आहे सगळ्यानी ......खरच असे वाटते की अत्ता आपण पुण्यात का नाही .....आणी असे कितीतरी वेळा वाट्णार आहे ...असो ....इथे वाचुन पण प्र्त्यक्श अनुभव घेत्ल्या साअरख वाटतोय ...मस्त मस्त .......

अरे, इथे तर सगळेच सुटलेत की अजूनी, झाले की ३ दिवस आता, त्या सिटी प्राईड मधून या की बाहेर आता

फारएन्डा, तू फक्त विशल्या, मल्ल्या, आणि हबा लाच कॉफी पाजलीस हे लक्षात आहे माझ्या

वैभव जोशी सारख्या कसलेल्या गीतकाराला गालिब बद्दल असे डायलॉग बोलताना किती यातना झाल्या असतील याची कल्पना चित्रपटात त्याच्या चेहर्‍याकडे पाहून येत नाही... याचा अर्थ त्याने चांगला अभिनय केला आहे

एक बर्‍यापैकी दिसणारी भद्र महिला बाजुला उभी होती.>>>>>>>>>> विशल्या,

हायला विशाल तो तु होतास होय मला वाटले की एवढे स्टाँग बॉडीगार्ड आहेत म्हणजे कोणीतरी खुप मोठ्ठा पुढारी असेल..;)

वैभव जोशी सारख्या कसलेल्या गीतकाराला गालिब बद्दल असे डायलॉग बोलताना किती यातना झाल्या असतील याची कल्पना चित्रपटात त्याच्या चेहर्‍याकडे पाहून येत नाही... याचा अर्थ त्याने चांगला अभिनय केला आहे>>>>

हो मंजिरी, बाकी आत बसलेल्या तुम्हा लोकांना एक ड्यू आहे कॉफी माझ्याकडून

आम्ही नव्हतो तरी आम्हाला कॉफी चालेल रे एण्डा!!

सर्व चित्रपट पाहुन आलेल्या मा. बो. करांचे हार्दिक अभिनंदन ! हेवा वाटतोय बाकी झक्कास लिहीले आहे सगळ्यांनी, प्र.ची . छान ! संयोजकांचे आभार .

फारएंडाचा सचित्र वृत्तांत, तसंच हबा आणि विशाल यांनी लिहिलेलं परिक्षण / आढावा आवडलं.

मस्त वृत्तांत!
वाचून, फोटो पाहून भारी वाटलं.
आता भारतभेटीत हा सिनेमा पाहणार.

मस्त आहे वृत्तांत आणी फोटो.

अरे वा, धमाल चालली आहे माबोकरांची.
छान वृत्तांत आणि फोटो.

पुढच्या प्रिमिअरच्यावेळी साजिर्‍याचे समस आम्हाला येतील काय

सांग सांग भोलानाथ पाऊस पडेल काय
साजिर्‍याचा समस येऊन तिकिट मिळेल काय....

सांग सांग भोलानाथ...... बुगू बुगू बुगू

फारच छान वृत्तांत.

हे आणखी काही फोटो. माबोकर सेलिब्रिटीज चे. तेथे तुम्हाला आजूबाजूला काही कलाकारही दिसतील. "ते ही आले होते म्हणे प्रीमियरला"

मस्त फोटो, मस्त वर्णन, मस्त चित्रपट असेल असं वाटतयं.
मधुरा किती जाड दिस्तेय. खाली वर्णन नस्त तर मी तर ओळखलच नस्त तिला.

वाह, मस्तच वृतांत आणि फोटोज.