एका जनआंदोलनाची नितांत गरज

<<लोकांनी यापुढे जाऊन या यामधले किमान २०-२५% लोक थोडा वेळ काढुन, वैयक्तिक नुकसान सहन करुन, आपली सगळी वयक्तिक कामे एक दिवस बाजुला ठेवून, म्हणजे किमान २०-२५ लाख लोक निदान एक दिवस तरी न्यायासाठी, बदल घडवुन आणण्यासाठी आपणहुन,जनशक्तीच्या रुपाने रस्त्यावर का उतरत नाहीत ? मंत्रालयाला घेराव का घातला जात नाही ? या राजकारण्यांना या पद्धतीने जाब का विचारला जात नाही ? हे आता व्हायलाच हवं अस मला प्रामाणिकपणे वाटतं. (मी नक्कीच एक दिवस देण्यासाठी तयार आहे,कारण ती माझी गरज आहे)>>

ही गरज सर्वांचीच आहे.............

ही गरज सर्वांचीच आहे.............>>>> १००% अनुमोदन.
माझी पण गरज आहे आणि तयारी आहे.

आंदोलन उभे राहीले पाहीजे, नुसत्या मानवी साखळ्या, किंवा मेणबत्त्या पेटविण्यात अर्थ नाही

आंदोलन उभे राहीले पाहीजे, नुसत्या मानवी साखळ्या, किंवा मेणबत्त्या पेटविण्यात अर्थ नाही >>>

बदल घडवुन आणण्यासाठी आपणहुन,जनशक्तीच्या रुपाने रस्त्यावर का उतरत नाहीत ? मंत्रालयाला घेराव का घातला जात नाही ? या राजकारण्यांना या पद्धतीने जाब का विचारला जात नाही ? हे आता व्हायलाच हवं >>>

अनुमोदन. आणि म्हणूनच इथे त्या मी काय करू शकतो बाफवर आपणच असे आंदोलन उभे करू असे लिहिले. एक दोन लोक सोडता प्रत्येकाला चर्चा करण्यात जास्त रस आहे असे दिसते.

एक दोन लोक सोडता प्रत्येकाला चर्चा करण्यात जास्त रस आहे असे दिसते.

सहमत

जनआंदोलनासाठी करिष्मा असलेला अथवा जनमानसात आदराची भावना असलेला नेता असावा लागतो. सध्या अण्णा आहेत तसं..

किंवा मग संघटीत प्रयत्नाने आंदोलन उभारता येऊ शकते. ही एक किचकट प्रोसेस आहे. अर्थात इथंही नेतृत्वगुणांची कसोटी लागतेच. अशा संघटीत प्रयत्नातून नवं नेतृत्व मिळतं.

दुसरा पर्याय जास्त कमिटेड असतो. पण दुर्दैवाने लोक्स करिष्म्याच्याच मागे जाताना दिसतात. म्हणूनच जनतेच्या प्रश्नावर आंदोलन कधीच होत नाही

आनिल, आपले स्वःतावर नियंत्रण असु सकते दुसर्‍यांवर नाही. तेव्हा आपण काय करु शकतो हे ठरवणे सोपे; लोकांनी काय करायला पाहिजे हे ठरवणे कठिण. म्हणजे, सुरवात आपल्या पासुन करावी. ती इतकी भक्कम असावी कि लोक आपोआप तुमच्या मागे यायला लागतात.

कर सुरवात अनिल. चार पाच जणांचा ग्रुप बनव. मग रुपरेखा बनवा. काही चांगले होत आहे असे दिसले कि लोकं येउन मिळतील तुम्हाला. पण खुप चिकाटी लागते. एक छोटीशी चुक होत्याच नव्हतं करते.

परत मला असेच वाटते जर आपल्या देशाता जाती राहील्याच नाहीत तर हे प्रश्न पण येणार नाहीत. मानव हा समुहाने राहणारा प्राणी आहे. तो आपला समुह कसा बनवतो या वर सगळे depend असते. जर भारतात राहणारे सगळे फक्त भारतीयच असले तर कुणाचेच हिंमत नाही होणार भारतावर हल्ला करण्याची.
मुबंई च्या स्फोटाच्या दिवशीच hydrabad मधे होते, चार मीनारला. वातावरण तंग होते. एका, मुस्लीम माणसाने मुद्दाम एका पायी जाणार्या हिंदु माणसाला पाडले आणी, two wheeler मुद्दाम त्याचा अंगावरुन नेत होता. त्या मुस्लीम माणसाचा agressive ness, त्याच्या डोळ्यातला हिंस्त्रपणा, त्या हिंदुमाणसाच्या डोळ्यातले ते गरीब बिचारे भाव मी नाही विसरु श़कणार. नंतर थोडे पुढे गेले तर एका हिंदु मुलाला काही मुस्लीम मुले उगीचच त्रास देत होते. त्याही वेळेला तेच , मला कळेना काय झाले आहे ते. मी पुढे होउन वातावरण deflate केले. त्या मुलांना उगीचच रागवले. मग TV पाहीला तर मुंबई ची news दिसली.
खरच का असे व्हावे ? कारण आजही आपण हा हिंदु हा मुस्लीम असेच ओळखतो एकमेकांना. पण world cup च्या वेळेला आपण होतो फक्त भारतीय.
मग तसेच आपण सगळ्या वेळेला का नाही फक्त भारतीय राहु शकत ? जर सचीन एका वर्षा सथी आपल्याला भरतीय बनवु शकतो तर नेहमी साठी का नाही ? जर आपण सगळ्यांनी हे जात मोडुन काढण्याचे आंदोल न पहीले उभारले तर सगळेच प्रश्न एका झटक्यात सुटटील. आरक्षण असो किइ दहशदवाद, सगळ्याच्या मागे आहे आपली identity. तीच जर आपण फक्त भारतीयच केली तर नुसताच cicket world cup च नाही तर आपण हे जगच जिंकु यात वाद नाही.

स्वतंत्र भारतात जनतेच्या प्रश्नांवर जेपींचे आंदोलन झाले होते. त्या वेळी अर्थातच जन्मच झाला नसल्याने ते पाहता आले नाही हे दुर्दैव..

जनआंदोलनासाठी करिष्मा असलेला अथवा जनमानसात आदराची भावना असलेला नेता असावा लागतो. सध्या अण्णा आहेत तसं..
किंवा मग संघटीत प्रयत्नाने आंदोलन उभारता येऊ शकते. ही एक किचकट प्रोसेस आहे >>

किरण तू म्हणतोस ते बरोबर आहे. पण अति झाले की कोणाही नेत्याची गरज लागत नाही. कोणीतरी सुरू केले की आपोआप त्याला धार येते.

जर व्यक्तीत काही तरी करायची इच्छा असेल तर मार्ग नेहमी असतो. उदाहरणार्थ कॉलेजच्या दिवसात मी गेट मिंटींग घ्यायचो. गेट मिटिंग म्हणजे कॉलेजच्या दारापाशी एकट्याने जाऊन भाषणाला सुरू करायचे. थोडक्यात वेडी बडबड. मग थोड्यावेळाने मुलं कुतूहलाने जमा होतात व आपोआप सामील होतात. त्याचेच पुढे प्राचार्याला घेराव घालने किंवा रास्ता रोको पण करणे ह्याचात रुपांतर होते. गरज असते ती सुरूवातीची. लिड घेण्याची.

इथे पण त्यामुळेच मी असे लिहिले की साधारण २०-२५ एक कार्यकर्ते जमवून लाक्षणिक उपोषन एवढेच करायचे, कुठेही हल्ला गुल्ला किंवा तोडफोड करायची नाही. एक टेन्ट घ्यायचा, दोन बाकं, गाद्या, आणि माहिती देणारी पत्रक.. ह्यात पहिले तीन दिवस भरून काढण्यासाठी आपण २५- ३०. त्यापैकी काही लोक उपोषन न करता मिडियाशी संपर्क साधतील आणि हे टिव्हीवर, बातम्यात कसे येईल हे पाहतील. हे सर्व सोपे आहे कारण तवा गरम आहे. शिवाय इंटरनेट सारखे प्रभावी माध्यम आता आपल्या हातात आहे. ३-४ दिवसानंतर जनता साथ देईल. कुतूहल म्हणून काही लोक एक दिवस बघतील पण नक्कीच ह्या दहशतवादाच्या प्रश्नावर साथ मिळेल.

हे असे सर्व मी लिहायचे कारण शून्यातून असे अनेक आंदोलन उभे करता येतात. मग तो शाळेचा सोयीचा प्रश्न असो की विद्यापिठाच्या फिस चा. लोक येतील. तेंव्हा येत होते, आत्ताही येतील.

सुरूवात करायला पैसे लागतील, जे आपण उभे करू शकतो. आणि त्याची सुरूवात मी त्या बाफबर लिहिल्यासारखी करायला तयार आहे. शिवाय हे आंदोलन आपण राष्ट्रव्यापी वगैरे करायच्या भानगडीत पडायचे नाही. उद्देश फक्त असे काही तरी होऊ शकते इतकेच दाखवायचा. त्यामुळे लगेच उद्या परिस्थिती बदलेल असे नाही. फक्त प्रोटोटाईप! फसले तरी हरकत नाही. आपणच लिडर, आपणच जनता. हे एक नागरिक म्हणून केले एवढे समाधान.

( ताक इथे वर मी माझी उदा दिली कारण मी ह्यातून गेलेलो आहे. कोणाला माझा मोठेपणा वगैरे सांगत आहे असे वाटल्यास योग्य त्या फाट्यावर मारले जाईल. कृपया इथे वैयक्तीक वाद करू नयेत. आपणास देखील असा अनुभव असू शकतो, आपण तो सांगावा. )

केदार, अनुमोदन.

अनिल ७६

एकदा तुझ्या मनात विचार आला हीच आंदोलनाची सुरूवात समज. मग एखाद्या युद्धासारखी त्याची आखणी केली पाहीजे. एकट्याने काहीच होत नाही. कुशल संघटनक, नेतृत्वगुण असणारे यांना हेरून पुढची दिशा ठरवली गेली पाहीजे. तसच या आंदोलनाला कुठलाही रंग लागणार नाही याची काळजी घेतली पाहीजे.

माध्यमांचा रोल मोठा आहे. भारतात सातत्याने आंदोलने होत असतात. पण आपल्या गैरसोयीच्या आंदोलनांना अनुल्लेखाने मारण्यात येते. म्हणूनच जे आंदोलन उभारायचे आहे ते असे असले पाहीजे कि माध्यमांना नाईलाजाने का होईना दखल घ्यायला लागली पाहीजे.

इतर मुद्यांबाबत सुमंगलशी सहमत..

passionate_indian आपला प्रतिसाद आवडला व खूप उत्कट वाटला पण ...........
।>>>>>>>>मग तसेच आपण सगळ्या वेळेला का नाही फक्त भारतीय राहु शकत ?
ब-याच वेळेला असा अनुभव आला आहे की काही मुसलमान अजूनही भारतीयांसारखे वागत नाहीत नाहीतर कश्मीर मध्ये व बाकी ठिकाणी अराजकीय कृत्ये झाली नसती. गिलानी असे बोलला नसता. भेंडी बाजारात असे फटाके फुटले नसते.

ह्या वर माझ्या ह्या लेखाची आठवण झाली.
http://www.maayboli.com/node/21790
http://rashtravrat.blogspot.com/2010/05/rashtravrat.html

हे आपण कथा ह्या प्रकारात का घातलेत कळले नाही.

आंदोलन उभे राहीले पाहीजे, नुसत्या मानवी साखळ्या, किंवा मेणबत्त्या पेटविण्यात अर्थ नाही >>>

बदल घडवुन आणण्यासाठी आपणहुन,जनशक्तीच्या रुपाने रस्त्यावर का उतरत नाहीत ? मंत्रालयाला घेराव का घातला जात नाही ? या राजकारण्यांना या पद्धतीने जाब का विचारला जात नाही ? हे आता व्हायलाच हवं >>>

१००% अनुमोदन .....कधि कुठे जमायचे तेव्ध सन्गा .....आलोच सगळे ......मग कळेल लोकशक्ती काय असते ते ..... ईजीप्त सारखे इथे पण घडले पाहिजे.... लोक रस्त्यावर उतरलेच पाहिजेत....

प्रत्येकजण उस्फुर्तपणे जर बाहेर पडला तर त्यामुळे लाखो लोक जमतील हे नक्की. >> अनिल साहेब आपल्या या विधानात सर्व आले.

प्रचंड अनुमोदन.

(शिर्षक वाचुनच लेखात काय असेल?, हे उमजलेले, म्हणुन लेख वचला नव्हता आताही वाचत नाहीय....आता पुढे त्याची गरजही नाही :स्मित:)

कुठपर्यंत आली तयारी

उपोषणाचा कार्यक्रम होणारै का ?
म्हणजे मला तयारी करायला. मी कॉलेजमधे असताना जिथे उपोषणाचे स्टॉल असतील तिथे चिकनकबाब, पानीपुरी, रगडापॅटीसच्या गाड्या लावायचो. मस्त धंदा व्हयायचा

-------------------------------------------------------------------------------------------------
फाटे फाटे पे लिखा है मारनेवाले का नाम
खाने खाने पे लिखा है हादडनेवाले का नाम

दिवे घ्या

जंत्या

बोलायला छान वाटते 'आंदोलन'....पण मग मागे कुंटुंबाचे चित्र उभे राहते... अरेरे.

या राजकरणी लांडग्यांचा काय भरवसा...देवा?

अनिल खुप छान लिहिलेस.

मला नक्की काय करायचे ते माहित नाहीय. आणि कुणावर विश्वासही उरला नाहीय. केदारने लिहिलंय तो मार्ग पटतोय, पण तो अंमलात आणायचा धाडस कोण करणार? राजकारणी लांडग्यांमध्ये आपला निभाव कितपत लागेल??

अनिल७६ आपला लेख आवडला. उत्फूर्तता आहे. मत पटली.

आपल्या राष्ट्राची सुरक्षा, राष्ट्राचा सन्मान आणि राष्ट्राचे कल्याण - नेहमीच सगळ्यात आधी.

तद्नंतर आपल्या परिवाराचा सन्मान, परिवाराचे कल्याण आणि परिवाराची सोय.

स्वतःची सोय, स्वतःचे कल्याण व स्वतःची सुरक्षा - शेवटी, नेहमीच शेवटी.

http://www.maayboli.com/node/21790

लेख आणि प्रतिसाद विचारकरण्यासारखे.

खुपच छान आपण सगळयानिच या गोश्टीकडे सीरीअसली बघयला हवे