मी कवी नव्हतोच कधी..

मी कवी नव्हतोच कधी,
एक दिवस अचानक तू आलीस, मग तुझे भास आले,
आणि नकळत त्या भासांच्या ओलाव्यातून कवितेचे पाझर फुटले...

मला मात्रा, अंतरे काहीच कळत नाहीत,
कळतात ते फक्त आपले निशब्द डोळे,
काळासोबत बदललेले आपले खोटे चेहरे
आणि नवीन नवीन क्षितीज गाठणारी आपली अंतरे…

मी फक्त, कधी आपल्या मनातला पाऊस झालो,
कधी, न बोलता आलेले काही शब्द,
कधी झालो तुला हवा असलेला क्षण,
तर कधी नकळत तुझ्या मनातली कळ झालो…

मी खरच कवी नव्हतो कधी,
माझी कविता म्हणजेच तू होतीस,
तुझे डोळे म्हणजेच माझी साधना होती,
आणि तुझे शब्द म्हणजे माझी प्रेरणा होती…

रोहण गावंडे..
Date: March 2, 2011