टीव्ही आणि आम्ही

संवाद साधण्यासाठी आम्हाला
'बाहेरचं ' कुणीतरी हवं असतं,
घरातल्यांबद्दल म्हणाल तर
बोलण्यासारखं काहीच नसतं.

काळजी, समस्या, दु़:ख, हुरहुर
हे रोज आमच्याही मनात दाटतं,
म्हणून सिरियल पाहतांना काळीज
प्लॅस्टिकच्या पिशवीसारखं फाटतं.

पूर्वी परीटघडीचे कपडे आम्ही
फक्त सणावारांनाच वापरीत असू
आता टीव्ही पाहून वाटतं की,
किचनमधेही रोज जरीकाठी साड्या नेसू

आजकाल भाजीत मीठ नसलं
तरी मुकाट्यानं गिळतो आम्ही.
सिरियल पहात जेवतांना
मध्येच असं उठतं का कुणी ?

घरातल्या समस्या सोडवायला
आम्ही कधी नाही म्हणतो ?
ती जर तीस मिनीटात सुटली नाही
तर फक्त उद्यावर धकलतो.

टीव्हीमुळे माणसं दुरावतात
असं उगाचंच तुम्हाला वाटतं,
इथं सिरियलमध्ये आमचं
रोज नव्याशी नातं जुळतं.

खेळ, वाचन, छंद, कलागुण
हे सारं कसं जोपासणार ?
असं केलं तर रोजचे
वीस च्यानल्स कसे पहाणार ?

हळ्दीकुंकु, वाढदिवस असे मेगा इव्हेंटस
आम्हालाही करावेसे वाटतात,
पण प्राईमटाईम उपलब्ध नसल्याने
हे विचार मनातच रहातात.

आजकाल पाहुणे मंडळीसुद्धा
आमच्याकडे क्वचितच येतात,
समजा आलीच तरी
ब्रेकमध्ये भरपूर गप्पा होतात.