उन्हाळी विहार बाग राज्य सम्मेलन...

हल्ली सम्मेलनाला सम्मेलन म्हणू नये असं काही आग्रही मंडळीनी माझ्या मागे तगादा लावलेला असला तरी कुणी गटग म्हणून तर कुणी एवेएठि म्हणून सम्मेलन करत असतातच. बागराज्याच्या ए.वे.ए.ठि.ची घोषणा जवळपास डीसीला झालेल्या सम्मेलनाच्या दिवशी येताना गाडीतच झाली कारण नयनीशला एक फड संपला की दुसर्‍या फडाची स्वप्ने दिसू लागतात. त्याला त्यादिवशीही घरी जाणे मुळातच मान्य नव्हते (तरी शिंडी गाडीत नव्हती आमच्या). 'आत्ताच मैत्रेयीचा हॉल बूक करू, आणि जास्तीत जास्त पाच सहा दिवस थांबून लगेच पुढच्या आठवड्याला गटग करू,' असं म्हणायला लागला. यावरून 'श्री. लालू' कोंबडाशेपटी (त्याला काही लोक कॉक्टेल म्हणतात) करण्यात फारच हूशार आहेत' असा आम्ही निश्कर्ष काढून कसेबसे त्याला समजावून घरी पाठवून दिलं.

या सगळ्या गडबडीत भाई गाडीच्या शेवटच्या सीटवर घोरत पडलेले असल्याने, त्यांना फक्त ए. वे. ए. ठि. हे शब्द ऐकू आले आणि त्यांनी बहुतेक त्याच संध्याकाळी नवीन बाफ काढून आपलं काम पूर्ण करून टाकलं. अरे व्वा.. नवीन बाफ पण काढला म्हणत तो बाफ अधिकॄत रित्या उघडून सायोने सुपारी उचलली. आता तिथे झुरळांपासून, कचर्‍याच्या पिशव्यांपर्यंत कहीही टाकायची सोय करून टाकली.

उन्हाळी सम्मेलन हे काही खास व्यक्तींच्या सोईसाठी असतं याचा पूर्वेतिहास बर्‍याच लोकांना माहीत आहे. झक्कींच्या घरी झालेल्या मागच्या सम्मेलनानंतर हुड हा आयडी चांगला वर्षभर मायबोलीवरून परागंदा झालेला होता. तसाच काहीसा प्रयोग पुन्हा एकदा करून पहाण्यासाठी झक्कींच्या घरी सम्मेलन ठेवण्यात आले. हा प्रयोग नेहमीच यशस्वी होतो याची खातरजमा हुडाच्या मायबोलीवर अनुपस्थितीने होत आहेच. खरंतर झक्कींनी त्यांचे धोतरे नाहीसे केलेत अशी वदंता आहे. पण आपण प्रेमाने विनंती केली तर आपल्याला काही मान्यवर लोकांकडून २५ लाख रूपये मिळतील आणि सम्मेलन करता येईल म्हणून झक्की तयार झाले.

ए. वे. ए. ठि. हवे पण मला (स्वतःला) येता येणार नाही, यावर बर्‍याच आजी, माजी आणि भविष्यतल्या बाराकरांचे एकमत झाले, पण एकदा ठरल्यावर होत नाही ते बाराकरांचे एवेएठि नव्हेच अशी सरळ 'हुकूमावरून' तंबी देण्यात आल्याने 'ज्याना चुकले त्यांचा दोष' असा नवीन नियम काढणेत आलेला आहे, अगदी भारतात बसून 'तय्यब अल्ली... ' चे गाणे म्हटलेत तरी.

बाकी चर्चा करायला बाराकर तसे फारसे उत्सुक नसले तरी त्यातले काही पारल्याच्या बाफवर पडीक असल्याने त्यांची फळी मेन्यू या विषयावर चर्चा करायला बरीच उत्सूक.. त्यामुळे त्या चर्चेवर जवळपास ६०० पोष्टे पडली, असे 'हह'ने त्रैराषिक (Statistics) मांडले आहे. तिच्या/त्याच्या आगामी लेखात यावर एक विशेष टिकाटिप्प्णी असण्याची शक्यता नाकारली जात नाहीय. तिथे जमलेल्या अनेक व्यक्तींपैकी एका आयडीवर तो 'हह' असल्याच्या संशयही उघडपणे व्यक्त केलेला आहे.

निघालो तेव्हा मी नेहमीप्रमाणे खात्रीने 'चुकीचा पत्ता' GPS मधे टाकून तो चुकतो की बरोबर नेतो याची परीक्षा घेतली. माझा GPS स्वातीची चूक दाखवत बरोब्बर चुकीच्या पत्त्यावर पोहोचला. कुणी ना कुणी राजभोग कडून पोळ्या आणाव्यात म्हणून तिने सगळ्यांना 'राजभोग' चा पत्ता दिला होता. खरा पत्ता मेल मधे टाकून केलेली ही दिशाभूल माझ्याही लक्षात आली पण मेल माझ्या GPS ला जात नाही, त्यामुळे फोनवरून पत्ता घ्यावाच लागला. बरं तिथे उतरून कुणाला विचारावं तर शॉटगन सीटवर भाई, आणि ते अगदी किर्तनकाराच्या वेशात आल्याने (बघा फोटो) त्यांना विचारायला पाठवावे तर लोकांनी त्यांना मराठी नाटकाच्या फडातले समजून तिकडे पाठवले असते. स्वातीचे घर नाही सापडले तर आपण चार, मागून येणारी मैत्रेयी आणि काही 'राजभोग' ला पोहोचलेले आयडी मिळून 'जेवणाचा ताबा असलेले बाराकर' असं मिनी ए. वे. ए. ठि. करू असाही एक विचार होता.

स्वातीच्या घरी गेलो तर यजमानीणबाई एकदम पूर्ण मराठी पोषाखात स्वागत करायला तयार. चि. आदित्यने डोक्यावर फेटा वगैरे घालून स्वागत केले, तेव्हा हजर असलेल्या बहुतेक अर्ध्या पँटीनी 'पुढच्या वेळी नक्की लक्षात ठेवू' असे नेहमीप्रमाणे आश्वासन देऊन टाकले. 'शिट्टीकर घरून निघाले आहेत आणि काही विशेष पाहूण्यांना घेऊन पोहोचत आहेत' अशी घोषणा ही होत होती, पण ते 'रडं' नेहमीचंच असल्याने कुणाला काही फारसे वाटले नाही. 'म्हशीत म्हस' शिट्टीकरांची असतेच हे मागच्या एवेएठिपासून माहीतच आहे.

लालू, रॉनि, सुमंगल वगैरे मंडळीनी लगेच हजेरी लावली. मुख्य म्हणजे मैत्रेयीपण न चुकता वेळेप्रमाणे फक्त पाचच मिनिटे उशीरा आली. बटाटवडे गरम करायला गरम चुलीमधे सरकेपर्यंत 'राजाकोळी' ची पहिली फेरी संपून नयनीशने आणलेले 'मधमद्य' सुरू झालेलेच होते. फचिन पाच मिनिटात पोहोचणार तो आता 'दहा' मिनिटे म्हणायला लागला. तेव्हा तो दक्षिणेकडे निघाला असावा असे अनुमान करण्यात आले.

मी ज्या 'काहीतरी' करण्याचे ठरवले होते, ते 'कोळंबी सुका मसाला' असल्याचे सिध्द झाले. तर भाईनी 'कोळंबी भाजी' आणून यजमानीणबाईंना नाराज केलेच. त्यांच्या चिरंजीवानी उघडउघड तर यजमानानी मनातल्या मनात खुषी दर्शवली. याशिवाय फिशफ्राय, वांग्याची भाजी, पाट्-वड्या (याचा उच्चार अर्धा ट करूनच करावा .. हुकूमावरून) परागने पाठवलेल्या बाजारी चितळेवड्या यावर खाण्याची पहिली फेरी झाली.. मग शिंडी, परागजोडी आणि मामा पण उगवले आणि त्यांनी स्वत: बरोबर अजून बाकरवड्या आणल्या. विषेश उपस्थितीमधे 'केदार' चा उल्लेख करावाच लागेल कारण तो शिकागोवरून मुद्दाम आला होता. लालूने आणलेले गरमागरम बटाटेवडे स्वयंपाकघरामधे, तर मंडळी बाहेर बसून फुकट चर्चा करताहेत असं लक्षात आल्यावर, मी 'बटाटवडे मस्त झाले होते', अशी घोषणा केली आणि सगळे स्वयंपाकघरात शिरले. यजमान्नानी बर्‍याच लोकांना बाहेरच्या खोलीत बसण्याची विनंती करून पाहीली, पण मासे आणि वडे सोडून बाहेर जायला कुणी तयार झाले नाही.

आंबाडीची भाजी, आणि वांग्याची भाजी अश्या दोन भाज्या शाकाहार्‍यांसाठी होत्या. आंबाडीला गोंगुरा म्हणतात तेलगू लोक आणि त्याचे लोणचेही करतात. (दोन उल्लेख झाले अजून एक शिल्लक.) त्यात प्राचीने कोंथिबीरीचे लोणचे करून आणले. तेव्हा यानंतर, जिर्‍याचे लोणचे, मेथीचे लोणचे वगैरेही पुढच्यावेळी खावी लागतील असा एक अंदाज आहे. आंबाडीची भाजी मस्त झाली होती (तीन... ) असं श्री. सुमंगल म्हणाले. ते प्रत्येक भाजीकडे संशयाने बघत होते, मग मी त्यांना चिकन/मासा आणि भाजीतला फरक दाखवून दिला. म्हणजे नयनीश पानात घेईल ते चिकन्/फिश आणि तो न घेईल ती भाजी असा.

यानंतर तिथे नक्की काय घडले मला फारसे आठवत नाही. हा त्या मधमद्याचा परीणाम असावा. जमलेल्या मंडळीनी शिरस्त्याप्रमाणे सध्याच्या सगळ्या बाफंवर चर्चा करून घेतली. त्यात मधमद्याचा परीणामामुळे काही विधाने अशी ऐकू आली.

१. मैत्रेयी - 'लिंबु' चांगली चांगली पोष्टे लिहीतो.
२. झक्की - सगळ्या कविता बंद न केल्यास मी कविता लिहीणे सुरू करीन.
३. विकू - सोनियाबाईंच्या पुतळ्याला हार घातल्याशिवाय मी पुढचा घोट घेणार नाही (कशाचा ते कळले नाही).
४. भाई - शेवटचा थेंब पिल्याशिवाय मधमद्याचा सन्मान होत नाही (अपमान होतो).
५. केदार - शिकागोमधे बरेच म्हातारे लोक झक्कींप्रमाणे वागतात.
६. नयनीश - झक्कींचे वय १०६ वर्षे नक्कीच आहे.
७. भाई - असामी हा फक्त सातवर्षातून एकदाच सम्मेलनाला येतो (???)
८. आबे - मला चहा हवा.
९. मॄ - (हजर नसूनही) माझे कोणीच कसे ऐकत नाही.
११. झक्की - (यांची बरीच विधाने अगदी विषयाला धरून होती, त्याअर्थी ते नेहमीप्रमाणे रंपा मोडमधे होते)
१२. किरण सतराव्यांदा कायमचा भारतात जाणार आहे..

बाकीच्या गप्पा इथे सांगता येणार नाहीत, कारण त्या मलाच कळलेल्या नाहीत.
स्वातीच्या गाण्याने या(ही) ए.वे.ए.ठि.ची सांगता झाली. नयनीश, 'पुढचे सम्मेलन कधी' असे विचारण्यापूर्वी मी निघालो. यात बर्‍याच लोकांचा अनुल्लेख झालेला आहे पण त्याला असलेली कारणे स्पष्ट करण्याची जबाबदारी मी झटकून टाकलेली आहे. तरी काही खरी सत्ये.

१. कोथिंबीरीचे लोणचे होऊ शकते. (प्राची).
२. दहीभाताप्रमाणे मलाईसँडवीच घरी करता येते (वृंदा).
३. २३ जुलैला असलेला बुवांचा वाढदिवस चोवीसला केला तरी चालतो. (केक परागने आणल्याशी कारण)
४. पराग बायकोच्या तोंडावर 'खोड्या' काढतो. घरी गेल्यावर त्याचे काय होईल देव जाणे.
५. बाईमाणूस प्रॉम्टींग करू शकतात.
६. आबे 'चहा' व्यतिरिक्त फारसा बोलत नाही.
७. रावण पिठल्याचा उन्हाळ्यामुळे झुणका होतो (हा चर्चेचा विषय होऊ शकतो).