मनश्री

जयश्री,

हे मीवापु मध्ये टाकायला हवे ना!!!

मी पण वाचलय हे पुस्तक, खरचं ग्रेट आहे मनश्री

शिवाय २ वेळा create झालंय हे ललित........

मनश्रीच्या किडनॅपिंग चा प्रसंग वाचुन तर मुलीला रिक्षात कोंबताना आठवतोच आठवतो.
मनश्रीच्या आईला शि. सा. न.

सुमेध वडावाला अलिकडे असं का लिहीतात ते समजत नाय. मध्ये पार्ल्यात लो.सा.संच्या नोटीसबोर्डावर यांची एक नोटिस वाचली. कसंतरीच वाटलं अगदी. तुमच्या आईबद्दल काही आठवणी सांगा आणि खाली ४ अटी.. आणि अटीत बसणारा प्रसंग असेल तर लेखकाशी संपर्क साधा म्हणे. पुढे लिहिलं होतं की नाही नक्की आठवत नाही- पण योग्य तो मोबदला दिला जाईल असा एकुण सुर होता. लेखक लोक एवढे असे घाऊक इंटर्व्ह्यु घेत फिरत असतील रिसर्च साठी असे वाटले नव्हते. असो. हा इथला विषय नाही, पण ती नोटिस पाहुन फार भयानक वाटलं होतं मला.

खुपच सुरेख पुस्तक आहे हे. वाचताना डोळे पाणावत नाहीत असं होतच नाही. मला नव्याने आणि प्रकर्षाने आकलन झालेली गोष्ट म्हणजे "आपण स्वतः जरी अंध पणावरुन बोलत नसलो तरी ट्रेन मधे, रस्त्यावर वगैरे धक्का लागला की बर्‍याचदा ऐकतो "अंधा है क्या?" आणि हे वाक्य कॅज्युअली घेतो. (मुद्दाम खिल्ली उडवायला नव्हे तर व्यंगावर बोट ठेवणारे हे वाक्य आपण त्याची खोली न जाणता बोलतो/ऐकतो) अजूनही बर्‍याच गोष्टी जाणवतात वाचताना, एक सो कॉल्ड धडधाकट व्यक्ती म्हणून, एक आई म्हणून ज्या आपल्याला पुन्हा आपल्या काही गोष्टींबद्दलच्या दॄष्टीकोनाचा पुर्नविचार करायला लावतात. मी लेकीलाही हे पुस्तक सोप्या शब्दात तिला कळेल असं गोष्टीरुपात वाचून नाही म्हणता येणार पण अ‍ॅब्रिज करुन सांगितलं.

पुस्तक वाचायला घेतलं त्याच्या काही महिने आधी मी लेकीच्या लहान वयात लागलेल्या चष्म्यामुळे अस्वस्थ होते. चष्मा लागला म्हणजे फार काही गंभीर झालय असं मानणारी मी नाही की दिसण्या बाबत काही कॉम्प्लेक्स निर्माण होइल अशी भिती मला नाही. तरिही चष्मा लागल्यापासून एका वर्षात नंबर थोडा वाढला (आधीच नंबर कमी नाही आहे त्यात वाढला) आणि डाँ. नी १२-१३ वर्षा पर्यंत नंबर वाढू शकतो नव्हे थोडा वाढतोच हे सांगितल्यावर टेंशन आलेल होतच हे नाकारता येत नाही. म्हणजे चष्म्यावर किती लहान पणापासून डिपेंडंट रहावं लागेल तिला..! तिच्या बाबाने देखील हे अनुभवलय त्यामुळे अजुनच अस्वस्थ झालेलो आम्ही. हे नंबर वाढ प्रकरण किती नंबरापर्यंत जाऊन थांबेल? चष्मा एकवेळ ठिक आहे पण त्याही पुढे जाऊन काही नशिबात नाही ना लिहीलेलं? ह्या धास्तीने जीव अर्धा झालेला. मला माझ्याबाबतीत काही झालं तर चालेल मी नेईन निभावून पण छोट्या जीवाला का त्रास? ह्या विचाराने घेरुन टाकलेलं त्याचवेळी हे पुस्तक हातात आलं नी खुप बळ मिळालं, माणसाला आशावाद रुजायला काही तरी आधार लागतो तसा मला त्यावेळी ह्या पुस्तकाने मिळाला.

मनश्रीच्या किडनॅपिंग चा प्रसंग वाचुन तर मुलीला रिक्षात कोंबताना आठवतोच आठवतो.>>अगदी अगदी रैना

सुमेध वडावाला अलिकडे असं का लिहीतात ते समजत नाय. >> कोण आहेत हे सुमेध वडावाला ??? आणि लो.सा.सं. म्हणजे?

निंबे ते लेखक आहेत. मनश्रीची कहाणी देखील त्यांनीच शब्दबद्ध केलेय

हा एपिसोड मिही बघीतला

मनश्रीला खूप खूप शुभेच्छा !!!!
खरं तर याच्याकडुन जगण्याची प्रेरणा घेतली पाहिजे

मी सुद्धा पाहीला , तो एपिसोड कदाचित राष्ट्रपतीना तीने हे सुद्धा बोलून दाखवले की मी आता थेट पद्मश्री घायलाचं येईल इथे पुन्हा !

हा लेख "वाचू आनंदे" ग्रूपमध्ये हलवला आहे.

सुमेध वडावाला म्हणजे माझ्या मते सुमेध रिसबूड. ते लेखक आहेत पण त्यांची पुस्तक मी वाचली नाहीत आणि लो. से. सं म्हणजे पार्ल्यातील लोकमान्य सेवा संघ ही संस्था . या संस्थेत तुमची कुठलीही जाहिरात देण्याकरता नोटीस बोर्ड सारखा काचेचा बोर्ड लावला आहे. त्या संस्थेत अतिशय कमी फी मध्ये तुम्ही तुमची जाहिरात देऊ शकता आणि त्याला रिस्पोन्स खूप उदंड मिळतो. न्यूज पेपर मध्ये जाहिरात देण्या पेक्षा टिळक मंदिरचे रेट खूप म्हणजे खूपच कमी आहेत आणि रिस्पोन्स प्रचंड.
हो टिळक मदिर मध्ये त्या वेळी मी पण माझी एक जाहिरात लावली होती आणि माझ्या जाहिरातीचा वाचनीय नमुना ( पाच सहा ओळीतली जाहिरात-पण वाचनीय ? ) बघून सुमेध वडावाला यांचा मला फोन आला होता कि म्याडम तुमच्या जाहिराती संबधात मी फोन केला नाही पण तुमचा जाहिरातीचा वाचनीय मजकूर बघून तुमची लिहिण्याची हातोटी चांगली आहे अस मला जाणवलं आहे आणि म्हणूनच तुम्हाला मी विनंती करतो कि तुमच्या आईबद्दल काही आठवणी लिहून कळवा. योग्य तो मोबदला दिला जाईल. आत्ता बोला