प्राजक्त

Submitted by भुंगा on 1 May, 2010 - 03:45

घन कृष्णमेघ यावे , पाउस ओझरावा
थेंबातल्या जीवाने मातीस प्राण द्यावा
मातीत कृष्ण्बीज ईवले रुजुनी यावे
पिउनी दवास त्याने हलकेच स्मित द्यावे

हृदयी अनंत स्वप्ने, काहुर भावनांचे
लेवुनी मुग्ध बाल्य नभपटल रोज वाचे
आपुल्याच शैशवाचे अंकुर पाहताना
पाऊल एक छोटे मातीत दृढ करावे

प्राशुन पंचतत्वे तारुण्यरुप घेई
कलिका फुलुनी येता बहरुन रुप येई
वार्‍यासवे सुगंध हा धुंद आसमंत
प्राजक्त फुल एक मातीत ओघळावे

ऋतूचक्र फिरत राही ते कृष्णबीज पाही
त्यातून पारिजात हे वृक्षरूप घेई
करुनी सडा फुलांचा मातीवरी निजावे
मातीस पारिजात पुजतो अनन्यभावे............

मातीस पारिजात पुजतो अनन्यभावे............!!!

गुलमोहर: 

भुंग्या,
अचानक तुझी ही कविता सापडली.
छानच लिहिलेयस की ! .... आवडली.

तिसरं आणि चौथं कडवं अधिक आवडलं.
आणि शेवटची ओळ
"मातीस पारिजात पुजतो अनन्यभावे" >>>
..... मस्तच.

आहा !
आली बाई ही वर एकदाची Happy
मस्त मस्त मस्त
Happy

भुंग्या आता नव्याने कविता वर आलीच आहे तर टायपो सुधारुन टाक की तेवढा

मातीस पारिजात पुजतो अनन्यभावे >>>
क्लासच कल्पना.

हृदयी अनंत स्वप्ने, काहुर भावनांचे
लेवुनी मुग्ध बाल्य नभपटल रोज वाचे
>>>
फक्त या ओळींचा संदर्भ नाही लागला Sad