भयाणक : अंधारा राजवाडा ( एक भीतीदायक भ्हयकथा)

ती बग्गी एकटीच चालली होती. एकटीच होती ती बग्गी.
कुणी त्या दृश्याचे चित्र काढलं तर त्या चित्रात बग्गीच्या आजूबाजूला भयानक जंगल होतं ते एकाच जागी होतं. चित्रात फक्त बग्गी हलत होती.
त्या भयानक जंगलाच्या आजूबाजूला, आत , वर खाली भयानक अंधार होता. कारण ती एक भयानक रात्र होती.
रातकिड्यांचा आवाज भयानक होता. वारा सु सु करत होता त्यामुळे अजूनच भयानक भीती वाटत होती.
चांदण्यांचा प्रकाश ढगांमुळे अंधुक झाला होता. त्यामुळं भयानकतेत भरच पडली होती. त्या संघीप्रकाशात झाडांच्या आक्रुत्या भयानक दिसत होत्या.
बग्गीवान सराईत असला तरी त्यालाही तो भयानक रस्ता दिसत नव्हता.
त्यातच बग्गीचा कंदील फुटला होता आणि भयाण वार्‍याने कंदीलाची ज्योत फडफडून विझत होती.

बग्गीत युवराज आणि मित्रमंडळी बसली होती. त्यांचे जरी आपसात हास्यविनोद चालले असले तरी आता ते भयाण वातावरणात थांबले होते.
युवराज आणि मित्रमंडळी आधी गाण्याच्या भयानक भेंड्या खेळत होते. पण वातावरणातली भयाणता जाणवून त्यांनी गाणी म्हणायचं थांबवलं.

त्या जंगलापासून शेकडो किलोमीटर दूर कुठेही मानवी वस्ती नव्हती.
फक्त रातकिडे, वटवाघळं, घुबडं आणि गिधाडं दिसत होते. त्यामुळे भीती वाटत होती.
या जोडीला भयानक साप, नाग आणि अजगर सुद्धा इकडून तिकडे पळत होते.
जसं काही कुणी तरी येणार होतं. किंवा जंगलावर कुणाचा तरी अंमल होता.
त्याला बग्गीची चाहूल लागली होती जरी बग्गीला सायलेन्सर बसवलेला होता.

युवराज एक उद्योगपती होते. त्यांची सॅटेलाईट बनवायची कंपनी होती. त्या सॅटेलाईट मधून त्यांनी मोबाईल फोनचा व्यवसाय चालू केला होता.
जगात त्यांचा फोन फेमस होता. तसेच त्यांनी आधुनिक कार्स सुद्धा बनवल्या होत्या. त्यांचे पिताही प्रतापसिंह मोहिते हे सुद्धा एक उद्योगपती होते. मूळचं ते राजघराणं होतं.

त्यांचा राजप्रासाद या जंगलच्या मधोमध होता.
घराण्याची परंपरा असल्याने युवराज जेव्हां २३ वर्षे सहा महीने १२ दिवस पूर्ण करेल तेव्हां त्याला राजप्रासादात एक रात्र घालवावी लागे.
ही परंपरा त्यांच्या घराण्यात कट्टर रितीने पाळण्यात येते जरी ते आधुनिक उद्योगपती होते. उद्योगपती ते पण सायन्सच्या क्षेत्रात असल्याने युवराज नास्तिक होते पण आता त्यांची भयानक फाटली होती.

कुठंतरी कोल्हेकुईचा भयानक आवाज ऐकू येऊ लागला.
"राजे, हे अशुभ असतं. आपण मागं फिरू" रियाज बग्गीवान म्हणाला.
रियाज बग्गीवानचं घराणं चारशे वर्षांपासून राजघराण्याची सेवा करत होतं. बग्गी म्हटलं तर बग्गी , कार म्हटलं तर कार, हेलिकॉप्टर म्हटलं तर हेलिकॉप्टर आणि जेट म्हटलं तर जेट. बागवान घराणं कुठलंही वाहन चालवत होते.
पण राजप्रासादात वग्गीनेच जायचा दंडक होता.
नाहीतर त्यांच्याकडे दोनशे रोल्सरॉइस, दीड दोन हजार मर्सिडीज, पाचशे बीएमडब्ल्यू, शंभर फेरार्‍या, पाच एअरबर, आठ एम २३ हेलिकॉप्टर, दहा हजार फटफट्या अशी सर्व वाहने होती. त्यांच्या वाहनांचं गॅरेज म्हणजे एक महाकाय वर्कशॉपच होतं. टाटाचे तीन कारखाने सहज मावतील एव्हढे.
जरी त्यांची कंपनी रोबो बनवत होती तरी कारखान्यात गरीबांना कामाला ठेवले होते. महाराज मोहिते पाटील कनवाळू होते.

एकदाचे ते सगळे राजवाड्याजवळ पोहोचले.
अंधार्‍या पिठुर प्रकाशात पण तो राजवाडा भव्य दिसत होता. कितीतरी हजार एकर जागेच्या मधोमध राजवाडा होता. थुई थुई नाचणारी कारंजी कोरडी होती. एकही झाड त्या परीसरात नव्हतं. वातावरणात अजीबसा भीतीचा अंमल जाणवत होता.

युवराज आणि त्यांचे मित्रमंडळ उतरले.
राजवाड्याचे फाटक भयाण दिसत होते. त्याची खिट्टी काढून सरकवल्यावर त्याचा कुई कुई असा आवाज झाला. तो घुमत घुमत सगळ्या डोंगरदर्‍यात गेला. तो खूप भयानक आवाज होता. कुणीतरी त्यांच्याकडे टक लावून पाहतंय असा भयानक भास सतत होत होता.

युवराजांनी राजवाड्याच्या भल्या मोठ्या द्वारावर थाप मारली. तर दरवाजा भला मोठा आवाज करत आत लोटला गेला. कुणी तरी उघडून ठेवला होता. त्यांनी आत पाऊल टाकलं. आत सगळिकडे कोळ्याची भयानक जाळी होती. कुणीच आलं नव्हतं गेल्या कित्येक वर्षात. युवराजांचे वडीलच आले होते तेव्हांच.
युवराजांनी टाळी वाजवली त्याबरोबर राजमहाल प्रकाशाने झगमगून उठला. युवराजांना आश्चर्य वाटलं. प्रतापसिंहांचे वडील विजयसिंग मोहिते पाटील यांचे तैलचित्र समोरच्या भिंतीवर होते. यांनीच या भागात एक धरण बांधून त्याद्वारे वीजनिर्मिती केली होती. विजयसिंग मोठे हिमाकती आणि जिद्दी व हट्टी होते. जंगलात वीज नाही म्हणून वीज बनवायची असं त्यांच्या मनाने घेतलं. पण कोळशाच्या वीजेला इंग्रजांनी इथे परवानगी दिली नाही. मग त्यांनी क्लीन वीज म्हणजे पाण्यापासूअ वीज बनवयाचं ठरवलं. पण जंगलात फक्त झरे, नाले होते. नदी साडेचारशे किमीटरवर होती.

महारा़जांनी ती नदी जंगलात वळवून घेतली. याची चर्चा सगळ्या जगात झाली.
इथूनच जगात कुठेही जाता यावं म्हणून महाराजांनी पाचशे किमी बाय दोनशे किमीचा भूखंड कापून टाकून बंगालचा उपसागर जंगलाला खेटून आणला. त्यामुळे राजवाड्याच्या मागच्या बाजूला समुद्र तयार झाला. वळवलेली नदी महाराजांनी या उपसागरात सोडून दिली. त्यामुळे शत्रूने हल्ला केलाच तर नावेत बसून लगेचच पोर्तुगालला जाता येत होतं.

क्रमशः